Deze dagen maakt de sloophamer een einde aan een belangrijk stuk Mechelse geschiedenis.  Alles begon met Désiré-Paul Peeters die in 1885 werd geboren als zoon van een pachtboer.  Later werd hij dokter.  Sociaal bewogen als hij was geloofde hij sterk in geneeskunde in dienst van de mensen.  Met zijn echtgenote Anna wist hij een kleine kliniek op te richten in onze stad.  'De kliniek van Peeters' werd een begrip.  Later kwam het onder de naam 'Sint-Jozef' in handen van de Christelijke Mutualiteiten.  Nog later werd het ziekenhuis één van de drie vestigingen van het Sint-Maartenziekenhuis.  In 2018 verhuisden de laatste patiënten naar het splinternieuwe grote ziekenhuis aan de andere kant van Mechelen. Nu zal na de sloop van al de gebouwen een compleet nieuwe woonbuurt verrijzen: 'Maarten'.  Tegen de  zomer zal de sloop afgerond zijn en kan aan de opbouw begonnen worden. De eerste bewoners kunnen midden 2023 hier komen wonen...

 

  (foto : Jan Smets)

(foto: Lieven Loubers)

Binnenkort is het weer zover: dan wensen we mekaar een Gelukkig Nieuwjaar, en steevast hoort hierbij de obligate aanvulling '...én een goei gezondheid!'.  Zo hoort dat.  En misschien is deze wens zo standaard geworden dat we er niet langer bij stilstaan.  Toch staat en valt alles met een goede gezondheid.  Want als er wat ernstig misloopt met lijf en leden stort zowat alles als een kaartenhuisje in mekaar.  Niks is nog wat het lijkt.  Zekerheden brokkelen af.  En dan rest alleen puin ruimen en voorzichtig opbouwen met wat overschiet.  Niet gemakkelijk.

Als geen ander weet ook Wim Tiri dat.  Wim is nét geen vijftig - oogt uiterlijk een gezonde kerel.  Niks mis mee.  Maar dit is maar schijn.  Want hoe Mechelaar Wim moet knokken tegen een chronische ziekte die meer vragen dan antwoorden voor hem in petto heeft ziet de buitenwereld niet.  En dat is nét het moeilijke.  Wim voelt dat hij zich steeds moet verantwoorden.  Wim die archeoloog is van opleiding (énne: sinds kort een meer dan gewaardeerd medeblogger die hier zijn passie voor zijn stad, kunst en geschiedenis kan botvieren) is al sinds augustus 2017 ziek.  Ook voordien waren en al tekenen die wezen op een sluimerende ziekte.  Hij kan hierdoor al langer niet meer  werken.  En dat frustreert hem.  De ene dag gaat alles al wat beter dan de andere.  Maar écht optimaal is zijn gezondheid nooit. 

Maar...morgen en op 13 december staat Wim met vijf andere lotgenoten 'op de planken' met een theatervoorstelling in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen in Edegem.  Het is een héél beklijvende productie.  Onbewogen blijf je niet.  Met 'Herstellen door te vertellen' hoor je de patiënt zélf aan het woord.  Wim noemt het meewerken aan dit stuk  voor hem de beste therapie...

 

(foto boven: Jan Smets.  Onder: inhuldiging ziekenhuis Zwartzustersvest. 1972.  Met linksachter Willem Loosen schepen Charlier, rechts van hem Oscar Meuleman en burgemeester Désiré van Daele)

Leuven, Naamsestraat: een statig herenhuis, gebouwd op het einde van de 19de eeuw, grenzend aan één van de oudste historische relicten van de universiteitsstad: een restant van de ringmuur daterend uit 1172.  Deze muur begrensd de fraaie tuin en ook in het huis is een deel van deze muur zichtbaar geïntegreerd in het interieur.  Buiten, aan het einde van de tuin kan je nog stukken van de aarden stormwal bemerken.

De ontvangst is uiterst gastvrij.  Heel vriendelijk worden we verwelkomt door dokter Willem Loosen en zijn echtgenote Viviane Mersie.  In dit huis proef je geschiedenis.  Heel smaakvol werd het heringericht door de gastvrouw die de grandeur van het huis met veel gevoel voor schoonheid eigentijds wist aan te kleden.  Ook het zorgvuldig uitgekozen kleurenpallet geeft dit grote huis een warme en stijlvolle uitstraling.  Maar het is niet enkel de verdienste van Viviane.  Willem Loosen is altijd een man geweest met veel interesse voor kunst, geschiedenis en stijl.  Zo komt hij nog steeds voor.  Hij mad dan wel al een jaartje ouder zijn: de 82-jarige dokter toont deze leeftijd niet.  Nog steeds is hij een rijzige, knappe man, vriendelijk,  voorkomend en gedistingeerd...

 

  (foto's: Jan Smets)

Met de ingebruikname van het immense Sint-Maartenziekenhuis vorige week werd geschiedenis geschreven...  Hiermee kwam ook een einde aan de campussen in de Mechelse binnenstad én Duffel.  Het lot van het voormalige Sint-Jozefziekenhuis ('de kliniek van Peeters') in de Leopoldstraat en OLV-gasthuis - nadien Dodoensziekenhuis aan de Zwartzustersvest werd hiermee voorgoed bezegeld.  Een nieuw tijdperk is aangebroken. 

Vandaag praat ik met Tony De Bondt die jarenlang chirurg en hoofdgeneesheer was in het Stedelijk OLV-ziekenhuis.  Op zijn 59ste ging de onlangs 82 jaar geworden dokter op pensioen.  Honderduit vertelt hij over zijn werk in het ziekenhuis én over zijn grote passie: vliegtuigen.  In de tuin van zijn woning - een prachtig verbouwde 18de eeuwse hoeve aan de Hoogstraat in Zemst - even voorbij Hombeek - staat nog een Piaggo uit 1960.  Tony kocht het toestel in 1974.  Het behoorde tot een lot van vier vliegtuigen.  Hij heeft er aardig wat uurtjes mee rondgevlogen.   Wegdoen kan hij het toestel niet.  Ook al was het nadat het erg beschadigd werd bij een buiklanding (Tony zat niet zelf aan de stuurknuppel), niet meer vliegveilig.   Ook de buren zouden het toestel missen.  Passanten bekijken het nog steeds bewonderend, schoolkinderen komen het bekijken en er worden nog communiefoto's bij genomen...  Het vliegtuig heeft té veel herinneringen voor onze 'flying doctor'...

 

En Route in ons nieuwe ziekenhuis”, zo las ik vrijdag bij het binnentreden van de nieuwe campus AZ Sint-Maarten naast de R6 te Mechelen. Meer dan 300 genodigden tekenden present bij de inhuldiging in aanwezigheid van algemeen directeur Jan Ennekens, Vlaams minister van welzijn,volksgezondheid en gezin Jo Vandeurzen, federaal minister van sociale zaken en volksgezondheid Maggie De Block.

                                                                  

Héél vers van de pers!  Daarnet werd het nieuwe logo van het toekomstige AZ Sint-Maarten intern voorgesteld, en nu mag het met de wereld worden gedeeld!

Het komt er in rasse schreden aan: op 15 oktober van dit jaar zal het nieuwe ziekenhuis dat nu nog over drie campussen (Leopoldstraat, Zwartzustersvest én Duffel) verspreid zit, eindelijk de deuren openen.  Er is al flink wat werk verzet en met spanning wordt uitgekeken naar de start van dit grote regionale ziekenhis dat professionele, toegankelijke en betaalbare zorg belooft aan te bieden voor iedereen.  Dit nieuwe logo moet ook de ambities die het voor de toekomst heeft uitstralen, zegt algemeen directeur Jan Ennekens.  "We willen dat het visuele aspect aansluit bij het hypermoderne ziekenhuis!".   Een logo is méér dan een fraai plaatje.  En we weten allemaal dat een nieuw logo af en toe stof doet opwaaien.  Een logo is dan ook hét visitekaartje van een bedrijf, stad of instelling.  Het straalt iets vertrouwd uit.  Daarom wordt er ook diep over nagedacht als men het wijzigen wil.

Het nieuwe logo mag beslist krachtig worden genoemd.  En wie goed kijkt ziet er zowaar een 'omhelzing' in.  Niet slecht gezien: het logo is een gestilleerde knuffel, een gebaar van geluk-delen of troosten.  Kortom: het weerspiegelt 'verbondenheid'.

 

(foto's: Jan Smets)

Officieel heet ze Maria Ludovica Johanna Antonia Constantia, maar zeg maar gewoon 'Loe'.  Zo werd zo ook reeds van kindsaf genoemd.  Deze verkorting van haar naam past volkomen bij haar: no nonsense en wars van elke hoogdravendheid.  Aan dat laatste heeft ze lak.  Ze is altijd kordaat, een 'halve-jongen', én eigen-zinnig geweest.  Nuchter ook.  Maar ze combineerde deze nuchterheid toch met een grote gevoeligheid en sociale bewogenheid.  Ze stond bij het begin van het leven van ontelbare Mechelaars, en was reeds tijdens haar beroepsleven een legende: Dokter gynaecologe, Loe Lindemans - een naam die klinkt als een klok, en een 'straffe madam'.  Dat laatste predikaat wordt al eens meer toegedicht aan vrouwen met een bijzonder talent en karakter.  Bij haar is het zéker een verdiende eretitel.  Lou hoort simpelweg thuis in de galerij van de bijzonderste Mechelèssen van vorige eeuw.  'Een stad in vrouwenhanden' was jaren geleden de titel van een cultuurjaar.  In haar handen begon het jonge leven van vele Maneblussers.  En in die handen begon het veilig... 

92 jaar is ze nu, en ze is niet meer mobiel.  Ook laat haar geheugen haar al eens in de steek ("Ik heb  heel mijn leven teveel in mijn hoofd gestoken...").  Maar in haar ogen staan pretlichtjes en ze heeft nog steeds een guitige lach.  Het werd een fijn weerzien daar in het Hof van Egmont waar ze nu woont, met de vrouw van wie ik ooit, rond 1980 les kreeg in mijn opleiding tot verpleegkundige...

 

  

(foto's: Jan Smets)

's Avonds keert de rust terug in het vriendelijke stadje.  De dagjestoeristen zijn verdwenen en  het historische plaatsje Beaune wordt weer slaperig stil binnen zijn nog grotendeels bestaande wallen.  Het is géén grote stad.  Beaune telt amper 40 000 inwoners, en het ooit zo belangrijke oord, dat in vroegere tijden een zware concurrentieslag leverde met het nu veel grotere nabijgelegen Dijon, ligt wat vergeten opzij van de grote route naar het zuiden en de zon.  Vergane glorie?  Mocht het Hötel Dieu niet met stip in alle reisgidsen vermeld staan als hoogst bezienswaardig, werd misschien geen stop gemaakt in dit Bourgondische stadje.  Ten onrechte.  Beaune is charmant, heeft leuke pleintjes, straatjes en parkjes, en is nog ouderwets intact gebleven.  Maar hét centrum van Beaune is ongetwijfeld Hötel de Dieu: cultuurmonument zonder weerga, en dé navel van de stad.  Het middeleeuwse hospitaal is één van de dingen die je zéker moet gezien hebben in deze streek.  De Mechelse gasthuisnonnen zijn nog steeds bijzonder trots dat 'hun' OLV-gasthuis ooit model heeft gestaan voor dit hôtel...  Vorige week was ik er - en met mij een gezelschap van iets meer dan dertig Mechelaars, onder leiding van stadsgids Rudi De Mets... Een vijfdaags reisje om in te lijsten!

 

 

(foto's: Jan Smets)

Het was me de belevenis wel!  Voor de kleuters alvast - maar niet minder voor mij.  Ik kreeg de kans om met een derdekleuterklas mee op stap te gaan naar het Sint-Maartenziekenhuis in de Leopoldstraat.  Graag breng ik hiervan een (foto)verslag op Mechelenblogt...