(foto : Jan Smets)

(foto: Lieven Loubers)

Binnenkort is het weer zover: dan wensen we mekaar een Gelukkig Nieuwjaar, en steevast hoort hierbij de obligate aanvulling '...én een goei gezondheid!'.  Zo hoort dat.  En misschien is deze wens zo standaard geworden dat we er niet langer bij stilstaan.  Toch staat en valt alles met een goede gezondheid.  Want als er wat ernstig misloopt met lijf en leden stort zowat alles als een kaartenhuisje in mekaar.  Niks is nog wat het lijkt.  Zekerheden brokkelen af.  En dan rest alleen puin ruimen en voorzichtig opbouwen met wat overschiet.  Niet gemakkelijk.

Als geen ander weet ook Wim Tiri dat.  Wim is nét geen vijftig - oogt uiterlijk een gezonde kerel.  Niks mis mee.  Maar dit is maar schijn.  Want hoe Mechelaar Wim moet knokken tegen een chronische ziekte die meer vragen dan antwoorden voor hem in petto heeft ziet de buitenwereld niet.  En dat is nét het moeilijke.  Wim voelt dat hij zich steeds moet verantwoorden.  Wim die archeoloog is van opleiding (énne: sinds kort een meer dan gewaardeerd medeblogger die hier zijn passie voor zijn stad, kunst en geschiedenis kan botvieren) is al sinds augustus 2017 ziek.  Ook voordien waren en al tekenen die wezen op een sluimerende ziekte.  Hij kan hierdoor al langer niet meer  werken.  En dat frustreert hem.  De ene dag gaat alles al wat beter dan de andere.  Maar écht optimaal is zijn gezondheid nooit. 

Maar...morgen en op 13 december staat Wim met vijf andere lotgenoten 'op de planken' met een theatervoorstelling in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen in Edegem.  Het is een héél beklijvende productie.  Onbewogen blijf je niet.  Met 'Herstellen door te vertellen' hoor je de patiënt zélf aan het woord.  Wim noemt het meewerken aan dit stuk  voor hem de beste therapie...