Ik had vandaag een dagje vrij, het was mooi weer, dus besloot ik eens naar de braderij te wandelen.
Er was weer veel sfeer, veel verschillende zaken te koop.
Weerom een commercieel schot in de roos.

Ik zag ook vele groepen toeristen in de stad, Amerikanen, Nederlanders en zelf Limburgers en die waren allemaal blijkbaar blij verrast met het bruisende stadsleven dat in Mechelen gaande is.

Mechelen is nog lang niet dood.

Vroeger kon ik me nooit voorstellen waarom in hemelsnaam de meeste bakkers op zondag quasi uitverkocht waren tegen 11 uur. Sinds ik kinderen heb die het onderscheid tussen week en -end nog niet maken, weet ik beter. Op zondagochtend staat er namelijk al van voor 8 uur een file bij de bakker in de buurt om "u" tegen te zeggen. Ik telde gisteren zowaar 15 wachtenden voor mij: jonge vaders en/of moeders, al dan niet met jengelend kroost enerzijds, en gepensioneerde medeburgers anderzijds. Een bonte collectie harige benen in shorts en dito tenen in sloffen, slippers of andere sandalen. Ondanks het strakke tempo dat de vier winkeldochtersjuffrouwen van bakkerij Opsinjoor (aan de Grote Nieuwedijkstraat) eropnahouden, groeit de rij die zich nu, als een slang die zichzelf opeet, door de winkel kronkelt, gestaag aan tot buiten op de stoep. Geen wonder als mensen (en ik overdrijf niet) 50 sandwichen, 24 pistolets (6 keizers, 6 tijgers, 6 boters en geef ook nog 6 met van die zaadjes, nee die andere), een rond half-en-half gesneden, 12 koeken en een groot rozijnenbrood bestellen. Een halfuurtje na het aanvangen van het aanschuiven keer ik echter tevreden terug van de warme bakker met mijn buit en kan ook ik aan de zondagsdis aanschuiven.