(foto's: Jan Smets)

Waar de politiek misschien faalt kan de modale burger het verschil maken... Zoveel is duidelijk.  Het werd nog duidelijker na de boeiende gespreksavond in 't Arsenaal die georganiseerd werd door Welcome in Mechelen.  Wat doet vluchten met kinderen?  Hoe ga je om met hun kwetsbaarheid, trauma's..? Enne: welk antwoord geef je op de meer dan prangende vraag 'Maken we beweging voor een Belgische versie van het kinderpardon?'.  Regularisatie na een periode van integratie?  De theaterzaal zat afgeladen vol.  Méér zelfs: nog een twintigtal mensen dienden de avond te volgen op een groot scherm via live-stream in een andere zaal.  Het moet gezegd: het thema weet te beroeren...

(foto's: Jan Smets)

De vreselijke oorlogsbeelden die we haast dagelijks te verwerken krijgen laten niemand onberoerd denk ik dan...  Uitzichtloos lijkt de situatie in Syrië.  Aleppo is een bloedende stad.  De beschaving ligt in puin.  De toekomst is hoogst onzeker.  Vertwijfeling heerst alom.  En niet alleen daar maken geweld en extremisme het leven onmogelijk.  Mensen vluchten vertwijfeld weg van hun geboortegrond, op zoek naar een veilige plek voor henzelf én hun kinderen...  De wereld is een dorp geworden.  We kunnen en mogen onze ogen niet sluiten voor deze vreselijke problematiek.  Ook in onze eigen stad worden we geconfronteerd met de gevolgen van die waanzinnige oorlog.  Er is al erg veel inkt gevloeid over de vluchtelingenproblematiek.  Mensen tonen hun warme hart en weer anderen vrezen overlast en staan afkerig tegenover de opvang die ons land biedt.  Vergeten we dan niet al te vaak dat deze mensen in hun zoektocht naar een vredige en veilige leefomgeving vluchten voor dezelfde demonen van extremisme waar wij ook zo bang voor zijn?

Vluchten brengt onveiligheid, onzekerheid, frustraties, verveling, vervreemding, conficten en psychische moeilijkheden mee.  Dat is klaar.  Zeker voor de kinderen zorgt dit dikwijls voor traumatische ervaringen.  En net over al wat dit met kinderen doet, wil een info-en gespreksavond op woensdag 30 november in 't Arsenaal zich buigen.

Het wordt een uiterst boeiende avond met nog boeiender sprekers.  'Niet te missen' zou ik zeggen.  Voor al wie begaan is met deze problematiek is dit een must. 

Mechelen kleeft zich graag het etiket van 'Kinderstad' op.  Niet onterecht.  Maar kan onze stad dat ook zijn voor die kinderen die een rugzak meedragen met herinneringen aan oorlogsgeweld en onzeker dit gastland zijn binnengestapt?  

De vrijwilligersgroep 'Welcome in Mechelen', waar allerlei Mechelaars, jong of oud en van welke achtergrond dan ook, actief bij betrokken zijn, richt deze avond in samen met een aantal partnerorganisaties. 

  (foto's: Jan Smets)

Vanop de Gellértheuvel in het stadsdeel Buda kijk ik naar de overkant van de Donau - naar Pest - waar het majestueuze parlementsgebouw dominant de omgeving bepaalt. De gegevens zijn te summier - te vaag, en het is allemaal al zo lang geleden.  Het zou zoeken worden naar een speld in een hooiberg.  Het hoeft voor mij ook niet meer. Maar ik denk er wel aan als ik hier mijmerend op dit hoge punt de stad aan mijn voeten opengeplooid zie liggen.

Hier stond ik enkele jaren geleden. In datzelfde parlementsgebouw zet Hongarije vandaag streng en meedogenloos de bakens uit.  Een omstreden referendum en een hard vluchtelingenbeleid strijken Europa tegen de haren.  De Donaurepubliek die na het openschuiven van het IJzeren Gordijn een nieuw tijdperk tegemoet ging schudde het verleden af.  Vergeten worden tientallen jaren als vazalstaat van de  USSR die de gedachten en vrije meningsuiting stevig onder de knoet hield.  Het gordijn schoof open, en de blik werd voortaan naar het Westen gericht.  Een nieuwe openheid.  Openheid...?

1923. De machtige dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije is dan al een tijdje geschiedenis.  De adelaar beet in het zand.  De kaart van Europa werd hertekend. Hongarije was totaal verzwakt uit de Groote Oorlog gekomen, met alle desastreuze gevolgen van dien.

De kleine Markus uit Budapest komt in Mechelen aan.  Net als zovele andere 'Hongaartjes' (want zo worden ze enigszins paternalistisch genoemd) zal hij hier tijdelijk in onze stad worden opgevangen...

  (foto's: Jan Smets)

Ik zit met Eusebio De Coninck op de hoogste verdieping van 'In den Boer à la Mode' op de Grote Markt.  Door het kleurrijke vensterglas van de  grillig gevormde ramen van dit historische huis, dat ooit steen voor steen verplaatst werd van de Befferstraat naar deze plek, zie ik het stadhuis en de mooie gevelrijen langs weerszijden van de markt.  De muren zijn bekleed met Mechels goudleer.  Dit is een uniek huis.  Hier voel je de geschiedenis die méér dan 'gewoon' gekoesterd wordt door de eigenaars die hier nu zowat 12 à 13 jaar wonen... Aan de tafel zit ook zoon Guido, en ook zijn moeder, Paula Van Aeken schuift later mee aan.

Hij begon zijn leven in 1927 als Eusebio Lopez y Garcia, in Barakaldo, een voorstad van de Baskische haven-en industriestad Bilbao.  Als kind maakte hij de ellende mee die de Spaanse burgeroorlog met zich meebracht.  Het bracht hem als vluchtelingenkind in België.  Het is een verhaal van gruwel en verdriet, van hoop op een beter leven, van opoffering en nieuw geluk...

 (foto: Christa Frick en Heidi Wenzel - tekening: Jan Smets)

Uiteraard bestaat 'Lübechelen' niet.  Het is enkel de utopische stad in de hoofden van enkele  families uit Mechelen en het Noordduitse Lübeck.  De twee steden zijn in mekaar vervlochten tot één stad, waar Sint-Romboutstoren en Holstentor broederlijk naast mekaar staan.  Volgend jaar bestaat deze band 60 jaar.  In 1954 kwamen twee meisjes - Christa Frick en Heidi Wenzel naar Mechelen, met de hulporganisatie Caritas.  De twee meisjes - zes en zeven jaar oud, waren kinderen van vluchtelingenfamilies.  In Battel zouden ze een tijdlang onderdak krijgen bij de families De Rooster en Smets.  Het was de start van een innige vriendschap die tot de dag van vandaag voortduurt... Nooit brengt een oorlog vrede.  En toch: in de marge van gruwel, zo'n tien jaar na de feiten - werd een warm en menselijk verhaal geschreven