We staan er tegenwoordig niet meer bij stil, een tripje naar de andere kant van de wereld is voor ons heel normaal. Informatie verzamelen over een bezienswaardigheid is dankzij het internet een gemakkelijke opdracht. Dat was vroeger wel wat anders. Een 'citytrip' maken was een hele opgave. Vaak ging het te voet, of als je het goed had te paard of met de koets. Of je had het geluk om per boot te reizen, het meest comfortabele vervoermiddel. Een 'Guide Michelin' bestond niet, toeristische informatie - als die al voor handen was - was heel onbetrouwbaar.

Het Stadsarchief stelde een kleine tentoonstelling samen over hoe vroeger informatie werd verspreid, om als Mechelaar 'naar den vreemde' te gaan, of om als toerist Mechelen te verkennen.

(foto's: Jan Smets)

Er zijn weinig andere gebouwen waar de Maneblusser zich emotioneel zo verbonden voelt als met 'den Ouwen Dok' (of het moest ons aller Sint-Romboutstoren zijn).  Vandaag werd het voormalige zwempaleis teruggegeven aan de Mechelaar.  Want ook al zullen we misschien zélf nooit logeren in één van de vele mooiekamers: door het semi-openbare karakter zal je in dit Hotel Van der Valk ook terecht kunnen in het restaurant of op het geplande terras aan het Keerdok...  Na twee jaar intens werk opende het langverwachte hotel vandaag de deuren...

(foto's: Jan Smets.  Boven: Veere li en Zierikzee re)

In het historische museum De Bevelanden in het voormalige Weeshuis van het vredige en gezellige oude stadje Goes in Zeeland wordt in een educatieve, en bij wijlen ongewild grappige presentatie de strijd om deze stad tussen Geuzen en Spanjaarden uit de doeken gedaan.  Eigenlijk was heel dit gedoe niet zo leutig.  De tweede helft van de 16de eeuw was dit allerminst.  De Lage Landen waren gewikkeld in een wrede, bloedige en verwarrende oorlog die onze gewesten verscheurden.  Letterlijk en figuurlijk.  De godsdienstoorlog tussen Roomsen en Hervormden was de aanleiding voor een bittere machtstrijd.  Toevallig ben ik deze dagen aan het lezen in het magistrale werk van Louis-Paul Boon: 'Het Geuzenboek' - een turf van een boek trouwens.  Het was ook het laatste werk van deze grote Vlaamse schrijver die heel deze periode onverbloemd en op z'n 'Boons' uit de doeken doet.  Onze Vlaamse steden liepen leeg en velen ging op de vlucht naar het Noorden.  Zo was Goes vanaf 1455 ook één van de favoriete vestigingsplaats voor uitgeweken Maneblussers.  Veel sporen zijn hiervan niet meer terug te vinden.  Alleen mogen we toch even trots vermelden dat Mechelaar Simon Waghevens in 1484 de opdracht kreeg om zeven klokken te gieten voor de Maria-Magdalenakerk.(klokkengieten was namelijk een Mechelse specialiteit!)  Slechts vier werden voltooid.  De klok met de naam 'Merten' die de wapenschilden van Goes en Mechelen droeg, werd een drietal eeuwen later verplaatst naar de stadhuistoren voor ze in 1943 defintief werd verwijderd...

(foto's: Jan Smets)

Het Bourgondische tijdperk staat volop in het brandpunt, en hoewel onze stad pas in de 'laatste episode' hiervan een belangrijke rol begon te spelen, focust Mechelen er sterk op.  Ons Hof van Busleyden als Bourgondisch stadspaleis  is hiervan wellicht de meest in het oog springende verwezenlijking.  Maar er is uiteraard méér!  Het monumentale Schepenhuis  - scharnier tussen Grote Markt en IJzerenleen - moet qua historisch belang hiervoor zeker niet de duimen leggen.  Integendeel!    De ontsluiting van dit gebouw, dat één van de oudste stadhuizen van Vlaanderen (13de eeuw!) is een gelukkige beslissing te noemen.  Nu Toerisme en UIT hier huizen, is het Schepenhuis laagdrempeliger geworden voor toerist én Maneblusser.  Je kan er vrij binnenlopen.  Natuurlijk kan je hierbij niet het héle gebouw bezichtigen.  De bovenste verdieping waar ooit de pleidooienzaal van de Grote Raad was gevestigd en waar recht gesproken werd, is niet toegankelijk voor individuelen.  Maar geen nood: de nieuwe Bourgondische wandeling neemt deze unieke plek op in haar gidstocht.  Uitzonderlijk konden vandaag - gratis - de twee verbazingwekkende wandschilderingen bewonderd worden.  Netjes gerestaureerd (een laatste hand werd nog gelegd aan één van de twee...) toonden ze zich in hun volle schoonheid.  En het moet gezegd: ze kwamen goed tot...hun recht!

(foto's: Jan Smets)

"Dit is beslist een extra troef voor onze Dijlewandelingen!" zegt Karine Decoster, voorzitster van de Koninklijke Gidsenbond Mechelen.  Dat is het inderdaad.  Met het afronden van de restauratie van het interieur van het Spuihuis aan de Zandpoortvest krijgt onze stad er een toeristische attractie bij.  Ik heb het uitzicht van het houten Spuihuis naar Dijle, Kruidtuin en OLV-van Hanswijkbasiliek steeds als één van de aantrekkelijkste stadsgezichten beschouwd.  Schilderachtig.  Gemakkelijkheidshalve wordt dit gebouwtje door velen als 'Volmolen' bestempeld.   Helemaal correct is dit niet.  Het houten Spuihuis is het enige restant van een ooit indrukwekkend industrieel complex waarmee van start werd gegaan in de scharnierperiode tussen 13de en 14de eeuw.  In die periode werd de eerste watermolen gebouwd op de plek waar de Dijle de nieuwe stadsomwalling en stadsgrachten kruiste.  Niet minder dan 7 (!) molens telde dit molencomplex in de 15de eeuw.  Het Spuihuis van de grote sluis die de waterstand van deze molens regelde stond centraal op de kaaimuren.  Daarnaast lag (en ligt!) het Molenhuis waarin lange tijd een volmolen was gevestigd.  Nu kennen we dit huis vooral als de thuishaven van reiscafé ViaVia.  Het Molenhuis is hiervoor enkele jaren geleden prachtig opgeknapt.  Sinds 1915 was het een woonhuis geworden, waarin trouwens de grootouders van één van de huidige uitbaters nog woonden...

Tijdens onze vaart vertelde Peter mij : Na een jaar van ontwerpen, zoeken en bouwen was mijn ‘Solar Boat’ afgewerkt. De boot is zo’n 12 op 4 meter groot, het dak bestaat volledig uit zonnepanelen die de batterij opladen. Zo wordt mijn boot elektrisch aangedreven, er is dus geen lawaai van zware motoren of uitstoot van fossiele brandstoffen. Op het dek plaatste ik mijn ‘stuurhut’, een keukentje, salon en zelfs een hangmat.”

  (foto's: Jan Smets)

Ik was 9 jaar.  1970.  Ik ontdek vandaag een oud foto-album dat me helemaal in een nostalgische bui brengt.  Die zomer zouden we met het hele gezin op vakantie trekken naar Zwitserland.  Naar Saas-Grund.  Spannend.  Voordien brachten we in de zomermaanden ettelijke weken door in Heist-aan-Zee.  Maar dat jaar stond Zwitserland op het programma.  En dat was nog nét wat anders;  Je kan het haast niet meer voorstellen nu zovelen al alle hoeken van de wereld hebben gezien.  Mijn kleinkinderen die nog lang niet hun eerste verjaardagskaarsje mogen uitblazen, hebben al een paar vliegtuigtrips meegemaakt.  Onvoorstelbaar in die vroege jaren zeventig.  Mijn vader, Fons Smets, was kantoorhouder van het reisbureau Ultra Montes, Onder den Toren.  Voordien droeg het de naam 'Vakantiegenoegens'.   En hij mag met recht en reden wel één van dé promotoren genoemd worden van het toerisme in het Zwitserse Saastal in Wallis.  Ere wie ere toekomt: deze streek werd 'ontdekt' in de vroege jaren zestig door pioniers als Jan De Kock, Robert Coppens, Juul Geens...  Toen was er in de vier dorpen van dit dal nog geen sprake van massatoerisme, nog afgesneden van de buitenwereld.  Maar het Mechelse kantoor van Ultra Montes heeft de streek mee helpen ontginnen:  meer bepaald de dorpen Saas-Grund en Saas-Almagell.  Saas-Fee dat zich later mondainer ontwikkelde dus niet.  Ontelbare Maneblussers hebben zo Zwitserland ontdekt. Vooral in de jaren zeventig brachten honderden Mechelaars er hun vakantie door.  Elke vrijdagavond vertrokken één of meerder reisbussen van 'Centrum Cars' richting bergen.  Velen durfden in die tijd niet altijd de lange autoreis aan en boekten veiligheidshalve hun plaatsje op de bus...

(foto's: Jan Smets)

Wij Maneblussers weten natuurlijk al veel langer dat onze stad een pareltje is.  Ooit was er een tijd dat Mechelen zo'n beetje een vergeten plek was tussen Antwerpen en Brussel.  Men passeerde het; liet het links liggen... Maar die tijd ligt nu helemaal achter ons.  Mechelen is tegenwoordig een meer dan toonaangevende stad.  En dat mag beslist veelvuldig in de kijker worden gezet.  Zopas rolde een nieuw boekwerk van de drukpers: 'Mechelen, Mon Amour', dat werd samengesteld door het bekende gidsenduo Rudi De Mets en Ferre Uytterhoeven.  Ze deden dat in samenwerking met Visit Mechelen en de Mechelse Gidsenbond. Het boekje dat verkrijgbaar is in de Mechelse Boekhandels, Salvator, De Standaard, de Slegte en de Zondvloed, is een hebbeding voor élke Mechelaar én toerist.

(foto's: Jan Smets.  Onderaan: cultuurschepen Björn Siffer en gids Karine Decoster)

Het was bijzonder guur toen vanmorgen de gloednieuwe groepswandeling werd voorgesteld.  Maar ondanks de snijdende wind en het feit dat af en toe de paraplu diende te worden opengevouwen verveelde de tocht géén moment.  Het thema is dan ook erg boeiend en met deze 'Bourgondische wandeling' zet Mechelen haar verleden onder de Bourgondische hertogen wel heel dik in de verf.  Terecht.  Onze historische kunststad kan de Bourgondische geschiedenis met recht claimen, vertelt schepen van Cultuur en Toerisme, Björn Sifffer.  En dat zal je geweten hebben.  Ons stadsmuseum Hof van Busleyden dat na lange tijd op 17 juni opnieuw de deuren opent, zal deze belangrijke episode uit onze geschiedenis meer dan ooit uitspelen.  Met deze nieuwe wandeling wordt het Bourgondische profiel van Mechelen nog verder aangescherpt.   We gingen op stap met Karine Decoster, de voorzitter van de Mechelse gidsenbond, die met grote deskundigheid ons door deze geschiedenis loodste...

(foto's: Jan Smets)

Het begon allemaal zo'n beetje met een geslaagd citytripje aan Bergen op Zoom: deze heerlijk gastvrije en historisch bijzondere stad  even over de grens bij onze Noorderburen.  Op amper een uurtje treinen ben je er zo vanuit Mechelen.   Geboeid ging ik er op zoek naar 'Mechelse sporen', én...ik heb er ook een flink aantal gevonden.  Het resulteerde in dit blogartikel van 1 september vorig jaar.  Je kan het hier nog eens nalezen:

www.mechelenblogt.be/2015/09/mechelse-sporen-bergen-op-zoom

Ik ben tijdens dat bezoek aan Bergen op Zoom aan de praat geraakt met een paar enthousiaste stadsgidsen die me verder hielpen bij de vragen die ik stelde.  Er volgde nadien wat mailverkeer, en het verschenen artikel werd met belangstelling gelezen.  Zo begon het bij enkele stadsgidsen te kriebelen om een dagtrip te plannen naar Mechelen.  Men vroeg me om wat tips en extra info, en daar ging ik maar al te graag op in.  Deze zomer kwamen organisatoren Ad Jansen en Jan Jongenelen (foto boven) al eens poolshoogte nemen in onze stad: om de afspraken met UitinMechelen hier ter plaatse te concretiseren.  Samen ben ik met hen door Mechelen getrokken, en Jan Jongenelen die Mechelen vele jaren geleden al had bezocht was aangenaam verrast door de positieve metamorfose die onze stad ondertussen had gekregen.

Zaterdag was het zover: niet minder dan 57 stadsgidsen uit Bergen op Zoom kwamen afgezakt naar onze Dijlestad voor een achteraf gezien méér dan gesmaakte daguitstap.  Met plezier ben ik met hen meegelopen...

Ik schrijf vrijdagmorgen 11 uur, ik bevind me op de Haverwerf, op zoek naar wat nieuws in onze prachtige stad Mechelen.

Terwijl ik even over de balustrade hing aan de binnendijle, en genoot van het uitzicht op de Vismarkt, viel mijn oog op een groepje dames die duchtig aan het overleggen waren. Ik was benieuwd en heb mijn stoute schoenen aangetrokken, en ben naar hun toe gestapt.

Al snel kreeg ik te horen dat deze dames een weekendje Mechelen geboekt hadden, en eigenlijk niet goed wisten waar beginnen. Met een stadsplan en enkele voorbereide notities in de hand, vroeg ik hen of ik kon helpen.

  (foto's: Jan Smets)

Al vijf minuten voor het afgesproken uur staat ze op post voor de deur van haar woonst in de De Langhestraat.  Ze is duidelijk in haar nopjes, want hier heeft ze lang naar uitgekeken.  Het was haar beloofd toen ik haar levensverhaal optekende voor Mechelenblogt.  Ze vroeg me toen of ik ik geen zin had om met haar een 'toereke' te doen met 'die fiets' van stadsgids Peter Meuris.  Dat leek haar wel wat.  'Maar gaat uw madam noa ni jaloes zèn?', had ze nog voorzichtig geopperd.  'Moan madam' was niet jaloers en zo werd de overeenkomst beklonken.  Ondertussen liep er nog heel wat water door de Dijle, en in die tussentijd selecteerde ik ook haar verhaal voor opname in mijn boek 'Mechelen. Een stad vertelt'.  Daar is ze reuzetrots op, en ze vertelt het aan al haar bekenden.  "Op blz.114 sta ik!'" 

"Wilt ge me noa is heulpe mè m'n oerbellekes...  'k kroag ze ni goe in...".  Aan haar voordeur, wachtend op Peter, kwijt ik me van die opdracht en ook haar bijpassend halssnoertje mag ik even later aandoen.  Kwestie van mooi op de foto te staan.  Daar staat ze op.  Ze houdt van foto's, en in haar 'sjakos' zit ook een kleine camera.

Het voelt aan als de kriebelende spanning bij aanvang van een schoolreis.  Maar dan draait Peter met zijn gidsfiets haar straat in...  Het vraagt op deze bloedhete dag enig aanpassingsvermogen van hem.  Mechelen lijkt vandaag, op Maanrock-zaterdag,  een belegerde stad, en hij zal een alternatief aantrekkelijk parcours moeten zoeken.  De tocht is moeilijk; maar de gids is ervaren...  Marie-Louise Windels straalt. 

  (foto's: Jan Smets)

Een rondvaart op onze Dijle is samen met een bestijging van Sint-Romboutstoren wel dé topattractie voor het groeiend aantal toeristen dat onze stad met een bezoek vereert.  Al tien jaar lang verzorgt rederij Malinska de vaartochtjes op de binnendijle.  En dat doet ze met toenemend succes.  In zover dat één boot lang niet meer voldoet.  Malinska moest tot hiertoe een aantal ontgoochelden aan de wal laten staan. (vorig jaar gingen 12 000 mensen aan boord!)  Zo kon het dus niet langer.  Daarom werd geopteerd om een tweede rondvaartboot aan te kopen.  Vandaag werd de Malinska 2 gedoopt en werd de gloednieuw in het Nederlandse Giethoorn gebouwde boot aan de pers voorgesteld.  En het moet gezegd: het is aangenaam zitten op deze met lounge-zetels en banken met tafeltjes uitgeruste boot.  De Malinska 2 kan veertig passagiers meenemen op zijn Dijletochtje...

(foto's: Jan Smets)

Nog maar pas waren we aan boord van de Malinska gegaan, of het dreigende wolkendek scheurde open met een agressieve hagelaanval tot gevolg.  Kort maar krachtig.  Een natte start voor een boottochtje op de Dijle.  Deze namiddag werd 'de Muziekboot' officieel gedoopt: niet alleen met hemelwater, maar eveneens met cava!  En toen de trossen werden losgegooid, was het de beurt aan Marina Stockx - de Mechelse Piaf - die met Franse chansons de regen wist te verdrijven. Van Charles Trenet over Aznavour tot Adamo: ze passeerden allen de revue. Het proefpubliek reageerde enthousiast, en de toevallige passanten wisten het ook wel te appreciëren.  Met de muziekboot voegt rederij Malinska een nieuw en leuk evenement toe aan haar aanbod.