tentoonstelling

Mechelen stelt tentoon...

Yvonne en Yvonne

(foto's: Jan Smets)

Ze kennen mekaar al méér dan veertig jaar.  Voor beiden kende het leven een valse start.  Later zouden ze mekaar voor de eerste keer ontmoeten: in Borgerstein, de voorziening voor mensen met een verstandelijke beperking in Sint-Katelijne-Waver.  De nu 66-jarige Yvonne Backs was er bewoonster, en de vier jaar jongere Yvonne Baten was er begeleidster.  Dit is ze nu nog steeds.  Yvonne Backs is helemaal opengebloeid, en woont nu - onder begeleiding - met een paar andere mensen zelfstandig in een huis in Bonheiden.  Twee vrouwen.  Twee vriendinnen.  Dikke vriendinnen... In het weekend van 9 en 10 december exposeren ze samen in het Maurus Moreelshuis in het Groot-Begijnhof.  Kunst is iets wat hen verbindt.  Maar er lopen wel méér parallellen tussen Yvonne en Yvonne.  Ik ontmoet hen vandaag in het creatief atelier van Sjarabang in de Hoviusstraat waar ze druk bezig zijn met de laatste voorbereidingen voor hun tentoonstelling...

 

Tussen kwetsbaarheid en kracht: Selina De Maeyer

met categorie:  

  (foto's: Jan Smets)

Ze is een jonge talentvolle fotografe.  Pas vorige maand was ze met dertig Miss België-kandidates in het Egyptische Sharm-El-Sheikh.  In dat exotische kader bracht ze hen voor haar lens. Haar foto's sieren de covers van modemagazines.  Een wereld van glitter en glamour en misschien ook van 'schone schijn'.  En toch is Selina De Maeyer een méér dan diepgelovige vrouw.  En dat is licht uitgedrukt.  Ze kan letterlijk niet zwijgen over God. Hij bepaalt haar leven helemaal.  In wat ze is.  In wat ze doet.   Ik frons de wenkbrauwen, en kan het niet zo goed vatten.  Het lijkt me dat ze zich beweegt in wel heel verschillende werelden.  Pure contradictie.  Ze maakt me nieuwsgierig.

Vanavond heb ik haar ontmoet op de vernissage van een tentoonstelling met een selectie van haar boeiende fotowerk, in het Diocesaan Pastoraal Centrum (het voormalig Groot-Seminarie) in de Merodestraat.  Vanaf 1 december tot en met 22 december kan je deze expo bezoeken.

 

Hoe een omgekeerd urinoir de kunstwereld veranderde...

met categorie:  

 

(foto's: Jan Smets.  Boven: de recyclagekunstenaars Marc Hendrickx en Fred Vercauteren in de gietende regen op het stationsplein bij hun werk 'Bains Soignés'. Onder: Guido De Coninck en schepen Björn Siffer openen de expo bij de foto van Marcel Duchamp...)

In 1917 zette een kunstwerk van Marcel Duchamp de kunstwereld op zijn kop.  Zijn omgekeerde urinoir dat hij 'Fountain' noemde choqueerde de goegemeente.  Een industrieel vervaardigd urinoir op een sokkel: néé: daar was de wereld niet rijp voor.  Het kunstwerk werd stante pede uit de expo in het prestigieuze Palace Hotel in New York verwijderd.  Moet je weten: de in Frankrijk geboren Duchamp was zelfs jurylid op deze kunsthappening.  Kunstwerk geweigerd.  Duchamp neemt zijn ontslag.  Hilariteit alom.  Maar de bekende fotograaf Stieglitz zet het bij hem 'in de vitrine', en dan begint het werk aan een triomftocht.  Het verschijnt in magazines, en het verhaal gaat de aardbol rond.  En dan verdwijnt het wéér uit het zicht.  Komt het ergens op een vuilnisbelt terecht?  In de jaren vijftig en zestig van vorige eeuw worden er plots replica van gemaakt, én recent werd de 'fontain' tot meest invloedrijke kunstwerk van de 20ste eeuw betiteld...  Het revolutionaire werk maakte de moderne kunst grenzeloos.  Zonder Duchamp geen Warhal, Broodthaers, Koons of Delvoye...

Keren we terug naar Mechelen... Naar de bekende sanitairzaak van Guido De Coninck aan de Veemarkt.  90 jaar bestaat deze zaak nu.  Guido is een erg gedreven Mechelaar: geboeid door de geschiedenis van zijn stad, amateurfilmen, archeologie...  En laat het nu net een idee zijn dat onstaat in zijn magazijn in het Paardenstraatje én een babbel met kunstminnaars dat aanleiding geeft tot het project '1917 Fountain 2017'.  Vandaag werd het kunstproject voorgesteld in de sanitairzaak.  En ik weet al zeker dat het ook Mechelen op zijn kop zal zetten.  Gegarandeerd!

 

Het gevoel van ver weg te komen...

(foto's: Jan Smets)

Ze vertelt me over haar omzwervingen.  Voor ze strandde in Mechelen was haar leven een reis tussen de vier windstreken.  Op een bepaald ogenblik voelde ze zich een reizende poëet - haar hoofd vol van verhalen en beelden... Nu nog heeft ze het gevoel van 'ver weg te komen' - ook al is deze stad haar thuishaven geworden waar ze niet meer weg wil.  Ze wil haar kinderen de stabiliteit geven die ze zelf zo heeft gemist.

Rita Jeltsch werd 43 jaar geleden in Los Angeles geboren als dochter van Zwitsere ouders.  Voortdurend verhuisde het gezin.  Op verschillende plaatsen in de Verenigde Staten woonden ze.  Vader was professor wiskunde en verhuisde telkens voor zijn job.  Vrouw en kinderen volgden.  Van Amerika vloog men de Grote Plas over naar Duitsland.  En van Duitsland ging het naar Zwitserland.

Voor een teenager is dit alles niet zo evident.  Altijd afscheid moeten nemen is niet eenvoudig.  Ik was 16 toen we naar Zwitserland verhuisden.  Ik was woest op mijn vader.  Met tegenzin woonde ik in Zwitserland.  Het contact met mijn ouders was moeilijk in die periode.  De band is al lang hersteld, al kan ik hem niet echt innig noemen.  Die heb ik wel met mijn jongste zus.  Ik spijbelde veel op school, en toch mocht ik een studiejaar overslaan zodat ik op 17 jaar verder kon studeren.  Met mijn ouders had ik een deal gesloten: ik zou alleen op kot gaan wonen.  Maar emotioneel was ik er beslist niet klaar voor.  In die periode tekende en schreef ik veel.  Fantasie had ik altijd gehad.  Een vlucht mag je het niet noemen.  Ik deed het gewoon graag.  Mijn allereerste boekje schreef mijn vader, omdat ik dat zelf nog niet kon.  Ik tekende en hij schreef er 'mijn' verhalen bij...

 

Ik praat met Rita in cultuurcafe De Kuub. Rita Jeltsch is een bijzonder boeiende persoonlijkheid en een kunstenares met een verrassend en intrigerend oeuvre.  Op 10 november werd haar expo 'MANAWEE' geopend in het Cultuurcentrum.  Die loopt nog tot zondag 3 december.  Tegelijkertijd werd haar gelijknamige graphic novel gepresenteerd...

 

'Gebombardeerd'

 

(foto's: Jan Smets)

Je kan er niet naast kijken: in de Bruul, vlakbij Leliëndael, wordt je de volgende twee weken met de neus op de feiten gedrukt.  Het gaat over gruwel maar ook over hoop; over mensen die zich rechten en hoopvol kijken naar een betere toekomst...  Met de foto-expo 'Gebombardeerd' wil Handicap International niet alleen het oorlogsleed aanklagen, maar ook de postitieve verhalen van mensen vertellen die opnieuw iets willen maken van het leven.  Deze NGO zet zich in voor mensen met een handicap en voor andere kwetsbare personen.  Vooral gekend is Handicap International voor de strijd tegen landmijnen en clustermunitie.  Maar de focus beperkt zich niet enkel tot oorlogsslachtoffers.  Handicap International maakt deel uit van de Mechelse Mondiale Raad. Dit past volledig in de visie van de stad die dialoog erg belangrijk vindt en zich wil uitspreken tegen oorlogsgeweld.  Elk jaar zet ze bijvoorbeeld ook de 'Dag voor de Vrede'  van de Verenigde Naties in de schijnwerpers.  Maar ook onderschrijft ze sterk Cities for Life tegen de doodstraf...   Vanmiddag werd de expo geopend door schepenen Marina De Bie (Mondiaal Beleid), en Walter Schroons (Financiën en Sport)en directeur Handicap International in Brussel, Jean Van Wetter.  Opvallende aanwezige was de sinds bijna twee jaar in onze stad verblijvende Syrische vluchteling Mohamad Jarkas uit Aleppo...

 

Karkas

  (foto's: Jan Smets)

De foto's grijpen me naar de keel - ze beklijven, slaan en zalven tegelijk.  Vanavond opende het Cultuurcentrum de ronduit boeiende fototentoonstelling 'Karkas'.   Onder deze noemer selecteerde één van de meest getalenteerde Belgische persfotografen - Tim Dirven - werk van 25 jaar.  Naar aanleiding van zijn vijftigste verjaardag toont hij ons zorgvuldig uitgezochte toto's.  Zijn oeuvre is omvangrijk.  Een keuze maken was dan ook niet eenvoudig.  Dirven neemt ons mee op reis van Brussel naar Mostar, Sar-e-Pol, Suusamyr, Damascus, Darfur, Kinshasa, Antananarivo en vele andere plaatsen op deze wereldbol.  Met Karkas schetst deze fotojournalist die werkzaam is bij de krant De Morgen, ons een beeld van de levensbeschouwelijke zoektocht die fotografie voor hem is.  De term 'karkas' verliest hier zijn negatieve en lugubere connotatie en staat voor de essentie waarnaar de fotograaf op zoek gaat.  Het karkas is hetgeen ons recht houdt en de duurzame structuur die overleeft als verder alles uit elkaar valt...

Met enige schroom vraag ik of hij even voor mijn lens wil plaatsnemen.  Dat doet hij - heel bescheiden. Ik voel me nu hélemaal amateur tegenover deze topfotograaf.  Hij ziet een tikkeltje op tegen deze avond, maar beseft dat het erbij hoort.  Plaatsnemen achter de micro - iets wat hij zo dadelijk doen moet - doet hem innerlijk sterven.  Het is zijn ding niet.  Communiceren doet hij het liefst via de camera...  En dat kan hij als de beste.  Zijn expressieve foto's in zwart-wit en kleur schudden je wakker en gaan tot op het bot, ontdaan van alle franjes.  Ze zijn diep-menselijk en direct.  Tim Dirven toont de mens die zoekt naar een wankele balans tussen cultuur, religie, politiek en ecologie.  Ze tonen 'verkruimelde mensen, doorleefd en gehavend, versleten gebouwen, wrakken, indringende landschappen...

Met deze expo hebben Anne Van de Voorde en Koen Leemans en de medewerkers van het Cultuurcentrum een uiterst knappe tentoonstelling opgezet die je zéker moet bezoeken.  Hij loopt nog tot 7 januari...

 

Willy Van Eeckhout zet z'n kunst in de kijker in de kerk...

 

(foto's: Jan Smets)

Hij is één van  de meest spraakmakende en getalenteerde Mechelse kunstenaars van z'n generatie en wist een indrukwekkend oeuvre te verzamelen.  Heel figuratief gestart evolueerde hij in de loop der jaren naar puur abstract.  En nog steeds is de kunstenaar niet aan het einde van z'n latijn.  Na zijn grote olieverschilderijen is hij nu ook heel creatief aan de slag met palimpsesten.  Willy Van Eeckhout is niet in één hokje te plaatsen.  Vanaf zondag exposeert hij wel op een héél bijzondere locatie: de Colomakerk!  Deze opent die dag na 17 jaar opnieuw de deuren en Willy die geboren is in de Hanswijkenhoek krijgt de eer om als eerste kunstenaar hier te mogen exposeren.  In de eerste plaats blijft de kerk z'n liturgische functie behouden, maar in de toekomst zal ze ook een soort van ontmoetingsplaats worden voor de wijk.  Socio-culturele activiteiten zullen er kunnen plaatsvinden.  De mini-tentoonstelling met vooral veel ouder werk van Van Eeckhout is zo'n beetje de smaakmaker en het voorproefje van de functies die het kerkgebouw later eveneens krijgen kan.  Vandaag heb ik met Willy de tentoonstelling opgebouwd in 'onze' kerk...

 

Heisa

met categorie:  

 (foto's:J.Smets)

Hij is jong, enthousiast en gedreven, én...hij bulkt van talent. Erg blij is hij om de kans die hij gekregen heeft - de jongste kunstenaar ooit die een solo-expo mag opzetten in het Cultuurcentrum: Jan Vandeplancke, amper twintig lentes.  Vrijdag ging de vernissage door van deze tentoonstelling, en de belangstelling was erg groot.  De eerste reacties waren al heel lovend, en het ziet er naar uit dat wel meer bezoekers van het Cultuurcentrum zijn werk zullen smaken.  Vandaag had ik een leuke babbel met deze jongeman die zijn rijke fantasie op zo'n schitterende manier weet vorm te geven.  De tentoonstelling kreeg de naam 'HEISA' opgeplakt, en wie hem bezoekt snapt dadelijk waarop dit slaat...  Zijn werk is erg verhalend, suggereert, weet te prikkelen, maakt je nieuwsgierig... Jan creëert een heel eigen wereld en hij neemt je graag mee op ontdekkingsreis...

Als ik hem ontmoet is de immer bezige Jan droedels aan het tekenen... Losweg - een wervelende wirwar van figuurtjes, acties... Uit de losse pols - schijnbaar nonchalant - mogelijke ideetjes en tafereeltjes die misschien later uitgewerkt kunnen worden...  Je voelt de passie.  Je voelt het plezier van het 'scheppen'...

 

Een juweeltje van een expo: 'Common Ground'

 

(foto's: Jan Smets)

De tentoonstelling loopt nu al een paar weken.  Maar wees gerust: je kan hem nog steeds bezoeken tot 8 oktober.  En dat moet je beslist doen!  Het is een ommetje méér dan waard.  Ik ben altijd al geboeid geweest door het kunstambacht en heb grote bewondering voor de vakkennis en de creativiteit die je daar kan waarnemen.  Eén van die kunstambachten die in Mechelen wordt beoefend is juweelkunst.  In het IKA aan de Veemarkt  kan je hiervoor ook een opleiding volgen.  Vijf instituten uit het Vlaamse land hebben nu de handen in mekaar geslagen om een gezamelijke expo in mekaar te boksen waarbij ze de toeschouwer willen verbazen met de fraaiste resultaten van hedendaags sieraadontwerp.  Onder de titel 'Common Ground' toont men in 'de put van Busleyden' ronduit schitterende juwelen - heel uniek van vormgeving, gebruik van materialen en uitstraling...  Je kan de tentoonstelling elke donderdag van 17 uur tot 21 uur bezoeken, en op vrijdag, zaterdag en zondag van 11uur tot 18 uur.  Inkom is gratis.  Waarop wacht je?

 

De Lisdodde zet kunst van haar bewoners in de kijker!

 

(foto's: Jan Smets)

Woonzorgcentrum De Lisdodde in de Frans Broersstraat was op deze zonovergoten dag in feeststemming!  De bewoners zaten gezellig in de tuin en werden getrakteerd op lekkere hapjes en een drankje, een streepje muziek én het optreden van vendeliersgroep Pirrewit uit Keerbergen.  En dat had een reden... Want vandaag mochten kinderburgemeester Maija Mans en schepen Koen Anciaux het lint doorknippen voor de opening van een wel héél bijzondere expo.  Wat begon als een simpel ideetje groeide uit tot een geweldig kunstproject waar residenten samenwerkten met zorgverstrekkers, vrijwilligers, kinesisten, ergo's, het animatieteam én échte kunstenaars.  Het enthousiasme was groot en vandaag mochten we in primeur het resultaat van van dit artistieke project bewonderen.  Gestart werd in januari, en het is verbazend wat op dit tijd aan kwalitatief sterk werk is ontstaan.  De tentoonstelling kreeg de naam 'Oud en Nieuw' opgeplakt.  Geweldig hoe de bewoners zich tonen van hun meest expressieve kant.  Je kan zélf ook een kijkje gaan nemen.  Iedereen is welkom.  Nog tot eind september kan je de tentoonstelling bewonderen.  "Nadien toert de expo door Mechelen.  En dit kadert in een samenwerking met Alzheimercode 2017, dat op een sociale en culturele manier een ander beeld van mensen met dementie wil laten zien...", vertelt een meer dan tevreden Astrid Geps, directrice van de Lisdodde....

 

In de Cellekens wordt kunst pas écht levenskunst!

 

(foto's: Jan Smets)

Ik denk dat de meeste Maneblussers het er over eens zijn dat de Cellekens in de Minderbroedersgang één van de allermooiste plekjes van onze stad is...  Het begijnhofachtige complex is een zalige oase van rust met een bijzonder leuk uitzicht op Sint-Romboutstoren.  Het is een fraai stukje natuur in de binnenstad mét een artistieke uitstraling die voor vele bewonderende blikken zorgt.  Mechelaars, toeristen en toevallige passanten werpen maar wat graag een blik in deze moderne tuin van Eden.  Dat het ooit zo verloederde godshuis deze geslaagde metamorfose kreeg, is dé verdienste van het sympathieke en kunstminnende echtpaar Mariette Teugels en Herman Smet.  In 1992 kochten ze de Cellekens aan, en met veel bloed, zweet en tranen maakten ze er een pareltje van.  Mechelen mag hen hiervoor dankbaar zijn.  Het resultaat van dit gedurfde privé-initiatief maakt onze stad nog mooier dan ze al is. 

Op deze aangename lente-avond heerste een feestelijke stemming in de Cellekens.  Dochter Christ'l was de enthousiaste organisator van een fantastisch eerbetoon voor haar moeder - beeldhouwster Mariette Smet.  Mariette is ver buiten de stadsgrenzen een kunstenares die hoge ogen gooit.  Met de vernissage van een tentoonstelling dat een knap overzicht geeft van haar werk werd hier terecht nog eens de spots opgezet.  Maar Mariette zou Mariette niet zijn, mocht ze naast haar niet Herman staan hebben.  Herman, die heel zijn leven een weliswaar bescheiden maar meer dan bekwaam fotograaf is, is ook erg trots op zijn vrouw, die op relatief late leeftijd en meer dan gedreven zich op het beeldhouwen heeft gestort.  Het was dus vanavond niet alleen haar avond, maar ook een beetje die van hem.  Wetende dat deze twee jeugdige tachtigers heel onlangs 60 jaar getrouwd zijn, maakte de avond extra feestelijk.  Familie en vrienden mochten hiervan getuige zijn.  Een verrassingsact met sopraan Iris Hendrickx en tenor Gilles Van der Linden én een openingspeech van minister Philip Muyters waren de spreekwoordelijke kers op de taart!

 

Jan De Winter: artistieke selfmade man stelt tentoon in Galerie M

 

(foto's: Jan Smets)

Vorig weekend kwam er al aardig wat volk over de vloer, en dat belooft vandaag en morgen niet minder te worden.  Het is dan ook een unieke gelegenheid om op een boeiende tentoonstelling met het uitgebreide, gevarieerde en kwalitatief sterke werk van één van de allergrootste Mechelse kunstenaars van zijn generatie kennis te maken.  Voor zover je zijn kunst niet zou kennen.  Wie weet?  Want Jan De Winter, vorig jaar tachtig geworden, mag dan wel door kunstkenners hoog naar waarde worden geschat: sant in eigen land is men zelden of nooit.  Jammer.  Dus: alle nieuwsgierige Maneblussers met gevoel voor kunst: rep je naar Galerie M  in de Kanunnik De Deckerstraat!  Lukt het je morgen niet?  Geen nood: ook volgend weekend kan je er nog terecht.  Een aanrader! 

Marc Van Camp, vriend en bezield promotor van het werk van Jan, zette in samenspraak met de kunstenaar deze eigen-zinnige tentoonstelling op.  Marc gaf al een voorproefje weg in het najaar.  In het Vrijzinnig Ontmoetingscentrum in de Guldenstraat mochten we al een kleine expo bezoeken.  Een smaakmaker voor deze nu veel uitgebreidere tentoonstelling.  De locatie is geweldig.  De galerie van Marleen De Smet leent zich uitstekend voor het werk van Jan.  En dat vindt Jan De Winter zélf ook.  Hij was dan ook uiterst tevreden toen hij vorige week de expo bezocht.  Door zijn slechte gezondheid is de kunstenaar niet steeds aanwezig, maar volgende week komt hij beslist nog langs.

 

Oud maar niet oubollig: de Mechelse Lucasgilde!

 

(foto's: Jan Smets. Boven: Peter Eyskens, Daniël Breckpot, Martine Van der Auwera)

Qua leeftijd is de eerbiedwaardige Koninklijke Lucasgilde stokoud. Maar dat betekent niet dat deze Mechelse kunstkring oubollig of versleten is.  Er was een tijd dat men er wat meewarig of sceptisch naar keek.  Maar dat is voorgoed verleden tijd.  Daar waait al langer een frisse wind door de kring, en men trekt terug jonge kunstenaars aan. Dit jaar kwamen er zowat zeven nieuwe aangewaaid.  Ook is er weer doorstroming van de Mechelse academie.  En dat is verheugend te noemen.  De inspanningen van de Lucasgilde lonen zich.  Stichter Willem Geets zou er blij om zijn.  131 jaar geleden was hij de oprichting van de gilde.  Samen met de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst behoren de Lucasgilde tot de oudste verenigingen van de stad.  En men maakt zich sterk dat het ook één van de oudste kunstkringen van ons land is.  Vanaf dit weekend tot en met 22 januari kan je de jaarlijkse expo bezoeken in de bovenzalen van het Cultuurcentrum aan de Minderbroedersgang.  En dat mag je zéker niet missen.  De tentoonstelling is heel gevarieerd, erg kwalitatief en verrassend.  Diverse disciplines komen aan bod.  Overtuig je zélf: oud staat absoluut niet voor oubollig!

 

M-Museum Leuven toont Mechelse topstukken

 

(foto's: Jan Smets)

Ik had het uitstapje naar het Leuvense stadsmuseum al langer gepland, maar vandaag is het er uiteindelijk van gekomen.  Wie de uiterst boeiende tentoonstelling 'Op zoek naar Utopia' nog wil bezoeken zal zich moeten reppen.  Tot en met 17 januari kan je nog terecht in M-Museum Leuven, en dan valt het doek onherroepelijk.  De vorige keer dat ik in het museum was, bezocht ik de retrospectieve rond het werk van Mechelaar Michiel Coxcie.  Heel indrukwekkend.  Het museum is een architectonisch pareltje en de vaste collectie is het bekijken overwaard.  Maar nu sta ik er voor een ronduit sublieme expo. 500 naar na het drukken van het iconische werk 'Utopia' door Dirk Martens in Leuven, staat dit boek volop in de kijker.  Thomas More, humanist, staatsman en schrijver creeërde in zijn beroemde werk een utopisch alternatief voor deze wereld die - ook toen - vaak vierkant draaide.  Tientallen topstukken zijn te zien in deze tentoonstelling: schilderijen, wandtapijten, landkaarten, wetenschappelijke instrumenten..., én: jawel:  ook Mechels erfgoed van de bovenste plank!  Want drie van onze zeven exemplaren tellende reeks Besloten Hofjes zijn  voor het eerst te bewonderen in hun prachtig gerestaureerde toestand.  Aan de andere Hofjes wordt nog naarstig doorgewerkt.  Wie het niet meer lukt om ze in Leuven te zien, zal moeten wachten tot de opening van ons verniewde stadsmuseum Hof van Busleyden...

 

Mex-elaar en makelaar van identiteiten

  

(foto's: Jan Smets)

'Mex-elaar' en 'makelaar van identiteiten':  deze predikaten vond ik zelf niet uit.  Met die eerste benaming bedacht Victor Hugo Yruegas Cortés zich zelf, en de tweede titel kreeg hij van cultuurschepen Björn Siffer in zijn woordje op de vernissage van de tentoonstelling ?Traces?  Gisterenavond werd de beklijvende expo van de Mechels-Mexicaanse kunstenaar geopend in het Cultuurcentrum.  Nog tot en met 18 december kan je deze gratis bezoeken.  Wacht er zeker niet té lang mee, zodat je tot eigen scha en schande zal moeten vaststellen dat het te laat is.  Het zou jammer zijn.  Deze heel persoonlijke en knappe tentoonstelling is een ommetje waard.  15 Mechelaars werden door Victor in beeld gebracht.  In tekeningen en verhalen tonen deze 15 heel diverse Maneblussers het diverse gezicht van deze stad.  Zélf is Victor ook aangespoeld in Mechelen.  In 2004 kwam hij hier terecht.  Oorspronkelijk zou Mechelen het startpunt worden van een reis door Europa, Afrika en Indië, maar het draaide anders uit.  Hij werd op slag verliefd op deze stad en gooide hier het anker uit.  Hij bleef, en het ziet er niet naar uit dat hij hier ooit vertrekken zal...

 

Inhoud syndiceren