(foto's: Jan Smets)

'Good job!'  Eindelijk is hij terug!  En daar kan ik alleen héél blij om zijn.  We hebben dan ook jarenlang moeten wachten voordat de arme-door-zweren-overdekte-Job-op-de-mesthoop opnieuw in het straatbeeld verscheen.  Met de regelmaat van een klok heb ik deze kerel aandacht gegeven op Mechelenblogt in de hoop dat het idee om hem terug te plaatsen zou opgepikt worden.  Het werd zowaar een rode draad doorheen het bloggebeuren.  Geduld is een mooie deugd.  Ik kan niet verhelen dat ik hem het liefst weer zag verschijnen op zijn oorspronkelijke plek: het pleintje voor het voormalige OLV-gasthuis in de Keizerstraat...  Maar goed: het is wat het is en zijn nieuwe stek is best OK.  Méér zelfs: hij zit hier - hoewel zwaar lijdend - mooi te wezen op een goed zichtbare plek.  Hij werd er op zijn sokkel geplaatst op de dag van mijn verjaardag.  En nu weet ik ook wel dat dit nu niet ter mijner eer en glorie is gedaan...: ik vond het een pracht van een verjaardagsgeschenk!  ;-)

(foto:J.Smets)

Driewerf hoera!  Gazet van Mechelen blokletterde het gisteren reeds.  Job komt terug na tijdenlang niet alleen op zijn mesthoop te hebben gezeten, maar ook naar een verdomhoekje was verwezen.  Door God en goegemeente vergeten.  Arme kerel.  Zijn eeuwenlange ellende was nog steeds niet voorbij.  De sukkelaar die volgens de bijbel op de ene na de andere beproeving werd getrakteerd, diende jaren geleden al zijn vaste stek op het pleintje voor het voormalige OLV-gasthuis te verlaten.  Ophoepelen diende hij in de vroege jaren tachtig om plaats te ruimen voor een prefab waarin de kinderafdeling terecht kwam.  Dat tijdelijke bouwwerk is al al sinds mensenheugenis verdwenen, maar Job die haast verstopt tussen het groen aan de Zwartzustersvest werd neergepoot, keerde niet weer.  Hij bleef daar godverlaten zitten rechts van de ingang van het ziekenhuis.  En dat vond ik heel erg jammer.  Daarmee was ik trouwens niet de enige.  Jarenlang bleef ik op een wier zitten.  Job werd mijn stokpaardje.  Met regelmaat van een klok heb ik de arme drommel opgevoerd op Mechelenblogt.  In 2006 stelde ik de vraag of een terugkeer van het standbeeld niet te overwegen was, aan schepen Leo Stevens, die beloofde er over na te denken.  Het nadenken had wat voeten in de aarde, en daarom rakelde ik de vraag op geregelde tijdstippen op...

  (foto's: Jan Smets)

Midden de jaren vijftig van vorige eeuw stierf Fons Smets - mijn overgrootvader die ik  nooit kende - in het toenmalige OLV-gasthuis in de Keizerstraat.  De uitvaartplechtigheid ging door in de kapel van dit ziekenhuis.  Zoals het toen wel gebruikelijk was, werd door fotograaf J.Laenens uit de Adegemstraat een rouwalbum gemaakt. Op enkele van de foto's zie je in het zwart gehulde familieleden het plein voor het gasthuis opgestapt komen, naar de kapel toe.  Toen stond nog een ijzeren hekwerk aan de straatzijde van het plein dat nu Margaretaplein wordt genoemd.  In het midden staat op een sokkel een bronzen beeldhouwwerk: Job.  In de jaren tachtig moest dit historische en knappe beeld de plaats ruimen voor een prefab waarin tijdelijk (maar toch nog voor héél wat jaren) de kinderafdeling van het ziekenhuis terecht kwam.  Job verhuisde naar de Zwartzustersvest waar hij geplaatst werd aan de rechterkant van de ingang van de 'nieuwbouw' van het ziekenhuis.  Daar staat hij nu nog, maar het vergt wat zoekwerk om hem te vinden.  Job staat verstopt tussen het groen.  En dat is wel jammer te noemen... Het gaat dan ook niet zomaar om een sculptuur van 13 in een dozijn.

De laatste jaren kiest Mechelen bewust om beeldhouwwerk op straten en pleinen te plaatsen.  En dat juich ik toe.  Of het nu gaat om 'levensvreugde' van Mariëtte Teugels op het Plaissanceplein, de 'Drie gratiëen' van Wynants in de Lange Schipstraat, 'de jonge Beethoven' van J.P.Laenens of 'Kijken naar de Maan' van Frans Walravens op de Haverwerf...: het is fijn om bij het wandelen door de stad geconfronteerd te worden met die kunstwerken van vroegere en hedendaagse beeldhouwers.  En dit zijn maar enkele voorbeelden.  Binnenkort mag op de Vijfhoek nabij de Fonteinbrug een grote uil neerstrijken, en ook mogen we in de toekomst een 'Kareltje' op zijn hobbelpaard verwelkomen in de Keizerstraat...

Nu mag Karel - de latere keizer Karel V die in onze stad zijn kinderjaren doorbracht zijn hobbelpaardje hebben.  Ik gun het hem. Maar mag IK dan ook mijn stokpaardje hebben?  Ik wéét het.  Een aantal jaren geleden brak ik ook al een lans voor de terugkomst van Job.  Ik haal mijn wensdroom vandaag terug vanonder de stofnesten.