(foto's: Jan Smets)Ik zeg haar dat ze voor mij een 'rolmodel' lijkt voor veel van haar lotgenoten.  Terwijl ik dat uitspreek besef ik het.  Ze moet er smakelijk om lachen.  Krisje Peeters noemt haar rolstoel zelf haar 'cadillac'.  Humor moet kunnen.  Relativeringsvermogen ook.  En dat relativeren kan ze - ondanks haar beperkingen en de obstakels die ze haast dagelijks moet trotseren.  Krisje zegt een gelukkige vrouw te zijn.  Dat moet ze me eigenlijk niet verklaren.  Dat merk je als je haar ziet en met haar praat.  Voor de zoveelste keer wordt bevestigd wat ik al langer ervaar: mensen met een beperking zijn vaak sterke mensen. Wat zouden we zeuren om een pijntje, om een regendag of een trein die vertraging heeft? Is Krisje in haar 43-jarig bestaan nooit gefrustreerd geweest?  Heeft ze haar tegenslag simpelweg en zonder meer aanvaard?  Uiteraard niet.  Hoe zou het kunnen?  Maar ze heeft wel een grote innerlijke kracht ontwikkeld om iets van haar leven te maken.  Haar dagen zijn te kort. Ze wil zo gulzig leven. Vervelen is niet aan de orde. En wat mooi is: een deel van die tijd besteedt ze aan sociaal engagement.  Krisje: een vrouw die zich niet wentelt in zelfbeklag.  Vanmorgen had ik een ontmoeting met haar: een fijne ontmoeting op een dag waarop de lente zich voornam om eindelijk in volle kracht door te breken. 

  (foto's: Jan Smets)Een zonovergoten Mechelen zette zich gisteren stevig op de kaart van wielerminnend Vlaanderen.  Onze mooie historische stad etaleerde zich op z'n fraaist met het allereerste Maneblusserscriterium.  De start van een nieuwe traditie?  Zowat 20 000 toeschouwers stonden langs het parcours om hun wielerhelden naar de overwinning te schreeuwen.  Tot in de laatste van de vijfenveertig rondes  kon het nog alle kanten uit, maar het was uiteindelijk toch de gedoodverfde winnaar, Chris Froome die zopas de Tour de France weer  op zijn palmares mocht schrijven, die als eerste over de meet kwam.  Sfeer was er volop in Mechelen.  De terrassen zaten overvol, en het sportieve feest werd besloten met een optreden van de Romeo's.  De Maneblussersstad ging uit de bol en zette het schuimende stadsbier aan de lippen.  En ook Froome leek het te lusten.  Hij deed géén symbolisch slokje, maar leegde het glas.  Mechels bier is géén doping - maar je rijdt er mee op wolkjes.  Zoveel is zeker! 

(foto: Jan Smets)Nee, hun sport staat niet steeds in de schijnwerpers.  En dat is dan nog zacht uitgedrukt.  We weten misschien wel dat het een atletieknummer is - dat wel - maar verder blijft het voor de meesten onder ons een onbekende sporttak.  Toch mogen we als Mechelaars beslist trots zijn op het feit dat we in onze stad de Belgische kampioen huisvesten!  Jawel!  De 31-jarige Tim De Coster, die net als vorig jaar ook al Vlaams kampioen hamerslingeren werd, doet zondag weer een poging om  voor de tweede keer Belgisch kampioen te worden.  En dit moet een haalbare kaart worden, want na een dipje voelt Tim zich weer volledig in vorm.  Zijn zus Sarah, die een paar jaar jonger is, zal eveneens het 'strijdperk' betreden.  Sarah die zowat acht jaar gestopt was met hamerslingeren, en sinds kort (succesvol) de draad weer oppikte, hoopt op een plaats binnen de eerste acht...  Ik had vandaag een toffe babbel met dit uiterst sympathieke duo... 

Erwin Vandenbergh en Fons MariënDe Leuzze is steeds een onuitputtelijke bron van inspiratie geweest, en was ook weer de aanleiding tot dit bijzondere verhaal. Tijdens een van de inzamelacties van handtekeningen was ik weer eens foto's aan het nemen en werd ik door goede vriend Kevin Polfliet voorgesteld aan Marina Mariën, een van de drijvende krachten achter de wijkraden. Ze bemerkte mijn fotocamera en vertelde me dat haar vader vroeger een gekend journalist was geweest en onder meer aan het Gerechtshof had verslag uitgebracht. Het toeval wil nu dat ik nog een foto heb van mijn vader, in rijkswachtuniform, aan de poort van het Gerechtshof en deze nog door haar vader-journalist genomen was. Ik rook onmiddellijk stof voor een smeuïg artikeltje voor Mechelenblogt en de kans om een bijzonder man in ere te herstellen.   

  (foto's: Jan Smets)Mechelen heeft zich gisterenavond op een unieke, hippe en originele manier op de kaart gezet.  Voor de derde keer werd in ons land een Urban Trail op poten gezet.  Na Brugge en Antwerpen organiseerde onze stad een loopwedstrijd doorheen centrumstraten, parken én gebouwen!  Een primeur: voor de eerste keer was het een nocturne-uitvoering van dit evenement.  Volle maan aan de hemel: Mechelser kon écht niet; een winteravond met ideale weersomstandigheden, en vierduizend deelnemers en veel supporters...  Het werd een schot in de roos. 

  (foto rechts: Jan Smets)Lien is een toffe jonge meid van bijna zestien lentes, met een nuchtere en haast volwassen kijk op het leven - en toch blinken de pretlichtjes in haar ogen.  Ik heb vanmorgen een heel gezellige babbel bij haar thuis aan de Europalaan.  Ik praat met haar over haar vele hobby's, haar dromen, haar toekomstplannen.  Lien is een jongedame die met beide voeten stevig op de grond staat...  Euh....?  Nee, dat laatste moet je niet letterlijk nemen. Maar figuurlijk is het méér dan waar!  Lien heeft sinds haar geboorte spierzwakte, wat maakt dat ze in een rolstoel zit.  En ja: dat geeft beperkingen.  Dat beseft ze maar al te goed.  Maakt het haar 'zielig'?  Absoluut niet.  Lien kent haar beperktheden, maar ziet nog méér haar mogelijkheden.  Ik luister naar haar - bewonderend.  Die Lien maakt het wel in het leven.  Dat voel ik.  Néé: dat wéét ik.  Met haar karaktersterkte en de wil om haar dromen in realiteit om te zetten, komt ze er wel.  Betuttel haar maar niet.  Lien staat haar mannetje!  En dat brengt ons naadloos bij iets wat haar deze dagen helemaal in de ban heeft: snowboarden!  En dat doet bij mij wel de wenkbrauwen fronsen.  Hoe doet ze dat dan wel?  Ik luister geamuseerd naar haar verhaal... 

 (foto's: Jan Smets - Mieke Van Roy) Grote bedrijvigheid in de Voetbalstraat.  Met flink wat lawaai werd deze morgen een aanzet gegeven tot het rooien van een terrein - nét over de deur van Mieke Van Roy.  Dat was natuurlijk géén verrassing.  De buren wisten dat dit ging gebeuren.  Jammer vinden ze het wel natuurlijk.  Een stukje groene oase moet verdwijnen voor de komst van een appartementsblok.  Op zichzelf is dit geen groot nieuws, ware het niet dat  op dit overgebleven stuk grond ooit de eerste 'heilige graszoden' van Malinwa lagen.  Hier werd Mechelse voetbalgeschiedenis geschreven.  Van 1905 tot 1911 begon hier de carrière van geel en rood.  Hier in de Hanswijkenhoek - op een lap grond, gelegen tussen Tervuursesteenweg en Leuvense vaart. Hélemaal correct is dit natuurlijk niet.  De aandachtige blogger weet immers dat de club boven het doopvont werd gehouden in 1904.  Kort speelde KV-Mechelen op twee andere terreinen.  Maar het werd pas 'serieus' op het gras van de Colomawijk...

   (foto's: Kathleen De Wolf  -  Jan Smets) ik heb met Kathleen De Wolf afgesproken in de Margriet in de Bruul, nét na een vergadering van het OCMW waarin ze zetelt als raadslid.  Het leven is soms hectisch voor deze 'straffe madam' uit Battel, die al jaren haar beroep (ze is licenciaat informatica en werkt bij Belgacom), weet te combineren met politiek én...uiteraard: topsport.  Dit doet ze met veel succes.  Haar echtgenoot Serge Beckers en zoontje Wolf zijn er bij komen zitten.  Want je kan onmogelijk praten over Kathleen en sport zonder haar gezin er bij te betrekken.  Sport is de rode draad in het gezin Beckers-De Wolf.  Al jaren sleept dit Mechelse echtpaar titels en medailles in de wacht.  Serge doet dit met de loopschoenen aan op atletiekpistes wereldrond, en Kathleen is een grote naam in het wereldje van de werpsporten.  Amper enkele weken geleden (op 22 oktober) brak ze op het Wereldkampioenschap atletiek voor +35 in het Braziliaanse Porto Alegre het Belgisch record in het hamerslingeren met 41m56.  Ze behaalde brons, en hoewel de wereldkampioene uit de Dijlestad al heel wat edelmetaal bijeen wist te sprokkelen, is dit voor Kathleen een (voorlopig) hoogtepunt uit haar sportcarrière.  

**  eerste versie 2009  **** bijgewerkt juli 2013  **"Beste lezer,ik mag graag fietsen, en daarom wil ik u meenemen op onze éigen bergklassieker:Geen groot competitief evenement weliswaar, maar eentje voor iedereen.Voor kleine mechelaartjes van 7 tot de hoogbejaarde veertigers onder ons.Voor de "jannekes en miekes" en de coryfeeên.Een toerke rond 't stad:

  (foto's: Jan Smets) Bovenzaaltje in het Olivetenhof: twee biljarts - daarboven enkele koperen lampen.  Op een kastje staan wat bekers, trofeeën... Aan de muur hangt een groepsportret uit de jaren zeventig, een cartoon van biljarter Jefke, en de spel-en gedragsregels die aan het schrift en ontelbare keren doorprikte hoeken te zien ook al decennia lang meegaan.  Zes mannen van middelbare leefijd, en nét iets ouder, spelen en zwanzen, amicaal.  De queu wordt gekrijt, en de ballen tikken tegen mekaar.  Gelach en goedkeurend gemompel.  Een slok bier.  Aan de kant zitten twee gezellige madammen,  die het tafereeltje gadeslaan. Af en toe staan ze recht om de tapkraan te bedienen, en hun echtgenoten te bedienen van gerstenat.  Kampioenen moet men immers 'ondersteunen'...