(foto boven: Spellenclub. onder: J.Smets - Karl Stroobants en Luk Van Lokeren)

Er was een tijd dat er een tikkeltje meewarig werd gekeken naar liefhebbers van bord-en gezelschapspelen.  Alsof het een wat suffe en oubollige bezigheid zou zijn waarmee deze zich onledig hielden.  Niks is minder waar.  Gelukkig is het tij gekeerd en misschien heeft het ook wat te maken met de populariteit van spelen als Carcassonne en de Kolonisten van Catan die maakten dat gezelschapspelen terug in de lift zitten.  Gelukkig maar.  Want samen rond de tafel zitten spelen kan héél gezellig en spannend zijn.  Voor jong en oud.  Ook in Mechelen weet men dit al langer.  Een aantal vrienden was er al een tijdje mee bezig, maar nu hebben deze ook officieel op 5 maart een vzw opgericht met een naam die de lading helemaal dekt: 'Spellenclub Mechelen'.  Waarom het moeilijker maken?  Met twee van de vijf oprichters had ik een babbeltje.  Met Karl Stroobants en Luk Van Lokeren sprak ik af  ten huize van deze eerste.  En ze poseerden maar wat graag voor een indrukwekkende wand vol spelen.  Hoe kan het ook anders voor deze gepassioneerde spelfanaten?

Over het tragische ongeluk in de fabriek van Inofer zal iedereen wel gelezen hebben, zowel in de binnenlandse als buitenlandse kranten en websites.  En dit artikel heeft niet de bedoeling om een eventueel oordeel te vellen.

Maar het feit zet mij (en menigeen) wel aan het denken : Is spelen veilig ?  En waar is het veilig ?

Ook ik ben schoon en jong geweest.  En geregeld heb ik het, bij ons moeder, over wat we toen allemaal hebben “uitgevreten”.  Niks misdadig of zo, maar gewoon lekker spelen en kattekwaad uithalen.

Hopend op straffe verhalen uit den Tijd van Toen, hou ik het hier even bij den tijd dat ons Vader, ons Moeder en Wij, de Kinders, in de Spreeuwenhuisstraat woonden.  We spreken over de periode 1971 tot 1973 en ik was toen tussen de 6 en 9 jaar oud :