(foto's: Jan Smets)

Er bestaat natuurlijk zoiets als 'tijdloosheid'.  Jazeker.  Maar deze man was beslist 'bij de tijd'.  En dan heb ik het natuurlijk over de illustere Jacob Willmore, al denk ik dat deze man bij de meesten toch een nobele onbekende is.  Maar als ik vertel dat deze rond 1670 in Engeland geboren Jacob naar onze stad uitweek en als uurwerkmaker voor eeuwig en altijd zou verbonden worden met ons legendarische torenuurwerk: dan gaat wellicht een lampje branden.  Jacob Willmore vervaardigde inderdaad het reuzegrote uurwerk van Sint-Romboutstoren, met vier wijzerplaten die de grootste waren van de hele wereld.  Een huzarenstuk!  Nu ga ik niet de 'uurwerkstrijd' van 2014 oprakelen.  Of zeker al niet de discussie oppoken.  Het is wat het is.  Een referendum besliste over het al dan niet reconstrueren van deze wijzerplaten.  De pleiters van 'Rombout wordt wijzer' dienden de duimen te leggen.  54 procent van 'dé' Mechelaars wilden de platen niet meer terug.  Het is wat het is.  Ik heb me gezworen daar in het openbaar de eerste honderd jaar  geen woord meer over  te reppen.  Over de maker wil ik het wél eens hebben.

In het julinummer van 'Uurrologisch nieuws' wordt flink wat aandacht geschonken aan deze geadopteerde Engelsman die in Mechelen zijn leven zou uitbouwen.  En met jou wil ik samen dit uitstekende artikel bekijken.  Het  tijdschrift is een initiatief van het Uurwerkgezelschap dat in 1999 als niet-commerciële vereniging voor liefhebbers en verzamelaars van tijdmeetinstrumenten en uurwerken werd opgericht.  De vereniging ijvert er voor dat de kennis op het gebied van uurwerken en de aandacht hiervoor in Vlaanderen aanwezig blijft.  Hiervoor organiseert het tal van activiteiten en geeft men dit tijdschrift uit...

  (foto's: Jan Smets)

Ik wil alles niet op de spits drijven, maar wat verhoogde aandacht -zo we die anders al niet hebben als voor 'onze' Sint-Romboutstoren verknochte Maneblussers - mag er dit feestjaar wel wezen.  Jarige Rombout zet zich dit jaar stevig in de kijker.  En dat zullen we geweten hebben.  Bovendien is ook de Koninklijke Vereniging voor Toren & Beiaard eveneens jubilerend en mag deze 75 kaarsjes uitblazen.  Reden te meer.

Ik heb op mijn boekenplank onlangs een dun boekje herontdekt.  Het werd in 1948 uitgegeven op slechts 200 exemplaren, en ik bezit hiervan dus nummer 81.  Te koesteren dus.  Het betreft een lyrisch gedicht van Jozef De Balmont.  En dat is natuurlijk en te voor de hand liggend pseudoniem voor Mechelaar Jozef Van Balberghe.  Hij was landmeter in onze Dijlestad, maar zou vooral bekendheid verwerven als auteur met een grote liefde voor zijn stad én mede-oprichter van de eerder vernoemde 'Toren & Beiaard'.  Na de Tweede Wereldoorlog schrijft Jozef dus in 'zielsenthousiasme'dit enigszins gezwollen poëtische epos.  Een uitgesponnen lyrische lofzang aan ons aller Toren - 'Mechelen's hart'.  Ik laat ook jullie graag kennismaken met dit werk...

  (foto's: Jan Smets)

Er zijn weinig mensen zo onlosmakelijk verbonden met onze Sint-Romboutstoren als Jos Roosemont.  Morgen, 24 januari, mag de in de Mechelse Nimfenstraat wonende architect 80 kaarsjes uitblazen.  Een heuse mijlpaal voor Jos, maar...ook voor onze toren.  De buitenrestauratie is nu volledig afgewerkt.  Met de afronding van de grondige opknapbeurt aan het Nieuwwerk, kan Jos Roosemont de kroon zetten op een bijna 50-jarige carrière waar hij de hoofdregisseur was van deze grootscheepse restauratiewerken. De werken startten in 1963.  In 1972 ging Jos aan de slag.  Dit jaar viert ook onze Trots z'n verjaardag. 500 jaar mogen wij Maneblussers hem al bewonderen (al wordt wel wat getwijfeld aan die '500 jaar'  - maar goed...: een torenfeest met een tegen de zomer mooi in nieuw ledlicht badend monument, komt er sowieso).

Ik leerde Jos pas goed kennen in de werkgroep 'Rombout wordt wijzer' en  werd alzo getuige van zijn gedrevenheid en passie voor onze imposante toren.  Ik wens Jos alvast een heel gelukkige verjaardag!  enne: bedankt voor jouw inzet!  

PS: weten jullie ook dat Jos Roosemont vereeuwigd werd in de gevel van ons stadhuis? 

Deze week wordt de spreekwoordelijke laatste steen ingemetseld in de kooromgang van de Sint-Romboutskathedraal. Daarmee komt er einde aan een restauratiecampagne die - samen met deze van de toren - in 1963 begonnen werd.

(foto's Jan Smets. Bovenste rij: Ricardo (Colombia), Ibrahim (Ghana), Raef (Palestina), Shakir (Irak), Martha (Columbia), Julian (Colombia).  Onder: Femke, Natalia (Colombia), Rodrigue (Kameroen))

Als een eigentijdse Toren van Babel staat Sint-Rombout kloek de striemende wind en regenvlagen te trotseren.  De lucht is zwaar en grijs en ik kan enkel maar de richting van Antwerpen en Brussel aanduiden.  Geen Atomium tekent zich af aan de horizon... En ook de sinjorenstad is gehuld in pure mistroostigheid.  Maar mijn gezelschap - een bonte mix van verschillende nationaliteiten - vindt het allemaal gewéldig.  Ze genieten volop.  Er klinken flarden Spaans en Engels naast een nog wat gebrekkig Nederlands.  Toren van Babel: vandaag stond je pal in Mechelen.

Bij het afscheid pakt pater familias, de 62-jarige Ricardo uit Colombia, me nog stevig vast.  Een warme, welgemeende vriendschapsknuffel.  Ook al kennen we mekaar maar pas: we voelen beiden dat we mekaar vonden op onze toren, hoog boven stad en land.  Hij zegt het poëtisch in het Spaans wat hij onder vriendschap verstaat: 'Un alma que habita en dos cuerpos e un corazon que habita en dos cuerpos'....  'Eén ziel en één hart in twee lichamen...'  Het ontroert me.

Deze namiddag was ik met dit wereldse gezelschap op onze toren.  Mijn nicht Femke Suykens had me de vraag gesteld hen te begeleiden.  Ze geeft Nederlandse les in het opvangcentrum van Fedasil in Zaventem - één van die Belgische centra voor verzoekers om internationale bescherming.  Deze uitstap was een leuke, praktische oefenles in onze taal...

(foto's: Jan Smets)

Met de regelmaat van een klok heb ik in mijn blogverleden jullie al laten meelezen in oude boeken of toeristische gidsen die over onze stad verschenen zijn.  Ik schuim maar wat graag antiquariaten of vlooienmarkten af om te speuren naar zulke schatten, en ik ben als een kind zo blij als ik 'een ontdekking' doe.  De geur, de sporen der jaren, kreukjes, onhandig oplapwerk... - het verleden geblokletterd. 

Dit boekje dat de drukpers afgerold kwam in mei 1900 - de nieuwe eeuw was pas enkele maanden oud - beschrijft onze 'Sint-RombAUtstoren' en wil een zo nauwkeurig en volledig naslagwerk zijn van onze gotische trots.  Fr. Steurs is de auteur, en het werd gedrukt in de drukkerij Steurs-Bussers in de Beffertstraat 27.  Geboeid lees ik er in.  Wat vooral ook opvalt is de haast lyrische beschrijving van onze onvergelijkbare toren.  Zeg je nog dat IK een chauvinist ben? ...

Sinds 2004 is onze Sint-Romboutstoren een kraaminrichting voor slechtvalken. Mijnheer en mevrouw Valk werden door de Mechelse burgerlijke stand in 2003 ingeschreven als vaste bewoners van het pand.

Ik beklom voor jullie 538 treden om volgend verslagje en a-typisch bezoekje met jullie te kunnen delen.

(foto's: Tony Schaerlaeken)

Je hebt ze waarschijnlijk ook al wel bemerkt zonder er verder misschien aandacht te hebben gegeven.  Deze twee consoles bevinden zich aan de Sint-Romboutstoren - kant Grote Markt - en hun betekenis houdt  Tony Schaerlaeken al langer bezig.  Hij vroeg het al aan een boel mensen die er eventueel iets meer van zouden kunnen weten, maar tot hiertoe bleven die ook het antwoord schuldig.  Ten einde raad stelde hij vandaag ook de vraag aan mij, en daarom wil ik ze hier graag op Mechelenblogt plaatsen.  Wie weet dat er een specialist meeleest die iets meer kan vertellen over de betekenis...?

(foto's: Jan Smets)

Ik heb het steeds erg prettig gevonden om op vakantie in het buitenland een stukje Mechelen te ontdekken.  Soms ga ik zélf op zoek naar sporen van mijn stad, en soms bots ik er héél toevallig op.  Zo stond ik vorige week onverwacht oog in oog met een schets en een aquarel van Sint-Romboutstoren in museum Behnhaus Drägerhaus in de Noordduitse stad Lübeck zowat 650 km hiervandaan.  Ze werden in de twintiger jaren van vorige eeuw gemaakt door de Duitse kunstenaar Erich Klahm (°1901-1978) waarvan een overzichtstentoonstelling loopt in dit museum.  Deze Erich werd vooral bekend van de illustraties die hij maakte voor de Duitse vertaling van 'Tijl Uilenspiegel' van Charles De Coster.  Tienstallen originele aquarellen die dienden voor dit boek kon ik er bewonderen...

(foto's: Jan Smets)

Schepen van cultuur en toerisme, Björn Siffer en Jan Simons, manager van Lamot, blazen vandaag letterlijk hoog van de toren.  Ze mogen het van mij voor één keer ongestraft...  Het is immers zo dat Toerisme Mechelen samen met de hulp van Lamot - dat zijn sporen reeds verdiende bij het voortreffelijk organiseren van meetings -  een toffe nieuwe 'beleving' in mekaar heeft gebokst.  Voortaan kan je met een groep, begeleid door een stadsgids, de Sint-Romboutstoren op, waar je hoog op het Mechelse dak kan genieten van lekkere hapjes en een drankje.  Terwijl je daarboven met jouw collega's, vrienden of familie klinkt, blinkt diep onder jou de stad en kan je aan de einder turen naar de skyline van Antwerpen of Brussel.  Een feest voor de zintuigen en de smaakpapillen is het zeker, deze attractie van hoog niveau!

(foto's: Jan Smets)

Voor de leukste Mechelse tentoonstelling van dit moment moet je in de Keldermansvleugel van ons stadhuis zijn.  Zowat 500 Sint-Romboutstorens weten de bezoekers te verrassen, wedijverend in originaliteit en fantasierijke uitvoering.  Mechelen  Kinderstad is op zoek naar een nieuwe huisstijl.  Hierbij hoort ook een nieuw logo.  Nog niet zo lang geleden lanceerde men daarom een grote ontwerpwedstrijd voor jong en oud.  Centraal staat de Sint-Romboutstoren.  Hoe kan het ook anders?  Deze toren is immers hét symbool van onze stad...  Tot 5 november kan je nog een kijkje komen nemen op deze expo die maandag werd geopend.  En... je kan zélf mee bepalen welke ontwerpen bekroond mogen worden!  Ik deed het alvast, en kon m'n bewondering niet onderdrukken voor het talent van de jonge Maneblussertjes!

(foto's: Jan Smets)

"Nou, dat lijkt me toch wel interessant voor een uurwerkliefhebber als jij, en al die anderen die geboeid zijn in ons torenuurwerk..."   Dat zei me gisteren Koen Vermeulen die als componist betrokken is bij 'Toren onder StrOhm'.  Dit audiovisueel experiment gaat hij samen aan met videokunstenaar Aitor Biedma en grafisch kunstenaar Gijs Vanhee, die op de koop toe onze nieuwe stadsartiest is.  Het trio scoorde dit jaar reeds met het erg gesmaakte, wonderlijke 'Kerkruis en Loodlicht' in de OLV-over-de-Dijlekerk.  Mij moet Koen niet meer overtuigen, want m'n kaartje voor dit evenement zaterdag, hangt al aan mijn prikbord.  "Er zijn nog minder dan 40 tickets beschikbaar bij de toeristische dienst..."  zegt Koen.  Reppen is dus de boodschap!

Maneblussers: we zitten in de laatste rechte lijn om onze droom - eindelijk - na honderd jaar te kunnen realiseren.  In de Eerste Wereldoorlog schoot men ons unieke torenuurwerk aan diggelen.  In het jaar dat deze wereldbrand wordt herdacht, krijgt deze stad de kans om dit historische uurwerk - ooit het grootste skeletuurwerk ter wereld - weer aan Sint-Rombout te hangen.  En daar gaan we voor!  Ook jij kan hiervoor een steentje bijdragen.  8000 handtekeningen zijn nodig om aan de slag te kunnen!  De petitie van de werkgroep Romboutwordtwijzer is gelanceerd.   Klik op: http://www.romboutwordtwijzer.be    en ga voor het ultieme sluitstuk van de torenrestauratie - géén louter prestigeproject zoals sommige kritikasters beweren, maar het herstel van een staaltje technisch vernuft van onze voorouders.  Uit respect voor hen, en de grote geschiedenis van onze stad, willen we dit erfgoed in ere herstellen!