(foto's: Jan Smets)
Zo vaak reeds liep ik onze kathedraal binnen... Zo vaak al dacht ik deze te kennen als mijn broekzak... Maar telkens opnieuw ontdek ik andere dingen, of bekijk ik de details die ik er altijd heb geweten iets nauwkeuriger... En zo had ik deze dagen net wat méér aandacht voor het gewelf van het kerkschip - daar waar 'aarde' de 'hemel' probeerde te raken. Zo voelde het voor de middeleeuwse mens waarschijnlijk ook aan. Hier reikten de gotische lijnen in perfecte harmonie het hemelse aan. Hier raakten gedachten, gebeden, vloeken en dromen mekaar in architectonische eendracht. En waar ze mekaar kruisten werden ze bezegeld door een sluitsteen. Een stempel Gods. Devote en mystieke kruispunten.
Zo dwalen ook mijn gedachten af terwijl ik staar naar het witte gewelf met de kleurrijke vlekken die, langzaam terwijl ik mijn ogen tot gerichter kijken dwing, steeds meer prijsgeven... Tussen de gouden hemelse sterren tonen ze zich steeds scherper. Ik mijmer. Hoe moet deze kathedraal er hebben uitgezien toen ze nog niet witgekalkt werd maar bont en kleurrijk vroegere generaties wist te betoveren... Hoe zal deze kathedraal er na grondige restauratie uitzien? Wat zal het gerichte onderzoek naar vroegere lagen nog voor verrassingen in petto hebben? Wat zal hersteld worden in oorspronkelijkheid? Wat is haalbaar, wat nodig, wat onmogelijk?
De sluitstenen van het kerkgewelf als stenen lakzegels op een al even stenig briefgeheim lichten toch een tipje van de sluier op. Kijk je meer naar boven?
Recente reacties
40 weken 21 uren geleden
1 jaar 16 weken geleden
1 jaar 35 weken geleden
2 jaren 2 weken geleden
2 jaren 6 weken geleden
2 jaren 8 weken geleden
2 jaren 9 weken geleden
2 jaren 12 weken geleden
2 jaren 12 weken geleden
2 jaren 14 weken geleden