(foto's: Jan Smets.  Tom Kestens en Elke Du Bin)

Stil geworden ben ik weer naar buiten gegaan, namijmerend over wat ik allemaal vanmorgen hoorde in 't Kranske in de Muizense Sint-Albertusstraat.  Daar werd immers het boek 'Anders Nabij' voorgesteld, met de ondertitel 'De stille kracht van ouders na de dood van hun kind'.  Het was berekoud, en toch bekroop me een wat moeilijk te omschrijven warm gevoel.  Heel intens -  met een grote emotionele geladenheid vertelden vijf ouders - twee vaders en drie moeders - over het verlies van hun kind. Sterke getuigenissen.  Soms met de krop in de keel, maar eerlijk, zonder franjes - met stil verdriet.  Ze deelden hun herinneringen, maar vertelden ook hoe ze de draad van het leven weer proberen op te pakken.  Het greep naar de keel.  Leven en dood, liefde en hoop... Het ging door in de 'thuishaven' van het gezin van Johan en Elke Muyldermans - Du Bin.  6 jaar geleden verloren ze na een ziekteproces van 7 weken hun dochter Harte.  Overleden aan de gevolgen van een hersentumor.  Het verhaal is gekend.  Dit onmetelijke verdriet hebben ze proberen om te zetten in iets positief. Ze richtten vzw Prinses Harte op dat ridder-en prinsessenpakketten aan kinderen met kanker schenkt.  Net op deze dag was het 6 jaar geleden dat de uitvaart van Harte plaatsvond.  Elke vertelt dat het pijn doet om te beseffen dat haar dochtertje er nu al langer niet meer is, dan dat ze ooit in hun midden vertoefde.... Tom Kestens die tussen de getuigenissen een drietal erg gevoelige Nederlandstalige luisterliedjes bracht (uit zijn nieuwe cd 'De Bron') wist het zo te verwoorden: "Haar afscheid in Mechelen is de verwerking van ons allen geworden.  Hier wil ik een ode brengen aan de kracht van de vriendschap...".  Tom kreeg het even moeilijk, overmand door de emoties.  "Zingen lukt me beter..." herpakte hij zich.  Met 'ik mis je' waren niet weinigen die met een krop in de keel zaten of een traan voelden opwellen.  Het hoorde er allemaal bij.  Het thema is moeilijk.  We vinden vaak de woorden niet.  Misschien helpt dit boek om ons aarzelend maar zeker te leren omgaan met wat niet te vatten is: het leven na de dood van een kind.

(foto: Jan Smets.  Paul Van Bets, Lies Vandeneede en Ahmed Chouyouhi)

Begin dit jaar overleed de moeder van een kennis van mij.  Een moslimvrouw.  Ik werd uitgenodigd om de familie te condoleren.  En daar wou ik graag op ingaan.  Drempelvrees had ik  niet, al was ik wel wat onwennig.  Aan wat mocht ik me verwachten?  Maar ik ben blij dat ik de stap zette.  Ten huize van de afgestorvene zat de hele familie bij mekaar.  Ook buren kwamen af en aan.  Er werden zoetigheden en andere lekkernijen gepresenteerd en ik kreeg een warm gevoel bij de uitingen van spontaan medeleven...

In deze dagen dat wij onze overleden familieleden en vrienden herdenken is het misschien wel eens goed om stil te staan bij dit thema.  Levend in een stad met grote diversiteit is het opvallend hoe weinig we weten van hoe 'de ander' omgaat met ingrijpende gebeurtenissen als sterven en rouwen.  Vaak blijven we steken in enkele steroptiepe ideëen hierrond.  En da's jammer.  Daarom is het ook zo'n mooi initiatief van Orbit en Sharaf vzw die samen met Thomas More een ontmoetingsavond organiseert waarin dieper wordt ingegaan op de manier hoe christenen en moslims dit alles ervaren.  Wat zijn de gelijkenissen en welk zijn de verschillen?  Voorwaar een boeiend en verrijkend gegeven!  En beslist niet alleen voor gelovigen.  Iedereen is dus welkom op dinsdag 7 november in de Hogeschool aan de Zandpoortvest.  Deze avond kan je als interreligieus zien, maar ook als multicultureel.  Een droge 'voordracht' zal het alleszins niet zijn.  Er is de kans om met mekaar in dialoog te gaan.  En dat is heel zeker een meerwaarde!