(foto's: Jan Smets)

Geen Pasen zonder Posse.  Zo luidt het credo.  Het Allelujah moet beleefd worden in Leest, 't Mechels paradijsje aan de Zenneboorden.  Het was er op de koppen lopen.  Niet zo verwonderlijk op een lentedag die zich zomerse allures probeerde aan te meten.  Dalida lag met haar wellustige ronde vormen loom in de wei - misschien dromend van een Gigi L'Amoroso?  Ik weet het niet.  Ze legde in ieder geval haar volledige gewicht in de schaal.  Verder diende ze het te stellen met een bonte mix van landelijke inboorlingen op z'n paasbest of met de broek opgehouden door bretellen, met al even wellustige deernes met te kort afgeknipte jeansschortjes, met familiaal voortgeduwde kinderwagens met kwelende of lachende ukkepuks...: kortom de gezonde Vlaamsche mix.  Het kan sneeuwen op Posse, en het kan zomers zijn.  Zoals vandaag.  Plaatselijke poltici probeerden hun populariteit op te krikken door met gebeitelde glimlach in groep door de menigte te wurmen; het schuimend bier vloeide rijkelijk en de gebakken lucht van pensen en andere vettigheden kringelde door het blauwe hemelzwerk.  Posse dus.  We hebben onze Pasen gehouden.  We zijn als verrezen mensen teruggekeerd, met chocoladen eitjes gesmolten in de broekzakken.  Met kleinzoon Juul stond ik naar de mekkerende schapen te turen, en ik genoot.  En ook God zag dat het goed was.  Zo zijn we al fietsend - gelukzalig naar Mechelen weergekeerd, om in de Mercado al aperitievend te mijmeren over al wat mooi is in dit leven.  't Smaakte naar meer daar onder het gietijzeren gebinte van de nieuwe Mechelse place to be...