(foto's: Jan Smets)

Niet weinige Maneblussers (her)ontdekken deze dagen wat de Mechelse natuur ons te bieden heeft.  We weten allen allicht langer dat we best wat aardige natuurgebiedjes tellen in en rond onze stad.  Misschien maakten we er vroeger eerder een bocht rond bij gebrek aan tijd of door andere interesses.  Door deze en vorige lockdown, waarbij vele andere 'ontspanningsmogelijkheden' wegvielen-of vallen, leerden we de rust en de weldoende invloed van deze natuur herwaarderen.  Zo wandelde ik de laatste malen al regelmatig door het Mechels Broek, den Batteleir of het Robbroek.  Een verademing.  Het besef dat we dit alles met zorg in stand dienen te houden groeit met de dag.  Nils Iwens, voorzitter van Natuurpunt Mechelen en vormingsconsulent bij Natuurpunt CVN Vlaams-Brabant is pleitbezorger bij uitstek.  Op zondag 7 maart staat weer een bijzondere activiteit op stapel: 'Run for Nature'...

Met de opbrengsten kopen we natuur aan in Mechelen. Jammer genomen komen de inschrijvingen moeilijk op gang.  Toch organiseren we het zo coronaproof mogelijk.  Als het toch niet zou kunnen doorgaan krijgen de deelnemers hun geld terug.  Ik doe daarom nog graag een warme oproep om mee te lopen!

Toch maar eens overwegen beste sport-en natuurvriend?  Er is voor elk wat wils!

(foto's: Jan Smets)

Ongetwijfeld pedaalde je al één of meerdere keren langs de boorden van Leuvense vaart, Dijle of Zenne.  Ons Mechels rivierenland oefent een geweldige aantrekkingskracht uit op elke wielerliefhebber.  Met goed onderhouden jaagpaden, strategisch geplaatste fietsbruggen en heel wat landschappelijk schoon is het méér dan geliefd.  Deze dagen is het zelfs extra druk op deze routes en is het wat uitkijken geblazen.  Dan zal zich wel normaliseren na de coronatijden.  Durf ook eens afwijken van het parcours.  Zet je tweewieler aan de kant, en verken eens een verborgen pareltje in het groene waterrijke gebied tussen de dijken van Zenne en Thiebroekvaart.  Natuurgebied Den Battelaer is een oase van rust en bezit een rijke biotoop van planten en dieren.  Trek de wandelschoenen aan en verken deze natte wildernis.  De welgekomen rustplaats nadien aan het Zennegat, waar je kan genieten van een Gouden Carolus in deze charmante negorij, moeten we voorlopig nog effe missen.  Maar geen nood: sowieso is een wandeling door den Battelaer een met stip genoteerde activiteit die je zal weten te verrassen.  Mechelen: soms groener dan je zou denken!

(foto's: Jan Smets)

Natuurlijk zou het best leuk zijn om zonder vrijheidsbeperkende maatregelen te staan en te gaan waar we willen.  Ik kan me wel tal van plekken indenken waar ik deze dagen zou willen vertoeven.  Maar het is wat het is in deze bizarre coronatijden.  We cirkelen wat meer rond ons kot.  Claustrofobisch of neurotisch hoef je je hierdoor niet te worden.  Misschien geeft dit alles je nu de kans om de eigen omgeving wat te verkennen.  Want het moet gezegd: in en rond Mechelen valt er ook héél wat te beleven. Elk nadeel heeft dus ook zijn voordeel.  Je zal wellicht verbaasd staan over hoeveel natuurschoon in ons Mechelen te ontdekken valt.  Dus: spring op je fiets - hou hierbij netjes afstand van mekaar - of trek je wandelschoenen aan om te struinen door al dat Mechelse groen...  Natuurlijk klinkt 'Het Mechels Broek' het bekendst in de oren.  Dit is dan ook een pareltje.  Maar er valt wel wat meer te beleven in onze Heerlijkheid.  Hop: naar Battel.  Vergeet voor één keer Zennegat en Batteleer. (of keer daar later (nog) eens naartoe, want ook dat landschappelijk schoon is een bezoek overwaard!).  Verken met mij het Robbroek -een fantastisch rivierlandschap tussen Stuivenberg, Zennedijk en Battel.

(foto's: Jan Smets)

'Natuur' is hélemaal hun ding.  Daar kan dit sympathieke koppel met veel passie over vertellen.  En hun enthousiasme werkt aanstekelijk.  Daar kan ik van getuigen.  Vanavond had ik een ontmoeting met Maud Willemen en Nils Iwens in hun leuke appartement aan de Duivenstraat.  Jammer dat het al donker is, want hun terras kijkt uit op het groen van het Montrealdomein.  Achter de bomen die hun bladeren nog niet verloren hebben verstoppen zich de contouren van onze Sint-Romboutstoren.  Ze wonen hier maar tijdelijk.  Ze hebben ingetekend op het cohousingproject Gummarushof aan de Kerkhoflei. 

Maar goed, hiervoor kom ik niet bij hen langs.  Maud en Nils willen me wat meer vertellen over een paar boeiende initiatieven die Natuurpunt  Mechelen op stapel heeft staan.  Nils is voorzitter van de Mechelse kern en bovendien werkt hij als vormingsconsulent bij Natuurpunt CVN Vlaams-Brabant naast deeltijds lesgeven aan het CLW (deeltijds onderwijs - waar hij taalles geeft aan ondermeer vluchtelingen).  Maud dan weer is actief bij Regionaal Landschap en Rivierenland.  Zeg nu zélf: waar kan je ergens beter terecht rond vragen over natuur in onze stad?   Heel graag zetten zij beiden de reeks van zes 'Warme Winteravonden' in de kijker die zij organiseren met Natuurpunt Mechelen.  Eentje is al gepasseerd, maar de volgende vijf zijn beslist méér dan de moeite waard om aan deel te nemen.  Op Sinte-Mette-dag - 11 november kan je er gratis naartoe.  Het thema is erg actueel en zal wel meerdere Maneblussers interesseren: 'Open ruimte in versnelling'.  Enne: je hoeft niet alleen braafjes te luisteren!  Ook jouw inbreng is uiterst nuttig. 

We willen de Mechelaars dichter brengen bij onze projecten.  We stellen immers vast dat er té weinig debat is tussen deze organisaties en de burgers.  Participatie is belangrijk.  Hopelijk kunnen we wat dwarsverbindingen leggen.  Dat is ons doel: verbinden en verwonderen. 

Deze avond gaat door in de ouwe - nu leegstaande bib in de Moensstraat 19 (19u30-22u30)

(foto's: J. Smets)

Rondom onze stad liggen aardig wat mooie grote en kleinere natuurgebieden - een aaneenschakeling van waardevolle groene oases.  Heerlijk om er te wandelen of langs te fietsen.  Een heel fotogeniek gebied vind ik zelf deze Bleukensweide, een laaggelegen weiland langs de Molenbeekstraat in Leest, in een bocht van de Zenne - op een boogscheut van de grens met dat andere Mechelse dorp, Heffen.

(foto's: boven: Willy Verworst - rechts en onder takes uit de documentaire)

Bij vele Mechelaars, maar zéker bij de bewoners van de Zennedorpen - staat de laatste grote dijkbreuk van 1979 nog diep in het geheugen gegrift.  Regelmatig werden Leest en Heffen geteisterd door breuken in de dijk van de Zenne.  Zo maakte de in Heffen geboren en getogen 73-jarige Willy Verworst niet minder dan acht van deze overstromingen mee.  De man, die een meer dan begenadigd amateur-cineast is die al tal van films produceerde die veelvuldig in de prijzen vielen, maakte over deze laatste dijkbreuk zo'n veertig jaar geleden een documentaire.  Over de overstroming als gevolg van de immense bres  van 30 meter die toen geslagen werd én over de grootscheepse maatregelen die nadien werden getroffen in het kader van het Sigmaplan, maakte hij indertijd een uniek document.  Toen heel onlangs een aantal leden van het Heffense buurtcomité 'Over de Baan' aan zijn mouw trokken om deze nog eens te projecteren, zag Willy dit aanvankelijk niet zitten.  Hiervoor vond de steeds de lat hoog leggende filmmaker de oude beelden op pellicule niet kwalitatief genoeg meer.  De tand des tijds had de documentaire niet weten te doorstaan.  Na lang wikken en wegen besloot Willy dan toch overstag te gaan en een remake te maken.  Hiervoor kwam hij bij mij aankloppen.  In de veertig jaar oude film was de toen nog jonge Mechelse journalist Yves Desmet commentator van dienst.  Nu vroeg hij of ik deze taak op mij wou nemen.  Zo gezegd, zo gedaan.  Verschillende draaidagen later en na een zorgvuldige mix van oude en nieuwe beelden, mag Willy Verworst nu trots zijn op een prachtige reportage van 23 minuten in een nieuw kleedje. 

(foto's: Jan Smets)

Iedereen die zich de inktzwarte, vaak stinkende Dijle herinnert, merkt ook wel op dat de toestand van deze waterloop zichtbaar verbeterde.  We mogen hier vrij positief over zijn.  In vergelijking met vele andere rivieren in ons landje doet de Dijle het lang niet zo slecht en mogen we spreken over een 'matige waterkwaliteit'.  En toch mogen we nu niet op onze lauweren rusten.  We zijn er heus niet.  Het kan allemaal nog véél beter.  Wetende dat geen enkele van onze rivieren de vooropgestelde Europese norm weet te behalen, moet het besef er zijn dat er nog flink wat werk aan de winkel is.  Daarom werd er vandaag ter hoogte van de Haverwerf in de Dijle gesprongen.  De Big Jump kan tellen als sensibilisatie-actie.  Bij deze jaarlijkse happening wordt er aandacht voor zuiver water gevraagd.  De organisatie berust bij Natuurpunt.  Voor de 14de keer reeds gaat deze Big Jump door. In meer dan twintig landen en op diverse plekken in ons land.   In Mechelen was het geleden van 2015 dat er aan meegedaan werd.  Vandaag werd de draad weer opgenomen.  En ondanks het feit dat het een redelijk onderkoelde zomerdag was, waren er toch heel wat moedige zwemmers opgedaagd.  Het startschot om 15u10 werd gegeven door de Bellemadam die als eerste het water indook, waarna jong en oud al plensend volgde.

(foto's: Jan Smets)

Ik heb met hem afgesproken op het terras van dat zalig bruine cafeetje in die negorij van het Zennegat, dit aparte pitoreske uithoekje van onze stad, geprangd tussen Leuvense vaart, Zenne en Dijle.  Het is zomers warm, al zijn de dreigende onweerswolken niet ver weg.  Maar we vergeten ze haast bij een Gouden Carolus en een gezellige babbel.  We moeten ons dus nadien wel reppen om nog wat foto's te schieten voor een ware plensbui ons zou doen doorweken.  Kwinten Vangeel - geboren Battelaar, bioloog en nu al een poos leraar wiskunde, wetenschappen en informatica in de school van de Ursulinen in de Hoogstraat, heeft voor binnenkort wel een héél tof project op stapel staan.  Uitermate geboeid door alles wat me de natuur te maken heeft, gaat hij de uitdaging aan om deel te nemen aan Expeditie Natuurpunt op 23 en 24 juni.  Hij wil daarbij een kanotocht ondernemen van Lummen naar Mechelen.  Dat kan tellen: het traject is zowat 65 km. lang.  Kwinten doet dit uiteraard niet alleen!  Hij gaat dit avontuur samen maken met zijn vriend Ward Reijmen, zijn neef Simon Vermoesen die eveneens Battelaar is, en diens vriendin Annelies Kerschot.  Het doel is nobel: het wil een sensibliserende actie zijn voor het waardevolle natuurgebied Den Battelaer.  En met het ingezamelde sponsorgeld wil men Natuurpunt de kans geven om zoveel mogelijk grond in dit gebied aan te kopen...

(foto's: Jan Smets)

Het mocht een grote opkomst genoemd worden.  Eerlijk gezegd: de kwestie beroert dan ook heel wat bewoners op dit grensgebied van Mechelen met Hofstade.  Het verdwijnen van het Hanswijkbos - een geliefd stukje groen - wordt méér dan bedreigd.  Het bos met aanpalend weiland op Zemstse gronden wordt binnenkort verkaveld.  19 woningen zullen hier neergepoot worden. En dat gaat grote gevolgen hebben voor de leefbaarheid van de buurt, zeggen en vrezen de buren.  De Grensstraat - ik weet nog dat ze in mijn kinderjaren 'Bosstraat' werd genoemd - ligt op het grondgebied van Hofstade, maar vormt de grens met de Maneblussersstad.  Het is daar dat vanavond talrijke bewoners van de Mechelse Voetbalstraat, Vaartdijk en Geerdegemvaart én Grensstraat zelf, bij mekaar kwamen om te protesteren tegen het verdwijnen van dit waardevolle natuurgebied.  Een grensoverschrijdende kwestie: laat ons het zo noemen.  Twee buurtcomités uit Mechelen en Hofstade proberen de plannen nog te doorkruisen en hebben hiervoor flink wat argumenten bij mekaar gesprokkeld...

  (foto's: Jan Smets)

Plots schieten me de versregels te binnen: "...en blinkend vallen één voor één, Arcadia uw schijven open...".  Ze zaten ver verborgen in een uithoek van m'n geheugen.  Bertus Aafjes. Hier sta ik op deze februaridag in een mooi stukje natuur.  Ook een uithoek.  Hier ligt eveneens een 'Arcadia', een utopisch land vol bloemen, fruit, bossen en helder water.  Kortom: hét ideale landschap.  De naam is niet lukraak gekozen.  Geprangd tussen Dijle en Rijmenamse steenweg, in Muizen - omgeven door de natuurgebieden Cassenbroek, Mispeldonk, Pikhakendonk en de Baarbeekvallei, heeft Karsten Van Lil zijn droomplek gevonden.  Nog niet zo lang geleden wist hij dit ongeveer 1 hectare grote stuk grond te verwerven.  En hij heeft er wilde plannen mee!  Enthousiast leidt hij me rond in zijn Arcadia.  Op deze lap grond wil hij een agricultureel project uitwerken; een ecosysteem dat zichzelf in stand weet te houden.  Hij is een spraakwaterval.  Dit is zijn ding!  Van jongsaf zit het in zijn bloed: dieren, milieu, de natuur... Ooit volgde hij ook de opleiding tot natuurgids.  Kortom: Karsten is de geknipte man om van deze plek een droomplek te maken.  En  wat méér is: hij wil deze hedendaagse Tuin van Eden delen met anderen.  Momenteel heeft hij al zo'n zestal andere partners gevonden die met hem op een stuk van deze grond een 'samentuin' willen uitbouwen...

  (foto: Jan Smets)

Het zijn spannende tijden voor Pascale Sobry...  In december rolt haar eerste boek van de drukpers, en dat zorgt voor gemengde gevoelens.  Ze kijkt er naar uit om het als eerste te mogen openslaan, de drukinkt te ruiken...   Maar voordat het zover is is het nog even nagelbijten.  Prachtig wordt het boek alleszins!  Het ziet er veelbelovend uit, en wie de unieke, puik uitgevoerde en ontroerende foto's van Pascale kent, weet dat het een topboek zal worden.  Elke natuur-en fotoliefhebber zal het maar al te graag op zijn boekenplank hebben.  Pascale is niet aan haar proefstuk toe.  Vorig jaar haalde ze de pers én Mechelenblogt met het feit dat vier van haar foto's de prestigieuze National Geographic kalender haalden.  En dat is sowieso een waarmerk!  De Mechelse fotografe mag terecht trots zijn op deze prestatie - het resultaat van veel vakkennis, geduld en een eindeloze liefde en fascinatie voor natuurfotografie, en in het bijzonder voor een paar iconische zeevogels. ...

                                        (foto's: Jan Smets) 

Nou, tegen zovéél enthousiasme kan ik echt niet op!  Ik had met hen een afspraak in Sava op de Grote Markt, en voor het foto-moment lieten ze hun glaasje cava even staan om vrolijk te poseren in de Paasboom die net vandaag werd neergepoot voor het stadhuis.  Kwestie van een 'passend decor' te hebben dat kan dienen voor dit artikeltje...

Eigenlijk zijn ze met vier, deze 'meisjes'.  Maar nummer vier ligt ziek te bed, en da's in deze dagen waarop de winter op z'n laatste benen loopt, voor niet weinigen het geval.  Maar eind juni zullen ze er staan!  Dan zetten ze hun beste beentje voor voor een project dat hen nauw aan het hart ligt.  Voor Natuurpunt willen ze centjes verzamelen voor 'onze Mechelse achtertuin': het Mechels Broek.  En dat is een iniatief dat onze aandacht én steun ten volle verdient!

Chapeau voor Liesbet Marivoet, Monique Blanken, Kim De Greve, én iniatiefneemster Sofie Versweyveld die er vandaag jammer genoeg niet bij kon zijn: vier 'Meisjes voor Altijd - vriendinnen door dik en dun, die het aandurven om de stoute schoenen aan te trekken voor een tweedaagse expeditie.  Puur engagement voor het goeie doel. Ik duim alvast!

(foto: Jan Smets)

Het lijkt wel of we hier gezellig aan een Venetiaans kanaaltje zitten.  Maar niks is minder waar.  Vergeet het gedobber van deze gondel in de laguna van de Dogenstad.  Met Bert Vannoten heb ik het over heel wat noordelijker gelegen watertjes: ons Mechels rivierengebied.  En dat is misschien éven boeiend!  Want we beseffen het soms té weinig: onze stad is omringd door mooie en waardevolle natuurgebieden.  We maken er vaak een bocht rond, en we kennen ze niet altijd even goed. Voor Bert is dat helemaal anders.  Hij  kent het Mechels Broek als zijn broekzak.  Als meer dan verdienstelijk amateurkineast maakte hij reeds in 1992 een film over dit uitzonderlijke gebied.  De casette van toen is grijsgedraaid bij Natuurpunt.  'Kapotgespeeld' noemt hij het zelf.  Maar wat hij nu gefilmd heeft is helemaal topklasse.  Bert die nooit tevreden is met half werk heeft de lat weer bijzonder hoog gelegd.  Bijna twee jaar lang filmde hij in de natuurgebieden die Mechelen omringen.  Het Mechelse rivierenland toont zich op z'n mooist - in vier seizoenen - in een prachtige film van zowat 12 minuten.  Diegenen die het resultaat al konden bekijken, zijn laaiend enthousiast...  En ook Bert zélf kijkt tevreden terug op het afgewerkte product...

(foto's: Jan Smets)

Soms wacht ik uren en uren op een zelfde plek om dé foto te schieten. Soms in slechte weersomstandigheden...  Als ik dan zo'n Jan-van-Gent zo'n meter van mij zie zitten, en ik contact krijg, ontroert dat enorm.  Als hij me dan aankijkt: ja dan heb ik soms moeite om niet te wenen.  Zo'n moment is heel intens...

Skokholm Island is een vaak door storm en andere natuurelementen geteisterd eiland - geïsoleerd liggend op zo'n viertal kilometer van de kust van Wales - een onbewoonde lap grond met hoge kliffen, slechts 1,6 km lang op iets meer dan een km breed.  Er is niet meer bebouwing dan een ouwe vuurtoren en een primitieve boerderij.  Je komt er alleen na afspraak met de Wildlife Trust van Zuid-en West-Wales, en je verblijft er met zo'n tien à 12 mensen in dit huis met z'n simpele accomodatie: fotografen, ornitologen... , gedropt met een van het Welshe vasteland komende boot.  En dan ervaar je de rust, en wordt je één met de onherbergzame natuur: biotoop en toevluchtsoord van zeevogels.  Het eiland is een site met bijzonder wetenschappelijk belang.  De omringende wateren zijn een zeereservaat en maken allemaal deel uit van het Nationaal Park Pembrokeshire Coast.  In 1927 kwam Ronard Lockley er wonen en enkele jaren later heeft hij er het eerste vogelobservatorium van Groot-Brittanië opgericht.

Daar zit ze dan: de Mechelse amateurfotografe Pascale Sobry.  Ze komt er tot rust en dichter bij zichzelf.  Daar vertoeft ze tussen de papegaaienduikers en Jan-van-Gents die er komen broeden.  Daar legt ze haar lievelingen vast op ronduit schitterende foto's die getuigen van geduld en vakkennis.  Van die kwaliteit was haar omgeving eerlijk wel langer bewust.  Al vaak stimuleerde men Pascale om er mee naar buiten te komen...  Maar nu is alles in een stroomversnelling gekomen.  Niet minder dan vier van haar foto's werden geselecteerd voor de gerenommeerde National Geographic scheurkalender van 2016.  En da's iets om trots op te zijn!