(foto links: Jan Smets- Annemie Du Bin)

92 seizoenen speelden we toneel in de parochiezaal van Sint-Albertus in Muizen, maar binnenkort valt het doek.  Definitief.  Graag hadden we nog tot eind april op deze plek verder gedaan, maar dat zit er helaas niet in.  Het bisdom wil ons eruit.  Al vele jaren hing dit besluit als een zwaard van Damocles boven ons hoofd.  Maar nu is het zover.  De site waar de zaal gevestigd is krijgt een herbestemming.  Dat is het plan van de Vereniging voor Parochiale Werken, maar tot hiertoe is hier nog niks concreet over te horen.  Jammer ook de voormalige kerk geen ontmoetingscentrum voor de wijk gaat worden.  Maar ook dat gaat niet door.  We zullen voor de toekomst op zoek moeten gaan naar een nieuwe locatie.  Maar laat ons nog even alles op alles zetten om dit najaar te besluiten met een voorstelling voor jong en oud.  We zijn trouwens het enige Mechelse amateurgezelschap die dit aandurft.  Maar we kunnen dit ook corona-veilig.  Onze zaal is groot genoeg om het te kunnen waarmaken...

Ik heb een babbel met Annemie Du Bin, voorzitter van de toneelvereniging.  Zij volgde haar vader - de betreurde Jef Du Bin op.  De toneelmicrobe zit deze Muizense familie in de genen.  Binnenkort staan er naast andere verdienstelijke spelers ook een aantal familieleden op de planken.  Ze konden dus veilig repeteren in 'bubbels'...

  (foto boven: Jan Smets)

Een audiëntie met prinses Laura kreeg ik niet voor mekaar...Maar wel had ik daarstraks een leuke ontmoeting met de  jongeman die de enigszins 'stoute' en jongensachtige prinses met zich meetroont naar Muizen.  Sander Van den Broeck is de sympathieke kerel die dit gedaan wist te krijgen.  En dat zal Muizen geweten hebben!  Het is hij die met Theater De Kleine speeldoos uit Heist-op-den-Berg dit toffe toneelstuk voor de allerjongsten op de planken zal brengen in Parochiezaal 't Kranske in de Sint-Albertusstraat van Muizen.  En dat is toch een beetje 'thuiskomen' voor de jonge theatermaker.  Als je weet dat Sander tot de vierde generatie behoort van een ware acteursfamilie, waarvan de overgrootvader samen met enkele anderen in een grijs verleden de toneelvereniging 'Ik Dien' opzette: dan weet je genoeg!  'Ik Dien' hoeft in het Mechelse niet meer worden voorgesteld.  Als vele jaren lang brengt zij met veel enthousiasme en zin voor kwaliteit heel diverse stukken ten tonele.  De enkele jaren geleden grootvader van Sander - de onvergetelijke Jef Du Bin, bezieler van deze toneelvereniging - zou maar wat trots geweest zijn om zijn kleinzoon zo bezig te zien.  Maar even fier zijn de andere familieleden die haast allemaal gebeten zijn door de toneelmicrobe.  Heel zeker is dat zijn mama, Annemie Du Bin, die nu het voorzittersschap van Ik Dien op zich heeft genomen... Maar niet alleen langs moederskant kreeg Sander de passie voor theater mee.  Ook zijn vader Geert Van den Broeck, die professioneel acteur is, en met De kleine Speeldoos theater brengt voor alle leeftijden van kleuters tot volwassenen, heeft hier zijn aandeel in.  En vergeten we dan eveneens zijn andere grootvader Johan Cluytens niet die als regisseur ook al meer dan zijn strepen verdiende...

(foto's: Jan Smets.  Tom Kestens en Elke Du Bin)

Stil geworden ben ik weer naar buiten gegaan, namijmerend over wat ik allemaal vanmorgen hoorde in 't Kranske in de Muizense Sint-Albertusstraat.  Daar werd immers het boek 'Anders Nabij' voorgesteld, met de ondertitel 'De stille kracht van ouders na de dood van hun kind'.  Het was berekoud, en toch bekroop me een wat moeilijk te omschrijven warm gevoel.  Heel intens -  met een grote emotionele geladenheid vertelden vijf ouders - twee vaders en drie moeders - over het verlies van hun kind. Sterke getuigenissen.  Soms met de krop in de keel, maar eerlijk, zonder franjes - met stil verdriet.  Ze deelden hun herinneringen, maar vertelden ook hoe ze de draad van het leven weer proberen op te pakken.  Het greep naar de keel.  Leven en dood, liefde en hoop... Het ging door in de 'thuishaven' van het gezin van Johan en Elke Muyldermans - Du Bin.  6 jaar geleden verloren ze na een ziekteproces van 7 weken hun dochter Harte.  Overleden aan de gevolgen van een hersentumor.  Het verhaal is gekend.  Dit onmetelijke verdriet hebben ze proberen om te zetten in iets positief. Ze richtten vzw Prinses Harte op dat ridder-en prinsessenpakketten aan kinderen met kanker schenkt.  Net op deze dag was het 6 jaar geleden dat de uitvaart van Harte plaatsvond.  Elke vertelt dat het pijn doet om te beseffen dat haar dochtertje er nu al langer niet meer is, dan dat ze ooit in hun midden vertoefde.... Tom Kestens die tussen de getuigenissen een drietal erg gevoelige Nederlandstalige luisterliedjes bracht (uit zijn nieuwe cd 'De Bron') wist het zo te verwoorden: "Haar afscheid in Mechelen is de verwerking van ons allen geworden.  Hier wil ik een ode brengen aan de kracht van de vriendschap...".  Tom kreeg het even moeilijk, overmand door de emoties.  "Zingen lukt me beter..." herpakte hij zich.  Met 'ik mis je' waren niet weinigen die met een krop in de keel zaten of een traan voelden opwellen.  Het hoorde er allemaal bij.  Het thema is moeilijk.  We vinden vaak de woorden niet.  Misschien helpt dit boek om ons aarzelend maar zeker te leren omgaan met wat niet te vatten is: het leven na de dood van een kind.

(foto o.: J.Smets)

(vlnr: Stef Van Osta, Steven Andries, Jef Du Bin, Willy De Vos, Herman Nauwelaerts, Fons Van Baelen.  Ontbreken op de foto: Annie Bauweleers en Walter Schaltin)

Het is opvallend hoe er een groeiende belangstelling is voor het verleden in onze Mechelse wijken en dorpen.  Nog maar pas was er in Battel een overrompelende belangstelling voor een tweede reeks 'Battel in Beeld': een drie keer tot de nok gevulde parochiezaal die met veel belangstelling de boeiende voorstelling bijwoonde met tal van - vaak nog nooit vertoonde - oude foto's.  Heeft het met nostalgie te maken?  met interesse voor het verleden?  Feit is dat nu ook Muizen op deze trend inspeelt.  Op 21 december wordt in zaal Rerum Novarum een ronduit schitterend boek voorgesteld: 'Muysen-Muizen': een absoluut collectors item voor élke Muizenaar, en bij uitbreiding, élke Mechelaar!  Het is een méér dan fraai geschenkboek - met een prachtige lay-out (Charlotte Vertommen); een lijvige, verzorgde uitgave die maar wat mooi zal staan op de boekenplank.  Tenminste: als hij niet blijvend op de salontafel zal vertoeven om er met mondjesmaat van te 'proeven'.  Dit boek biedt voor élk wat wils.  Een breed publiek zal er zijn gading in vinden.  Over dit leuke boek en het concept had ik deze namiddag een praatje met de werkgroep 'Lemmen Dol', die deze naam ontleent aan een bekend Muizens volksfiguur.  Plaats van afspraak is het café 'Onder den Berg', waar ooit de grootmoeder van Sam Gooris aan de tapkraan stond.  Het gonst er gezellig druk.  Op deze druilerige herfstdag zijn er hier heel wat Muizenaars samengekomen om bingo te spelen...

(foto's: Ik Dien (bo en li). Jan Smets (re)

Mechelen heeft een lange én stevige toneeltraditie.  Tal van amateurgezelschappen brengen met de regelmaat van de klok ronduit schitterende stukken op de planken.  Zo ook in Muizen, waar 'Ik Dien' zijn 90ste 'speeljaar' is ingegaan.  Dat kan tellen!  Na het overlijden van bezieler Jef Du Bin is men niet bij de pakken blijven zitten.  Integendeel.  Met vereende krachten en nieuwe moed gaat men er flink tegenaan.  En de vrouw van Jef, Mieke Van Rompaey (re) helpt hier maar wat graag aan mee.  Wat wil je?  De toneelmicrobe had en heeft haast heel de familie gebeten.  Toneel is ploegsport, en als ik zie met hoeveel enthousiasme men hier tegenaan gaat, dan kan ik niet anders dan hun nieuwste stuk in de kijker te zetten.  De kop is er af.  Maar wie nog kaartjes wil bemachtigen voor 23 en 24 november, zal zich moeten haasten.  Met 'Love begins @ 50' mag je je verwachten aan een knotsgekke komedie die bol staat van misverstanden en verrassingen.  Succes gegarandeerd!  De eerste voorstellingen bewezen het al.  Het publiek wist het stuk erg te smaken.

  (foto's: Jan Smets)

In de zaal is het donker en stil.  Op de planken repeteert een koppeltje enkele keren opnieuw een zelfde scène.  De regisseur geeft aanwijzigingen.  En aan de lange tafel voor het podium wachten een aantal acteurs - sommigen al in vol ornaat als politie-agent of clochard...  Daartussen zit Mieke Van Rompaey... het scenario oplettend volgend...

Ik heb me er bij gezet en volg het gebeuren zwijgend vanop de kantlijn. 

Feestzaal 't Kranske in de Sint-Albertusstraat, vlak naast de voormalige parochiekerk met die naam...

Toneelkring 'Ik Dien' serveert binnenkort de romantische komedie van Pol Anrys: 'Per(r)ongeluk' aan haar trouw publiek.

Het zijn geen gemakkelijke maanden voor Mieke die eind augustus haar man Jef Du Bin verloor.  Jef was jarenlang dé grote bezieler van het Muizense toneel.  Vorig jaar werd hij nog in ons stadhuis gehuldigd voor 50 lange jaren op de planken.  Maar Mieke die door haar huwelijk met Jef eveneens gebeten werd door de toneelmicrobe, heeft de draad weer opgepakt.  Het geeft haar afleiding nu Jef een grote leegte naliet. 

"Ik ben vooral bezorgd om het feit dat sommigen denken dat nu binnenkort 't Kranske gaat afgebroken worden en hier 26 appartementen worden gebouwd, het finaal gedaan is voor 'Ik Dien'.  Niks is minder waar!  We blijven doorgaan!"  

Nee: 'Ik Dien' is nog lang niet uitgediend...

(foto's: Jan Smets)

Muizen verliest vandaag één van haar markantste figuren...  Op de leeftijd van 71 jaar heeft Jef Du Bin ons verlaten.  Jef was al enige tijd ziek, maar op het moment dat alles er terug hoopvoller uitzag, ging het mis.  De voetlichten zijn gedoofd en het gordijn schuift toe...  Maar wie zo lang op de planken stond - enthousiast en vol overgave - zal nooit volledig in de coulissen verdwijnen...

Jef was een monument.  En ik weet dat dit vaak wordt gezegd van een overledene...  Misschien soms iets té snel...  Maar bij Jef is dit predikaat volledig op z'n plaats.  Jef schreef toneelgeschiedenis.  Vol vuur stond hij op en achter de scène, en met veel overtuigingskracht vocht hij voor het amateurtoneel.  Vorig jaar werd Jef in ons stadhuis gevierd voor zijn 50-jarige toneelcarrière.  Toen werd hij omringd door zijn lieve vrouw Mieke, zijn drie dochters, kleinkinderen en een trits vrienden: een warme kring van mensen rondom een warme en hartelijke mens.  Het eerbetoon was meer dan verdiend.  Jef was een Mechels  cultuurambassadeur van eerste categorie. 

We hadden hem graag nog langer in ons midden gehad....  Maar zelfs een regisseur heeft niet alles in de hand... Soms heeft het script verrassende wendingen...

Vandaag doven de voetlichten...  Het applaus sterft weg...het gordijn schuift toe. Maar het 'stuk' zal nog lang blijven nazinderen.  Figuren als Jef verwijnen nooit hélemaal en voorgoed in de coulissen... 

  (foto's: Jan Smets)

Plots schieten me de versregels te binnen: "...en blinkend vallen één voor één, Arcadia uw schijven open...".  Ze zaten ver verborgen in een uithoek van m'n geheugen.  Bertus Aafjes. Hier sta ik op deze februaridag in een mooi stukje natuur.  Ook een uithoek.  Hier ligt eveneens een 'Arcadia', een utopisch land vol bloemen, fruit, bossen en helder water.  Kortom: hét ideale landschap.  De naam is niet lukraak gekozen.  Geprangd tussen Dijle en Rijmenamse steenweg, in Muizen - omgeven door de natuurgebieden Cassenbroek, Mispeldonk, Pikhakendonk en de Baarbeekvallei, heeft Karsten Van Lil zijn droomplek gevonden.  Nog niet zo lang geleden wist hij dit ongeveer 1 hectare grote stuk grond te verwerven.  En hij heeft er wilde plannen mee!  Enthousiast leidt hij me rond in zijn Arcadia.  Op deze lap grond wil hij een agricultureel project uitwerken; een ecosysteem dat zichzelf in stand weet te houden.  Hij is een spraakwaterval.  Dit is zijn ding!  Van jongsaf zit het in zijn bloed: dieren, milieu, de natuur... Ooit volgde hij ook de opleiding tot natuurgids.  Kortom: Karsten is de geknipte man om van deze plek een droomplek te maken.  En  wat méér is: hij wil deze hedendaagse Tuin van Eden delen met anderen.  Momenteel heeft hij al zo'n zestal andere partners gevonden die met hem op een stuk van deze grond een 'samentuin' willen uitbouwen...

(foto's: Jan Smets)

50 jaar het beste van jezelf geven - met hart en ziel, pure gedrevenheid: dit is Jef Du Bin uit Muizen ten voeten uit.  50 jaar lang schreef hij geschiedenis bij toneelkring "Ik Dien".  Dat deed hij als schitterend acteur maar ook als regisseur.  Maar hij deed meer dan dat: hij was en is gewoonweg dé bezieler van "Ik Dien".  Dat zal iedereen beamen.  Het was dan vanavond ook méér dan terecht dat hij in de Kolommenzaal van ons stadhuis werd gehuldigd om dit onbaatzuchtige en jarenlange vrijwilligerswerk...

(foto's: Jan Smets)

Hij klonk op deze Pinkstermaandag als dé vurigste tong en met een stem die het aantal decibels van Salvator, onze zwaarste luidklok, benadert... Maar nog meer overtuigde Patrick De Greef met zijn geargumenteerd pleidooi voor het behoud van de Muizense Sint-Albertuskerk in Muizen waarvan het lot nog erg onzeker is.  De parochie werd door de kerkelijke overheid opgedoekt, en er is nog geen beslissing genomen over de toekomst van de kerk.  De Vrienden van Sint-Rombouts gooien zich in de strijd.  Zij willen het behoud van deze neogotische kerk, om haar waardevol roerend en onroerend patrimonium, en om haar toekomst te verzekeren als ontmoetingscentrum voor deze Mechelse wijk die binnenkort aan uitbreiding toe is...  Voor de laatste keer kon een bezoek gebracht worden aan deze nu leegstaande kerk, en de sympathisanten van deze vereniging, maar ook heel wat buurtmensen gingen graag op de uitnodiging in.  Na Patrick was het de beurt aan stadsgids Paul Delbaere om een heel onderhoudend, met vele anecdotes doorspekt verhaal van parochie en kerk te brengen...

Hoewel het derde treinstation eigenlijk al in Muizen bestaat, mag onze burgemeester uiteraard dromen gelijk een ander (zolang de kas het toelaat toch...) :-)

Enkele dagen geleden kreeg ik een mailtje in mijn box vanwege de verantwoordelijke van toneelkring Ik Dien uit Muizen. Het is immers niet allemaal rozengeur en maneschijn in het 'warme' Mechelen. Gisteren stond het trouwens ook al te lezen in de kranten...

Nu het einde van het jaar nabij is kunnen we ons, morgenavond, vergenoegen aan de nodige flessen sprankelend nat.  Dat het Kiddy Bubble, Cava of Champagne wordt, doet er niet toe.  En zij, die de overgang van Oud naar Nieuw, niet vieren in één of ander discotheek of fuif, zitten vermoedelijk aan een goed overdekte tafel met vrienden (en met de nodige hoedjes, nieuwjaarstaarten en serpentines).

Hoe dan ook, met de kerstkalkoen nog niet verwerkt, zullen er – na de feesten – enkele kilootjes zijn bijgekomen (crisis of niet).

En van deze gelegenheid wil ik gebruik maken even terug te blikken op het verleden.  Want al zitten we geregeld te kankeren (of te zagen) op Mechelen, zo slecht leven is het hier toch niet.

(foto's: Jan Smets)

Ze worden bejubeld in binnen-en buitenland, en zijn vaak op tourné in Europa, en soms ver daarbuiten. In het voorjaar trekken ze naar Nieuw-Zeeland.  Maar nu zijn ze 'thuis', waar alles ooit begon - zeven generaties geleden...  Circus Ronaldo dat in zijn huidige vorm  in 1971 werd opgericht door Johnny Ronaldo, blaast dit weekend veertig kaarsjes uit.  Is men niet steeds sant in eigen land?  misschien niet... Maar nu zal Ronaldo vier dagen lang in het centrum van de belangstelling staan: en da's op onze Mechelse Grote Markt!  Deze Mechelse culturele ambassadeur van topniveau verdient heus niet minder!