(foto's: Jan Smets)

Op mijn vijf jaar kreeg ik van mijn vader een klein volwaardig accordeon.  Ik kende geen noot muziek.  Maar ik mocht dan al eens meespelen in het café...

Zo begon het ooit voor een klein ventje uit de Stenenmolenstraat in de Mechelse Hanswijkenhoek.  Zijn ouders hielden er het café 'Door vriendschap sterk' open.  Muzikaal waren ze niet echt, maar er werd al wel eens jazz gespeeld...  Maar het geschenk van vader Sterckx aan zijn zoon was wel het begin van wat een grote carrière zou worden.  Marcel Sterckx groeide uit tot een fenomeen - trad op met tal van grote namen uit binnen-en buitenland...  Daarnaast was hij bijna veertig jaar de plichtbewuste en de lat hoog leggende leraar in het Mechels Conservatorium.  Perfectionist.  Streng voor zichzelf en voor zijn leerlingen.  Maar altijd rechtvaardig en uit grote liefde voor de muziek. De huidige directeur Tom Van den Eynde noemt hem een icoon uit de rijke geschiedenis van dit conservatorium en het Mechelse muziekleven, die de school dooheen haar gouden jaren loodste en ettelijke generaties muzikale persoonlijkheden boetseerde. Terecht!  Marcel leerde de halve Dijlestad notenleer.  En hij vertelt al lachend dat hij onze burgemeester ooit zijn enige buis in diens schoolcarrière bezorgde.  De anecdote wordt steeds opgerakeld - al weet Marcel wel te zeggen dat hij burgervader Somers erg apprecieert...)    

Morgen - 19 februari - wordt Marcel Sterckx 80 jaar.  Reden dus om hem bij deze gelegenheid nog eens voor het voetlicht te halen...

  (foto's: Jan Smets)

"Bij het oprommelen heb ik iets gevonden dat je zéker zal boeien!"  zei hij me terwijl hij een oude affiche openplooide.  Gelukkig houdt Marcel Sterckx alles uit zijn muzikale carrière nauwgezet bij.  Niks gooit hij weg, en daar ben ik blij om.  De affiche dateert uit 1958 - het 'Expo-jaar' - en is een brok nostalgie.   Het gaat over een 'Grote Knalavond' in 'Ons Parochiehuis'  (het huidige Kranske) aan de Tervuursesteenweg.  En het moet wel degelijk de moeite geweest zijn.  Grote namen uit die tijd stonden er op het podium...

   (foto's: Jan Smets)

'Plooibare veelkleurigheid...'

Na lang zwijgen en denken spreekt hij deze twee woorden behoedzaam en langzaam uit, als wil hij ze naproeven op zijn lippen - nagaande of het dit wel was wat hij zeggen wil...  Ik had Francis Verdoodt gevraagd om zijn vriend - muzikant Marcel Sterckx te beschrijven in één of twee woorden...  De woordkunstenaar had het er moeilijk mee.  Maar toen ze uitgesproken waren, leek hij er vrede mee te nemen: zo zag hij Marcel.  Marcel die even verdwenen was, hoort even later hoe Francis hem had getypeerd.  Hij wordt er ook stil van, en ik zie dat het hem wat 'doet'.    75 jaar wordt Marcel.  Ik zit met hem nog steeds aan tafel in de Passade op de Brusselsesteenweg, en praat  over leven en carrière...

   (foto's: Jan Smets)

Het regent oude wijven.  De winterkou werd ingeruild voor grijze mistroostigheid.  Maar dat deprimerende wordt snel vergeten in een boeiend dubbel-gesprek dat ik heb met twee Mechelse monumenten.  Het woord 'monument' wordt vaak te kwistig gebruikt.  Ik weet het.  Maar beiden hebben deze mannen hun sporen méér dan verdend  op het terrein waar ze beslagen in waren: de woordkunst en de muziek-  Marcel Sterckx wordt binnen enkele dagen 75 jaar, en da's een mooie gelegenheid om terug te blikken op een rijk leven en een succesvolle carrière.  Hij mag in de hoofdrol staan.  Aan tafel zit zijn vriend, en vele jaren 'compagnon de route': Francis Verdoodt.  Twee mannen - twee verschillende achtergronden en temperamenten, bijna leeftijdsgenoten: twee Maneblussers die hun talent  ten volle hebben benut.  We zitten in de Passade op de Brusselsesteenweg - daar zitten ze wel vaker -, waar een wit wijntje en een koffie mekaar aflossen en waar we praten over het verleden, maar ook over het 'nu' en over toekomstplannen...