(foto's: Jan Smets)

Het huis in de Kadodderstraat wordt leeg.  Meubels moeten verhuisd worden; een bed wordt ontmanteld...  Op de tafel staat een doos vol met foto's en andere documenten.  Zwart-witfoto's vooral...  Een leven is verworden tot een doos met herinneringen... euh? ja?

Zaterdag wordt definitief afscheid genomen van Louis Contryn die stierf op 6 juli na een korte ziekte.  Hij was net 85 jaar geworden. In de aula van de stedelijke begraafplaats zal Mechelen adieu zeggen tegen één van de grootste cultuurmonumenten van zijn generatie.  Zo gemakkelijk wordt iemand opgehemeld en verheven tot monument als hij dit aardse dal verlaat.  En toch: Louis Contryn verdient het écht.  Heel zijn leven heeft hij zich onverdroten en met een enorm enthousiasme ingezet voor het figurentheater.   Die liefde had hij met de paplepel meegekregen van zijn vader Jef.  Op zijn beurt heeft hij de theatermicrobe doorgegeven aan zijn zoon Paul...  Louis legde de lat hoog.  Hij liet de poppen 'uit de kast komen', en maakte ze tot sterren aan het Firmament.  Figurentheater wordt eindelijk ernstig genomen. Terecht.  De familie Contryn heeft hiervoor drie generaties lang aan de weg getimmerd.  Met succes.

Ik zit met Paul rond een tafel waarop de foto's die deze geschiedenis vertellen kriskras verspreid liggen. Maar als ik Paul met liefde over zijn vader en diens werk hoor vertellen, weet ik dat het leven van Louis niet louter te herleiden zal worden tot een doos met herinneringen.  Echt grote mensen - en dan doel ik deze keer niet op zijn imposante gestalte - zullen blijven verder leven over de grens van tijd en ruimte, omdat hun erfenis nu eenmaal te groot is om op te sluiten in een begrensde doos. "Nu pas merk ik hoe sterk onze band was - meer dan ooit...", mijmert Paul...