(burgemeester Bart Somers in de opnamestudio en 'ervaringsdeskundige' Kathleen Boogmans)

Kathleen Boogmans is een meer dan fervent luisterlezeres.  Ze is als vrouw met een visuele beperking een enthousiast abonnee van Transkript vzw. dat zich tot doel stelt lectuur en informatie in z'n ruimste betekenis toegankekijk te maken voor blinden, slechtzienden, dylectici, afasie-of MS-patiënten.

Ik adem boeken, lezen en schrijven... Het is mijn leven.  Zo'n 31 jaar geleden - ik liep school in het secundair onderwijs - ging mijn zicht meer en meer achteruit. Lezen ging hoe langer hoe moeilijker en dat vond ik heel erg.  Ik weet het nog goed: het was zo'n regenachtige novemberdag toen ik werd meegenomen naar de luisterbib in Brussel.  Een wereld ging voor mij open.  Sinsdien is Transkript niet meer weg te denken uit mijn leven.  Ik heb de hele evolutie meegemaakt, van simpele cassetjes tot schijfjes en nu de aangepaste software die een hele verbetering betekent.  Literatuur is heel belangrijk voor mij.  Ik kan méér zeggen: zonder literatuur zou mijn handicap niet te dragen zijn...

In de lokalen van Transkript aan het Douaneplein werd vandaag de gloednieuwe opname-apparatuur voorgesteld.  En het was burgemeester Bart Somers die de eer kreeg om deze te mogen demonstreren samen met de blinde studiomeester Ronny Delwiche die alles in goede banen wist te leiden.  Somers las 'het woord van de burgemeester' uit de laatste 'Nieuwe Maan' voor...

(foto's: Jan Smets)

Dat komt hélemaal goed.  Ik voel het.  Vanavond woonde ik een repetitie bij van 'Hotel de l'Europ', het nieuwe toneelstuk dat vzw Sjarabang volgende week op de planken brengt van theater De Moedertaal in de Hovenierstraat.  Sjarabang is hiermee niet aan zijn proefstuk.  Vorig jaar wist het al de vele toeschouwers te verbazen met het knappe stuk 'Het spel zit op de wagen': een heus wagenspel gebaseerd op de klassieker Romeo en Julia.  Er werd terecht veel applaus geoogst.  Deze keer gaat men nog een stap verder.  De lat werd nog hoger gelegd.  Sjarabang weet ons te verrassen met een komedie eerste klas.  Dit was een hele uitdaging voor de acteurs - een inclusieve groep van acteurs met en zonder beperking.  En dat is het vooral omdat er flink wat flarden tekst in het stuk zitten.  Maar de acteurs brengen het er goed vanaf.  Ze mogen beslist trots zijn op hun prestatie.  Dat zal het publiek wel merken bij de voorstellingen!

(foto's: Jan Smets)

Er wordt druk gegesticuleerd als ik de klas binnentreed.  Conversatie zonder woorden.  Oorverdovend...stil.  Ik voel me zo'n beetje buitenstaander en zelfs analfabeet, en besef plots hoe het voor een gehoorgestoorde moet voelen in een wereld vol klanken gesproken taal, muziek, lawaai...  Dit gevoel duurt maar even.  Gefascineerd door wat ik zie en 'hoor' probeer ik 'gesprekken' te vatten.  Ik herken een aantal gebaren doordat ik een beetje vertrouwd ben met SMOG ('Spreken Met Ondersteuning van Gebaren), de taal die gebruikt wordt in de wereld van personen met een verstandelijke beperking, en die gedeeltelijk afgeleid werd uit deze gebarentaal.  Maar toch....  Vandaag is het tien jaar geleden dat de overheid de Vlaamse Gebarentaal (VGT) erkende.  En dat wordt door de jolige bende die hier in CVO Crescendo deze taal onder de knie probeert te krijgen, gevierd met toeters en bellen.  De studenten hebben het naar hun schik.  Ze zijn allen gekleed in turkoois (hun 'officiële' feestkleur), hebben een papieren hoedje op het hoofd en een aantal flessen met parelend vocht, cupcakes en andere lekkere hapjes zullen na de les met plezier genuttigd worden.  Het is meteen het startschot van een feestweek die zaterdag in Antwerpen een orgelpunt zal krijgen...  Ik zat er bij en keek er naar, tot ook ik actief werd betrokken en me een aantal gebaren werden aangeleerd.  Best leuk.  De GVT-opleiding wordt steeds populairder, vertelt men mij.  Maar daar men nog altijd tekorten heeft aan doventolken, wil men met een infoavond op 26 mei de opleidingen in CVO Crescendo bekender maken bij een groter publiek...

(foto's: Jan Smets)

Ik zeg haar dat ze voor mij een 'rolmodel' lijkt voor veel van haar lotgenoten.  Terwijl ik dat uitspreek besef ik het.  Ze moet er smakelijk om lachen.  Krisje Peeters noemt haar rolstoel zelf haar 'cadillac'.  Humor moet kunnen.  Relativeringsvermogen ook.  En dat relativeren kan ze - ondanks haar beperkingen en de obstakels die ze haast dagelijks moet trotseren.  Krisje zegt een gelukkige vrouw te zijn.  Dat moet ze me eigenlijk niet verklaren.  Dat merk je als je haar ziet en met haar praat.  Voor de zoveelste keer wordt bevestigd wat ik al langer ervaar: mensen met een beperking zijn vaak sterke mensen. Wat zouden we zeuren om een pijntje, om een regendag of een trein die vertraging heeft? Is Krisje in haar 43-jarig bestaan nooit gefrustreerd geweest?  Heeft ze haar tegenslag simpelweg en zonder meer aanvaard?  Uiteraard niet.  Hoe zou het kunnen?  Maar ze heeft wel een grote innerlijke kracht ontwikkeld om iets van haar leven te maken.  Haar dagen zijn te kort. Ze wil zo gulzig leven. Vervelen is niet aan de orde. En wat mooi is: een deel van die tijd besteedt ze aan sociaal engagement.  Krisje: een vrouw die zich niet wentelt in zelfbeklag.  Vanmorgen had ik een ontmoeting met haar: een fijne ontmoeting op een dag waarop de lente zich voornam om eindelijk in volle kracht door te breken.

(foto's: Jan Smets)

Ik was altijd de beste koorddanser.  Bij welke wereld hoorde ik eigenlijk?  Bij de gehandicapten, of bij de validen?  Soms voelde ik me meer als iemand met beperkingen, en soms weer niet... Balancerend op de koord...

Annick Verhaert vertelt het rustig.  Ze is één van de sterkste persoonlijkheden die ik ken: een vrouw met beperkingen - jawel - maar met nog méér capaciteiten.  Annick is een vrouw die gevochten heeft, met frustraties heeft geworsteld, ingestort is...  Maar ze is rechtgekrabbeld, en is geworden wie ze nu is: een intelligente, sociaal bewogen vrouw, met humor, een flinke dosis relativeringsvermogen en een verrassend positieve kijk op het leven.  Al 21 jaar is ze een overbekend Mechels 'gezicht'.  Al zo lang ook rijdt ze maar haar al even bekende 'driewieler' over de Mechelse kasseien.  Ja, ze is gelukkig.  Ze weet dat ze ondanks haar handicap ook kansen heeft gekregen die lotgenoten hebben gemist.  Daarvoor is ze dankbaar.  Ze koketteert niet met haar beperkingen, maar 'verstopt' ze ook niet.  Ze zet zich als vrijwilligster in in de Wereldwinkel in de Hoogstraat en bij de Lage Drempel.  Het is een bewuste keuze.  Annick wil de maatschappij die haar kansen geeft, ook iets terug geven.  En..., ze doet het ook voor allen die het niet kunnen, durven of er de kracht niet voor hebben...

    (Foto: Chiro Libertus)

Je mag het een perfect voorbeeld van integratie noemen!  Clément, een volwassen man die al méér dan vijftig lentes telt, en in Borgerstein woont, is gek van Chiro sinds hij bij de Mechelse chiro Libertus zijn tweede thuis gevonden heeft...

(foto's: Jan Smets)

Shamara is duidelijk in haar nopjes.  In warenhuis Hema in de Bruul sorteert zij in plastiek verpakte kinderkleding en je merkt dat ze haar job ter harte neemt.  Shamara Soeleimansjah is een toffe, 55-jarige vrouw met een mentale beperking.  Ze woont al heel wat jaren in vzw Borgerstein - vroeger in een leefgroep in het hoofdgebouw aan het IJzerenveld in Sint-Katelijne-Waver, maar sinds enige tijd zelfstandig met een aantal medebewoners  (mét begeleiding) in een huis in de Sint-Libertusstraat.  Sedert enkele maanden is ze aan de slag in de Hema.  Twee keer per week werkt ze daar, telkens voor een paar uur.  En ze lijkt geknipt voor deze job, en dat is ook wat haar jobcoach, Dina Van Parijs, er over denkt...

(foto rechts: Jan Smets)

Lien is een toffe jonge meid van bijna zestien lentes, met een nuchtere en haast volwassen kijk op het leven - en toch blinken de pretlichtjes in haar ogen.  Ik heb vanmorgen een heel gezellige babbel bij haar thuis aan de Europalaan.  Ik praat met haar over haar vele hobby's, haar dromen, haar toekomstplannen.  Lien is een jongedame die met beide voeten stevig op de grond staat...  Euh....?  Nee, dat laatste moet je niet letterlijk nemen. Maar figuurlijk is het méér dan waar!  Lien heeft sinds haar geboorte spierzwakte, wat maakt dat ze in een rolstoel zit.  En ja: dat geeft beperkingen.  Dat beseft ze maar al te goed.  Maakt het haar 'zielig'?  Absoluut niet.  Lien kent haar beperktheden, maar ziet nog méér haar mogelijkheden.  Ik luister naar haar - bewonderend.  Die Lien maakt het wel in het leven.  Dat voel ik.  Néé: dat wéét ik.  Met haar karaktersterkte en de wil om haar dromen in realiteit om te zetten, komt ze er wel.  Betuttel haar maar niet.  Lien staat haar mannetje!  En dat brengt ons naadloos bij iets wat haar deze dagen helemaal in de ban heeft: snowboarden!  En dat doet bij mij wel de wenkbrauwen fronsen.  Hoe doet ze dat dan wel?  Ik luister geamuseerd naar haar verhaal...

 (foto's: Jan Smets)

Op de Dag van mensen met een beperking, zette de SARPH (dat is de Stedelijke Adviesraad voor Mensen met een Handicap) alle zeilen bij om de Maneblussers attent te maken op de problemen waarmee deze mensen te kampen hebben, én vooral om te tonen wat er aan kan gedaan worden om een stad toegankelijker te maken.  Ook al staat de term 'handicap' nog in het letterwoord van deze raad: vandaag spreekt men eerder over 'beperking'.  Beperkingen kunnen zich op velerlei manier uitten: op fysisch of op mentaal vlak.  Passanten in de Katelijnestraat werden door de vrijwilligers van de SARPH aangeklampt om in het voor deze dag  door de stad beschikbare gestelde huis nr. 62, aan de lijve te ondervinden wat het betekent om in een rolstoel, blind of doof je weg te zoeken...Huidig voorzitster Marleen D'Joos nam voor de foto alvast plaats in een rolstoel...  En dat deden na haar nog velen...

  (foto's: Jan Smets)

Het was een bijzondere ontmoeting met een wel heel bijzondere vrouw: Roosje Sourdeau.  Je kon er alles over lezen op Mechelenblogt:  http://www.mechelenblogt.be/2013/02/nu-nog-die-mobilhome-en-ik-kan-vertrekken     Op Paaszaterdag - en dat is akelig dichtbij - vertrekt deze moedige vrouw voor haar trip naar Compostela, om een droom én een belofte waar te maken.  3300 kilometer met een electrische rolstoel: het is niet niks.   Alles is tot in de puntjes voorbereid.  Ze maakte zich op het moment van het interview wel wat zorgen over het feit dat ze nog niet beschikte over de broodnodige mobilhome.  Die heeft ze nodig om in te kunnen overnachten, daar ze elders met haar zware rolstoel niet binnen kan.  Het leek toen nog een obstakel, dat weliswaar voor kopzorgen zorgde, maar niet onoverkomelijk leek.  Omdat iemand 'opvoeren' in de media één is, maar daar verder ook 'niks' mee doen dan 'kijkcijfers' omhoog drijven, me niet echt sympathiek lijkt, wou ik van Roosje wel eens weten hoe de stand van zaken is.  Samen met journalist Sven Van Haezendonck van Gazet van Mechelen, maakte ik een afspraak met haar, om haar verhaal én noodkreet nog eens in de aandacht te brengen.  Gisteren werd het in de krant geblokletterd, en vandaag tik ik het in op Mechelenblogt...

(foto's: Jan Smets)

Ze stelt me drie adresjes voor waar ze gemakkelijk met haar rolstoel binnen kan.  "Als je graag een pannenkoek lust, dan kiezen we voor Plaisance", stelt ze voor.  Ik ga daar natuurlijk graag op in.  Ze lacht.  Dat zal ze nog meer doen tijdens het gesprek.  Roos is een gelukkige vrouw.  Nochtans heeft het leven haar niet gespaard.  Maar ze wist van moeilijkheden mogelijkheden te maken.  Voor mij zit een sterke persoonlijkheid; een intelligente, maar vooral (levens)wijze vrouw.  De laatste tijd kwam ze veel in de media.  In de 'Nieuwe Maan' die deze week verscheen, kreeg ze een dubbele pagina, en gisterenavond werd een mooi portret van haar uitgezonden in 'Iedereen Beroemd'....  Op 30 maart vertrekt Roos Sourdeau naar Compostela: een droom én een belofte...