25  jaar   Mechels   Volkstoneel 

Op zondag 23 september wordt er gefeest bij Het Mechels Volkstoneel !

(foto's: José Ruysevelts.  Freddy Van Vlasselaer)

  (foto's: Jan Smets)

Nog geen week geleden vierde de Heihoek haar jaarlijkse burenfeest: een gezellig, kleurrijk en ongedwongen gebeuren in en rond de Karmelietentuin.  Vanavond werden weerom de feestvlaggen uitgehangen in deze Mechelse dicht bewoonde volkswijk.  Immers: de samentuin in de De Langhestraat die buren van heel diverse leeftijden en achtergronden daar heel geslaagd realiseerden, werd officieel geopend.  Met toeters en bellen!  En dat mag ook wel.  Deze groene oase is een bijzonder sympathiek project.  Niet alleen zorgt dit 'eilandje' in deze buurt voor een stemmig plekje waar je even tot rust kan komen.  Elke buur kan er iets komen planten of plukken, een babbeltje slaan of een kopje thee drinken.. Kortom: dit tuintje dat gedoopt werd tot 'Pluktuin' zorgt voor nog meer cohesie in een buurt die nu al sterk aan mekaar hangt.  Dit initiatief versterkt dit ideaal nog meer. 

(foto's: Jan Smets)

Deze namiddag werd een wel heel bijzondere nieuwe groepswandeling voorgesteld.  En anders dan bij de presentatie van de al even nieuwe Bourgondische wandeling die verliep in erg gure weersomstandigheden, straalde de hemel vandaag helderblauw en gaf de lentezon volop katoen.  Optimaal dus om een deze gidstocht nog méér kleur te geven.  En kleurrijk is deze wandeling sowieso al.  Onze stad is superdivers.  138 verschillende nationaliteiten telt Mechelen en zowat 80 talen worden hier gesproken.  1 op de 4 Maneblussers heeft een 'vreemde' achtergrond.  Best indrukwekkende cijfers.  Deze rijkdom aan diversiteit geeft onze stad haar veelkleurig gezicht.  De wandeling 'Divers Mechelen' loodst je door de migratiegeschiedenis van onze stad.  Twee uur lang krijg je tekst en uitleg over dit alles.  Thema's als migratiegolven, onderwijs en integratie komen aan bod.  Deze gidstocht toont onze stad vanuit een originele invalshoek.  En boeiend is dit alleszins.  Gids is Peter Meuris die op vraag van de stad en dienst van Toerisme, samen met enkele collega's deze wandeling uitwerkte...

  (foto's: Jan Smets)

(vlnr: An Op De Beeck, Liesbet Marivoet en Marc Lauwens)

Ze vertellen me dat ze hun job 'keigraag' doen.  Ik geloof het  dadelijk.  Ze hoeven het niet te zeggen.  Dat stralen ze uit.  Hier wordt met passie gewerkt.  "We staan heel dicht bij onze mensen.  We zijn voor hen constant aanspreekbaar.  Het geeft ons veel voldoening om mensen die door de mazen van het net glippen, nieuwe kansen te geven!"  Ik maak een praatje met Liesbet Marivoet en An Op De Beeck van Arbeidszorg die me wegwijs maken in het wereldje waarin ze werken, en maak ook kennis met hun collega's Marc Lauwens en hoogzwangere Leen Bervoets die even langs komt gelopen.  Even zaten ze in een dipje toen ze hun vertrouwde stek aan de Battelsesteenweg dienden te verlaten.  Maar ze zijn niet bij de pakken blijven zitten.  Ze focusten op de toekomst en wilden in een positieve geest verder.  Nu huist de dienst die onder de koepel van het Sociaal Huis Mechelen zit, in de Hanswijkstraat, in een groot, lichtjes uitgeleefd herenhuis naast de uitgang van het nabijgelegen Hof van Egmont. Dit huis had de laatste jaren heel verscheiden bewoners. Net voordat Arbeidszorg hier haar intrek nam, waren hier vluchtelingengezinnen in gevestigd.  Hoe lang ze hier nog zullen werken is voorlopig koffiedik kijken.  Het huis zal worden afgebroken en de plek wordt opgenomen in de grootste verbouwwerken van het woonzorgcentrum Hof van Egmont.

Arbeidszorg is bedoeld voor mensen die niet, nog niet of niet meer terecht kunnen in het reguliere, sociale of beschermende arbeidscircuit.  Arbeidszorg wil hen recht op arbeid waarborgen en wil deze mensen graag verder helpen... 

Het werd een verrijkende, hartverwarmende babbel...

(foto's: J. Smets.  re: Katrien Berings& schepen Koen Anciaux)

Wellicht ben ik als kervers grootvader extra gevoelig voor het thema?  Het kan zijn.  Maar het initiatief dat daarstraks werd voorgesteld in de kinderkribbe in het Klein-Begijnhof is een prachtidee.  We weten allemaal dat pampers een aardige duit kosten.  Het betekent dan ook een flinke hap in het budget van kansarme gezinnen...  Met de pamperboxen die vanaf vandaag op een aantal plaatsen in onze stad zijn opgesteld wil men daar wat aan doen...

  (foto's:Jan Smets. Prof.D. Verté)

In een mooi gevulde Stadsschouwburg werden deze namiddag de eerste resultaten van het Ouderenbehoeftenonderzoek uit de doeken gedaan.  En het waren de vrijwilligers die de afgelopen maanden van deur tot deur gingen om de enquêtes ingevuld te krijgen, die de eer en het genoegen kregen om als eersten de grote lijnen van dit onderzoek aan te horen. Ook leden van de seniorenadviesraad (SARS) en diensten van Stad en Sociaal Huis behoorden tot de toehoorders.  Het werd een haast feestelijk gebeuren waarbij we getrakteerd werden op méér dan één muzikaal intermezzo van de Belgische jazz-pop belofte Keith Canvas.  Met zijn groepje uitstekende muzikanten gaf dit talent van eigen bodem (Mechelaar Bart Mertens, zoals hij in het 'gewone' leven heet) maakte er een gesmaakte namiddag van.  Natuurlijk ging het in de eerste plaats om de resultaten van de enquête.  Maar dit presentje als extra bedanking voor de senioren-vrijwilligers die voor een groot gedeelte voor het succes van dit onderzoek tekenden, was beslist een leuk toemaatje.

Het wasVUB- Prof.Dr.Dominique Verté die de eerste resultaten bekend maakte.  Journaliste Greet Pluymers die de het programma vakkundig aan mekaar wist te praten, kondigde hem aan als 'vergrijzingsexpert'.  Maar dit zei ze met een knipoog.  De professor is niet de minste.  Hij is doctor in de medische sociale wetenschappen en mag terecht een specialist genoemd worden in seniorenproblematiek-en beleid...

(foto's: Jan Smets)

"Of Bizjouke mee op de foto mag?"  Uiteraard mag dat. Koket en vriendelijk glimlachend poseert ze voor mijn lens.  Die zonnebril heeft ze ook graag op haar neus.  Ze lacht: "Dan sta ik er meer sexy op!"  Een paar toeristen die op een stenen bank zitten op de Haverwerf, kijken geamuseerd toe. 

Ze wordt 'madam-van-de-posturrekes' genoemd.  Maar zeg maar 'Rozeke'.  Rozeke van Roye.  Ze praat met een sappig Vilvoords accent.  Ook al woont ze nu al jaren in Mechelen: dat is ze niet verleerd.  "De mensen beginnen al te lachen als ik mijn mond opentrek..."  Ze vraagt me hoe oud ik haar schat.  Ik zit er een aantal jaren naast.  Ze is dus nét wat ouder dan ik dacht.  Maar ze is door 'mijn vergissing' geflatteerd.

Rozeke is een goedlachse, sympathieke vrouw zonder kapsones.   En ze doet gewoon haar ding.  Haar huis is een regelrechte blikvanger op de druk begane route tussen Lamot en Kraanbrug.  Gelegen naast de mooiste historische gevelrij van de stad knipoogt haar huis naar de passanten.  Ontroerend vormgegeven naïviteit:  misschien kan je het zo wel noemen.  Het huis met al de 'posturrekes' is ondertussen een al even grote bezienswaardigheid als de omringende monumenten.  En laat ons wel wezen: wat mensen aanzet tot glimlachen heeft z'n bestaansrecht!  Een paar maanden geleden schreef ik al over deze bijzondere gevel.  Vandaag leer ik de bewoonster van het huis - de creatieve geest achter  deze 'sentimentele Efteling-aan-de-Dijle' beter kennen....

(foto's: Jan Smets)

Op deze zonovergoten oktoberdag zette de wijk Heihoek haar deur open in het buurtpark Karmelietentuin.  Haast een jaar lang had deze wijk gewerkt aan een uniek project.  Men ging hier op zoek naar het verhaal achter elke deur.  En dat resulteerde in een knappe, ontroerende fototentoonstelling.  Een expo die je een warm gevoel geeft.  Deze wijk met zijn enorme diversiteit slaagt er andermaal in om op een positieve wijze de samenhang in de buurt te bevorderen.  En ook al mag de weg soms lang lijken: hier worden belangrijke stappen gezet naar een beter-samenleven.  Het iniatief ontstond in de vzw de Keeting uit de Kroonstraat, maar al gauw vond men bij het Buurtcomité, dienstencentrum Den Deigem, Kinderwerking Al Kantra en de buurtopbouwwerker toffe partners die er samen de schouders hebben ondergezet.  Voor de creatieve uitwerking werd advies gevraagd aan theaterman Pier De Kock (Op!Sinjoor!) die vanuit zijn sociale bewogenheid hier maar al te graag op inging.  Voorzitster Rita Vanderwegen van buurtcomité Heihoek toont zich een tevreden vrouw. Deze tentoonstelling en deze slotmanifestatie was teamwerk, en deze gedragenheid voel je.

(foto's: Jan Smets)

Het verhaal gaat over loslaten en heimwee, sterke vrouwen, over het knokken voor kansen en de zoektocht naar geluk en een nieuw bestaan zonder angst.  Maar vooral gaat het over het belang van een identiteit.  Ze willen zich kunnen uiten zoals ze zijn en zich voelen.  De vlag dekt niet altijd de lading.  In de loop der tijden heeft men hen te vaak onder eenzelfde noemer willen plaatsen.  Simpelweg, zonder nuancering, gemakkelijk te klasseren...  Maar het doet onrecht aan hun eeuwenoude geschiedenis.  Het maakte ook dat velen verdwaalden in hun eigen identiteit.  "Wie zijn wij eigenlijk? Ben ik nu een Chaldeeër of een Assyriër?"  Er mogen dan wel parallellen zijn: er zijn ook duidelijke verschillen.  De Chaldeeërs zijn fier op hun naam, historische achtergrond en godsdienst.  Maar wat graag willen ze zich tonen zoals ze zijn - erfgenamen van het oude cultuurrijk Mesopotamië.  Ook in Mechelen zouden ze graag meer erkend worden, en niet lager gemakshalve gecatalogeerd worden als 'Assyriër'.  Dit over de hele wereld verspreide volk wil werken aan samenhorigheid.  Het oude rijk is niet meer - al vele vele eeuwen is het verbrokkeld en opgegaan in hertekende landen als Irak, Turkije, Syrië, Libanon... In onze stad wonen heel wat vroegere bewoners van het Tweestromenland.  Na de Marokkaanse gemeenschap zijn zij de grootste bevolkingsgroep met andere roots.  Van de ongeveer vierhonderd gezinnen uit deze regio, die in de schaduw van Sint-Rombout wonen, zijn een aanzienlijk deel Chaldeeërs...

  (foto's: Jan Smets)

Voor de vijfde keer reeds wordt door Orbit en Sharif een religieuze ontmoeting tussen Christenen en Moslims georganiseerd.  Daar is immers nood aan.  We moeten af van het hokjesdenken en boven onze muurtjes kijken.  Want er zijn misschien wel meer gelijkenissen dan verschillen tussen beide geloven.  Om het wat oneerbiedig uit te drukken: ze komen uit dezelfde 'zandbak'.  Of een tikkeltje anders verwoord: er wordt vertrokken vanuit hetzelfde boek.  Zo'n ont-moeting kan verrijkend werken.  Beslist.  Da's een uitdaging voor de organisatoren.  Even praktisch: iedereen is welkom in het Scheppersinstituut op de Melaan - nu zaterdagavond om 19u30.  Iemand vroeg aan één van de iniatiefnemers of ook niet-gelovigen welkom zijn...  Waarom ook niet?  Als iedereen vertrekt vanuit respect voor de eigenheid van 'de ander', en niemand mekaar wil doodmeppen met dogma's en Het Grote Gelijk kan dit allemaal best.

Ik had vanavond een babbel over dit iniatief met Lies Vandeneede, voorzitter van Sharaf, Hamid Riffi van dezelfde vzw, en Ibrahim Belhadj van moskee Al Buraq die mede-organisator is.  Verontschuldigd is Paul Van Bets van Orbit.

(foto's: Jan Smets)

Daarstraks hebben we mekaar dan eindelijk ontmoet.  Voordien hadden we al wel een paar keer vluchtig contact gehad, maar nu maakten we tijd vrij voor een langere babbel.  En het werd een bijzonder leuk gesprek. Ik ben méér dan dubbel zo oud als Bas, maar we konden het dadelijk goed vinden met mekaar.  Misschien omdat we zo'n beetje gelijkgestemde zielen zijn?  Bas Vinckx is een derdejaarsstudent journalistiek aan Thomas More in Mechelen, en ik... ik ben een verhalensprokkelaar...

(foto's: J.Smets)

De Colomawijk, of Hanswijkenhoek - of wijk Tervurensteenweg zo je wil - is altijd een wat aparte entiteit geweest in onze stad.  Geografisch is ze gemakkelijk te situeren tussen Leuvense vaart en spoorweg.  Sinds haar ontstaan heeft ze steeds een sterk verenigingsleven gehad.  En al mag dat er in de loop der tijden andere vormen gekregen hebben: er leeft beslist nog héél wat in deze wijk.  De wijk Tervurensteenweg is sociologisch ook erg boeiend: rijwoningen, nieuwbouw, woonblokken...  Heel divers allemaal.  Nu de wijkraad - die overigens 'goed draaide' - er niet meer is, voelt men toch wel een lancune.  En daar willen een aantal enthousiastelingen van deze buurt wat aan doen.  Het potentieel dat er wel degelijk is, maar dreigt versnipperd te geraken, wil men niet verloren laten gaan.  Daarom werd de vzw Vuurwerk opgericht.  Vuurwerk - dat volgend weekend officieel en feestelijk wordt voorgesteld aan alle bewoners van de wijk, wil de vrijwilligersinitatieven die vuur brengen in de wijk ondersteunen.  Over dit toch wel vrij unieke initiatief in onze stad praat ik met Jan Van Gils - wijkbewoner die al véle jaren méér dan actief aan de slag is in de Hanswijkenhoek, en al heel wat ervaring opdeed in de wijkraad.  Maar Jan benadrukt dat hij niet hét gezicht wil zijn van Vuurwerk.  Vuurwerk is teamwerk.  Achter de vzw staat een ploeg van heel diverse, bewogen mensen die er maar al te graag invliegen.  Vol vuur wil ze er werk van maken!

(foto's: Jan Smets)

Ze zijn er alle vijf.  Samen zitten we op de bank in de gezellige woonkamer van het ouderlijke huis in de Gustave Van de Woestijnestraat - in de wijk achter de sporthal, tussen Battelsesteenweg en Dijle.  De living heeft typische Marokkaanse elementen, smaakvol en duidelijk met zorg uitgekozen.  Op de grote salontafel staan de obligate muntthee en de marokkaanse koekjes gastvrij uitgestald.  Moeder Riffi, een lieve, bescheiden  vrouw, houdt zich op de achtergrond, nadat ze me vriendelijk heeft ontvangen in haar huis, waar ze nu als weduwe alleen woont met haar jongste zoon Nabil.  Ze wil ook liever niet op de foto, en dat respecteer ik.

Dit is duidelijk een warme thuis.  De kinderen Riffi hebben een sterke band en hebben veel respect voor hun ouders.  Dat voel je.  Dagelijks proberen ze ook - al is het maar even, tussen drukke beroepsbezigheden, familiebesognes en vergaderingen door, bij moeder langs te komen.  Vader is een paar jaar geleden op 72-jarige leeftijd overleden.  Hij was al een tijdje ziek, en stierf op vakantie in zijn geboorteland.  Toch maakte hij nog enkele gelukkige momenten mee.  Hij woonde vol trots de eedaflegging als gemeenteraadslid van zoon Hamid mee, alsook de eed van Nabil als advocaat.

Dit verhaal gaat over een familie 'nieuwe Mechelaars' die kansen kreeg, maar ze vooral ook greep.  De vijf kinderen Riffi hebben het wat men noemt 'gemaakt' in het leven.  Allen hebben ze een mooie beroepsloopbaan kunnen uitbouwen.  Ze kregen het niet cadeau, maar hebben er hard voor gewerkt.  Alle vijf hebben ze hun dromen kunnen waarmaken.  Vader die in het begin van de jaren zeventig van vorige eeuw in Mechelen terecht kwam als kleermaker, heeft hen hiertoe gestimuleerd.  toen ze nog jong waren vonden ze hem misschien té streng.  Maar dankzij hem en dankzij ook de steun van moeder - en dat benadrukken ze in koor - hebben ze hun weg gevonden.

Zij zat in de bus. Ik er rechtover. Zij met hoofddoek, en ik met hoed. Zij pas in de twintig, met niets dan toekomst voor haar, ik vijftig jaar ouder, met heel veel verleden achter mij.

Wij deden beiden ons best om mekaar niet aan te kijken, maar dat is moeilijk als je 50 cm van elkaar zit.