Tijdens het weekend van 18 en 19 september organiseerde Kuroba (Kunst rond Battel) de tweejaarlijkse Kunstroute Bibeo : Beelden in Battel en omgeving.    Op 12 locaties in Battel, Heffen en Leest stelden 19 kunstenaars hun huis, tuin of atelier open voor bezoekers.  Bij een glaasje en onder een stralende zon kon je genieten van oa. beeldhouwwerken, keramiek, glaskunst,…   Ik sprong op mijn fiets en deed een klein stukje van de route.

  (foto's: Jan Smets)

Het idee rijpte in 't Paradeske - het volkse cafeetje op de Kerkhoflei, na de uitvaart  van de onvolprezen Mechelse kunstenaar Jan De Winter die vorig jaar overleed op 13 augustus. Marc Van Camp, vriend en misschien wel dé grootste kenner van het werk van Jan was nog wat aan het napraten met Henk Van Nieuwenhove.  Ze kennen mekaar van in hun jeugdjaren en hun gezamelijke studietijd in Pitzemburg.  Gepassioneerd als ze zijn door kunst brainstormden ze over een initiatief om meer kansen te geven aan Mechelse kunstenaars.  Velen van hen verdienen het om in de kijker te staan.  En hierbij wilde dit tweetal een handje helpen. Als katalysator.  In den Herten Aas wilde men in de jaren zestig het Mechels cultuurbeleid een fusée in het gat steken .  Zo drukte men het toen vrank en plastisch uit in dit artistieke laboratorium dat deze kroeg op de Haverwerf was.  Jan De Winter was er trouwens vaste klant.  Nu is dit voormalige café in het historische pand 'Bergen op Zoom' een kleine kunstgalerij. 

Het idee kreeg vorm.  De twee kunstliefhebbers en cultuurfanaten zochten wat gelijkgestemde zielen bij mekaar, en zo werd vzw Het Paradijs geboren.  Vandaag poseerden ze blij en trots voor mijn lens, een 'radijs ' in de hand, voor de fraaie winkelpui van de onlangs gestopte schoenwinkel Crispino in de Befferstraat 30: vlnr: Herman Vanderhulst, Guido De Coninck, Thomas Eyskens, Henk Van Nieuwenhove, Luc Perdieus, Marc Van Camp en Hilde Neven.  Niet op de foto, maar even later het gezelschap vervoegend: Natascha Mertens.

Met een ludieke actie wilde men vandaag - op een drukke marktdag - de vzw aan het grote publiek voorstellen.  In de vitrine van het pand is werk te bewonderen van de al eerder vernoemde Jan De Winter én  artistieke evenknie Ray Gilles.  Beiden maakten in het verleden heel knappe cartoons.   In het logo van de vzw is een radijs verwerkt (de link met Pa-radijs is snel gelegd).  De voorbijgangers werden getrakteerd op radijsjes.  Een smaakmaker voor al wat nog geserveerd zal worden door deze vzw...

(foto's: J.Smets)

Wie vaker in Antwerpen komt heeft het misschien al opgemerkt, of zal dit wellicht binnenkort wel doen.  Je kan er immers niet naast kijken.  In het knappe gloednieuwe metrostation Opera keerde dit prachtige en indrukwekkende kunstwerk 'metro in de stad' van May Claerhout terug nadat het in 2016 werd ontmanteld voor de innovatie van dit station.  (foto boven).  Misschien zeg de naam van beeldhouwster May Claerhout je weinig?  Zou kunnen.  Nochtans is de uit het West-Vlaamse Pittem afkomstige kunstenares heel actief geweest en liet ze tal van werken her en der in ons land achter.  In november 2016 overleed May aan de gevolgen van een hersentumor op 77-jarige leeftijd. Jammer genoeg maakte ze het dus niet meer mee dat haar mooie terracottawerk werd herplaatst op deze strategische plaats. 

De stijl van Claerhout wordt nogal gemakkelijk omschreven als eenvoudig, misschien wat naïef...  Maar haar ongekunstelde werken spreken een groot publiek aan.  Waarschijnlijk omdat het zo verweven is met volkskunst.  Haar taferelen zijn soms karikaturaal, licht humoristisch, maar ook wel ernstig.  Ze werkte vooral in terracotta en brons.  Enne: weet je - ook onze stad heeft wel enkele zeer mooie kunstwerken van May Claerhout.  Spijtig genoeg zijn ze te bewonderen in gebouwen die niet zo frequent de deuren open zetten voor het grote publiek.  Zoals hierboven: een detail van het grote terracotta-tableau in de Mgr.Scheppers-grafkapel van het Scheppersinstituut aan de Melaan.  Herken je Victor Scheppers in dit tafereel?  Zéker 'onze' Sint-Romboutstoren valt hier op!

(foto's: Jan Smets)

Deze eindejaarsperiode is Mechelen eens te meer de wereldhoofdstad van de maan.  Als je jouw nieuwsgierigheid wil blussen moet je zeker eens onze kathedraal binnenlopen voor een méér dan fascinerend en feëeriek schouwspel.  De maan speelt de hoofdrol.  Ik weet heel zeker dat je er vol verwondering met open mond naar staren zal!  Gisteren, op Sinterklaasdag, werd het kunstwerk 'Museum of the Moon' onthuld.  Nog tot en met 27 december kan je in Sint-Rombout de installatie van de Brit Luke Jerram bekijken.  Ik stapte deze morgen de kerk binnen.  En ik was niet alléén.  Heel wat benieuwde Maneblussers maakten daarstraks een ommetje om mee te genieten van het indrukwekkende schouwspel.  Het is dan ook de moeite deze replica van het tot de verbeelding sprekende hemellichaam.  Deze boven het kerkschip zwevende maan heeft een diameter van niet minder dan zeven meter en is levensecht gemaakt met behulp van gedetailleerde beelden van ruimteorganisatie NASA...

(foto's: Jan Smets. Boven: Jef Van den Bosch en Bieke De Preter. Onder: Sonja Vertommen en Battelkerk)

Deze vierde editie gaat door in het weekend van 25 en 26 mei, van 10 uur tot 18 uur. Waarom zou je niet deelnemen aan deze toffe kunstroute?  Op die verkiezingszondag kan je immers toch niet ver van huis meer.  Dus: kies voor deze unieke belevenis in eigen stad en streek!  Bovendien is het wellicht de laatste keer dat je hiervoor in onze Battelkerk terecht kan. Het is nog maar zeer de vraag of deze later nog beschikbaar zal zijn voor deze gemeenschap nu ze verkocht wordt...

Dit vertelt me Sonja Vertommen,samen met Bieke De Preter, Jef De Laet en Oswald Beterams, één van de organisatoren van Bibeo ('Beelden in Battel en omgeving').

(Jan Smets)

Voor mij behoren ze tot de meest verrassende en fascinerende kunstwerken die onze stad in haar bezit heeft...: een artistiek stripverhaal in 25 plaatjes... Een 'mannekesblad',  waarvan een aantal op houten paneeljes geborsteld rond 1500...

(foto's: Jan Smets)

Onze stad heeft de laatste jaren fel ingezet op kunst in de openbare ruimte.  De meest in het oog springende én spraakmakende zijn ongetwijfeld de grote bronzen uil ('de Grote Vivisector') van Johan Creten in de schaduw van de kathedraal en klein Kareltje V op zijn schommelpaard ('Golden Boy') van Elmgreen en Dragset op het Margaretaplein aan het voormalige OLV-gasthuis.  Ook de jaren voordien doken nieuwe of ouwere beelden waarvan het stof werd afgelazen op in het straatbeeld.  'Kijken naar de Maan' van Frans Walravens aan de Haverwerf  of 'De Drie Gratiëen' van Nest Wynants in de Lange Schipstraat zijn daar voorbeelden van... En dan vergeet ik ook nog werk van Mariette Teugels aan de Plaisancebrug en van Marijke Van Kenhove op de binnenplaats van het Sociaal Huis, enzovoort...

Vorige week werden weerom twee verrassende sculpturen onthuld.  Deze keer niet van bekende beeldhouwers alswel van twee studenten van de beeldhouwklas van onze Academie.  Natascha Tobback en Gaston Cornelis lieten zich inspireren door Mechelse (kunst)ambachten.  Mechelse kant en meubelen waren eeuwenlang onlosmakelijk verbonden met onze stad.  En de producten die deze industrie voortbracht scoorden hoge ogen.  Fel gegeerd waren ze op de markt...

(foto's: Jan Smets)

Mechelen maakt zijn reputatie als Kinderstad eens te meer waar.  In het centrum moet je maar eens op zoek gaan naar tien electriciteitskasten waarop wereldberoemde schilderijen werden 'geïnterpreteerd'.  Niks zo leuk als op zo'n zonnige zomerse lentedag op ontdekkingstocht te gaan.  In feite is deze kunstroute bedoeld voor de jongsten onder ons... maar: als volwassene heb ik er toch ook van genoten.  Tof initiatief!

Van Een Mus Een Olifant Maken, is de nieuwe winkelwandel tentoonstelling waarvoor de mensen van de Mechelse vzw Sjarabang, de handen uit de mouwen hebben gestoken. Dit beeldend project is naar aanleiding van Kunstproeven 2018 dat half maart zal plaatsvinden in de binnenstad.

(foto's: Jan Smets.  li: Dirk Vander Eecken. re: Niels Donckers)

Dit seizoen ligt de focus van het Cultuurcentrum op fotografie.  Zo verwelkomde men onlangs topfotograaf Tim Dirven met de beklijvende expo 'Karkas'.  Opnieuw worden de schijnwerpers gericht op het werk van een andere Vlaamse grote naam in de wereld van de fotografie: Niels Donckers.  Vanavond werd zijn tentoonstelling 'Selected Works 1992-2017' geopend in De Garage.  Zijn werk gaat er in 'dialoog' met de wel heel aparte 'schilderijen' van Dirk Vander Eecken.  Bij het eerder recente werk van deze kunstenaar komt echter geen penseel of borstel aan te pas...  Verrassend. 'Disconditions' is een expo die je aandacht verdient!  Loop zeker eens binnen in deze galerie Onder den Toren...  Je krijgt hiervoor de kans tot en met vier maart.

(foto's: Jan Smets)

Hij is één van  de meest spraakmakende en getalenteerde Mechelse kunstenaars van z'n generatie en wist een indrukwekkend oeuvre te verzamelen.  Heel figuratief gestart evolueerde hij in de loop der jaren naar puur abstract.  En nog steeds is de kunstenaar niet aan het einde van z'n latijn.  Na zijn grote olieverschilderijen is hij nu ook heel creatief aan de slag met palimpsesten.  Willy Van Eeckhout is niet in één hokje te plaatsen.  Vanaf zondag exposeert hij wel op een héél bijzondere locatie: de Colomakerk!  Deze opent die dag na 17 jaar opnieuw de deuren en Willy die geboren is in de Hanswijkenhoek krijgt de eer om als eerste kunstenaar hier te mogen exposeren.  In de eerste plaats blijft de kerk z'n liturgische functie behouden, maar in de toekomst zal ze ook een soort van ontmoetingsplaats worden voor de wijk.  Socio-culturele activiteiten zullen er kunnen plaatsvinden.  De mini-tentoonstelling met vooral veel ouder werk van Van Eeckhout is zo'n beetje de smaakmaker en het voorproefje van de functies die het kerkgebouw later eveneens krijgen kan.  Vandaag heb ik met Willy de tentoonstelling opgebouwd in 'onze' kerk...

  (foto's: Jan Smets)

Maastricht kan je enkel in superlatieven beschrijven.  Althans, dat vind ik.  Het is één van de oudste steden van Nederland met een uiterst boeiende geschiedenis.  Bovendien is het een erg aantrekkelijke stad, landschappelijk mooi gelegen, met veel gezellige hoekjes en een Bourgondische sfeer; een winkelparadijs én een rijk cultureel leven.  Ik kom er graag en ontdek telkens wat nieuws.  Dit weekend bezocht ik het Bonnefantenmuseum, dat één van de meest toonaangevende musea van Nederland is.  Het museum dat al bestaat van 1884 kreeg in 1995 een hele metamorfose en het huidige gebouw met zijn raketvormige 28 meter hoge toren is een heuse landmark van het moderne Maastricht. De naam 'Bonnefanten' werd afgeleid van het voormalige Bonnefantenklooster in de historische binnenstad, waar het museum oorspronkelijk gevestig was. Nu ligt het aan de overzijde van de Maas.  De collectie is bijzonder rijk en bevat veel hedendaagse kunst.  Maar vooral de knappe collectie beeldhouwkunst is het bekijken overwaard.  Enne...als ik musea rond dit thema ergens bezoek, dan bekijk ik de infoplaatjes bij het houtsnijwerk met extra aandacht.  Niet zelden ontdek ik Mechelse links.  Niet verwonderlijk: Mechelen had een méér dan serieuze reputatie bij het vervaardigen van deze artistieke exportproducten.  Je treft ze overal ter wereld aan.  Het Bonnefantenmuseum bezit wel heel knappe (en niet weinig) exemplaren van Mechelse kunstwerken.  Mocht je dus binnenkort een bezoek aan Maastricht plannen: zet dit museum dan zéker op het to-do-lijstje! 

  (foto's: Jan Smets)

Hij was één van die hedendaagse Mechelse kunstenaars die me oprecht wist te raken en ontroeren.  Eind van dit jaar zou hij 71 jaar worden.  Maar het heeft niet mogen zijn.  Nadat hij de laatste jaren te kampen had met gezondheidsproblemen is hartfalen hem uiteindelijk fataal geworden. Beniti Cornelis stierf in de nacht van zaterdag op zondag in het Imeldaziekenhuis.  Met Beniti verdwijnt één van de allergrootste beeldende kunstenaars van zijn generatie.  Enkele jaren geleden werd Beniti Cornelis nog eens ten tonele gevoerd op de boeiende overzichtstentoonstelling 'Niet van gisteren' in het Cultuurcentrum, en in 2014 zette het Hof van Busleyden hem in de kijker met de expo: 'Serendipity. De kunst van het onverwachte'.  De lyrisch abstracte werken van Cornelis gingen er in dialoog met jazzy muziek van Frank Vaganée: een gedurfd concept.  Het is toen ook dat ik de kans kreeg bovenstaand portret van de innemende kunstenaar te nemen...

  (foto: Jan Smets)

"Ik heb een familie gevonden in Mechelen.  Mechelen is fantastisch!"

Dat zegt ze, en dat herhaalt ze nog een paar keer in ons gesprek.  Ik geloof haar.  Ze voelt zich hier heel erg thuis.  Voor mij zit een gelukkige vrouw die eindelijk 'thuisgekomen' is.  Ze is nu 46 jaar maar voelt zich veel jonger.  Het onzekere meisje dat ze vroeger was heeft vrede gevonden met en in  zichzelf.  De kwetsuren van het verleden hebben gemaakt tot wie ze nu is: een kunstenares die zich ten volle kan uiten in haar werken; een  dankbare moeder van vier met een job waarin ze zich kan uitleven en die haar veel voldoening schenkt.

Charmaine Lenisa is van ver gekomen.  Letterlijk en figuurlijk.  Haar zwervend bestaan dat begon in Kaapstad heeft haar bij toeval in Mechelen doen belanden.  Vijftien jaar geleden is ze hier voor de eerste keer 'gestrand'.  Het was liefde op het eerste gezicht.  Na één jaar verliet ze deze stad omdat het leven haar weer elders bracht.  Maar ze keerde terug...

Voor mij zit een gevoelige vrouw - een warme persoonlijkheid...  Het verlegen meisje heeft plaatsgemaakt voor een vrouw die ontdekte wie ze was en wat ze wou.  In haar schilderijen 'lees' je haar verhaal.  In haar werken toont ze wie ze is.  Haar emoties en levenservaringen borstelt ze op doek.  Ze weet precies in welke levensfase ze een bepaald werk maakte, en ze kan heel goed  terug oproepen wat ze toen voelde.  Haar werk is zeker ook therapeutisch geweest voor haar.  Een vrouw die ooit een expositie van haar bezocht, begon spontaan te wenen bij een werk... Ze verontschuldigde zich.  Maar Charmaine vond dit het grootste 'compliment' dat ze kon krijgen.  Ze had duidelijk iets van haar emoties kunnen overbrengen op iemand anders.  Deze vrouw had zich 'herkend' in haar schilderij.

Morgenavond zal er in het Maurus Moreelshuis in de Moreelstraat in het Groot-Begijnhof de prémière doorgaan van een film die Bert Vannoten over haar en haar werk maakte.  Een jaar lang volgde hij Charmaine.  Om 19 uur is dit werkstuk - dat Charmaine zélf nog niet zag - er te bekijken.  Iedereen is uiteraard welkom!

  (foto's: Jan Smets)

Misschien is dit wel eens een leuk ideetje voor een zomers fietstochtje?  Niet alleen in de historische binnenstad valt er wat te bekijken.  Ook in 'de kantlijn' van Mechelen valt er heel wat te ontdekken.  Monumentale kunstwerken zijn het niet.  Nee.  En toch hebben ze een hoge artistieke waarde.  Ze ogen eenvoudig, zelfs wat kinderlijk..., maar in de ogenschijnlijk simpele uitvoering en de klare lijnen tonen ze ook een sterke communicatiekracht.  Ze doen ons glimlachen - ze weten te ontroeren, en ze roepen heel wat nostalgische gevoelens op.  Ik heb het over de keramieken kunstwerkjes van Georges Herregodts in Mechelens mooie landelijke dorpje Leest en naaste omgeving.  Herregodts die tussen 1974 en 1983 priester was in Leest overleed dit jaar, op 11 maart, in zijn geboortestreek - in Ronse.  Hij werd 90 jaar...  De man is niet zomaar onopgemerkt voorbijgegaan in het Zennedorp.  Hij hield van Leest, en Leest mocht hem ook graag.  In 1978 schreef hij het boek 'Leest geweest'.  Maar de creatief begaafde priester, deed meer dan 'pastoraal-bezig-zijn' en schrijven.  Hij verrijkte 'zijn' dorp ook met een aantal fraaie kunstwerkjes dus...

Bovenstaande foto toont géén Leests kapelletje.  Dat niet.  Maar het is te vinden aan de Stuivenbergbaan.  Aan de wanden schommelt een processie voorbij, met fanfare, pastoor, begijntjes,misdienaars,'sjampetter'...: een beeld van lang vervlogen dagen...  Het roept herinneringen op aan Timmermans, Claes... Daar en in zijn eigen jeugd haalde Herregodts de inspiratie, maar hij interpreteerde het op zijn eigen - heel herkenbare wijze...