Dat de geschiedenis niet enkel bestaat uit koningen, keizers, kardinalen en generalen is een waarheid als een koe.  En naast boeren, buitenlui, werkmensen en de bourgeoisie zijn er ook de kruiperige figuren die zich aanschurken bij de betergestelden om zich op te werken.  Eén van hen is Gaspar Ducci.

Gaspar Ducci komt als jong handelsagent van Italië naar Antwerpen waar hij zich op een lepe manier inwerkt in de financiële wereld van zijn tijd.  Als zelfstandig koopman, verzekeraar van zeeschepen en speculant in onroerend goed zal hij binnen de kortste tijd fortuinen verdienen en werkt hij zich in de kijker bij ons Kareltje.

Eleonora, Keizer Karel V en Isabella van Habsburg

Ons Kareltje - aka Keizer Karel V of Carlos I - heeft een wereldrijk waar de zon nooit ondergaat.  En om zulk gebied een beetje serieus te besturen heeft hij constant geld nodig.  Met het inhalen van Gaspar Ducci, die voor hem bepaalde belastingen mag innen, zorgt Keizer Karel voor een verzekerde cashflow.

  (foto's: Jan Smets)

Nog één keer dus.  En dan zwijg ik.  Zand erover.  Maar het is nu eenmaal zo dat als je éénmaal A gezegd hebt, je ook B moet zeggen.  Daarom dus.  Ik kan niet verhelen dat ik maar al te graag het beeld van Job dat daar sinds de bouw van het ooit 'moderne' 19de eeuwse OLV-gasthuis in de Keizerstraat, op zijn mesthoop te 'pronken' zat, op zijn aloude plaats terug zag komen.  Jarenlang stond hij 'n tikkeltje vergeten, verstopt tussen het groen naast de ingang van het OLV-ziekenhuis, later Dodoens, en nog later Sint-Maartenziekenhuis, aan de Zwartzustersvest.  Ooit verhuisde hij omdat er in de jaren tachtig tijdelijk een prefab op dit plein - dat nu de naam van 'Margaretaplein' draagt - werd neergepoot.  De prefab verdween, maar Job keerde niet terug.  Ik brak de laatste jaren regelmatig een lans om hem terug op zijn symbolische plek te krijgen.  Dat weten de trouwe bloglezers.  Het werd zowat mijn stokpaardje.

www.mechelenblogt.be/2017/04/jobstijding

Ik wist natuurlijk al langer dat mijn stokpaardje zou vervangen worden door een hobbelpaardje.  Ik had er mijn twijfels over.   Dat kan ik niet verhelen.  En toen ik onlangs enkele weken het land uit was, kwam onze Golden Boy net op de plek van ouwe Job terecht.  Ik begrijp het wel hoor.  Ons klein Kareltje staat daar waar hij ooit werd opgevoed en aan de rokken hing van tante Margareta.  Ik wéét het wel.  Stategisch perfect.  Uit toeristisch oogpunt mooi gevonden.  Het verhaal klopt.  En het is niet omdat ik nu eenmaal met de regelmaat van een klok, misschien zeurderig, pleitte voor de terugkomst van Job, dat ik me niet neer kan leggen bij een beslissing.  Zolang Job maar eerherstel krijgt en hij 'ergens' een eervoller nieuw plaatsje krijgt.  (waarom niet, zoals iemand opperde, aan de restanten van het allereerste OLV-gasthuis aan het Plein nabij de Dijle? Mooie suggestie!)

Volgens de officiële versie van de feiten is het morgen 24 februari dag op dag 516 jaar geleden dat in het Gentse Prinsenhof het gekrijs weerklonk van een nieuwe boreling: 'onze' latere Keizer Karel. Voor de achttiende keer op rij wordt dat in onze stad herdacht met iets waar zijne keizerlijke hoogheid volgens de overlevering érg tuk op was: Mechels bier!