(foto boven: Jan Smets)
Gisterenavond zag ik hem nog getuigen in het eerste deel van de zesdelige CANVAS-reeks 'De Kinderen van de Kolonie' (overigens onder eindredactie van de onvolprezen Mechelse historicus Geert Clerbout!). Vandaag ontmoet ik hem in 't Ankertje aan de Dijle voor een lange babbel. Kan ook moeilijk anders: Etienne Mylemans is een bijzonder boeiend verteller met een ongelooflijk rijke schat aan verhalen. Wellicht is hij wel dé beste archivaris van een tijdperk dat voorgoed voorbij is, en waar den Herten Aas en aanverwante geschiedenissen een hoofdrol in hebben. De hippie van ooit is hij al lang niet meer. Maar deze, naar eigen zeggen, bijzonder creatieve periode heeft hem gemaakt tot de mens die hij nu nog altijd is. De vorm is gewijzigd. Etienne mag straks 74 kaarsjes uitblazen. Toch kijkt hij nog alle dag met verwondering naar alles om zich heen. Het vroegere enthousiasme is gebleven. Cynisch is hij nooit geworden - ondanks de tegenslagen die hij in het leven moest incasseren. Zelf noemt hij zich een pessimistische optimist. Als groene jongen ziet hij hoe onze planeet naar de verdoemenis dreigt te gaan door de wijze waarop wij met ons milieu omgaan.. De verontwaardiging hierom is groot. Daar ageert hij ook tegen. Anderzijds laat dit alles zijn levenslust niet bederven. Hij houdt van het leven en de mensen. Etienne is en blijft een gevoelsmens. Zijn jeugdjaren verbleef hij in Kongo, hij was Kabouter van het eerste uur, hij reisde maandenlang door nu als onveilig betitelde landen, maakte meubels voor het Hof in Saoedi-Arabië, beklom de stellingen van Sint-Romboutstoren aan de buitenzijde, leefde in commune en was milieu-activist toen de goegemeente daar nog echt niet mee bezig was. Hij was en deed dit allemaal. Zijn leven is één avonturenroman. Misschien moet hij dat boek ooit wel schrijven waarop velen bij hem aandringen... Vandaag mag ik even meesurfen op zijn herinneringen...
