(foto's: Jan Smets)

'Good job!'  Eindelijk is hij terug!  En daar kan ik alleen héél blij om zijn.  We hebben dan ook jarenlang moeten wachten voordat de arme-door-zweren-overdekte-Job-op-de-mesthoop opnieuw in het straatbeeld verscheen.  Met de regelmaat van een klok heb ik deze kerel aandacht gegeven op Mechelenblogt in de hoop dat het idee om hem terug te plaatsen zou opgepikt worden.  Het werd zowaar een rode draad doorheen het bloggebeuren.  Geduld is een mooie deugd.  Ik kan niet verhelen dat ik hem het liefst weer zag verschijnen op zijn oorspronkelijke plek: het pleintje voor het voormalige OLV-gasthuis in de Keizerstraat...  Maar goed: het is wat het is en zijn nieuwe stek is best OK.  Méér zelfs: hij zit hier - hoewel zwaar lijdend - mooi te wezen op een goed zichtbare plek.  Hij werd er op zijn sokkel geplaatst op de dag van mijn verjaardag.  En nu weet ik ook wel dat dit nu niet ter mijner eer en glorie is gedaan...: ik vond het een pracht van een verjaardagsgeschenk!  ;-)

(foto:J.Smets)

Driewerf hoera!  Gazet van Mechelen blokletterde het gisteren reeds.  Job komt terug na tijdenlang niet alleen op zijn mesthoop te hebben gezeten, maar ook naar een verdomhoekje was verwezen.  Door God en goegemeente vergeten.  Arme kerel.  Zijn eeuwenlange ellende was nog steeds niet voorbij.  De sukkelaar die volgens de bijbel op de ene na de andere beproeving werd getrakteerd, diende jaren geleden al zijn vaste stek op het pleintje voor het voormalige OLV-gasthuis te verlaten.  Ophoepelen diende hij in de vroege jaren tachtig om plaats te ruimen voor een prefab waarin de kinderafdeling terecht kwam.  Dat tijdelijke bouwwerk is al al sinds mensenheugenis verdwenen, maar Job die haast verstopt tussen het groen aan de Zwartzustersvest werd neergepoot, keerde niet weer.  Hij bleef daar godverlaten zitten rechts van de ingang van het ziekenhuis.  En dat vond ik heel erg jammer.  Daarmee was ik trouwens niet de enige.  Jarenlang bleef ik op een wier zitten.  Job werd mijn stokpaardje.  Met regelmaat van een klok heb ik de arme drommel opgevoerd op Mechelenblogt.  In 2006 stelde ik de vraag of een terugkeer van het standbeeld niet te overwegen was, aan schepen Leo Stevens, die beloofde er over na te denken.  Het nadenken had wat voeten in de aarde, en daarom rakelde ik de vraag op geregelde tijdstippen op...

Dat politiek een hondenstiel is, zal wel niemand ontgaan. Maar blijkbaar zit het in de familie, want de reeks aan kinderen, kleinkinderen, neefjes en nichtjes van bekende politici die een ambt hebben of ambiëren is lang.