Als er in de wereld één naam klinkt als een klok is het wel die van Jo Haazen.

Jo werd geboren op 24 december 1944 en wordt morgen 75 jaar jong.

Daar Jo een bijzonder dierbare vriend is krijgt hij voor zijn verjaardag een videofilmpje cadeau waarin zijn merkwaardig loopbaanparcours naar voor komt! Ieder punt op zich is al een hele verwezenlijking, laat staan alle punten bij mekaar.

Proficiat Maestro, en nog heel veel jaren in ons midden.

(foto's: Jan Smets)

Vorig jaar beleefde ik nog het genoegen om in het Russische Sint-Petersburg een dagje met hem te mogen optrekken.  In deze prachtige kunststad woont en werkt onze voormalige stadsbeiaardier nu al verscheidene jaren.  Eerder sporadisch komt hij nog naar ons landje afgezakt.  Enkele dagen geleden liep ik hem in Mechelen  toevallig nog tegen het lijf: Jo Haazen - artistiek, flamboyant, charismatisch...  Hij is het allemaal.  Maar vooral is hij een wereldautoriteit op het gebied van beiaardkunst.  Van Oost tot West is hij een man waarnaar opgekeken wordt.  We mogen dus héél erg blij zijn dat hij maandagavond tijdens de tradionele maandagavond-beiaardconcerten, nog eens wil plaats nemen aan het klavier in onze Sint-Romboutstoren om voor ons met de virtuositeit die hem eigen is, te laten genieten van de 'Hymne van de beiaardiers'.  Dat wordt iets om naar uit te kijken op deze eerste schooldag...  Het concert is zoals steeds gratis.  Zoals gewoonlijk op het cultuurplein in de Minderbroedersgang van 20u30 tot 21u30.  Toegang is gratis...

  (foto: Jan Smets)

(overige foto's: Jo Haazen)

Sinds ik hem vorig jaar bezocht in Sint-Petersburg heb ik met Jo Haazen (ik wéét het: het is in deze context  een 'goedkope' uitdrukking...)nog met de regelmaat van een klok contact.  Trouwens: de foto hierboven kon ik van hem schieten in de klokkentoren van de Sint-Petrus en Pauluskathedraal op het...jawel Hazeneiland, aan de overkant van de Neva, in deze boeiende Russische stad.  Daar verblijft Jo al enige jaren voor het grootste deel van het jaar.  Hij is daar een 'seigneur' waarnaar men opkijkt.  Onze voormalige stadsbeiaardier mogen we wel een 'geadopteerde' Mechelaar noemen.  De in Antwerpen geboren charismatische beiaardier is een ware ambassadeur van deze kunstvorm die zo typisch is voor onze Lage Landen.  Hij draagt deze faam dan ook overal uit.  Deze muzikale erfgenaam van Jef Denyn zit momenteel in China.  En het is van daaruit dat hij mij contacteert...

(foto's: Jan Smets)

Hij doet zijn jas uit en neemt plaats aan het beiaardklavier.  En dan weerklinken de Mechelse Klanken over de besneeuwde daken van het Hazeneiland - over de gouden torens van de Sint-Petrus en Paulusvesting en over de traagstromende Neva... en die klanken dwarrelen als de vlokken over de stad van Peter de Grote.  Het is een gekende melodie en ze komt uit Prins Igor van de Rus Aleksandr Borodin.  Het klinkt virtuoos.  We herkennen het als 'Stranger in Paradise'.  Een paar dagen later staan we aan het graf van de beroemde componist.  Hij ligt op het erekerkhof bij het Alexander Nevskiklooster tussen andere groten als Dostojevski, Rimski Korsakov...  De melodie betovert ons.  Hier in de toren van de Sint-Petrus en Pauluskathedraal van Sint-Petersburg speelt onze voormalige Mechelse stadsbeiaardier voor ons.  Malinovi zvon...

Na vele onderscheidingen in binnen-en buitenland ontving hij in 2004 het Erediploma van deze stad en uit de handen van Vladimir Poetin kreeg hij de Orde van de Vriendschap, omdat hij in Sint-Petersburg oude muziektradities weer deed herleven.  Voor Jo was dit een mooie erkenning voor zijn onverdroten werk om deze stad terug haar beiaard te geven...

  (foto's: Jan Smets)

Jo Haazen gaf Sint-Petersburg haar beiaard terug.  Zo kan de Sint-Petrus en Pauluskathedraal op het Hazeneiland in de Nevadelta weer zingen.  En het lied klinkt mooi over de stad aan de Finse Golf.  Peter de Grote - de stichter van deze verbazingwekkende metropool - zou tevreden zijn.  Met de tsaren liep het niet zo goed af.  In oktober 1917, straks 100 jaar geleden, gaf pantserkruiser Aurora het startschot voor de revolutie.  Het Winterpaleis werd bestormd.  Over en uit was het voor de Romanovs.  Een nieuw tijdperk begon. Lenin vestigde een nieuwe maatschappij.  Stad en land ondergingen een ingrijpende metamorfose.  Het gelijkheidsideaal zou spoedig ook een knellend juk zijn.  Maar ook hieraan kwam een einde.  Perestroika en Glasnost zorgden sneller dan verwacht voor razendsnelle veranderingen die de Kremlinleiders niet meer in de hand konden houden. Het communistisch systeem werd begraven en Rusland kreeg...een nieuwe 'tsaar'.  Het westen bekijkt hem met enig argwaan, maar populair is hij wel in eigen land.  Hij gaf de Russen hernieuwde fierheid. Vladimir Poetin is geboren Petersburger en blij met de nieuwe beiaard schreef hij onze voormalige stadsbeiaardier Haazen: "Na lange afwezigheid in Sint-Petersburg weerklinkt weer een uniek muziekinstrument dat de inwoners bekoort.  Ik bedank de initiatiefnemers voor het vrijgevige gebaar dat getuigt van hoogachting en liefde voor onze stad!"  We staan in de klokkenkamer van de toren van de kathedraal.  Ik zie de beiaard waarvoor Jo Haazen zo ijverde... Een droom werd werkelijkheid. 

(foto's: Jan Smets)

Het is koud in Sint-Petersburg.  Ijzig zou ik het niet durven noemen, maar je voelt dat de winter nog niet zo lang geleden haar koffers pakte.  De lente laat zich voorzichtig voelen en de hele dag is de lucht helder en staalblauw.  We varen op de Neva, de brede stroom die deze miljoenenstad opdeelt.  Ze is niet zo bijster lang - iets meer dan zeventig kilometer.  Ze is de levensader van deze stad en het koppelteken met de zee: de Oostzee -  de Finse Golf.  We beklimmen de koepel van de Izaäkkathedraal die één van de grootste kathedralen van de hele wereld is.  Het uitzicht over stad en omgeving is overweldigend.  We merken nu ook goed dat Sint-Petersburg bestaat uit meerdere eilanden.  De Izaëkkerk staat op de Grote Zijde dat zowat het hele historische centrum van de stad beslaat.  Over de Neva zien we het Vasiljevski-eiland liggen met zijn paleizen, kerken en universiteitsgebouwen.  Aan de andere ligt Viborgkaja-eiland en daar net tussenin ligt Petrogradskaja met zijn vooruitgeschoven 'post': het mini-eilandje met de Petrus en Paulusvesting en de kathedraal met gouden spits die dezelfde naam draagt.  Het is daar dat de wieg van deze boeiende en fascinerende stad stad stond.  Hier begon het allemaal voor Sint-Petrusburg: de stad waar Tsaar Peter de Grote van droomde en die hij in 1703 heeft gesticht.  Deze voortvarende, ondernemende maar ook meedogenloze Russische heerser trok zijn land uit de duistere middeleeuwen.  Hij gaf het aansluiting met de Westerse mogendheden en rekende af met het conservatisme van z'n land en zijn heersers.  Bovendien bezorgde hij Rusland een weg naar de zee.  Het onmetelijke continentale land kreeg een maritieme link.  De tsaar-schepenbouwer wou in het desolate gebied aan de Oostzee zijn nieuwe hoofdstad vestigen - weg van het Moskou dat hij verfoeide.  De stad ontstond op de tekenplank - geïnspireerd op het Amsterdam dat hij kende vanop zijn reizen: compleet met rechte straten en halfcirkelvormige kanalen.  In amper een paar decennia werd het een metropool van betekenis met schitterende paleizen, kerken en ambtsgebouwen.  Op het Hazeneiland werd de vesting gebouwd.  Jo Haazen, onze voormalige stadsbeiaardier en directeur van de Mechelse Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn, woont nu al zo'n zevental jaar in Sint-Petersburg.  Gehuwd met een Russische heeft hij na zijn pensioen de Dijlestad verruild voor deze metropool.  "Nee, het Hazeneiland is niet naar mij genoemd...", lacht hij.  "Het was wel een hoger gelegen eilandje - geschikt voor de bouw van de vesting die Peter De Grote voor ogen had.  Hazen zoeken ook steeds een hoger en droger plekje op.  Vandaar de naam..."  Op de dag van afspraak is het weer totaal omgeslagen.  De voorzichtige deugddoende lente krijgt een stevig winters karakter. Hagel, regen en natte sneeuw teisteren de stad en de wint waait bitter koud.  "Het weer kan hier in de Finse Golf snel veranderen", vertelt ons Jo...

(foto's: Jan Smets)

Voormalig stadsbeiaardier en directeur van de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn, Jo Haazen, is er niet gerust in.  Nu de school werd overgebracht naar de Bruul omwille van de ingrijpende verbouwingen aan het hiernaast gelegen stadsmuseum Hof van Busleyden, staat het pand waarin de vermaarde school ondergebracht leeg.  Volgens Haazen zou er voor  het Schipke - dit typische gebouw in rococcostijl - géén interesse zijn en lijkt niemand zich te bekommeren over de aftakeling.  Maar dit wordt formeel tegengesproken door Bart Stroobants, conservator van de Stedelijke Musea.  Is de alarmkreet van Jo Haazen onterecht en voorbarig?  We zetten even de meningen tegenover mekaar om wat meer duidelijkheid te scheppen, en om wilde verhalen tegen te gaan...

Je moet er als Russische stad maar op komen: de Mechelse (Vlaamse) beiaard van Sint-Petersburg inzetten en zo een graantje meepikken van het grote mediacircus dat de Olympische Spelen toch wel is. Natuurlijk mocht niemand minder dan onze nieuwe Commandeur Jo Haazen alles in goede banen leiden, samen met de Britse consul-generaal Gareth Ward. Volgende keer moeten we toch iets sneller zijn...

http://ukinrussia.fco.gov.uk/en/news/?view=News&id=794012882

(foto: Jan Smets)

Nou -  Ook zonder dat hij dit 'royale versiersel' op de revers zou gespeld gekregen hebben, was m'n waardering voor Jo Haazen, onze vroegere charismatische beiaardier al behoorlijk groot - Maar goed, nu hij in de aanloop van onze nationale feestdag door Koning Albert benoemd werd tot  Commandeur in de Kroonorde, stijgt onze Mechelse klokkenspel-virtuoos nog serieus in marktwaarde bij die het misschien nog niet beseften tot hiertoe.  Hoera.  We zijn blij.  Onze koning is niet langer boos, het wordt dan eindelijk zomer, en Jo mag blinken met een waardevol ereteken ...

                     (foto's: Jan Smets)

Vandaag waren Rudi Van Poele en ikzelf weer eens op stap met Leen Denijn, de kleindochter van de man die Mechelen tot wereldhoofdstad van de beiaardkunst maakte...   

(foto's: Jan Smets)

Als Jo Haazen praat, luistert men ademloos...  De oud-stadsbeiaardier en oud-directeur van de Koninklijke Beiaardschool, zat vanavond op de klapstoel bij Vtbkultuur-Mechelen in het Cultuurcentrum, waar hij geïnterviewd werd door GvA-journalist Sven Van Haezendonck..

Als Jo praat, met zijn zachte maar karaktervolle stem, zwijgt men - geboeid aan zijn lippen hangend... 

Woensdagavond 13 oktober ontvangt vtbKultuur Mechelen beiaardeminentie Jo Haazen in 'de Klapstoel'. De voormalige stadsbeiaardier en directeur van de Beiaardschool werd in december 65, ook voor stadsbeiaardiers is dat de pensioensgerechtigde leeftijd. Haazen zet er dus een punt achter en samen met GVA-journalist Sven Van Haezendonck blikt de sympathieke stadsbeiaardier terug op een rijke en verdienstelijke carrière.

(foto: Jan Smets)

Onze stadsbeiaardier, Jo Haazen, wordt op de vooravond van Kerstmis - op 24 december - 65 jaar.  En da's...de pensioengerechtigde leeftijd.  Ook voor beiaardiers....