Vandaag stond er in de Gazet van Mechelen een artikel over de IJzerenleen, geschreven naar aanleiding van de verwoestende bombardementen van 25 augustus en 27 september 1914. Het deed me meteen teruggrijpen naar een schilderij van mijn grootvader met hierop de puinen van de IJzerenleen na de beschietingen. 

  (foto's: Jan Smets)

De naam 'Schockaert' klinkt in Mechelen als een klok.  De overbekende kaashandel aan de IJzerenleen is dan ook een soort van 'instituut' - een gevestigde waarde om 'U' tegen te zeggen.  In 1915 is alles begonnen met Louis Schockaert.  En nu is de vierde generatie aan de slag in deze bloeiende familiezaak.  Ann en Sophie hebben de fakkel van Harry Schockaert overgenomen.  En het doet deze laatste enorm deugd dat ze zijn passie voor dit heerlijke product hebben overgeërfd.  Men zegt al eens vaker dat een familiezaak niet weinig sneuvelt bij de derde generatie.  In dit geval zou het Harry geweest zijn die de boeken had moeten sluiten.  Het tegendeel is echter waar.  Harry die nu ook alweer een tijdje de kaap van de 70 levensjaren heeft overschreden, heeft de kaashandel nog méér succes dan ooit voorheen bezorgd.  Dit komt voornamelijk doordat hij de geest van de tijd begreep én doordat hij zich stevig wist te specialiseren.  Door liefde voor het vak en een enorme productkennis mag hij nu prat gaan op een unieke handelszaak waar kwalitatief hoogstaande artisanale kazen over de toonbank gaan.  Hier wordt de middelmaat méér dan overschreden.  Hier krijg je waar voor je geld.  Het pleziert Harry om te zien dat jongere generaties dit meer en meer beginnen te beseffen.  Men kiest terug voor eerlijke producten - met liefde vervaardigd - en niet voor industriël gefabriceerde voedingswaren.  Ik heb met Harry een boeiende babbel in Le Pain Quotidien...  Het is nog vrij vroeg en de IJzerenleen - die Harry ooit betitelde als de Mechelse Champs Elysées - komt langzaam terug tot leven...

Een stralende zondag, geen rijdende auto te bespeuren in de binnenstad, dat is “UIT zonder uitlaat”, een initiatief waar jaarlijks enkele Vlaamse steden aan deelnemen, en dus ook onze stad Mechelen.

Ik was al vroeg op tocht met de fiets, om is lekker te genieten van een autoluw stadscentrum. Het is is iets anders dan steeds opletten of één of andere autobestuurder je niet tegen de kant duwt met je fiets, vrijheid om te rijden zonder gevaar, heerlijk toch.