(foto's: Jan Smets.  Griet Reypens en Erik Poortmans)

De Désiré de Boucherystraat is momenteel nog een bouwwerf, en de passage wordt door de straatwerkzaamheden nog flink bemoeilijkt.  Maar als de straat heringericht zal zijn in de stijl van de aangrenzende Botermarkt, zal ze mooier dan ooit ogen.  Dat belooft voor de nabije toekomst.  Alles wijst er op dat deze vernieuwde straat een geliefde en wellicht nog drukkere verbindingsweg zal worden dan ze nu al is.  De handelaars zijn alvast erg tevreden. De uitbaters van de gloednieuwe BAR EMMA kijken de toekomst vol vertrouwen tegemoet!  Dat vertelt me Griet Reypens die samen met haar echtgenoot Jan Kempenaers hier de zaak Helti heeft uitgebaat.  Nu krijgt ze een doorstart in een vernieuwd concept én met een andere naam.  BAR EMMA klinkt zowel vertrouwelijk als sympathiek.  En dat is nu net de uitstraling die ze beogen.  Want BAR EMMA wil het verschil maken, met eerlijke, artisanale, zelfbereide gerechten - ambachtelijk en kindvriendelijk  Om dit alles te kunnen uitwerken kregen ze versterking van een ander echtpaar dat al lang z'n sporen verdiende op horecavlak: Wendy De Cuyper en Erik Poortmans zullen hun beste beentje voorzetten om hier een populaire stek van te maken.  Als traiteurs waren ze lang actief in Merksem, en hoeven ze zich niet meer te bewijzen.  Met vakkennis en een aantal wel erg bijzondere specialiteiten zullen ze de klanten proberen te overtuigen...

(foto's: Jan Smets)

In 1913, vlak voor de Eerste Wereldoorlog werd het laat-barokke huis 'De Vier Emmers' in de Befferstraat nog grondig gerestaureerd.  De bovenste foto links toont het pand in dat jaar.  Wat nu een horecazaak is was toen het met een chique naam betitelde 'Salon de Coiffure' -  Maison Boeckx.  In de gevel lees je nog het bouwjaar: 1699.  Da's allemaal verleden tijd. Nu is in het historische 'De Vier Emmers' een populair koffiehuis gevestigd. En deze bestaat nu 20 jaar.  Dat is géén eeuwigheid, maar net reden genoeg om zondag een feestje te bouwen... 

(foto's: Jan Smets)

Met  het klakkenhuizeke dat zowat tien jaar geleden zijn deuren sloot, verloor onze stad één van zijn meest typische en geliefde winkeltjes.  Het kleine en nostalgische hoedenwinkeltje transformeerde in 2007 tot  een zielloos vastgoedkantoor, en dat was niet naar de zin van vele Mechelaars.  Decennialang was het klakkenhuizeke dat tegen het historische Schepenhuis aanschurkte een populaire zaak waar men van ver buiten de stadsgrenzen naar toe kwam om een hoed of pet aan te schaffen.  Dat heimwee wordt nu gestild.  De tijd van het klakkenhuizeke is onherroepelijk voorbij, maar de Schoenmarkt krijgt met de leuk ogende en naar het verleden knipogende nieuwe horecazaak 'Bar Klak' weerom iets meer kleur.  Het pandje werd aangekocht door Ivo Van Itterbeeck (foto onder rechts) en maakt nu deel uit van de Group Daedalus waartoe ook Hotels Elisabeth, den Wolsack en de 3 Paardekens horen, maar ook horecazaken als Den Grooten Woslack, L'Artista en Il Cardinale.  Vandaag werd met het toffe evenementje 'Chapeau' de nieuwe zaak boven de doopvont gehouden...

  (foto's: Jan Smets)

Zolang ik leef blijft dit zo.  De sfeer moet hier blijven zoals die altijd geweest is...

Hij zegt het met overtuiging: Hugo Meulemans, cafébaas van de Antverpia, het legendarische café op de hoek van Korenmarkt en Adegemstraat.  Hier bleef de tijd stil staan.  Volkscafé, ankerplaats en toevluchtsoord...  Hier komt de Maneblusser en de student, de toerist, de bouwvakker en de man-met-de-plastron...  Sinds 1923 bestaat de Antverpia - café genoemd naar een schip - op een boogscheut van Dijle en de vroegere bedrijvige werven... Het interieur dateert uit de jaren vijftig en werd hoogstens hier en daar wat aangepast.  Hugo heeft het keurig gerenoveerd en onderhouden, maar al die ouwe elementen die het karakter van dit café ooit hebben bepaald, zijn gebleven.  Zo wil het Hugo, en zo willen het de trouwe klanten.  Den Antverpia is een levend museum, een reliek uit tijden die niet meer terugkomen, een zeldzaam voorbeeld uit een tot verdwijnen gedoemd type volkscafé, een uniek restant van een Mechels horecaverleden...

  (foto's: Jan Smets)

Van de boot naar de kade...

Van de Dijle naar de Leuvense vaart...

Van de binnenstad naar Battel...

Vanaf vrijdag begint een nieuw verhaal voor Toli Coutsoubas en Henk Coene, en hun echtgenotes Christina en Patricia: 'Origano'.  Jarenlang schreven ze horecageschiedenis in Mechelen, en bouwden ze elk een succesvolle zaak uit met een vast en erg tevreden cliënteel.  De lat werd er hoog gelegd, en dit stond garant voor kwaliteit.  'Karimata' en 'De Kraanbrug' - want over deze twee zaken gaat het - waren twee geliefde restaurants.  Het is dan ook niet verwonderlijk dat vele klanten het doodjammer vonden dat zij beiden niet lang na mekaar besloten om te stoppen...

  (foto's: Jan Smets)

Als deze meest saaie en grauwe variant van de herfst de omgeving weet te vergrijzen is het contrast des te groter als ik 'ten Zuiden' aan de Tervuursesteenweg binnenstap.  Hier spat de kleur van de muren in warme en en vrolijke  tinten - van okergeel tot oranje, en zelfs knallend paars.  Op de tafels liggen kleedjes met Afrikaanse prints en aan het plafond hangt een serie door de eigenaar zelfgemaakte lampjes: holle kalebassen in wisselende patronen uitgeboord om het licht door te laten.  Op de toog staan de tajinepotten in slagorde opgesteld en de pruttelende potten verspreiden een heerlijke exotische geur... Het eethuisje van Marie-Françoise Ndour en Bart Alloing heeft nog maar een drietal weken de deuren geopend - maar daarover zo dadelijk meer.  Hier heb ik immers een afspraak met een gedreven en sociaalbewogen vrouw: Dien De Bruyn - gepensioneerde geschiedenisleerkracht die tot vorig jaar les gaf bij de Ursulinen in 'Torekenswaver'.  Gepensioneerd: jawel.  Maar nog méér gepassioneerd.  Ze past hier in het kader: jong van geest en met een al even jonge look.  Deze Mechelse vrouw is sinds enkele jaren letterlijk bezeten door een project in het Afrikaanse Gambia waar ze haar hart en ziel in legt: 'Kuntangdafero'  wat staat voor 'vlinder.  Kuntandafero is een atelier waar de kinderen van het dorpje Kartong in het Zuid-Westen van dit smalle landje, pal aan de grens met Senegal, zichzelf kunnen uitleven met spelen, tekenen, schilderen, musiceren...  Gewoon maar omdat élk kind recht op ontwikkelling, op spelen en op deelname aan artistieke en culturele activiteiten heeft.  Dat is een basisrecht opgetekend in de Rechten van het Kind uit 1989.  Dien is van het nut van het project dan ook volledig overtuigd.  Als mede-oprichtster en verantwoordelijke voor dit kinderatelier vertelt ze er met veel warmte en engagement over.  Op zaterdag 17 oktober organiseert zij met een aantal vrijwilligers een heus 'Fiësta Africana' in de Basisschool De Spreeuwen in de Boetestraat...  Omdat geld in het bakje krijgen broodnodig is om het voortbestaan van het project te garanderen...

  (foto's: Jan Smets)

Je las het wellicht vanmorgen in Gazet van Mechelen of het Nieuwsblad: voor volkscafé 't Sas op de hoek van Hanswijkstraat en Speecqvest is het doek gevallen.  Het laatste van de ooit twintig café's in de Hanswijkstraat, heeft haar deuren gesloten.  Na 33 jaar moet Monique Possemiers haar zaak noodgedwongen opgeven.  De 71-jarige cafébazin ligt al een poos in het ziekenhuis, en terugkeren achter de tapkraan lijkt uitgesloten.  Jammer.  Nadat al eerder een ander volkscafé - den Bridge op de IJzerenleen stopte na het overlijden van uitbaatster Irma, verliest onze stad weerom een stuk horeca-nostalgie. Niets blijft duren... 't Sas, dat heel erg populair was voor Jan Modaal tot studenten van de Hogeschool bestond 115 jaar, maar nu is het definitief gedaan. 

Herinneringen aan een volkscafé....

(foto: Jan Smets)

Vannacht overleed in het Bonheidense Imeldaziekenhuis Irma Van Dessel, bij heel veel Mechelaars bekend als 'Irma van den Bridge', het café op de IJzerenleen waar de tijd bleef stil staan.  Ook voor 'ons' Irma staat nu de tijd stil.  Op 22 maart kon ze nog haar 73ste verjaardag 'vieren' in het ziekenhuis, maar de laatste dagen verslechterde haar gezondheidstoestand.

Irma is niet meer.  De IJzerenleen verliest een icoon...  Zonder Irma, en zonder den Bridge zal de IJzerenleen nooit meer hetzelfde zijn...

(foto's: Jan Smets)

Een Mechels icoon: dat was hij zéker.  Het voelt zo raar om in de verleden tijd te spreken.  Zo graag zou ik 'is' schrijven, maar het lot besliste er anders over.  Gisteren heeft hij afscheid genomen van zijn dierbaarsten.  Het kwam niet onverwacht.  Hafid Abdou was al langer ziek.  Twee dagen na zijn verjaardag heeft hij ons verlaten:  'Met veel liefde, wijze levenslessen en gelukkig zonder pijn' zeggen zijn zonen Sami en Selim.  Hafid was een graag geziene Maneblusser.  Deze stad 'adopteerde' de geboren Tunesiër, en sloot hem in het hart.  Hafid gaf ons de lach van Afrika, en we hebben dit beantwoord met vriendschap.  Hij was graag gezien en niet weinig Mechelaars hebben goeie herinneringen aan deze warme, sympathieke man, die lang kelner was in de Kleine Keizer (die - hoe toevallig nét nu - de deuren voorgoed sluit), de Vivaldi, de Gallery's...   66 jaar is hij geworden.  Het afscheid komt te vroeg.  Een Mechels icoon verdwijnt.  Wéér één.  Wéér een alomgekend figuur dat uit ons gezichtsveld verdwijnt...  't Ga je goed Hafid, waar je nu ook bent...  We gaan je in deze - onze en jouw - Dijlestad missen....

(foto's: Jan Smets)

Vandaag haalde ze zelfs het nieuws in krant en op de radio: Rozeke Raymakers, de populaire cafébazin van 'den Tilt' in de Vrijgeweidestraat, op een boogscheut van het Vrijbroekpark.  In dat haast legendarische volkscafeetje zoals er maar bitter weinig van overblijven, is de tijd blijven stilstaan.  Rozeke wordt door haar stamgasten op handen gedragen.  Ze telt 79 lentes, en staat nu 35 jaar achter de tapkraan van haar kroeg.  Dat feit wilden haar klanten niet laten voorbijgaan, en ze werd daarom in de bloemetjes gezet.  Rozeke zelf trakteerde hen allen met gratis drank.

(foto's: Jan Smets)

Het is een grijze, mistroostige maandagochtend.  Het Griekse restaurant Zorba aan het Nieuwwerk heeft sluitingsdag.  Toch is er al wat personeel naarstig aan de slag in de keuken.  Ik heb afgesproken met Maria Varelas die samen met haar familie dit restaurant uitbaat.  Ze is er nog niet, maar een vriendelijk aangeboden koffie helpt bij het wachten.  Dan komt ze er aangestormd - zich druk verontschuldigd dat het wat later is geworden: Maria, een knappe, goedlachse en energieke Griekse van dertig lentes jong.  Wat maakt het ook uit?  Een maandagmorgen hoeft niet klokvast te verlopen.  Na een prettig maar hectisch weekend mag het vandaag iets relaxter.  Misschien wel iets 'Griekser?...

 (foto's: J. Smets)

Het kwam niet als een totale verrassing natuurlijk.  Het hing heus al langer in de lucht.  Maar nu is het dus definitief en officieel: het bekende restaurant D'Hoogh op onze Grote Markt sluit de deuren.  Op 7 december wordt voor de laatste keer in de potten geroerd van dit gerenommeerde sterrenrestaurant.  Hiermee verliest onze stad een monument, en haar tweede restaurant met een Michelinster.  Na het vertrek van Folliez op de Korenmarkt, is met het stopzetten van het restaurant van de gebroeders D'Hoogh  Mechelen weerom een culinaire tempel armer.  En wat voor één: 32 jaar lang schitterde deze klassezaak met een Michelinster - de eerste in de Mechelse geschiedenis.  Maar nu wordt een punt gezet achter een succesrijke periode.  Na een gastronomische carrière van 35 jaar willen de broers Erik en Walter, en hun echtgenotes, Annie en Daniëlle het wat rustiger aandoen.  Want zoveel jaar een toprestaurant runnen kruipt niet in de kouwe kleren.  Men heeft een tijdje de lippen stijf op mekaar moeten houden: maar nu is de verkoop rond.  De Zwitser Rudolf Loertscher en zijn Belgische echtgenote, Joy Chou, die Chinese is van geboorte, met roots in Shanghai, hebben het pand gekocht. Het echtpaar was op slag verliefd op dit mooie monumentale huis.  Wat ze met 'De Beitel, de Passer en 't Penseel' gaan aanvangen, is nog een open vraag.  Ze hebben wel al enkele ideetjes, maar verder is het voorlopig nog afwachten welke invulling dit huis zal krijgen...

  (foto's: Jan Smets)

Music for Life hoef ik jullie echt niet meer voor te stellen.  De grote solidariteitsactie van Studio Brussel is bij iedereen méér dan bekend.  In Mechelen hebben een aantal vindingrijke geesten de koppen bij mekaar gestoken om op een originele manier geld bij mekaar te rijven voor het goede doel.  Veertien hotels en vergadercentra in de Dijlestad hebben hun schouders gezet onder een leuk iniatief.  Wie op 7 of 8 december slaapt in een hotel of vergadert op een locatie bij één van deze veertien deelnemers, mag zélf bepalen hoeveel hij hiervoor op de rooster neertelt.  De opbrengst gaat integraal naar vzw 'Mechelse Hattrick', dat projecten ontwikkelt voor brede kansengroepen.  Ik liet me vanmorgen graag meer vertellen over dit toffe plan, door Kurt Callaert, projectcoördinator Meet in Mechelen (li) en Jan Simons (re) die manager is van het Congres-en Erfgoedcentrum Lamot...

(foto: Jan Smets)

In een spannende aflevering van het VTM-prgramma 'Mijn Pop-uprestaurant' van gisterenavond, diende het Genste restaurant de duimen te leggen voor het Brusselse van Jaro en Hanne.  Zo gaat 'Sticks&Stones' van deze laatste twee het donderdag in een hoogstwaarschijnlijk spannende finale moeten opnemen tegen hun Antwerpse evenknie.  Misschien ben je al wel fan  van het programma vanaf het eerste uur, en heb je dit alles vanop de eerste rij gevolgd.  Voor anderen was het misschien een 'ver-van-mijn-bed-show'?  Dan vraag je je misschien wel af wat dit televisieprogramma in godsnaam te maken heeft met Mechelen? Méér dan je denkt:  sympathieke Jaro Steens is immers volbloed Maneblusser, en er zijn wel méér links met onze stad!   Ik heb een afspraak  op de Zemstbaan,ten huize van Ana-Carmen Terrones en Herman Vandeneede, van wie de al even Mechelse zoon, Mario, eveneens in de keuken van het Brusselse pop-uprestaurant aan de slag is.  Daar is het promotieteam bijeengekomen om de stand van zaken te bespreken...

 (foto's: Jan Smets)

Ze zijn al zo'n twaalf jaar goeie vrienden, en nu wagen ze zich aan een gezamelijk, gedurfd project: Pascal Van Himste en Mehdi Mathlouthi.  Pascal is natuurlijk gekend van het populaire café Boesjkammeree aan het Koning Albertplein, en Mehdi is één van de gezichten van het communicatie-en marketingbureau New World.  Samen openen ze in de vroegere zaak La Flèche een horecazaak onder de originele naam 'M-eet M-eat'.  En in die naam zit het hele conceptidee: Genieten en ontmoeten.  Alles draait om beleving.  De 'meatery' is de eerste in onze stad.  Met een eerlijke en verse keuken wil men de smaakpapillen van de Maneblusser veroveren en verwennen.  De zaak met zo'n tachtigtal plaatsen én terras, kreeg een ware metamorfose.  Ze oogt tegelijkertijd warm, modern,  huiselijk en grootstedelijk.  Architecte Ariane Van Craen en binnenhuisarchitecte Anneke Crauwels mogen trots zijn op hun werk.  De beide dames van AnA-architectuur mogen een pluim op hun hoed steken.  Ze zijn dan ook niet aan hun proefstuk toe, maar zo dadelijk meer hierover...  Vandaag openden de deuren van M-eet M-eat...