(foto: Jan Smets)

We hadden het echt niet zien aankomen.  We vonden het dan ook jammer toen we hoorden over de nakende sluiting van 'Ten Zuiden' - het gezellige en gemoedelijke Afrikaanse restaurantje aan de Tervuursesteenweg.  Niet alleen wij schoven er graag onze voeten onder tafel.  Hier werden vele tevreden klanten altijd gastvrij ontvangen en getrakteerd op de meest diverse gerechten uit dit boeiende werelddeel.  Bart Alloing en zijn echtgenote Marie-Françoise Ndour kregen andere toekomstplannen en besloten om te stoppen met hun zaak.  Maar... nu is er een méér dan waardige opvolger gevonden.  En met deze nieuwe uitbaters blijven we culinair genieten van de geuren en smaken van het Afrikaanse continent!  In Abyssinia worden we ondergedompeld in de wondere wereld van de Ethiopische keuken.  Uniek en verrassend en op absoluut restaurantniveau.  Iemand formuleerde het zo onlangs: "Hier proef je het meest Ethiopische dat ik buiten dat land al gegeten heb".  Een positieve kritiek die kan tellen!

Vandaag had ik een erg gemoedelijke babbel met Tim Schuurman en zijn echtgenote Alem - een bijzonder sympathiek koppel.  Alem die Ethiopische roots heeft en zo'n tien jaar geleden in ons landje neerstreek waar ze in 2010 huwde met geboren Mechelaar Tim, is een innemende persoonlijkheid die de warme gastvrijheid van Afrika uitstraalt.  Als ik binnenkom snuif ik de heerlijke aroma's op - en voel ik me dadelijk thuis in het fraai opgeknapte en kleurrijke interieur.  Alem en Tim hebben aan het voorheen al leuke eethuis nieuwe accenten toegevoegd.  Mooie stijl.  Het koppel mag trots zijn op de remake. 

Vorige vrijdag is men van start gegaan nadat even voordien al een drukke openingsreceptie was doorgegaan.  Maar nu was het voor 'écht'.  Misschien met wat klamme handjes aan de kookpotten?  Het kan.  De kop is eraf. De avond was geslaagd.  Abyssinia gooit de deuren open en zal Mechelen laten zien dat Ethiopië heel wat lekkers te bieden heeft.  Alem wil zowat een 'ambassadeur' van haar land zijn en tonen dat Ethiopië méér is dan wat in de pers verschijnt over politieke wanorde en hongersnood...  Dit zijn immers slechts enkele facetten van een verder erg mooi en boeiend land met een rijke geschiedenis.  Echtgenoot Tim is er ooit verliefd op geworden.  Op dit land.  En...nadien ook op Alem.  Een hartverwarmende liefdesgeschiedenis...

(foto's: Jan Smets)

Op hotel in eigen stad: het is beslist een wat aparte maar boeiende ervaring.  Enkele jaren geleden deden we dat al eens: We gingen onder de wol in  'kerkhotel' Martin's Patershof.  En we maakten de oefening om ons toerist te voelen in ons Mechelen. Het vroeg wat van ons inlevingsvermogen. Maar leuk was het wel. Nu deden we het 'experiment' nog eens over.  Waar we héél lang geleden nog in het water pletsten en baantjes trokken - gingen we nu logeren.  'Den ouwen dok' is netjes en heel geslaagd getransformeerd tot Van der Valkhotel.  Onze stijlvolle kamer keek uit op de vroegere zwemkom -  nu onder de blote hemel.  De 'spuwbakjes' waren nog steeds aanwezig - ingewerkt in de fraaie fries, en 'den Hulleklont' stond daar nog altijd stoer te wezen met het geredde kind in zijn armen.  Omdat de horeca tot 1 mei nog altijd potdicht is, hadden we nu de uitgelezen kans om culinair te genieten onder strikte corona-veiligheidsregels.  Zo genoten we ten volle van een subliem vijfgangenmenu van het Mechelse restaurant Tinèlle.  Een unieke samenwerking tussen hotel en restaurant.  En natuurlijk spinnen ze hier beiden garen uit.  Op andere weekends kwam het al even klassevolle restaurant Cenpourcent aan de beurt.  De eerstkomende tijd zegt weer een ander toprestaurant de wacht aan: dan staat Dominique Tondeurs van het sterrenrestaurant Libertine achter de kookpotten. Ook restaurant Michel uit Dilbeek is te gast in de Van der Valkkeuken.  Ik kan alleen maar zeggen: doen!

(foto's: Jan Smets)

Kevin Polfliet had dit scenario helemaal niet kunnen bedenken toen hij zowat anderhalf jaar geleden zijn ouwe droom kon waarmaken.  Wie wel trouwens?  Veertiger Kevin die in een vorig leven woordvoerder was van 'Waterwegen en Zeekanaal' maakte een carrièreswich.  En dat deed hij op een voorzichtige manier.  Hij nam een jaar loopbaanonderbreking en deed Mechelen één van de leukste bruine cafeetjes cadeau.  Cafébaas: het  was hem op het lijf geschreven.  Voortaan hoefde hij voor de camera's niet meer het zoveelste deffect van de Battelbrug proberen te duiden, maar aan de tapkraan ontpopte hij zich tot één van de sympathiekste en gemoedelijkse caféhouders van Mechelen en omstreken.  En hij hakte de knoop door.  Voortaan zou hier zijn roeping liggen. Het Maanlicht werd binnen de kortste tijd dé place to be voor rasechte Maneblussers, toeristen, gidsen, toevallige passanten, levensgenieters... Meer dan honderd bieren: het kan tellen!  De Merodestraat kreeg met dit écht Mechels cafeetje een hotspot bij!  Dat had Kevin, onze collega Mechelenblogger mooi voor mekaar gekregen...

Maar...dat vieze beestje waar ik de naam niet eens meer van uitspreken wil stak méér dan één stok tussen de wielen.  Het Maanlicht kon het geplande feestje voor haar eerste verjaardag vergeten.  De deur diende op slot te gaan.  Maar Kevin zou Kevin niet zijn mocht hij bij de pakken blijven zitten.  Achter de schermen bleef hij brainstormen en kreeg het uiteindelijk gedaan dat hij een terras mocht opzetten aan de straatkant.  Een mooie troef die best een blijver mag worden.  Zo kon de zomer nog gezellig voortkabbelen. 

Weerom een maar...  Opnieuw was C. een spelbreker.  En weerom dienden de lampen uitgeknipt in het Maanlicht.  Toch laat de Mechelse Maan zich niet zomaar doven.  Voortaan kan het Maanlicht ook gezellig in onze eigen huiskamers schijnen terwijl we heerlijke biertjes degusteren - exclusief voor ons geselecteerd door 'onze' Kevin...

(foto's: J.Smets)

We beleven haast surrealistische tijden.  En niemand ontsnapt er aan.  Of je nu verblijft in een ziekenhuis of woonzorgcentrum, werkzaam bent in het onderwijs, in de zorg, in de horeca, of waar dan ook...  Ooit komt hier wel een einde aan.  Maar in de tussentijd zullen we allemaal samen door de zure appel moeten bijten.  Omdat het moet.  Omdat het té belangrijk is.  Omdat we solidair dienen te zijn met onze medemens.  En gelukkig brengt deze verwarde tijd ook wel wat moois in de mens naar boven.  Buren nemen spontaan initiatief om boodschappen te doen voor hun oudere buren; sommigen stellen voor om kindjes op te passen van werkende ouders..., kinderen maken tekeningen voor 'opgesloten' ouderen in woonzorgcentra...  En dat is deugddoend om vast te stellen. 

Eén van de sectoren die het nu zwaar te verduren heeft is de horeca.  Mensen zijn tijdelijk technisch werkloos, en bij een aantal uitbaters van café's of restaurants staat het water aan de lippen.  Het zal hen een aardige duit kosten.  En dat baart wel wat zorgen.  Sommigen proberen creatief te zijn, en zo kan men hier en daar bij restaurants een bestelde maaltijd afhalen om thuis te verorberen.  Klanten stellen voor om geschenkbons aan te schaffen in hun favoriete eetgelegenheid om later - na de quarantaineperiode - op te souperen.  Op die manier hebben deze restaurants nu 'vers geld' om de moeilijke periode te overbruggen.  Een klant van café Het Maanlicht in de Frederik de Merodestraat - de bekende stadsgids en medewerker aan Mechelenblogt, Rudi Van Poele - toont alvast zijn warmkloppend hart met de steun die hij zijn lievelingscafé wil geven... Een ideetje dat navolging verdient?

  (foto's: Jan Smets)

Ooit werd hij om zijn glorieuze overwinningen als grote held letterlijk en figuurlijk op een sokkel gezet: admiraal Nelson.  En ook de brasserie op de Wollemarkt die de naam van deze held - Lord Nelson - droeg, kende een succesvolle geschiedenis.  Maar nu is dit alles voorgoed voorbij.  De huidige uitbaters doen de boeken toe.  Het gaat erg stil worden op het ooit zo levendige plein.  Voorlopig is alle horeca-activiteit gestopt hier in de schaduw van Sint-Romboutstoren.  Je zal dus in de komende tijd andere terrassen moeten opzoeken als de zon eindelijk zal doorbreken.

Lord Nelson: een verhaal van vallen en opstaan.  Dat is het inderdaad.  Want in zijn lange bestaan wist dit slagschip al eerder averij op te lopen.  Maar toch wist de lord het hoofd steeds boven water te houden en het tij te doen keren.  Tot nu.  Schipbreuk.  Na Trafalgar de kabeljauwkelder.  Niks blijft duren.  Ook een admiraal dient soms de duimen te leggen...

  (foto's: Jan Smets)

We hebben er niet minder dan vijf jaar moeten op wachten voor het pand waar het voormalige legendarische bruine café Den Akker op den hoek van Nauwstraat en Vismarkt gevestigd was weerom zijn deuren opende.  Maar... niks is wat het  was.  'Den Akker' is voorgoed verleden tijd - voer voor de geschiedenisboeken en 'museum van herinneringen'.  Niets blijft duren.  Ook deze ooit zo populaire ankerplaats op wat  sinds mensenheugenis dé uitgangsplek is van de Maneblusser is, moest er een finaal punt achter zetten.  Dat betreurden niet weinigen en benieuwd en reikhalzend werd uitgekeken naar de nieuwe invulling van het toch wel indrukwekkende gebouw.  De renovatiewerken duurden een hele poos, maar de gevels ogen na deze opfrisbeurt weer mooi.  Enkele maanden geleden kwam er dan het nieuws dat restaurant Merad dat tot hiertoe te vinden was in de Consciencestraat, besloot te verhuizen naar dit prachtige pand.

Binnen enkele dagen kan iedereen er terecht voor een hapje en een drankje.  Een exacte openingsdag werd nog niet geprikt.  Hier en daar moet immers nog wat bijgespijkerd worden.  Maar vanavond vond al wel de officiële en feestelijke opening plaats voor een trits genodigden.  Het resultaat van dit nieuwe restaurant mag er wezen: de perfecte mix tussen oud en nieuw - stijlvol en gezellig en met als heuse blikvanger een terras dat nu al mag gerekend worden tot één van de mooiste 'balkons op de Dijle'.  Dit wordt beslist een geliefkoosd plaatsje om met zicht op het water te genieten van zomerse dagen en avonden...

(foto's: Jan Smets)

Euh?  de klant kiest zélf hoeveel hij betaalt?  Het leek me fake-news, maar niks is minder waar.  Het idee is best origineel, verrassend en baanbrekend.  Maar brouwerij Het Anker heeft de Mechelaar in het verleden al meerdere keren weten te verbazen.  Nu dus wéér!  Deze keer wil de brouwerij de op de Wollemarkt gelegen brasserie 'Thien Geboden' nieuw leven inblazen.  En dat wil men doen op een originele manier.  Tegen de tweede helft van dit jaar moet de zaak terug de deuren kunnen open met een uniek concept.  Op zoek is men nu naar een uitbater met veel ondernemerszin om hier mee de schouders onder te zetten.  Hierover laat ik Charles Leclef van de succesvolle Mechelse brouwerij aan het woord.  Het Anker is immers eigenaar van het pand.

(foto's: J.Smets)

'De Tent' in de Befferstraat - de afspanning waarover ik nog uitgebreid folkorist Frans Perckmans aan het woord liet in het vorige blogartikel - mag dan al jaar en dag verdwenen zijn - net zoals zovele andere volkscafé's trouwens: hier en daar kan je nog van die ouderwetse drankgelegenheden aantreffen.  Ze zijn schaars geworden in onze stad en elders: cafeetjes waar de tijd is blijven stilstaan.  Maar er zijn er nog.  Hoe lang nog?  Zo'n legendarisch adresje is 'den Tilt' in de Vrijgeweidestraat, tussen Stuivenbergvaart  en Vrijbroekpark.  Al even legendarisch is Rozeke die er morgen niet minder dan 40 jaar achter de tapkraan staat.  En wat haar betreft mag dit nog jaren zo zijn, want ze zou maar al te graag tot haar honderste levensjaar verder doen.  Ik geloof het graag.  Rozeke Raymaekers is vergroeid met haar café.  En de vele klanten dragen haar op handen.  Ze zouden haar nog lang niet kunnen missen achter de toog van hun geliefde kroeg!  Morgen wordt haar  robijnen jubileum gevierd met haar familie, vrienden en trouwe stamgasten!

(foto's:J.Smets)

Lang sierden deze iconische benen van het prettig gestoorde Mechelse majorettenkorps Va et Vient, het brede rolluik in de Nauwstraat, over café De Gouden Vis.  Het was trouwens cafébaas Toon die op het idee kwam om deze grauwe poort zo op te smukken. Hiervoor kwam hij bij mij terecht, met de vraag om een foto die ik ooit nam van dit paraderende korps te mogen vergroten voor dit doel.  Maar aan alles komt een einde.  De opslagruimte achter de poort die toehoorde aan CASA op de IJzerenleen werd verkocht.  En in de vrijgekomen ruimte plande de bekende TV-kok Wim Ballieu een nieuw filiaal van zijn gehaktballenketen 'Balls & Glory'.  Hiervoor dienden de benen dus te verdwijnen.  Maar zoals beloofd zouden ze ooit weerkeren.  En dat deden ze.  Een tikkeltje 'verknipt', maar wel creatief en origineel aangepakt.  Ze werden afgeprint op golfplaten en sluiten nu ondermeer de toiletruimte af.  Best een leuke knipoog naar de poort die zozeer de aandacht wist te trekken dat ze zélf meer dan vaak werd gefotografeerd.  Gisteren werden de golfplaten deuren geplaatst en vandaag had ik een babbeltje met de kersverse jonge shopmanager Doris De Schutter die met volle enthousiasme een paar weken hier aan de slag is gegaan

(foto's: Jan Smets)

Sinds 2012 sierde deze verzameling mooie Mechelse benen een groot grijs en saai rolluik in de Nauwstraat.  Het was een foto van het prettig gestoorde majorettenkorps Va et Vient dat ik kon schieten toen dit gezwind over de Grootbrug kwam geparadeerd.  Het korps ging een groepje muzikanten vooraf dat op weg was van de Grote Markt naar de Haverwerf, om op de plaats waar ooit het legendarische café Den Herten Aas gevestigd was, een gedenksteen in het trotoir te plaatsen.  Deze foto kwam wat later onder de oog van Toon Peeters, eigenaar van dat andere bijzondere cafe: 'De Gouden Vis' in de Nauwstraat, op een boogscheut van de Vismarkt.  Vanuit dat café zag je steeds op deze eentonige garagepoort waarachter een opslagplaats gevestigd was van CASA op de IJzerenleen.  Toon kwam op het idee om deze foto uit te vergroten en op het rolluik te bevestigen.  Maar wat graag gaf ik hiervoor de toestemming...

(foto's: Jan Smets)

De muren ademen pure nostalgie... In vergulde en andere ouderwetse lijstjes blikt een dromerige Jo Leemans hemelwaars, staart een statige kardinaal Mercier je aan..., kijk je recht in de ogen van  het verliefde koppeltje Rik en Nel Wouters.. Maar ook Jomme den torenwachter, Alfred Ost, een beierende Jef Denyn, een piepjonge Louis Neefs, Rembertus Dodoens...: ze hangen hier kriskras door mekaar... 'Lowieke' Van Beethoven staat te blinken onder een antiekerig lampje.  Misschien componeert hij in zijn hoofd reeds de Moonlicht Sonate? Alles is hier onvervalst Mèchels.  Hier zullen Racingers en Kakkers zich thuis voelen.  In de Maneschijn zal worden geklonken op het goede leven in het Paradijs aan de Dijle.  Want die maan: dat is écht Mechels grondgebied - on(t)roerend goed aan de Zevende Hemel van elke rechtgeaarde Maneblusser. 

In het weekend van 15, 16 en 17 zal de tapkraan van dit  gloednieuwe charmante bruine café in de Frederik de Merodestraat voor de eerste keer de pinten vullen.  En nu al belooft het een druk openingsweekend te worden.  Je mag er donder op zeggen: alles wijst er op dat Het Maanlicht heel snel bijzonder populair zal worden bij Mechelaars én toeristen.  Deze retro drankgelegenheid zal deze straat nog méér opwaarderen.  Daar zal cafébaas Kevin Polfliet honderd procent voor zorgen.  Mechelen-liefhebber-in-het-kwadraat Kevin heeft zijn job als woordvoerder van de Vlaamse Waterweg na zo'n 20 jaar on hold gezet.  Geen verklaring meer afleggen over het zoveelse defect aan de Battelbrug, maar in zijn gemoedelijke stijl de klanten ontvangen: dit wordt voortaan zijn job.  Dit ooit te kunnen doen was een jarenlang gekoesterde droom...  Een belegd boke, een Mechels (of ander) speciaalbier, kaffe van de beus: hier kom je thuis in het schijnsel van Janneke Maan.  Jawel.

(foto boven: Jan Smets. Portretten: Guy Foqué; vlnr. Etienne Mylemans, Jan Dellaert en Arthur Reijnders)

Het is één van de merkwaardigste, kleurrijkste en pittoreske plekjes van onze stad.  Geklemd ligt het tussen de Leuvense vaart, Dijle en Zenne: een verre uithoek van Battel, op een boogscheut van Heffen en grenzend aan het prachtige natuurgebied Den Batteleir. Het Zennegat: plek van onwaarschijnlijke verhalen - van ware geschiedenis tot pure legendes.  Een wat rommelige negorij, geliefkoosde stek voor wandelaars en stopplaats voor tal van fietstoeristen.  Het Zennegat: nostalgische pleisterplaats en vleesgeworden mijmering in de plooien van een stad.  Vooruitgeschoven grenspaal in dit waterrijke stukje land waar Mechelen héél ver weg lijkt.  En gisteren had er een wel erg jolige reünie plaats in het enige overgebleven cafeetje in dit magische oord.  In café Zennegat kwamen ze samen: een wat uitgedund groepje met karrevrachten herinneringen in hun kielzog.  Ooit stonden ze hier aan de tapkraan.  En zoals één van hen, Etienne Mylemans het gebeuren zo treffend omschrijft: "We werden meegenomen in een maalstroom van maffe verhalen die mekaar kriskras doorkruisten. Een prettig gestoorde bende, die zich onderdompelde in de chaotische geschiedenis van het Zennegat van de laatste 50 jaar..." .  Ze waren er samengekomen op uitnodiging van de huidige cafébaas Jan Dellaert.  Kom: zet je erbij. Op één van de ouwe krukken met een glas schuimend bier...

(foto's: Jan Smets)

De 18-jarige Bieke Voorspoels uit Duffel loopt al sinds haar 12de school in COLOMAplus.  Daar volgt ze de afdeling Hotelschool.  Vandaag heb ik tussen twee lessen met haar afgesproken voor een interview, want de sympathieke studente verdient best wat aandacht.  Onlangs werd ze door Horeca Vlaanderen verkozen tot Beste Hotelschoolstudent van 2018!  Dat is niet niks.  Verwacht had ze het niet. Ze hoopte alleen dat ze niet als laatste eindigen zou in de wedstrijd die deze mooie titel opleverde.  "Een voorlaatste plaats: dat leek me nog het beste..."  Maar de verwachtigen werden ruimschoots overtroffen.  Hoewel Bieke er héél bescheiden bij blijft, voel ik toch dat ze fier is op deze prestratie.  Terecht!  Dit is de school uiteraard ook.  Het is een fijne onderscheiding voor deze school die zich toch wel tot de top in Vlaanderen rekenen mag.  Een student die haar of zijn talent ook nog weet te verzilveren, zet de school nog positiever in de kijker.  Bieke die les volgt in het zevende jaar Wereldgastronomie werkte een uniek concept voor een eigen restaurant uit.  Met het leuke idee dat ze naar voor bracht wist ze de jury te overtuigen.  Uit een dertigtal deelnemers kwam zij er als de beste uit!  Laat het me kort samenvatten: in het concept van Bieke zit muziek!  Letterlijk!

(foto's: Jan Smets)

Er valt deze dagen heel wat nieuws te ontdekken (of... te proeven) op de Korenmarkt.  Dit plein kent een ware heropleving en ik durf er geld op te verwedden dat als eindelijk het Hof van Cortenbach zijn deuren openen zal, en de scharnier zal worden tussen OLV-straat en Korenmarkt, dit alles nog zal toenemen.  'De Stillen Genieter' is terug van weggeweest en weet op zijn nieuwe locatie weer vele bierliefhebbers te bekoren...  Je kan nu ook Mexicaans tafelen op de Korenmarkt ('Chili Beans')...enne bij de buren van deze twee horecazaken kan je gezellig rond de tafel zitten in 'de Partage'.  Héél uniek is het concept niet.  En toch... In deze sympathieke zaak worden de gerechten door de klanten zelf opgeschept en gedeeld.  Er wordt hier gewerkt met zoveel mogelijk lokale producten als verse kruiden en zelfs eetbare bloemen.  Voor vlees en vis kan je hier terecht, maar ook voor een volledig vegetarisch menu.  Wil je er ook eens langs?  Dan dien je dit te doen voor eind augustus.  Het is immers zo dat dit een pop-uprestaurant is, gevestigd in het conceptpand 'The Box'.  Rep je dus!  Ik had een toffe babbel met de enthousiaste kersverse ondernemer: Wouter Joossens.  Met passie praat hij over deze droom die hij nu aan het realiseren is...