(foto's: Jan Smets)

We zullen het geweten hebben dat het dit jaar 100 jaar geleden is dat Rik Wouters overleed.  Wellicht was de jong gestorven Mechelse kunstenaar de allergrootste van zijn eeuw.  Tot de verbeelding spreekt hij alleszins.  Ook een eeuw na zijn dood - en misschien méér dan ooit - staat hij (terecht) in de belangstelling.  Nee: het herdenken van zijn sterfdatum kan niet geruisloos voorbij gaan.  Daarom hebben de dienst Musea & Erfgoed, het Koninklijk Museum van Schone Kunsten, het Firmament en de Mechelse Academie de handen in mekaar geslagen om een geweldige expo op poten te zetten.  Morgen opent hij voor het grote publiek in het Hof van Busleyden, en vandaag kreeg ik al de kans om de tentoonstelling te bezoeken.  Het iconische beeld 'het Zotte Geweld' van Rik, vormt het boeiende uitgangs-en middelpunt van de knap opgezette tentoonstelling die tot en met 11 december te bekijken valt.  Mis hem vooral niet.  Je zal niet ontgoocheld worden.  Geloof me vrij...

Sinds mensenheugenis breng ik mijn vakanties door in het goddelijke dorpje Goudargues, op het scherp van de snee tussen de Provence en de Cévennes. Camping “Le Saint Michelet” is mijn tweede thuis, waar ik al jaren hetzelfde plekje vlakbij de rivier de Cèze bezet. Niemand zou het aandurven op dat plekje te gaan staan, want dat is van “Rudie” (den Roedie op zijn Frans). Iedereen kent er al jaren iedereen, maar toch komt een mens zo nog eens nieuwe bezoekers tegen, in dit geval het opvallend blijgezinde koppel Marga en Bert Van Beusekom, u had het al geraden, volbloed Nederlanders. Echter sinds ik het onvolprezen boek “De man in de kathedraal” van Luc Van Balberghe heb gelezen en herlezen, besef ik dat volbloed een ijdel, zelfs onmogelijk begrip is. Marga heet met haar meisjesnaam van der Linden.

Op een van die bloedhete middagen in juni 2016, en het in Mechelen nog zowat vroor aan de grond, sprak Marga me aan. “Ik hoorde dat u wel iets afweet van Mechelen, klopt dat?” Gelukkig is bescheidenheid nu net mijn sterkste kant en antwoordde ik zuinigjes tegen deze Hollandse schone: “Wel, ik ken er wel een en ander, maar wat bedoelt u precies?” Marga lachte en vroeg me of ik al eens van de Jesusklok had gehoord, want die zou volgens de familieverhalen nog door een van haar voorvaderen gegoten zijn, een zekere Steylaert.

(foto's: Jan Smets)

Ze behoren absoluut tot het Mechelse top-patrimonium.  Ze dan dan ook uniek.  Nergens ter wereld kan je zo'n grote verzameling van zulke merkwaardige en kunstzinnige retabels uit de 16de eeuw vinden.  Jaren geleden al kon ik ze bewonderen in de vertrekken van de gasthuiszusters in de Keizerstraat, die dit erfgoed dat vele generaties voor hen met veel liefde en vlijt hadden vervaardigd ,koesterden met hun beste zorgen.  Maar natuurlijk waren ze onderhevig aan de tand des tijds.  Kan ook moeilijk anders...,hoe goed de gasthuisnonnen ook hun best deden om ze zo goed mogelijk te bewaren.  Ik zag de Besloten Hofjes voor het eerst eind van de jaren zeventig in het klooster van 'het oud gasthuis'.  Het grote publiek leerde ze pas écht kennen toen ze verhuisden naar het Schepenhuis.  Nadien waren ze nog een tijdje te zien in de Zalm.  En sinds kort worden deze schitterende reliekkasten grondig gerestaureerd.  En dat is hoognodig om ze ook voor de toekomst veilig te stellen.  Een eenvoudige opdracht is het niet, omdat de Besloten Hofjes zoveel verschillende materialen bevatten waar telkens weer andere deskundigen onderzoek moeten bij doen, om de beste conservatiemethode uit te dokteren...  Maar éénmaal ze weer allemaal onder handen zijn genomen, zullen ze mooier ogen dan ooit.  Mechelen mag trots zijn op dit erfgoed.  Zo'n restauratieproces kost handenvol geld, en daarom wordt ook beroep gedaan op iedereen die hiertoe wil bijdragen.  Alleen zo kan de hele reeks behandeld worden.  10 000 Euro is nog nodig om de nog niet gerestaureerde Hofjes te restaureren.  Met een grootse crowdfunding hoopt men het nodige bedrag binnen de 90 dagen te verzamelen.  Je kan al doneren vanaf 5 Euro...

De kookclub als uitlaatklep is sinds enkele jaren een hip fenomeen bij mannen. In plaats van een pint te gaan pakken, gaan ze samen in de potten roeren en hun kunnen tonen. Een sociaal gebeuren waar lekker tafelen met aangepaste dranken, respect voor elkaar en kwaliteitsproducten hoogtij vieren. Leeftijd, afkomst, diploma of stand hebben daar geen betekenis. Samen leren en samen genieten.

Vele kookclubs zagen het kookfornuis, bij vele eindigde het even snel als het begon. Niet zo bij Filet Pur waar “graag eten” evolueerde in een volwaardige kookclub. Filet Pur Kookt!

(foto's: Jan Smets)

Vanavond ging met een gebruikelijke vernissage de gloednieuwe tentoonstelling 'Een Hollander in Mechelen' van start in het Hof van Busleyden.  's Morgens was ik al even langsgelopen in de in opbouw zijnde expo-ruimte, waar conservator Bart Stroobants en zijn medewerkers nog druk de laatste voorbereidselen troffen.  Het was er nog alle hens aan dek, en er hing een al even gebruikelijke 'spanning' in de lucht.

Ondanks het feit dat nog niet alles in orde was, was ik toch al erg onder de indruk van het concept én de originele scenografie.  De hele museumzaal is immers omgeturnd tot een gestilleerd stadsplan uit de periode dat onze stad behoorde tot het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.  Duidelijk herken je het stadssilhouet en de overblijvende stadspoorten.  De expo bezoekend, voel je je als het ware een citytripper.  Gewapend met een zowel handige als compacte 'reisgids' kan je door de straten van de Dijlestad lopen.  Mechelen bekeken door een oranje bril - 200 jaar terug gekatapulteerd in de tijd - wandelen door een boeiende en wervelende periode: het kan vanaf nu tot en met 26 juli.  Schiet in je schoenen en jas, en vertrek samen met mij...

(foto's: Jan Smets)

De laatste tijd valt er héél wat te beleven in 'de put' van Busleyden.  De proef-tentoonstelling 'Uw toren is niet af' is sowieso het bekijken overwaard, en geeft een voorsmaakje van hoe het defenitief afgewerkte stadsmuseum er zou kunnen uitzien in de toekomst.   Maar het is niet louter een 'kijkstuk'.  Het is véél meer.  De Maneblusser kan zélf participeren.  En...: je kan er workshops meemaken, lezingen bijwonen... Zondag wordt het weer over een andere boeg gegooid.  Wie belangstelling heeft in oude en iets minder oude  filmpjes over onze stad (en dat zijn er beslist niet weinigen), moet zondagnamiddag om 15 uur zeker afzakken naar Busleyden.  Twee uur kijkplezier gegarandeerd!   Wie me hiervoor enthousiast probeert te overtuigen is Guido De Coninck, voorzitter van Mecina, de Mechelse Ciné-en Videoclub die onlangs haar 65ste verjaardag vierde...

(foto's: Jan Smets)

In aanwezigheid van zo'n driehonderdtal Mechelaars,  Maneblussers actief in het culturele middenveld, beleidsmakers en andere genodigden, mochten burgemeester Bart Somers en schepen Frank Nobels (in één van zijn allerlaatste officiële taken als schepen) het lintje doorknippen van de try-out-expositie 'Uw toren is niet af', waarover ik hier al een paar dagen eerder iets schreef.  www.mechelenblogt.be/2014/11/museum-testfase-doet-uitkijken-naar-nieuwe-...   Het werd een feestelijke opening van een tentoonstelling die al laat proeven van wat het nieuwe stadsmuseum ooit zou kunnen worden... 

(foto's: Jan Smets)

Of hij doelde op het ontbreken van spits of leuzze, of dat de uitspraak eerder symbolisch moet opgevat worden laat ik in het midden.  Feit is dat de woorden die Paus Johannes Paulus II in 1985 uitsprak in onze stad in het collectieve geheugen van de Maneblusser staan gegrift.  "Uw toren is niet af".  Deze legendarische woorden zijn nu opgepikt als titel voor een proefexpo in de ondergrondse ruimte van Busleyden.  In 2018 zal het volledig vernieuwde stadsmuseum zijn deuren openen.  Mechelen kijkt er naar uit.  Er is al veelvuldig en grondig nagedacht hoe dit nieuwe museum er moet uitzien.  Met tal van Mechelaars is er al een flink traject afgelegd. en werd al duchtig gebrainstormd.  Want een stadsmuseum anno 2018 mag niet langer een muffe verzameling van erfstukken zijn, die te pronk worden gezet zonder meer.  Het moet méér zijn.  Het boeiende verhaal van de stad moet er te lezen zijn; het moet aanzetten tot nadenken, tot dialogeren...  Met een creatieve 'uittest-expo' die op 2 december van start gaat, en zal lopen tot en met 2 maart, wordt al een tipje van de sluier gelicht hoe het mogelijke nieuwe Busleyden er zou kunnen uitzien.  Met één ticketje van 8 euro kan je gedurende de hele periode wanneer je maar wil binnenstappen, want er zal telkens wat anders te zien zijn op deze tentoonstelling-in-beweging.  En dat is razend boeiend.  Gisteren kon ik al een kijkje nemen in de ruimte.  En het moet gezegd: het oogt allemaal fraai, modern en uitnodigend.  Maar niet alleen de creatieve uitwerking is erg geslaagd: de inhoud is dat zéker. 

   (foto': Jan Smets)

Zaterdag gaat in het Hof van Busleyden een toptentoonstelling van start, die een licht werpt op de Groote Oorlog in onze stad.  Wat bijzonder is, is het feit dat niet de geschiedenis wordt herkauwd in feiten, weetjes, fotomateriaal of andere documenten, maar we bekijken het gebeuren door de ogen van Mechelse kunstenaars en ook andere.  Het levert een aangrijpende tentoonstelling op, met vaak heel expressieve kunstwerken.  De namen van Rik Wouters en Alfred Ost, Albert Geudens of Theo Blickx zijn overbekend.  We kunnen in Busleyden van hen gekend werk bewonderen, maar vaak ook stukken die voor de meesten 'nieuw' zijn.  Eén van de verrassingen op de expo is Paul du Trieu de Terdonck, kunstenaar uit een vooraantaande Mechelse familie, die zich na de oorlog nooit meer met kunst bezig hield, en vergeten werd... Maar wat hier van hem getoond wordt is best spraakmakend.  De Eerste Wereldoorlog weet te fascineren, in boeken, op de planken of op het kleine scherm.  Deze tentoonstelling die als curator  werd opgezet door één van onze grootste Mechelse WOI-kenners, Geert Clerbout, belooft een publiekstrekker te worden.  Hij loopt nog in ons stadsmuseum tot 28 september - een symbolische dag - de dag dat 100 jaar geleden Duitsland Mechelen bezette...

(foto's: Jan Smets.  schepen Greet Geypen en Sofie Stevens van Monumentenzorg)

Het mag een wonder genoemd worden dat na de verwoesting van het Hof van Busleyden in Wereldoorlog I de 'schoonste kamer' van dit stadspaleis bewaard is gebleven.  Het renaissance-optrekje van één van de meest illustere Mechelaars ooit - Hieronymus van Busleyden, lid van de Grote Raad, humanist en stichter van het Drie-Talen college in Leuven, werd nagenoeg volledig met de grond gelijk gemaakt.  Enkel de muren bleven als trieste getuigen staan.  Daken, toren, glasramen en muurschilderingen op de eerste verdieping werden vernield.  Alleen het mooiste vertrek van het paleis bleef gespaard in de brand.  In deze ruimte - het 'hypocaustum' genoemd, ontving de heer des huizes zijn illustere vrienden zoals Erasmus en Thomas More.  Hier werden ongetwijfeld verheven gesprekken gevoerd tussen de grote intellectuelen van die tijd...    Na het overlijden van Van Busleyden kreeg het Hof verschillende andere bestemmingen, en werden de unieke wandschilderingen die het vertrek sierden overkalkt.  Pas in 1864 werden ze herontdekt bij restauratiewerken.  Onlangs werden de schilderingen grondig geconserveerd en gereinigd.  Het is vanaf nu mogelijk om ze te bewonderen....

(foto's: Jan Smets)

De tentoonstelling loopt al een poosje - van 30 november om precies te zijn.  In het Hof van Busleyden kan je deze unieke expo beleven.  'Serendipity' of ' De kunst van het onverwachte' is niet alleen een streling voor het oog, maar ook voor het oor.  In een gelaagd vormexperiment tonen twee Mechelaars van de hedendaagse kunstscène het beste van hun kunnen.  Ik zakte ook 'in de put' van Busleyden af om te kunnen ervaren wat beloofd werd.  En het moet gezegd: verrassend was het alleszins.  Boeiend ook.  Beniti Cornelis is dan ook een beeldend kunstenaar wiens werk me weet te raken.  Toch moet ik aanstippen - maar dit is een louter persoonlijke opmerking - dat ik de gigantische ruimte té 'ruim' en té leeg vond.  Buiten de werken aan de muren en een aftandse sofa was de exporuimte akelig sober.  Ik was bovendien de enige toeschouwer, naast de suppoost die geduldig rondjes draaide terwijl ik rondkeek...  Gelukkig was er de muziek van Jazzmuzikant Frank Vaganée die het vacuüm opvulde met meeslepende en sfeervolle klanken.  Al bij al een gedurfde scenografie.  Je hebt nog tot 26 januari de kans om de expo te bezoeken...

 (foto's: Jan Smets)

Gisteren werd het lint doorgeknipt.  De 'put' van Busleyden werd feestelijk geopend.  De eerste fase van het nieuwe Busleyden is hiermee afgerond.  De ruimte is gigantisch, maar nu is het wachten op meer 'invulling', want het vraagt op dit moment eerlijk gezegd toch een flinke portie verbeelding om hier een museum in te zien.  Even geduld dus.  De tentoonstellingsruimte is zo maar eventjes 630 vierkante meter groot met een hoogte van zeven meter.  Naast deze grote zaal is er nog een kleinere zaal van zo'n 100 vierkante meter.  Ik ben benieuwd.  Voorlopig ben ik  nog niet  erg wild van deze kale ruimte, maar dat zal wellicht volgen?  De ingang met trappenhal en doorkijk naar 'de put' is best mooi met z'n houtwerk, veel helder wit en strakke lijnenspel.  Leuk was het dat deze officiële gebeurtenis een speels accent kreeg met het slot van het museumkamp dat als thema 'Cavalcade' had...

(foto: Jan Smets)

Hij vindt Mechelen 'a very nice city', maar hij heeft het koud.  Voor de foto doet hij zijn muts af en zijn handschoenen uit.  Gisteren wou hij al aan de slag, maar het mistroostige regenweer stak stokken in de wielen.  Maar vandaag is hij dan toch aan het werk getogen: Mohamed Fahmy - Egyptische kunstenaar - voor enkele dagen te gast in onze stad, waar hij een monumentale wandschildering zal maken op een voorlopig blinde muur in de tuin van het Hof van Busleyden...

(foto's: Jan Smets)

'Diep in de put' - Het zou de titel kunnen zijn van een Jommekesalbum.  Maar: een afdaling in de gigantische bouwput van het stadsmuseum Hof Van Busleyden, is minstens even spannend.  Zondag aanstaande kan het Mechelse publiek de put bezoeken, maar vandaag kreeg, in primeur, Mechelenblogt reeds de kans om het technisch huzarenstukje van dichtbij te bekijken.  Stevig geschoeid en met een veiligheidshelm op het hoofd, daalde ik af - met Bart Stroobants, conservator van de Mechelse musea als gids...

(foto's: Jan Smets)

Deze morgen, tussen de buien door, werd de symbolische 'eerste steen' (al moeten we in dit geval wel spreken van 'eerste verankering') van het Nieuwe Busleyden gelegd.  Mechelenblogt stond mee in de 'put', en droomde ook al van een beloftevolle toekomst van ons stadsmuseum...