(foto's: Jan Smets -  Erwin Horckmans)

Dan staarden ze beiden in Zeeland naar de nachtelijke sterrenhemel.  En dan filosofeerde hij over het oneindige universum, de oerknal, de magie van het alledaagse en over leven en dood.  Met een pint bier in de hand, naast mekaar gezeten, turend naar  die donkere lucht met ontelbare lichtstipjes... en over de zee.  En dan vonden ze mekaar - vader en zoon.  Guido en Erwin.

Hij voelde zich een Viking - al zo lang - 'Erik de Noorman' - een kinderdroom die een leven  meeging.  Hij wou ook als een Viking begraven worden - de rivier afvarend en verder, en over de zee naar die andere wereld - die hemel of walhalla.

En toen het vuur in de romantische levenskunstenaar helemaal was opgebrand en de laatste sintels niet langer gloeiden, stonden vrienden en familie samen rondom hem.  En de zoon sprak.  Met genegenheid, en met liefde.  Over hem, die gemist zou worden maar die voortaan mee zou lopen op zijn levenspad; die hij zou ontmoeten in de wind en een mooie zonsondergang... In een kunstwerk, in een kleinkind...

Vorig jaar- op 25 juli 2015 sloot Guido Horckmans voorgoed de ogen. De laatste jaren waren niet gemakkelijk geweest.  De veelzijdige kunstenaar was maar een schim van wie hij ooit was. Dementie maakt geen onderscheid.  Ook briljante geesten ontmoeten deze meedogenloze sluipmoordenaar op hun weg.

Ik praat met Erwin over zijn vader, Guido Horckmans.  Hij doet dat met warmte.  Er is geen sprake van adoratie - hij verbloemt de zwakheden niet.  Maar het is een getuigenis van een oprechte vader-zoon relatie, van mekaar kwijt geraken en terug vinden.  En dat is mooi te noemen.