Rond 1970 nam ik bovenstaande foto. Het is het zoveelste cafeetje dat de binnenstad rijk was en verdween om plaats te maken voor een appartementsgebouw.

Wat interessant is aan deze gevel, is dat er een gebeeldhouwd hoofd te zien was. Er is namelijk een stadslegende aan verbonden.

Weten jullie waar dit café stond? Zoals altijd: niet gokken op deze blog maar wel je antwoorden sturen naar luc.croonen apenstaart telenet.be

(foto's: Jan Smets)

Ik kocht het jaren geleden al op een vlooienmarkt in het Noordduitse Lübeck: een klein en wat beduimeld boekje; een reisgids uit 1914, herdruk 1916.  Het reisgidsje werd uitgegeven door een Berlijnse uitgeverij, en focust zich op België. Het gekke van de zaak is dat in 1916 de Duitsers al een paar jaar door ons land kuierden met héél andere doeleinden dan een toeristische uitstap.  Volgens de gids volstaat een bezoek van vier uur aan het 'stille maar schilderachtige Mechelen'.  Voor de aardigheid: de 'bezoekers' waren waarschijnlijk zo gecharmeerd door al dat 'stille und malerische', dat ze het verblijf verlengden.  Vier Stunden werden vier jaar...   Lees je even mee?

Sinds een kleine 10 maanden ben ik de uitbater van kunst- en cultuurbar MOK in de Adegemstraat 1! Nu wil ik niets over de MOK weten/ lezen, maar ben eigenlijk zeer benieuwd naar de geschiedenis van het pand!

   (foto's: Jan Smets)

Anita Maryns poseert voor haar gevel in de Dobbelhuizen, waaraan een informatiepaneel hangt over een vroegere bewoner van het pand: een Mechelaar met Siciliaanse roots.  Het is het levensverhaal van Paolo Bellofiore die huwde met de Mechelse Maria Van den Broeck, en in de Dobbelhuizen een meubelatelier runde...  Een aardig verhaal over een paar bewoners van deze buurt...  Tussen Winket-en Kraanbrug ligt een wijk die opstond en ging slapen met de Dijle.  Hier heerste ooit grote bedrijvigheid.  Het was een biotoop voor schippers, stoelenvlechters, bootrepareerders, wasvrouwen, meubelmakers...  Een wijk vol herbergen, pakhuizen, fortjes...  De buurt heeft grondige wijzigingen ondergaan.  Maar de huidige bewoners willen deze oude Mechelse volkswijk beter leren kennen - ze voelen, en begrijpen en ze terug in de kijker plaatsen...  En ze pakken dit goed aan...  Anita Maryns wil me een paar dingen vertellen...

                    (foto: Jan Smets : Johan Dils)

Muizenaar Johan Dils zit met een prangende vraag waar hij érg graag het antwoord zou op weten....  Het gaat over bovenstaande oude foto...

(foto's: Jan Smets)

We zijn haast vergeten dat het spuuglelijke Euroshoppingscomplex zo manifest en dwingend aanwezig was in één van die oudste en boeiendste plekjes van de binnenstad.  Het Clarenhof nadert z'n finale fase.  Maar tussen afbraak en opbouw konden archeologen de ondergrond omwoelen, op zoek naar de verborgen geschiedenis van deze stadswijk.  Maandenlang werd hier gegraven, gezocht, gevonden en verzameld...  Nu zijn de vondsten die ons heel wat leren over het leven in deze oude wijk netjes gecatalogeerd, en wie interesse heeft in deze bodemschatten, moet het zeker niet nalaten om eens een kijkje te nemen op een kleine, maar leerrijke expo in het Paardenstraatje.  In het huis waar de Mechelse Vereniging voor Stadsarcheologie haar stek heeft gevonden - boven boekhandel Archaeobook.    Je hebt nog effe tijd - Tot en met 30 maart kan je er terecht.  Ik liep er gisteren langs, en kreeg deskundige  uitleg uit eerste hand van archeologe Liesbeth Troubleyn...  

De 'Calvacadekoorts' begint te stijgen in Mechelen.  De voorbereidingen zijn volop aan de gang voor wat hét topspektakel van het jaar moet worden in onze stad.  Op verschillende fronten wordt er duchtig gewerkt achter de schermen om er weer een grandioos kijkstuk van te maken.  Zeg nu zélf: zo'n gebeurtenis die maar om de 25 jaar op poten wordt gezet is natuurlijk iets héél bijzonder!   Op Facebook bladerde 'Hieronymus Van Busleyden' - U allen welbekend als één van de meest illustere historische figuren van onze Dijlestad, in het 'Huldeboek van de Cavalcade van 1913'   De nochtans erg wijze man dient echter een hulplijn in te roepen - want hij is niet zeker van de locatie waar deze foto genomen werd...

(foto's en tekening: Jan Smets)

Ik mag dan wel in de Hanswijkenhoek wonen: die andere Mechelse uithoek - Battel - ligt me al evenzeer nauw aan het hart.  Want ook daar heb ik roots.  Het zal je dan ook niet verbazen dat ik geboeid ben door de geschiedenis van de wijk.   De parochieschool - die nu De Ark heet - zal volgend jaar 150 kaarsjes uitblazen.  Het is hiermee één van de oudste basisscholen uit onze regio.  Dit jubileumjaar willen de Battelaars gepast vieren.  Nu reeds is men aan het brainstormen.  Met wie kon ik hierover beter  praten dan met Geert Laarmans, één van de drie organisatoren van het komende feestjaar....

Rondstruinend over het internet stootte ik op een filmpje uit de eerste wereldoorlog getiteld “German soldiers fire artillery on the front in Antwerp”. Het toont Duits zwaar geschut dat in 1914 onderweg is over Belgische wegen en wordt opgesteld in een veld met bebouwing in de achtergrond. Camera's zijn nog een nieuw verschijnsel en de soldaten lijken soms meer aandacht te hebben voor de cameraman dan voor hun artilleriestuk. Als het verslag het geschut in actie laat zien, is in het decor plots een achtzijdige kerktoren herkenbaar.

                                (foto's: Jan Smets)

Ik ben verzot op oude familiefoto's.  Ik heb het geluk dat m'n ouders en grootouders veel belang hechtten aan deze waardevolle stukjes verleden, en ze niet achteloos hebben meegegeven met het 'oud papier'.  Stuk voor stuk vertellen al deze foto's een verhaal, en leren ze me wat over het dagdagelijkse leven van mijn voorouders.  Deze foto die vermoedelijk dateert uit de vroege jaren twintig van vorige eeuw, is bijzonder boeiend.  Het toont de 'Zondagsschool oep Coloma', en werpt een licht op een flard geschiedenis van den Hanswijkenhoek.  Eén van de personen op het groepsportret is mijn overgrootmoeder Barbara Verboomen, die ik in de kleine uitsnede heb uitvergroot.  Ze zit er op met haar donkere haar opgestoken, en een 'koek' (?) in de hand...

Via Eddy Coremans kreeg ik een vraag doorgespeeld.  Hij had zo het vermoeden dat de oplossing wel te vinden zou zijn via Mechelenblogt.  Het was niet zijn 'eigen vraag', alswel die van zijn vriend Frank Vermost, die in Fotoclub Kritika bedrijvig is...  Maar laat ik best Frank zélf aan het woord:

(foto's: Jan Smets)

Het kaartje steekt in een ouwe blikken koekendoos, omdat er geen enkele andere plaats zo aangewezen is om cliché's van nostalgie in te bewaren.  Ze poseert statig - kleinburgerlijk als ze is, met lange gesteven rok en blouse met kanten kraag.  Haar arm steunt op een chique gesculpteerde stoel.  Pierre Koekkoek, de fotograaf uit de Katelijnestraat, die zowat half Mechelen in sepiatinten wist te vereeuwigen, liet haar in de lens kijken, in een geschilderd decor:  Caroline Derweduwen, de jonge echtgenote van Jan Haesendonck, frontsoldaat en nu krijgsgevangen in Duitsland.  Op de fotokaart schijft ze achteraan in keurig handschrift: "Aan den geliefden mijner harten, die ik altijd overal even lief zal hebben..."   Zo vertrekt het kaartje met nog andere foto's in een enveloppe gesloten naar Duitsland.   Honderd jaar later ligt het ontroerend stukje correspondentie van mijn oud-oudtante Lien in een blikken koekendoos...

(foto's: Jan Smets)

Met de primeur ging de Gazet van Mechelen reeds lopen...  Het was dan ook bijzonder nieuws om te melden! Lang, lang voordat er hier sprake was van 'stad Mechelen' liepen ook al mensen rond binnen wat nu het historische stadscentrum wordt genoemd.  Meer precies: 6000 jaar voor Christus! Het onomstootbare bewijs hiervoor werd vorige week opgespit in de archeologische opgraving aan de Stompaertshoek.  Deze namiddag liep ik er - nieuwsgierig als ik ben - langs.  En omdat ik het nieuws, dat reeds in alle kranten stond,  niet dunnetjes wou overdoen op deze blog, wou ik een andere invalshoek.  Terwijl ik hiernaar op zoek was, stond hij plots voor mij - die bijzondere 'invalshoek': in de persoon van de goedlachse Johan Dils...

(foto's: Jan Smets)

Grijs en zielig weer.  Maar wat zou ik er over zeuren.  Geert Clerbout is pas van gisteren thuis uit een verzopen New York.  We zitten aan een tafeltje  in de Ierse Pub op de Grote Markt, waar de warme sfeer de tristesse van een natte Mechelse dag doet vergeten.  Voor ons ligt - vers van de pers - haast nog ruikend naar de drukinkt, het 'kind' van Geert.  Hij is er trots op: 'Oorlog aan de Dijle': een boeiend relaas gevat in 296 pagina's met een 170 unieke foto's over de Eerste Wereldbrand die over onze stad raasde.  Het wordt een aangenaam, leerrijk gesprek - over het boek en over het tot stand komen er van.  We vergeten er zowaar de tijd bij - teruggekeerd als we zijn naar de periode '14-'18...

Ik ben verzot op ouwe foto's... Plaatjes die druipen van nostalgie, 'serieuzigheid', weemoed in sepia...  Eén van de meest intrigerende foto's die ik zo heb - én koester,is een kleine foto met 'méér dan een hoek af' - gekreukt, beduimeld, en sommige gezichten vervaagd...  Hj zat duidelijk jarenlang in een portefeuille, als een  blijkbaar 'kostelijk' bezit, tussen portretjes van familieleden en  doodsprentjes van dierbaren...  Hij was van mijn grootvader - Clément Lauwers.  Alleen daarom is het een soort van relikwie voor mij.  Het bewaren meer dan waard.

Het toont het muziekkorps van de Malinwa in het lang voorbije jaar 1930 - een stukje verstild verleden tussen twee wereldbranden in. ...  'Groteva'  die de kleuren geel en rood trots in z'n vaandel voerde, speelde als kleine jongen in de jeugdafdelingen, en later klaroende hij in het korps...