(foto's: J.Smets)

"Voor Jan: wat ons bindt, is de liefde voor kleine verhalen, straffe verhalen..."  Dat schreef David Legrève in mijn exemplaar van het boek dat zopas van de drukpers rolde, en waarin hij op een heel persoonlijke manier, met unieke foto's het voorbije 'corona-jaar' in beeld bracht.

David is zowat 17 jaar aan Het Laatste Nieuws verbonden als freelance-fotograaf, en ik die hoedanigheid ken ik hem al lange tijd.  Vaak ontmoeten we mekaar op dezelfde persmomenten waar ik mijn verhalen sprokkel om nadien uit te schrijven en hij in beelden diezelfde verhalen probeert te vatten.  En dat doet sympathieke David erg goed.  Een krantenfoto mag dan al vluchtig zijn: toch weet hij altijd het onderwerp op een bijzondere wijze voor de lens te krijgen.  Die professionele en artistieke kijk op de zaak bewonder ik in hem.  De 42-jarige David studeerde Audiovisuele en Beeldende Kunsten optie fotografie aan de Koninklijke Academie van Schone Kunsten in Gent.

Op vrijdag 13 maart ging ons land in lockdown.  Het betekende voor David dat hij als fotograaf heel regelmatig corona-gerelateerde onderwerpen in beeld diende te brengen.  Een beetje aarzelend begon hij er aan - op automatische piloot en misschien weinig geïnspireerd.  Ook was er een zekere angst mee gemoeid.  Onzekerheid eveneens.  We beleefden vreemde en onwezenlijke tijden.  Veel van wat we evident vonden was dit niet langer meer.  We werden wakker in een onherkenbare wereld.  Niks was meer vanzelfsprekend...

(foto's: Jan Smets)

Ze troont me mee naar de bovenste verdieping.  "Het Schoon Verdiep" zegt ze al lachend.  Hier voelt ze zich in haar sas: hier in haar gedeelde artistieke ruimte van Artenova, hét Mechelse creatieve laboratorium bij uitstek.  Hier werkt ze sinds februari 2017 en ze hoopt dit nog een tijdje te kunnen doen.  Aan de muur hangen inkttekeningen van haar hand.  Ik zie foto's...  Inspirerende omgeving.  Tatiana De Munck is beeldend kunstenaar.  Al 25 jaar woont ze in onze stad, maar eigenlijk is ze geboren Brusselse (°1961).  Kunstzinnig is ze altijd al geweest.  vanaf haar elfde volgde ze lessen in de Anderlechtse academie.  "Ik heb wat van alles geproefd daar.  Houtsnijden, litho, etsen, glasbewerking...  Alles boeide me."

En dan komt ze naar Mechelen...

(foto's: Jan Smets.  li: Dirk Vander Eecken. re: Niels Donckers)

Dit seizoen ligt de focus van het Cultuurcentrum op fotografie.  Zo verwelkomde men onlangs topfotograaf Tim Dirven met de beklijvende expo 'Karkas'.  Opnieuw worden de schijnwerpers gericht op het werk van een andere Vlaamse grote naam in de wereld van de fotografie: Niels Donckers.  Vanavond werd zijn tentoonstelling 'Selected Works 1992-2017' geopend in De Garage.  Zijn werk gaat er in 'dialoog' met de wel heel aparte 'schilderijen' van Dirk Vander Eecken.  Bij het eerder recente werk van deze kunstenaar komt echter geen penseel of borstel aan te pas...  Verrassend. 'Disconditions' is een expo die je aandacht verdient!  Loop zeker eens binnen in deze galerie Onder den Toren...  Je krijgt hiervoor de kans tot en met vier maart.

  (foto's: Jan Smets)

Ze is een jonge talentvolle fotografe.  Pas vorige maand was ze met dertig Miss België-kandidates in het Egyptische Sharm-El-Sheikh.  In dat exotische kader bracht ze hen voor haar lens. Haar foto's sieren de covers van modemagazines.  Een wereld van glitter en glamour en misschien ook van 'schone schijn'.  En toch is Selina De Maeyer een méér dan diepgelovige vrouw.  En dat is licht uitgedrukt.  Ze kan letterlijk niet zwijgen over God. Hij bepaalt haar leven helemaal.  In wat ze is.  In wat ze doet.   Ik frons de wenkbrauwen, en kan het niet zo goed vatten.  Het lijkt me dat ze zich beweegt in wel heel verschillende werelden.  Pure contradictie.  Ze maakt me nieuwsgierig.

Vanavond heb ik haar ontmoet op de vernissage van een tentoonstelling met een selectie van haar boeiende fotowerk, in het Diocesaan Pastoraal Centrum (het voormalig Groot-Seminarie) in de Merodestraat.  Vanaf 1 december tot en met 22 december kan je deze expo bezoeken.

  (foto's: Jan Smets)

De foto's grijpen me naar de keel - ze beklijven, slaan en zalven tegelijk.  Vanavond opende het Cultuurcentrum de ronduit boeiende fototentoonstelling 'Karkas'.   Onder deze noemer selecteerde één van de meest getalenteerde Belgische persfotografen - Tim Dirven - werk van 25 jaar.  Naar aanleiding van zijn vijftigste verjaardag toont hij ons zorgvuldig uitgezochte toto's.  Zijn oeuvre is omvangrijk.  Een keuze maken was dan ook niet eenvoudig.  Dirven neemt ons mee op reis van Brussel naar Mostar, Sar-e-Pol, Suusamyr, Damascus, Darfur, Kinshasa, Antananarivo en vele andere plaatsen op deze wereldbol.  Met Karkas schetst deze fotojournalist die werkzaam is bij de krant De Morgen, ons een beeld van de levensbeschouwelijke zoektocht die fotografie voor hem is.  De term 'karkas' verliest hier zijn negatieve en lugubere connotatie en staat voor de essentie waarnaar de fotograaf op zoek gaat.  Het karkas is hetgeen ons recht houdt en de duurzame structuur die overleeft als verder alles uit elkaar valt...

Met enige schroom vraag ik of hij even voor mijn lens wil plaatsnemen.  Dat doet hij - heel bescheiden. Ik voel me nu hélemaal amateur tegenover deze topfotograaf.  Hij ziet een tikkeltje op tegen deze avond, maar beseft dat het erbij hoort.  Plaatsnemen achter de micro - iets wat hij zo dadelijk doen moet - doet hem innerlijk sterven.  Het is zijn ding niet.  Communiceren doet hij het liefst via de camera...  En dat kan hij als de beste.  Zijn expressieve foto's in zwart-wit en kleur schudden je wakker en gaan tot op het bot, ontdaan van alle franjes.  Ze zijn diep-menselijk en direct.  Tim Dirven toont de mens die zoekt naar een wankele balans tussen cultuur, religie, politiek en ecologie.  Ze tonen 'verkruimelde mensen, doorleefd en gehavend, versleten gebouwen, wrakken, indringende landschappen...

Met deze expo hebben Anne Van de Voorde en Koen Leemans en de medewerkers van het Cultuurcentrum een uiterst knappe tentoonstelling opgezet die je zéker moet bezoeken.  Hij loopt nog tot 7 januari...

(foto's: Jan Smets)

Ik heb een zwak voor oude (portret)foto's.  En dat is nog zacht uitgedrukt.  Ik ben een verwoed verzamelaar - een 'collectioneur' van een vergeeld verleden - een 'archivaris' van haast vergeten familierelicten die dreigen verloren te gaan.  Ze tonen reeds lang overleden voorouders met ernstige of dromerige blikken in een burgerlijk decor of tegen een achtergrond in 'artistieke flou'.  Memorabilia in sepia.  Ik kan ze niet zomaar weggeven of - erger nog - droppen bij het 'oud papier'.  Ook al heb ik een flink aantal van hen nooit gekend, of  van hen slechts horen praten in anecdotische verhalen: ze zitten in mijn genen; in wie ik ben en in wat ik doe.  Als ik ze zou weggeven of weggooien is dat laatste teken van hun bestaan voorgoed weg.  Want hun levensverhalen zijn niet neergeschreven in historische boeken.  Ze leefden hier in onze stad hun leven - in goede en kwade dagen, zonder grote bijzonderheden en zonder de loop van de geschiedenis te hebben gewijzigd.  Al wat ze deden en dachten werd van generatie op generatie doorverteld, en bij elke generatie verdwenen steeds meer details, tot alleen de contouren overbleven.  Zo gaat dat.  Dan rest alleen nog het portret.  En daar kan ik dan geen afstand nemen. 

En daarover wil ik het nu net hebben.  Over die portretfotografie in het Mechelen - over die embryonale fase van de fotografie en de pioniers van dat toen populaire revolutionaire medium.

  (foto's: Jan Smets)

Ze blijven voorlopig zorgvuldig ingepakt in bubbeltjesplastic.  Nog even blijf ik dus op mijn honger zitten...  Maar dan wordt mijn geduld beloond als het beschermende papier en plastic worden verwijderd.  Spannend...

We hebben afgesproken in reiscafé ViaVia op deze grijze, natte dag.  Lil Meert komt uit Leuven afgezakt. Ze heeft me wat te vertellen.  Lil is een gepassioneerde fotografe en de laatste tijd is ze bijzonder geboeid in glasnegatieven.  Gedreven schuimt ze rommelmarkten af op zoek naar bruikbaar materiaal.  Niet zozeer landschappen interesseren haar, maar wel glasplaten met mensen op.  De voor haar leukste foto's retoucheert ze met eindeloos geduld.  Ze haalt het stof er af, verwijdert de eventuele vingerafdrukken, bewerkt ze met photoshop...  Kortom: een hele klus.  Maar voor Lil wel een bijzonder aangename.  Van een aantal van foto's laat ze professionele prints maken, soms van 50 op 70 cm...of groter.

Ze toont me een prachtige foto van een picknick.  De foto dateert ongetwijfeld van het begin van vorige eeuw.  Het gezelschap - duidelijk begoede burgers - zit netjes op een uitgespreide deken met een natje en een droogje 'gezellig te wezen'.  In hun handen houden ze een gebloemd kopje.  Een koffiekan, een taart en wat flessen staan klaar...  Mooi is deze foto!  Heerlijk om al die details te zien...  Lil glundert.  Terecht.  Dit is prachtwerk.

Op de foto staan allemaal leden van de Mechelse familie Seroen.  Wie wie is weet ik niet zo goed.  Maar een aantal figuren komen ook op de andere glasnegatieven voor die te vinden waren in dat ouwe kartonnen doosje dat ik vond op een vlooienmarkt in Luik...  Ik was geïntrigeerd door dat doosje.  Op het doosje stond immers geschreven: 'Seroen, Speecqvest 32.'

Ze had zich hierover verbaasd.  Mechelse van geboorte zijnde wou ze hier meer van weten.  De verkoper wist niets van de afkomst van het doosje.  Hij kon haar niet verder helpen.  Lil besloot het te kopen.  Met een kloppend hart vertrok ze er mee huiswaarts.    Deze mensen wou ze uit de glasplaat laten treden.  Eén negatief sprong er voor haar meteen uit: een jongedame geleund tegen een piano.  Wie was zij? Dat wou en zou Lil aan het licht brengen...

  (foto: Jan Smets)

Het zijn spannende tijden voor Pascale Sobry...  In december rolt haar eerste boek van de drukpers, en dat zorgt voor gemengde gevoelens.  Ze kijkt er naar uit om het als eerste te mogen openslaan, de drukinkt te ruiken...   Maar voordat het zover is is het nog even nagelbijten.  Prachtig wordt het boek alleszins!  Het ziet er veelbelovend uit, en wie de unieke, puik uitgevoerde en ontroerende foto's van Pascale kent, weet dat het een topboek zal worden.  Elke natuur-en fotoliefhebber zal het maar al te graag op zijn boekenplank hebben.  Pascale is niet aan haar proefstuk toe.  Vorig jaar haalde ze de pers én Mechelenblogt met het feit dat vier van haar foto's de prestigieuze National Geographic kalender haalden.  En dat is sowieso een waarmerk!  De Mechelse fotografe mag terecht trots zijn op deze prestatie - het resultaat van veel vakkennis, geduld en een eindeloze liefde en fascinatie voor natuurfotografie, en in het bijzonder voor een paar iconische zeevogels. ...

(foto's: Jan Smets)

Vanaf vandaag tot en met 26 maart stelt de talentvolle Mechelse fotograaf Stef Boey tentoon in het Vrijzinning Centrum De Schakel in de Guldenstraat.  Het is beslist de moeite om daar eens een kijkje te gaan nemen.  Dat kan elke zaterdag van 10 u tot 14 uur én op afspraak.  Bovendien maken alle bezoekers van de expo kans op een korting of landschapsprint naar keuze, en da's een reden te meer om het werk van deze Hombekenaar te gaan ontdekken...

(foto's: Jan Smets)

Soms wacht ik uren en uren op een zelfde plek om dé foto te schieten. Soms in slechte weersomstandigheden...  Als ik dan zo'n Jan-van-Gent zo'n meter van mij zie zitten, en ik contact krijg, ontroert dat enorm.  Als hij me dan aankijkt: ja dan heb ik soms moeite om niet te wenen.  Zo'n moment is heel intens...

Skokholm Island is een vaak door storm en andere natuurelementen geteisterd eiland - geïsoleerd liggend op zo'n viertal kilometer van de kust van Wales - een onbewoonde lap grond met hoge kliffen, slechts 1,6 km lang op iets meer dan een km breed.  Er is niet meer bebouwing dan een ouwe vuurtoren en een primitieve boerderij.  Je komt er alleen na afspraak met de Wildlife Trust van Zuid-en West-Wales, en je verblijft er met zo'n tien à 12 mensen in dit huis met z'n simpele accomodatie: fotografen, ornitologen... , gedropt met een van het Welshe vasteland komende boot.  En dan ervaar je de rust, en wordt je één met de onherbergzame natuur: biotoop en toevluchtsoord van zeevogels.  Het eiland is een site met bijzonder wetenschappelijk belang.  De omringende wateren zijn een zeereservaat en maken allemaal deel uit van het Nationaal Park Pembrokeshire Coast.  In 1927 kwam Ronard Lockley er wonen en enkele jaren later heeft hij er het eerste vogelobservatorium van Groot-Brittanië opgericht.

Daar zit ze dan: de Mechelse amateurfotografe Pascale Sobry.  Ze komt er tot rust en dichter bij zichzelf.  Daar vertoeft ze tussen de papegaaienduikers en Jan-van-Gents die er komen broeden.  Daar legt ze haar lievelingen vast op ronduit schitterende foto's die getuigen van geduld en vakkennis.  Van die kwaliteit was haar omgeving eerlijk wel langer bewust.  Al vaak stimuleerde men Pascale om er mee naar buiten te komen...  Maar nu is alles in een stroomversnelling gekomen.  Niet minder dan vier van haar foto's werden geselecteerd voor de gerenommeerde National Geographic scheurkalender van 2016.  En da's iets om trots op te zijn!

(foto's: Jan Smets) 

De foto's hangen ingelijst en wel op de juiste plaats.  ATV schiet nog wat beelden en stelt een paar gerichte vragen over het geëxposeerde aan de kunstenaar himself.  Ik wacht geduldig.  Wat later schudden we de hand.  Hij stelt voor om buiten te zitten.  Zo kan hij een luchtje scheppen...en een sigaret opsteken.  We zitten op het plein van het Cultuurcentrum waar die eeuwige Sint-Romboutstoren dominerende factor is.  Hij is weer voor even in de stad waar hij geboren werd en opgroeide.  Vaak komt hij hier niet meer.  Hij woont nu in Aalst.  Met wat schroom vraag ik hem of ik wat portretten van hem mag maken.  Dat kan zeker.  Ik voel een zekere faalangst als ik hem probeer te vangen voor mijn lens: Guy Kokken - één van dé topfotografen van ons land; klinkende naam in de wereld van magazines en fotografie.  Befaamd dus.  Terecht.  Hij maakte het met zijn talent.  Lang geleden zette hij z'n eerste stapjes in de fotografie, als jong broekje, in de donkere kamer van zijn vader, Roger Kokken (ons niet onbekend op Mechelenblogt...)

  (foto's: Jan Smets)

(posters Luc Van Hoeylandt)

Fotograaf Luc Van Hoeylandt is niet aan zijn proefstuk toe.  Regelmatig weet hij ons te verrassen met knappe (Mechelse)  foto's van zijn hand.  Is het niet in een boek van Marcel Kocken, dan is het in een uiterst verzorgde prentkaartenreeks of met boekenwijzers.  Nu heeft Luc weer iets totaal anders gerealiseerd.   In samenwerking met Bram Van Der Auwera - beheerder van de Sint-Romboutskathedraal, fotografeerde hij de grote glasramen van het Noordelijk en Zuidelijk transept.  Het resultaat werd afgedrukt op posterformaat, en is zéker een must voor elke Mechelen-liefhebber!

  (foto's: Jan Smets)

Ze hebben er vandaag een hele klus aan gehad... Maar het resultaat oogt mooi.  Als ik op het einde van de werkzaamheden nog even mee de hoogtewerker in mag om wat foto's te schieten van deze 'openlucht-expo' kan ik niet anders dan het beamen: dit wordt weer een publiekstrekker deze zomermaanden.  En dat denkt ook één van de organisatoren - Jaap Boelens van de Vzw Maurus Moreelshuis.  Voor de derde keer op rij worden aan de stellingen van de Begijnhofkerk op weerbestendig canvas afgedrukte uitvergrotingen van foto's opgehangen.

  (foto's: Jan Smets)

Vijf jaar kon het evenement 'Kunst op het Groot-Begijnhof' rekenen op een méér dan ruime belangstelling én hoge waarderingscijfers.  Vorig jaar moesten we dit gebeuren missen.  Maar dit jaar is het er wéér: grootser, anders en met tal van nieuwigheden.  Ik heb een praatje met drie van de initiatiefnemers, die ook nauw betrokken zijn bij de dagelijkse werking van het Moreelshuis: Luc Van Hoeylandt, Jaap Boelens en Francis Verbeeck.  Zij loodsen me door het programma van twee topweekends, die de beide begijnhoven in juni tot het centrum van onze stad zullen maken....

(foto's: Jan Smets)

Sinds tweede Kerstdag zet het 'prettig gestoorde' majorettenkorps Va et Vient uit Mechelen, zijn beste beentje voor in de Nauwstraat.  Het vrolijke gezelschap siert de grote garagepoort die toebehoort aan Casa.  Het idee om de garage op te fleuren is van Toon Peeters, de cafébaas van 'De Gouden Vis'.dat hier net tegenover ligt.  Een paar maand geleden vroeg hij mij om deze foto van  te mogen gebruiken voor dit doel.  Daar ging ik maar wat graag op in...