(foto's: Jan Smets)

Het winkeltje is nog maar geen twee weken geleden geopend: 'Sham nuts' - schuin tegenover de ingang van de Kruidtuin, vooraan in de Bruul.  En: het is een ware ontdekking!  Hier proef je de smaak van de Oriënt!  Je kan er een heerlijke bonte verzameling noten en gedroogd fruit vinden.  Zulke handelszaken kan je elders ook wel vinden - alléén... hier worden de noten op de unieke Syrische manier geroosterd.  Vers en warm. De smaak is overheerlijk, en bovendien is de bereidingswijze nog gezond te noemen ook: de noten worden namelijk zonder olie geroosterd.  Yasser Abokous die afkomstig is uit Aleppo, maar sinds een vijftal jaar, na gevlucht te zijn uit land dat al jaren een kruitvat is, in ons landje woont, vertelt me uitgebreid over het aanbod... En ik luister geboeid naar de  sympathieke man die het nu probeert waar te maken in onze stad...

(foto's: Jan Smets)

Niet veel langer dan een jaar geleden had ik verrijkende ontmoeting met Dimitri Jatsun - 'vader Dimitri' - priester van de Russisch-orthodoxe kerk van Mechelen.  Op dat moment was de Heilig Hartkerk in de Adegemstraat de thuishaven van deze orthodoxe Mechelse gemeenschap.  In 2014 sloot deze kerk haar deuren voor de erediensten.  Maar in datzelfde jaar kreeg de Russische gemeenschap de sleutels in handen.  Het Bisdom gaf de Heilig Hartkerk in bruikleen.  Sinsdien draagt ze de naam van 'kerk van de Theofanie' wat het doopsel van Jezus betekent.  Een jaar later lijkt het lot van de kerk bezegeld.  Tot 30 juni kan de parochie hier nog liturgische vieringen laten doorgaan, maar dan is het onherroepelijk voorbij.  De neoromaanse kerk die ingewijd werd op 30 mei 1902 zal in de toekomst een heel andere functie krijgen.  Dimitri Jatsun kan niet verhelen dat dit voor hem zwaar valt.  En toch wil hij de hoop niet verliezen...

Het belangrijste is dat het niet alleen om een gebouw gaat.  Een parochie gaat in de eerste plaats om mensen...

Hiermee is de toon van het gesprek gezet.  De parochie kan inderdaad niet de nodige centen ophoesten om de kerk in erfpacht te behouden.  Dit is financieel niet haalbaar.  Er dient dus dringend naar een andere oplossing te worden gezocht voor de eredienst...

(foto's: Jan Smets)

Ng Sauw Tjhoi van Welcome in Mechelen vindt de eindbalans bijzonder positief.  De opkomst overtrof zijn verwachtingen.  Onze stad telt zowat 138 nationaliteiten en niet minder dan 71 van hen waren vertegenwoordigd op de binnenkoer van ons stad om aardappelen te schillen, tot frieten te snijden...en te verorberen.  Dit toffe en verbindende initiatief in het kader van de jaarlijkse UNO World Refugee Day, kan dus als geslaagd beschouwd worden.  Burgemeester Bart Somers kreeg het eerste puntzakje aangereikt door zangeres Slongs die van ongs, die post had gevat in het frietkot.  Wat hem meteen de grappige repliek ontlokte dat vandaag 72 nationaliteiten verenigd waren in Mechelen - daar hij Antwerpen waarvan Slongs (die tussen haakjes Griekse roots heeft) afkomstig is,bij het eindcijfer optelt... Het feest barste nu helemaal los en diverse optredens versterkten de sfeer van deze als zeer positief ervaren zomeravond...

(foto: Jan Smets.  Ng Sauw Tjhoi en Paul Schrijvers)

De eindsprint is ingezet!  En in deze laatste rechte lijn naar vrijdag 21 juni wanneer de recordpoging zal ondernomen worden, zijn Ng Sauw Tjhoi, coördinator van Welcome in Mechelen en woordkunstenaar Paul Schrijvers, op stap om nog méér Maneblussers van welke origine dan ook, warm te maken om mee te doen met dit verbindend internationaal initiatief.  Want het gaat natuurlijk niet zomaar om gewoon maar met velen aan de friteuse te gaan staan.  Neenee: in Mechelen proberen we het wereldrecord te breken om met zoveel mogelijk diverse Mechelaars van alle mogelijke nationaliteiten samen te werken aan dit leuke project.  Het MOET lukken!  Al heel wat Maneblussers zijn nu al wild enthousiast, maar toch: nog steeds wordt gezocht naar inwoners van nationaliteiten die zich nog niet hebben aangemeld...

(foto's: Jan Smets)

Heel stil werd het rond 16 uur op onze Grote Markt  toen de politieharmonie 'Alle Menschen wirden Brüder' en 'Imagine' van John Lennon speelde.  Een vijfhonderdtal Mechelaars - heel divers van achtergrond, levensbeschouwelijke identiteit en politieke kleur - was op de uitnodiging ingegaan om een stille wake te houden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de recente brutale aanslagen in Nieuw-Zeeland, Utrecht, en Maalbeek en Zaventem 3 jaar geleden...  Mechelen wil echter sterker zijn dan de terreur.  Wij zijn allen Mechelaars - wélke achtergrond we ook mogen hebben.  Als er aanslagen worden gepleegd op moslims zijn wij moslims.  Als dit gebeurt met christenen, zijn wij christenen, en als joden slachtoffers zijn, zijn wij joden.  Als er aanslagen zijn op mensen...zijn wij mensen.  Zonder onderscheid.  Dit was de sterke, indringende boodschap die deze stad, bij monde van zijn burgemeester, wou uitdragen...

(foto's: Jan Smets)

Overdag werkt de 45-jarige Dimitri Jatsun als bouwvakker.  Electriciteit.  In die hoedanigheid was hij betrokken bij heel wat renovaties.  Al sinds 1997 woont de in het Oekraïnse Kiev  geboren Dimitri in ons land. Als jongeman kwam hij hier terecht en al 18 jaar is hij Mechelaar. Hij woont met zijn echtgenote en 2 kinderen in de Lakenmakerstraat.

Mijn echtgenote is eveneens van Kiev.  We leerden mekaar kennen op school.  16 jaar waren we toen.  Onze kinderen, een dochter en een zoon, zijn hier geboren.  Mijn zoon is 12 jaar en mijn dochter zit in het laatste jaar secundair in het Sint-Romboutscollege.  Zij wil volgend jaar graag verder studeren.  Dokter wil ze worden...

Dimitri is een sympathieke man.  Een forse kerel met een monkellach, volle baard en een klein ingevlochten staartje in het haar.  We hebben een gezellige babbel in de voormalige pastorie van de Heilig Hartkerk in de Adegemstraat.  Hij komt rechtstreeks van thuis en draagt een feloranje sportvest.  Niks doet vermoeden dat hij priester is. Maar dat is hij wel degelijk.  Dimitri Jatsun is priester van de Russisch ortodoxe kerk in Mechelen.  Door zijn parochianen wordt hij vaak aangesproken als 'vader Dimitri'.  Voor de foto's poseert hij in zijn lange zwarte priesterstoga.  Zijn kerk is de neoromaanse Heilig Hartkerk die ingewijd werd in 1902 en die door een overeenkomst met het Bisdom al 5 jaar in bruikleen werd gegeven aan de Russisch ortodoxe gemeenschap.  Erfpacht.  Ze werd immers niet meer gebruikt door de Mechelse Katholieke Kerk.  Nu heet ze kerk van de Theofanie, wat het doopsel van Jezus betekent...  De doop van Jezus is één van de 12 grootste feesten in de Ortodoxe kerk, verduidelijkt Dimitri...

  (foto's: Jan Smets)

Het staat hem nog haarscherp voor de ogen - alsof het de dag van gisteren gebeurde...

Het was een grijze, winterse dag.  Samen met mijn vader liep ik door de stad - een stad die we nog amper kenden.  We woonden hier nog niet zo lang.  In een huurhuis in de Locomotiefstraat.  Alles was nieuw.  Ik kende wat Engels.  Mijn vader niet.  Communiceren verliep moeilijk.  In een boekhandel in de Bruul vond ik een woordenboekje 'Russisch-Nederlands'.  Aangezien ik als Armeniër ook Russisch sprak, kocht ik het.  Met bijeengesprokkelde woorden uit dat boekje stelde ik een zin samen: "Ik zoek een school".  Op de Grote Markt sprak ik zo de voorbijgangers aan, die me verbaasd aanstaarden...

Hij lacht, terwijl hij voor mij een glas Ararat - een straffe Armeense cognac van 40 graden inschenkt.  Even sterk als de koffie die hij me zette.  Even straf als hijzelf is: Vladimir Voskanian.  Urenlang hebben we samen gespraat in zijn moderne, smaakvol ingerichte woning in de Lindenstraat, in de Colomawijk  - over het verleden, maar ook over de toekomst.  Want vooruit wil hij in het leven.  Daar is hij al aardig in geslaagd. In snelvaarttempo zelfs.

Als veertienjarige kwam hij met zijn ouders en negen jaar jongere zus Tatev naar Mechelen.  Vanuit Jerevan, de Armeense hoofdstad.  Over het waarom wil hij het liever niet hebben.  Vladimir was opstandig.  Hij wou niet mee.  Niet alles achterlaten.  Na één gesprek met zijn vader begreep hij dat er geen andere keuze was.  De situatie maakte dat een alternatief niet mogelijk was.  Op 18 oktober 1995 is de familie in Mechelen gestrand.  Het was moeilijk.  Men heeft moeten knokken.  Het gezin Voskanian was toen één van de eerste Armeense gezinnen in onze stad.  Nu zijn zijn ouders blij dat ze de stap hebben gezet.  Ze zijn terecht trots op hun beide kinderen die het 'gemaakt' hebben.  In één generatie klommen zij uit het dal.  Vladimir noemt zich nu in de eerste plaats Mechelaar.  Met Armeense roots...  Maar vooral dus: fiere Mechelaar!

  (foto's: Jan Smets)

Enkele jaren geleden zag zijn leven er nog totaal anders uit.  Hij was een gerespecteerd arts verbonden aan het universitair ziekenhuis van de Syrische hoofdstad Damascus.  Met zijn gezin - zijn echtgenote Nisreen Shoubat die laborante is, en zijn drie dochters die nu tussen de 12 en de 7 jaar zijn, woonde hij in de periferie van deze grote stad.  Als middenklassegezin konden zij er goed leven.  Alles was niet peis en vree in Syrië, maar als men zijn mond hield over politiek, lukte het wel.  De oorlog veranderde alles.  Uitzichtloos.  Ontreddering alom...  Twee jaar geleden, in maart 2016 besloot Bashim Akasha alles achter te laten en te kiezen voor de vlucht vooruit.  Het leven in zijn land was onmogelijk geworden.  Nu woont hij in Mechelen - een stad waar hij in korte tijd van leerde houden.  Met zijn gezin woont hij in een appartement in de Stationstraat...

Ik had hem al meermaals ontmoet in 'onze' stad.  Vandaag spraken we af op het terras van de Kuub.  Basim is een sympathieke, goedlachse man van 42 jaar.  Intelligent en breedbenkend.  Ondanks zijn bescheidenheid straalt hij natuurlijk leidersschap uit.  Het is een talent dat hij gebruikt om positief te werken aan een betere toekomst: voor zijn lotgenoten vluchtelingen, maar evenzeer om bruggen te bouwen en om dwarsverbindingen te leggen met stadsgenoten - welke origine ze ook hebben.  Christen, agnost, Islamiet...: het maakt niet uit.  Voor hem is elke mens gelijk.

(foto's: Jan Smets)

Deze namiddag werd een wel heel bijzondere nieuwe groepswandeling voorgesteld.  En anders dan bij de presentatie van de al even nieuwe Bourgondische wandeling die verliep in erg gure weersomstandigheden, straalde de hemel vandaag helderblauw en gaf de lentezon volop katoen.  Optimaal dus om een deze gidstocht nog méér kleur te geven.  En kleurrijk is deze wandeling sowieso al.  Onze stad is superdivers.  138 verschillende nationaliteiten telt Mechelen en zowat 80 talen worden hier gesproken.  1 op de 4 Maneblussers heeft een 'vreemde' achtergrond.  Best indrukwekkende cijfers.  Deze rijkdom aan diversiteit geeft onze stad haar veelkleurig gezicht.  De wandeling 'Divers Mechelen' loodst je door de migratiegeschiedenis van onze stad.  Twee uur lang krijg je tekst en uitleg over dit alles.  Thema's als migratiegolven, onderwijs en integratie komen aan bod.  Deze gidstocht toont onze stad vanuit een originele invalshoek.  En boeiend is dit alleszins.  Gids is Peter Meuris die op vraag van de stad en dienst van Toerisme, samen met enkele collega's deze wandeling uitwerkte...

(foto: Jan Smets.  Paul Van Bets, Lies Vandeneede en Ahmed Chouyouhi)

Begin dit jaar overleed de moeder van een kennis van mij.  Een moslimvrouw.  Ik werd uitgenodigd om de familie te condoleren.  En daar wou ik graag op ingaan.  Drempelvrees had ik  niet, al was ik wel wat onwennig.  Aan wat mocht ik me verwachten?  Maar ik ben blij dat ik de stap zette.  Ten huize van de afgestorvene zat de hele familie bij mekaar.  Ook buren kwamen af en aan.  Er werden zoetigheden en andere lekkernijen gepresenteerd en ik kreeg een warm gevoel bij de uitingen van spontaan medeleven...

In deze dagen dat wij onze overleden familieleden en vrienden herdenken is het misschien wel eens goed om stil te staan bij dit thema.  Levend in een stad met grote diversiteit is het opvallend hoe weinig we weten van hoe 'de ander' omgaat met ingrijpende gebeurtenissen als sterven en rouwen.  Vaak blijven we steken in enkele steroptiepe ideëen hierrond.  En da's jammer.  Daarom is het ook zo'n mooi initiatief van Orbit en Sharaf vzw die samen met Thomas More een ontmoetingsavond organiseert waarin dieper wordt ingegaan op de manier hoe christenen en moslims dit alles ervaren.  Wat zijn de gelijkenissen en welk zijn de verschillen?  Voorwaar een boeiend en verrijkend gegeven!  En beslist niet alleen voor gelovigen.  Iedereen is dus welkom op dinsdag 7 november in de Hogeschool aan de Zandpoortvest.  Deze avond kan je als interreligieus zien, maar ook als multicultureel.  Een droge 'voordracht' zal het alleszins niet zijn.  Er is de kans om met mekaar in dialoog te gaan.  En dat is heel zeker een meerwaarde!

(foto's: Jan Smets.  links: Stefan Gradl - rechts: Jelle Brouwer)

Al langer was ik benieuwd naar wat zich achter deze gevels afspeelde...  Ik was er al wel eens kort op bezoek bij een Open-Kerkendag, maar toch was de Protestantse Gemeenschap van Mechelen me vrij onbekend.  Tot nu.  Gisteren had ik een boeiend gesprek met de twee dominees die in onze stad actief zijn.  Jelle Brouwer is dominee van de kerk in de Keizerstraat (Mechelen Noord), en zijn collega Stefan Gradl gaat voor in de erediensten in de Zandpoortkerk aan de Zandpoortvest (Mechelen Zuid).  Volgende maand wordt op verschillende plaatsen in ons land 500 jaar Reformatie herdacht.  En dit zal men ook doen in Mechelen.

We willen een aantal aspecten van deze Reformatie beslist vieren.  Maar we kunnen niet verhelen dat sommige feiten uit het verleden verdriet meebrachten. Nooit was het de bedoeling dat de kritiek van de protestanten een scheuring zouden teweeg brengen in de Kerk. Het ging toen immers om een aantal pijnpunten en wantoestanden aan te klagen. Gelukkig groeien protestanten en katholieken meer en meer naar mekaar. 

De splitsing is een historisch feit.  Het verleden is het verleden.  Samen-leven in diversiteit - katholieken, protestanten, agnosten, gelovigen... Beslist een uitdaging.

  (foto: Jan Smets)

Onze burgemeester mocht maandag de prestigieuze '2016 World Mayor Prize' ontvangen.  En die kreeg hij voornamelijk omdat hij een relevante visie uitwerkte op vlak van stedelijk samenleven.  Hoewel blij met deze erkenning relativeerde hij het ook, en vond hij dat het ook een prijs was voor alle Mechelaars. 

Inderdaad: er zijn wel meerdere Maneblussers en groepen in deze stad die hun nek uitsteken voor een betere samenleving en hechtere contacten tussen de diverse bevolkingsgroepen.  Niet toevallig was ik vanavond te gast bij Danny Van Baelen, bestuurslid van de KWB-afdeling van Coloma.  Binnenkort - op dinsdag 14 maart - organiseert deze socio-culturele afdeling een uiterst boeiende gespreksavond met antropoloog en theoloog Jonas Slaats.  Het belooft een niet-vrijblijvende interactieve avond te worden waarop dieper wordt ingegaan op de wereld van 'de Islam', die vaak in 1 adem wordt genoemd met geweld en terreur.  Maar is dit wel terecht?  Heeft deze godsdienst het alleenrecht op terreur?  Deze praatavond wil een aantal beelden bijstellen en nuanceren.

                 (foto's: J.Smets)

Het feest om de eerste verjaardag van Welcome in Mechelen in de verf te zetten werd een voltreffer van formaat!  Ruim 280 koppen werden geteld in het Olivetenhof.  En het werd écht wel een multicultureel feest.  Niet minder dan 21 verschillende nationaliteiten waren aanwezig, van Syrië tot Erithrea, van Irak tot Marokko, van Somalië tot Palestina.  Wat nog mooier was was het feit dat iedereen spontaan bij mekaar aanschoof om vaak heel geanimeerde gesprekjes te voeren.  Prachtige dwarsverbindingen! We  ontdekten dat we dezelfde dromen en zorgen delen - wat ook onze achtergrond is - dat we voor onze kinderen een mooie(re) toekomst wensen en dat we een allen een veiliger en warmere wereld willen waar het goed is om samen te lezen.  Kortom; het werd een grensverleggend en hartverwarmend feest dat iedere aanwezige nog lang zal heugen...    Eén van de ontroerendste momenten was het korte optreden van de 16-jarige Djellza Berisha, het Mechelse Kosovaarse meisje dat de laatste maanden niet uit het nieuws te branden was.  Zopas kreeg ze het verlossende bericht dat ze een verblijfsvergunning krijgt... Ze deed geen uitspraken over haar situatie.  Maar met een mooie warme zangstem wist ze de zaal stil te krijgen.  Muziek zegt meer dan woorden.  Als ze dan ook nog eens 'We shall overcome' zong, kreeg ik een krop in de keel. Ik was wellicht niet alleen...

(foto's: Jan Smets)

'Mex-elaar' en 'makelaar van identiteiten':  deze predikaten vond ik zelf niet uit.  Met die eerste benaming bedacht Victor Hugo Yruegas Cortés zich zelf, en de tweede titel kreeg hij van cultuurschepen Björn Siffer in zijn woordje op de vernissage van de tentoonstelling ?Traces?  Gisterenavond werd de beklijvende expo van de Mechels-Mexicaanse kunstenaar geopend in het Cultuurcentrum.  Nog tot en met 18 december kan je deze gratis bezoeken.  Wacht er zeker niet té lang mee, zodat je tot eigen scha en schande zal moeten vaststellen dat het te laat is.  Het zou jammer zijn.  Deze heel persoonlijke en knappe tentoonstelling is een ommetje waard.  15 Mechelaars werden door Victor in beeld gebracht.  In tekeningen en verhalen tonen deze 15 heel diverse Maneblussers het diverse gezicht van deze stad.  Zélf is Victor ook aangespoeld in Mechelen.  In 2004 kwam hij hier terecht.  Oorspronkelijk zou Mechelen het startpunt worden van een reis door Europa, Afrika en Indië, maar het draaide anders uit.  Hij werd op slag verliefd op deze stad en gooide hier het anker uit.  Hij bleef, en het ziet er niet naar uit dat hij hier ooit vertrekken zal...

  (foto's: Jan Smets)

Nét 9 maand geleden werd er van gestart gegaan. Vandaag was het zover: de werkgroep Cult-uren mocht een stevige bundel met adviezen en concrete voorstellen trots en met veel verwachting overhandigen aan schepen van cultuur Björn Siffer.  Er is hard en met veel overgave aan gewerkt.  Er werd niet vergaderd om te vergaderen, maar met daadkracht en de wil om effectief iets te doen aan het cultuurbeleid in deze multiculturele stad.  Het is immers nog altijd moeilijk om de verschillende gemeenschappen die in ons Mechelen wonen aansluiting te laten vinden bij het culturele leven.  Onze stad telt 128  nationaliteiten, en het is een hele klus om hen te betrekken.  Dat heeft verschillende oorzaken en daar kan oeverloos over doorgeboomd worden.  Maar het is NU dat men concrete stappen wil zetten.  Het is Greet Pluymers, journaliste van opleiding, die heel gedreven met haar groep dit parcours heeft afgelegd.  9 maand geleden werd de aanzet gegeven.  Het lijkt wel een zwangerschap...

Hier is het kindje: klaar om door de stad geadopteerd en grootgebracht te worden...

Met deze woorden werd onze cultuurschepen door Greet in de Garage begroet..  Nadien kreeg hij dit stevige en bijzondere diversiteitsadvies overhandigd, vol met tips om iedereen, met welke achtergrond dan ook te laten genieten van het rijke culturele leven in onze stad.