(foto's: Jan Smets)

"Waarom niet gewoon een Bodo-café openen?"   Dit idee opperde de jonge Mechelse kunstenaar Samuel Vanderveken.  En misschien was dit inderdaad wel dé manier om de nagedachtenis van Bodo Vande Voorde te eren.  De iniatiefnemers zagen er wat in, en zo ging de bal aan het rollen.  Woensdag 1 juli is het zover!  Om 18 uur openen de deuren van wat een eigenzinnige kroeg heet te zijn - helemaal in de lijn van de man die vorig jaar overleed na een slepende ziekte.  In de vroegere 'Wok van Mechelen' in de Consciencestraat, zal je je vier dagen (en hopelijk wordt deze toch wel korte periode verlengd - want hier zit flink wat potentieel in!)  kunnen onderdompelen in de wereld van Bodo en de zijnen.  Het wordt hét artistieke meeting point en dé belangrijkste nevenactiveit van D.ART, de jaarlijkse kunstroute die op poten wordt gezet gedurende de Dijlefeesten, en die dit jaar zijn tenten opslaat in de hiernaast gelegen leegstaande meubelzaak Artenova...  Géén piedestal voor Bodo (hij had lak aan Heiligenvereringen) voor de kunstenaar in woord en beeld,muzikant, filosoof, cafébaas en peetvader van de Vismarkt,, maar een toog en een tentoonstelling.   Een 'kafee'  voor Bodo!

(foto's: Jan Smets)

Het zonlicht - enkel getemperd door de gordijnen - valt uitbundig en ongegeneerd de woonkamer binnen.  Een meterslange boekenkast, kunst in elk hoekje - schilderijen van Beniti Cornelis en anderen aan de muren - en ook nog grafisch werk van hemzelf dat nog geen plaatsje kreeg... Barokmuziek vult de ruimte - en dan hij: in een hagelwitte schommelstoel, in tegenlicht.  Het herenhuis aan de Keldermansvest dat hij en zijn vrouw Rita nog maar een jaar, of nét iets langer betrekken, kijkt uit op Sint-Romboutstoren.  Maar nog meer manifest in 't oog  springend is het Museum Kazerne Dossin.   Het huis ademt erudiete vreedzaamheid uit.  Hij ook.  Rustig en beheerst praat hij - soms met een wat onderdrukte gniffel - soms citerend - af en toe grijpt hij naar één van de boeken die naast hem liggen. Vergis je niet: er is ook nog de ergernis - 'wat is een mens uiteindelijk zonder' ; zijn rechtvaardigheidsgevoel dat zich niet onderdrukken laat - zijn honger naar cultuur...  Is hij het wat men durft omschrijven als 'tedere anarchist'? 

Ik zit bij hem in de woonkamer.  Bij Bodo.  Bodo Van de Voorde - ooit kroegbaas van de Verloren Zoon en 't Klapgat, stichter van de Dijlefeesten, beeldend kunstenaar én woordkunstenaar - maar voor ales: peetvader van de alternatieve 'Vismarkt-generatie'.  Binnenkort - op 19 maart treedt hij voor de eerste keer op in het Cultuurcentrum - samen met zijn vriend, muzikant Chris Joris - met de voorstelling 'Woord en Brand' waarin hij de huidige maatschappij vlijmscherp op de korrel neemt.  Wellicht is het een laudatio - een afscheid...  Want het gaat niet zo goed met Bodo.  Hij praat er rustig en niet omfloerst over.  Anderhalf jaar hebben de dokters hem nog gegeven.  Zeven maanden zijn opgebruikt.  Bodo heeft er vrede mee, en vindt het alleen erg voor zijn vrouw Rita.  De tijd die hem nog gegund is wil hij nog meemaken wat hij kan - cultuur opsnuiven, lezen, met vrienden praten...