Negentig jaar geleden verscheen Schaduw, de derde en laatste dichtbundel van Alice Nahon (1896-1933). Tijdens de verschijning ervan woonde Nahon in Mechelen, waar ze tussen 1927 en 1930 hoofdbibliothecaris was van de Stedelijke Volksbibliotheek. Met Schaduw deed ze tevergeefs een poging om komaf te maken met haar imago van zoetgevooisde dichteres. In het Vlaamse geheugen blijft ze nog altijd onlosmakelijk verbonden met de versregels ’t is goed in ’t eigen hert te kijken, nog even vóór het slapengaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hert heb zeer gedaan, … Schaduw verdween tussen de plooien van de literatuurgeschiedenis.

Zit ik daar nog effe te suffen in de Gazet van onze Sven en doorblader nog effe de weekendeditie van enkele dagen geleden. In de GVAzerty-sectie vind ik een leuk artikeltje over de dichteres Alice Nahon. Geboren in Antwerpen in 1896, als derde kind in een gezin van 11 en aldaar overleden in 1933 en kind van een Nederlandse vader en een moeder (Julia Gijsemans) uit Putte (bij Mechelen). En blijkbaar was het een familie van boomkwekers.