(foto's: Jan Smets)

Twee jaar geleden had ik met hen nog een interview in 'hun' klooster in de Voochtstraat.  Zuster Cecilia was de oudste van de vier nog resterende zusters Norbertienen - de laatsten van een generatie religieuzen - Getuigen van een tijdperk dat nooit meer terugkomt.  Ooit wemelde het in onze stad van nonnen en paters - en telde Mechelen kloosters bij de vleet.  Dit alles is geschiedenis.  Voorgoed voorbij.  Dat beseften ze ook wel, en met veel realiteitszin vroegen ze zich af wie van hen 'het licht zou uitdoen'...  Zuster Cecilia zal het alvast niet zijn.  Ze overleed op 93-jarige leeftijd.  Meermaals werd ze opgenomen in het ziekenhuis, maar ze had het 'geluk' om thuis - in het klooster - te mogen sterven, omringd door haar drie medezusters waar ze zo lang lief en leed mee deelde....

(foto's: Jan Smets)

Op de laatste dag van juli is Sylvain Tuyls overleden in het WZH Ambroos, waar de op 13 april 89-jaar geworden  priester woonde sinds zijn gezondheid het hoe langer hoe meer liet afweten.  Sylvain Tuyls was de minzame, charismatische en vooruitstrevende priester van de Pius X-parochie.  Dat was hij vele jaren sinds midden de jaren zestig deze kapelanie werd opgericht omdat de moederparochie Sint-Jan Berchmans te groot werd bevonden.  Voordien was hij daar ook al lang onderpastoor... 

(foto: Jan Smets)

Het was één van de mooiste gesprekken die ik het voorbije jaar had.  In oktober tekende ik het verhaal van Clément De Rooster op - boer op de Battelse Warande.  Een babbel met een wijze en fijne man... Gisteren overleed hij - nét op zijn 88ste verjaardag...

(foto's: Jan Smets)

71 jaar werd hij...: René Jonckeer: één van onze grootste Mechelse jazzmuzikanten.  Hij is niet meer. Hij laat een leegte achter op de jazz-scéne waar hij een stevige reputatie genoot.  Terecht.In 1996 werd hem de titel 'Verdienstelijke Mechelaar' toegekend en vier jaar geleden was René nog één van de vijf genomineerden voor de Mechelse cultuurprijs 'De Mechelsen Iemer'.   René was een muzikale duizendpoot - multi-getalenteerd en gepassioneerd, veelzijdig maar ook bescheiden.  Hij zal gemist worden...

(foto's: Jan Smets)

Ongetwijfeld was hij één van de markantste bewoners van de Katelijnestraat...  Met zijn golvende grijze haren en zijn doorploegd gelaat had hij iets artistiek.  Dat was hij ook.  Zo vaak zag men hem in Mechelen lopen - gebogen rug, traag, met een boodschappentas in de hand...'komiskes' doende voor zijn wat ziekelijke vrouw. Zijn naam was wellicht door weinigen gekend, maar als karakteristiek volksfiguur hoorde hij in het decor van deze stad.  Hij zag er doorleefd uit - een tikkeltje sjofel ook.  Net zoals zijn huis: 'Den Witten Engel' dat er al even oud uitzag als hijzelf. 17de eeuws.  Met de littekens van lichtelijk verval - in scherp contrast met het aanpalende huis 'De Diamant' - een al even historisch pand dat méér dan knap werd gerestaureerd en zijn oude schittering hervond. 

Een paar jaar geleden mocht ik hem fotograferen toen hij op een plooistoeltje aan de overkant van de straat, zijn huis op papier zette.  Geconcentreerd fixeerde hij zich op de tekening en het potlood dat traag over het blad kraste...

Vandaag is de tijd voor hem gekomen.  Een hartaderbreuk werd hem deze namiddag fataal.  Gilbert Govaerts is niet meer.  Het potlood ligt er roerloos bij.  Deze stad verliest een iconisch figuur. 

(foto's: Jan Smets)

Muizen verliest vandaag één van haar markantste figuren...  Op de leeftijd van 71 jaar heeft Jef Du Bin ons verlaten.  Jef was al enige tijd ziek, maar op het moment dat alles er terug hoopvoller uitzag, ging het mis.  De voetlichten zijn gedoofd en het gordijn schuift toe...  Maar wie zo lang op de planken stond - enthousiast en vol overgave - zal nooit volledig in de coulissen verdwijnen...

Jef was een monument.  En ik weet dat dit vaak wordt gezegd van een overledene...  Misschien soms iets té snel...  Maar bij Jef is dit predikaat volledig op z'n plaats.  Jef schreef toneelgeschiedenis.  Vol vuur stond hij op en achter de scène, en met veel overtuigingskracht vocht hij voor het amateurtoneel.  Vorig jaar werd Jef in ons stadhuis gevierd voor zijn 50-jarige toneelcarrière.  Toen werd hij omringd door zijn lieve vrouw Mieke, zijn drie dochters, kleinkinderen en een trits vrienden: een warme kring van mensen rondom een warme en hartelijke mens.  Het eerbetoon was meer dan verdiend.  Jef was een Mechels  cultuurambassadeur van eerste categorie. 

We hadden hem graag nog langer in ons midden gehad....  Maar zelfs een regisseur heeft niet alles in de hand... Soms heeft het script verrassende wendingen...

Vandaag doven de voetlichten...  Het applaus sterft weg...het gordijn schuift toe. Maar het 'stuk' zal nog lang blijven nazinderen.  Figuren als Jef verwijnen nooit hélemaal en voorgoed in de coulissen... 

  (foto's: Jan Smets)

Hij was één van die hedendaagse Mechelse kunstenaars die me oprecht wist te raken en ontroeren.  Eind van dit jaar zou hij 71 jaar worden.  Maar het heeft niet mogen zijn.  Nadat hij de laatste jaren te kampen had met gezondheidsproblemen is hartfalen hem uiteindelijk fataal geworden. Beniti Cornelis stierf in de nacht van zaterdag op zondag in het Imeldaziekenhuis.  Met Beniti verdwijnt één van de allergrootste beeldende kunstenaars van zijn generatie.  Enkele jaren geleden werd Beniti Cornelis nog eens ten tonele gevoerd op de boeiende overzichtstentoonstelling 'Niet van gisteren' in het Cultuurcentrum, en in 2014 zette het Hof van Busleyden hem in de kijker met de expo: 'Serendipity. De kunst van het onverwachte'.  De lyrisch abstracte werken van Cornelis gingen er in dialoog met jazzy muziek van Frank Vaganée: een gedurfd concept.  Het is toen ook dat ik de kans kreeg bovenstaand portret van de innemende kunstenaar te nemen...

  (foto's: Jan Smets)

Naar goeie traditie hesen vandaag de Mechelse oud-scouts-en gidsen hun vlag op de Mechelse Sint-Romboutstoren.  En als die daar nu zo fier ligt te wapperen: laat ze dat dan toch vooral héél speciaal doen bij wijze van ere-saluut aan 'Gnoe' - Etienne Vanhamel.  Want overtuigde scout is hij altijd gebleven.  Eénmaal scout, altijd scout!  En die goeie daden: jawel!  die deed hij elke dag. 

Pater Etienne Vanhamel die als laatste Mechelse Franciscaan de deur achter zich toetrok is niet meer.  Amper 72 jaar, en na een een hopeloze strijd overleed hij dinsdag in het Universitair ziekenhuis van Edegem.   Onze stad verliest een bekend gezicht.  Pater Etienne was niet alleen de laatste minderbroeder met meer dan dertig jaar actieve dienst in onze stad...  Hij was daarnaast ook de graaggeziene oud-pastoor van de Heilig-Hartkerk in de Adegemstraat.  Je kan het wel stellen: de Heihoek verliest haar hart.  Maar 'onze' minderbroeder was nog méér dan dat.  Naast dit alles was hij ook de aalmoezenier van de Vlaamse Oud-scouts en Oud-gidsen van Mechelen (VOSOG).  Voordien was hij jarenlang aalmoezenier van de scoutsgroep Reinaert én districtsaalmoezenier.

  (foto: Jan Smets)

Vannacht heeft ze dan afscheid genomen...  In woonzorgcentrum Hof van Egmont waar ze de laatste jaren haar thuis gevonden had, is de bekende Mechelse dokteres-gynaecologe, Loe Lindemans overleden.   Ze was 94 jaar.

Loe Lindemans was een bekend Mechels figuur.  Ontelbare Maneblussertjes heeft ze mee op de wereld helpen zetten.  Rechttoe, rechtaan - zonder franjes en recht door zee.  Ze liet een onwisbare indruk na bij al die haar kenden. 

Laat me het woord 'monument' nu niet te vaak misbruiken.  Maar toch: in de galerij van Mechelse Sterke Madammen hoort zij zeker thuis.

Ooit kreeg ik les van haar toen ik de studies verpleegkunde volgde.  Met een monkellach denk ik aan haar terug.  Een klas die ze mocht, trakteerde ze op het einde van het jaar op astridjes.  Blijkbaar had ze dus een grote boon voor onze lichting.  We kregen er twee...  Soms bot, soms gul, temperamentvol, sociaalvoelend: het zijn allemaal adjectieven die bij haar passen.  Loe was niet in een paar zinnen te vatten.  Moet dat dan?  Loe was gewoon Loe.  En die drieletternaam zegt gewoon alles.  Kort maar goed.  Kort en bondig.  Zonder nonsens, zonder franjes.

Adieu Loe: het ga je goe...

(foto's: Jan Smets)

Een paar weken geleden was hij nog thuis in zijn woning in de Gerechtstraat, maar het was duidelijk dat het van kwaad naar erger ging met hulpbisschop Leon Lemmens.  Sterk vermagerend en haast onherkenbaar was hij na de zware behandelingen tegen leukemie die hij het laatste jaar had moeten ondergaan.  Zijn toestand kon toen al kritiek genoemd worden.  Hij stelde nog wat hoop in een beenmergtransplantatie.  Maar dit was de laatste kans die hij kreeg...  Het heeft niet mogen zijn.  Vorige nacht overleed in Gasthuisberg Mgr.Lemmens op de leeftijd van 63 jaar.  In 2011 was de geboren Limburger tot  titelvoerend bisschop van Municipa en hulpbisschop van ons aartsbisdom benoemd.  Op 3 april van dat jaar werd hij in de basiliek van Koekelberg tot bisschop gewijd.  Leon Lemmens was vicaris-generaal van het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen.  Op zaterdag 10 juni vindt zijn uitvaart plaats in de Sint-Romboutskathedraal, en dit om 11 uur.

(foto's: Jan Smets)

Nog maar net bereikt me het nieuws van het overlijden van Gusta Tys-Smets.  En dat was effe schrikken. Amper een week geleden was ze te gast in het populaire radioprogramma 'Mechelse Peper' van Bart Pepermans op Radio Opsinjoor.  Een paar weken geleden sprak ik haar nog op een vergadering van 'Welcome in Mechelen' en wou met haar toen een afspraak maken voor een interview op Mechelenblogt...  Dat zal er dus nooit komen...

Met Gusta verdwijnt één van de sterkste vrouwen die de Mechelse politiek ooit heeft gekend.  Ze was een markante persoonlijkheid die méér dan haar mannetje stond.  Jarenlang was ze actief in de Mechelse CD&V.  Gusta Smets was werkzaam als gemeenteraadslid en fractieleider van haar partij...

  (foto's: Jan Smets)

Vannacht overleed een week voor zijn 89ste verjaardag Pater Gilbert Boomgaert... Het ging al een hele poos niet zo goed met hem.  Nét op zijn verjaardag vorig jaar werd hij getroffen door een hersenbloeding, en lang was het kantje boordje of hij het wel zou halen.  Hij haalde het - maar nadien ging het meer en meer bergaf.  Pater Gilbert was een Mechelse jezuïet die vele vrienden had in deze stad.  Hij was dan ook een bescheiden en beminnelijke man; humoristisch ook.  Zijn sociale inzet was groot.  Hij zette zich in als wijkwerker, maar was vooral bekend als aalmoezenier in de Mechelse gevangenis.  Hij werd er door de gedetineerden op handen gedragen.  Lachend noemde hij zijn ex-bajesklanten 'zijn oudleerlingen'...  En zij betitelden hem als 'Padre'...

Ik had een babbel met een paar mensen die hem erg goed kenden..

(foto's: Jan Smets)

Geen toeters en bellen, en geen confettie vandaag...  Geen gekte, alleen...stilte.  De Mechelse carvavalisten rouwen om hun overleden 'First lady' - Louise Samison.  'Malou' heeft het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild, en laat alleen de goeie herinneringen achter bij de velen die haar kenden en hebben gewaardeerd voor haar grote inzet voor het Mechelse carnaval.  Want dat ze zich heeft ingezet voor het carnaval in deze Dijlestad, staat als een paal boven water.  Malou was jarenlang voorzitter van het Mechels Karnaval Komitée en bovendien voorzitter van de Gilde van de Maneblussers...

Malou werd 78 jaar.  Het afscheid kwam niet geheel onverwacht, want de Grote Dame van het Mechels Carnaval was reeds een tijdje ernstig ziek...

(foto's: Jan Smets)  

Er zijn van die mensen waarbij het woord 'kranig' een understatement is.  Julienne Standaert was zo iemand.  Jarenlang was ze de bezielende voorzitster van de Mechelse Internationale Robert Stolzclub - een culturele vereniging om 'U' tegen te zeggen.  Dat laatste heeft niet weinig te maken met haar gedrevenheid en inzet.  Vrijdag overleed Julienne Standaert-De Groof op de leeftijd van 93 jaar in het Hof van Villers....

(foto: Jan Smets)

Vannacht overleed in het Bonheidense Imeldaziekenhuis Irma Van Dessel, bij heel veel Mechelaars bekend als 'Irma van den Bridge', het café op de IJzerenleen waar de tijd bleef stil staan.  Ook voor 'ons' Irma staat nu de tijd stil.  Op 22 maart kon ze nog haar 73ste verjaardag 'vieren' in het ziekenhuis, maar de laatste dagen verslechterde haar gezondheidstoestand.

Irma is niet meer.  De IJzerenleen verliest een icoon...  Zonder Irma, en zonder den Bridge zal de IJzerenleen nooit meer hetzelfde zijn...