(foto: Jan Smets)

Amper zeven dagen na zijn geliefde echtgenote Carla Scantamburlo overleed gisterenavond oud-burgemeester Jos Vanroy.  De uitvaart van Carla zou maandag plaatsvinden,maar die is nu uitgesteld.  Het overlijden van Jos Vanroy kwam voor de familie niet onverwacht, daar hij op de palliatieve eenheid verbleef van het ziekenhuis.

Politiek heeft me altijd geboeid. Spijt dat ik die richting ben ingeslagen heb ik zeker niet. De problemen bleven nooit lang hangen, en ik haalde er veel voldoening uit. Ik probeerde ook altijd rechtuit te zijn en te zeggen wat ik te zeggen had. Als ik iets beloofde kwam ik die belofte ook na...

Jos Vanroy was in twee legislaturen 'onze' burgervader.  De eerste keer trad hij aan in 1977.  In 1982 werd hij opgevolgd door burgemeester Jef Ramaekers.  In 1988 was Vanroy opnieuw aan zet.

Jos Vanroy werd 84 jaar...

(foto: Jan Smets)

Net in deze periode dat KV-Mechelen hoge ogen gooit, overlijdt één van de iconen van de Mechelse voetbalclub.  Frans - Swa - Tuyaerts stierf op de leeftijd van 82 jaar. (°19 maart 1937).  De uitvaart van Swa gaat vrijdag 15 november door om 10 uur in de aula van onze Stedelijke begraafplaats.  Swa Tuyaerts woonde jarenlang met zijn echtgenote Mariëtte Verniers in de Plataanstraat in de Hanswijkenhoek.  Niet minder dan 306 wedstrijden speelde Swa voor geel en rood, en als kapitein was hij er bij toen de club de allereerste bekerfinale speelde in 1967 (tegen Standard Luik.  KV-Mechelen verloor deze match wel met 3-1).  Swa was een begenadigd voetballer - en daarnaast viel hij natuurlijk ook wel op omdat hij één arm miste.  Het belette hem niet om virtuoos met de bal om te gaan. Ondanks zijn beperking had de topaanvaller die hij was, een enorme inworp. Maar hij was ook geliefd vanwege zijn sportiviteit en innemende persoonlijkheid.

  (foto: Jan Smets)

Vanochtend overleed op 74-jarige leeftijd Kris Deckers in zijn woning in de Electriciteitstraat.  Het nieuws kwam niet geheel onverwacht.  Kris was al langer ziek ten gevolge van een hersentumor.  Toch heeft hij sereen en berustend dit lot aanvaard.  Kris is thuis mogen sterven, en dat kon alleen door de toegewijde zorgen van zijn partner Annie Vandersypt die alles heeft gedaan wat mogelijk was om deze wens van hem te kunnen waarmaken.

Kris Deckers was stadsgids sinds hij op pensioen was.  En de in Moissac (Frankrijk) geboren Antwerpenaar deed dit met passie in onze stad waar hij thuisgekomen was.  Hij schreef een aantal mooie artikels voor Mechelenblogt en maandelijks stelde hij een digitale nieuwsbrief samen met Mechelse onderwerpen onder de titel 'mijmeringen': boeiende wetenswaardigheden door hem verzameld, die hij gratis verstuurde naar de hierin belangstellende Maneblussers.

Maar de sociaalbewogen Kris was ook erg begaan met de vluchtelingenproblematiek.  Zo was hij een gedreven kracht binnen Welcome in Mechelen.  Een tijdlang verzorgde hij de nieuwsbrieven.  De manier waarop Annie en Kris een gevlucht Syrisch gezin onder de vleugels nam is zowel ontroerend als bewonderingswaardig te noemen.  Ik heb Kris de laatste jaren beter en beter leren kennen en kon eerlijke gesprekken met hem voeren over zijn ziekte... Vandaag verlies ik een dierbare vriend.  Mechelen verliest met hem een warme, aimabele persoonlijkheid...  Wellicht kent het 'grote publiek' hem niet.  Geloof ik graag.  Maar vandaag zet ik hem bij deze voor het voetlicht.  Hij verdient dit...

(foto's: Jan Smets)

Artikstiek bloed stroomde in zijn aders... Hoe kan het ook anders met Mechelse kunstenaars Jan De Smedt en Theo Blickx als ooms?   Zelf was hij vooral fotograaf, maar hij durfde wel de gangbare paden te verlaten om foto-grafisch uitdrukking te geven aan zijn meest creatieve gedachten.  In de jaren zestig was hij een voorloper van de zogenaamde 'gomdruk' en één van de eersten om te experimenteren met kleurfotografie in de doka en fotografisch te etsen.

De vader van Dirk beeldhouwde en zijn oudere broer Gunther was in onze stad ook een grote naam, en behoorde tot de generatie die men de laatste jaren wel eens rekent tot de 'erfgenamen van de artistieke kroeg Herten Aas'. 

Echtgenote Marijke Van Kenhove moet als kunstenares ook niet meer worden voorgesteld natuurlijk...

Kortom: het kunstenaarswereldje was de natuurlijke biotoop van Dirk Gooris.  Niet zo verwonderlijk om te begrijpen dat het inrichten van de Kunstvestdagen op de Keldermansvest, waar het echtpaar een wonderlijke, feeërieke en artistieke herenhuis bewoont helemaal iets was voor Dirk.  Voor dit prachtige tweejaarlijkse initiatief ontving hij trouwens in 2007 de prijs Culturele Verdienste van de stad.

De op 28 januari 1950 geboren Dirk Gooris overleed vandaag in Edegem.  Aanstaande woensdag 31 juli gaat om 10 uur zijn uitvaart door in de parochiekerk van Sint-Petrus en Paulus

(foto: Jan Smets)

Een authentieke Maneblusser was hij, met een groot hart voor zijn geboortestad en haar dialect.  Voor onze spreektaal had hij een zwak.  Méér zelfs: hij was er één van de grootste voorvechters van.  Niet dat hij het belang van de standaardtaal onderschatte.  Integendeel: hij vond het nodig dat je deze goed beheerste.  Maar hij vond dat het dialect een véél rijkere woordenschat had en je kon er ook meer nuances in kwijt. 

Clément Rochette is niet meer.  De op 1 juni 1935 geboren Mechelaar overleed eergisteren, op onze Nationale Feestdag.  Zaterdag 27 juli gaat de uitvaart van deze grote en sociaal bewogen stadsgenoot door in 'zijn' Sint-Jan Berchmanskerk aan de Brusselsesteenweg.  Om 11u30 wordt hij van daaruit ten grave gedragen. 

Clément was een man om graag te zien - Mechelen zal hem missen, om wie hij was en wat hij deed. Allemaal uit liefde voor deze stad en haar bewoners...

  (foto's: Jan Smets)

Xativa.  Historisch stadje op zo'n 60 km van Valencia.  Hier, op deze plek in Aragon woonde de familie Borja - landadel.  Ze leverde de Kerk 2 pausen.  Hun naam lieten ze later Italiaanser klinken: Borgia.  De geschiedenis zouden ze ingaan als corrupte, decadente kerkvorsten.  Dat pausdom was de ultieme bekroning van hun machtshonger... In het imposante kasteel op de bergtop boven de stad wordt het verhaal  van deze Borgia's verteld.  Nét op dat moment krijg ik een sms'je.  'Kardinaal Danneels overleden'...   Stilte  Ik wist dat de man al langer verzwakt was.  Toen ik hem een paar maand geleden zag, was dit duidelijk aan hem merkbaar.  Hij zat in een rolstoel en zijn blik leek naar binnen gekeerd. Toch schrik ik.  Aan de muren in het kasteel hangen portretten van de Borgia-pausen.  Paus worden was voor hen een doel op zich. Fel in contrast met Godfried Danneels die lang getipt werd als mogelijk pauskandidaat.  Naar verluidt had de in Kanegem geboren aartsbisschop - in 1980 'geadopteerd' door onze stad toen hij kardinaal Suenens opvolgde -  hier echt geen zin in.  Deze beker wou hij aan zich laten voorbijgaan.  Of hij ooit écht in aanmerking kwam als kanshebber, zal voor altijd een geheim blijven, besloten binnen de muren van de Sixtijnse kapel.

Op 85-jarige leeftijd overleed de in de Stassartstraat wonende kardinaal - in het voormalige Hotel Douglas dit Scott, op amper een paar tientallen meters van z'n vorige woon-en werkplek, het aartsbisschoppelijk paleis, waar nu opvolger kardinaal Jozef De Kesel huist.

Xativa.  Ik besef nu ook dat een interview met Godfried Danneels er nooit meer zal komen.  Dat had ik altijd gewild.  Het was moeilijk realiseerbaar.  Eenvoudiger verliep de afspraak met huidig aartsbisschop De Kesel.

In het aartsbisschoppelijk paleis ligt de overleden kerkleider opgebaard.  Vrijdag gaat z'n uitvaart door om 11 uur in onze kathedraal, en zal hij worden bijgezet in de eenvoudige crypte onder het hoofdaltaar, waar de meeste van zijn voorgangers begraven liggen.

Mechels kunstenaar Prosper de Troyer schilderde ooit de dode kardinaal Mercier op zijn sterfbed, betiteld als 'dood van een kardinaal'. (foto boven).  Als groot kunstminaar met 'n mooie en heel verscheiden persoonlijke collectie zou de kardinaal dit werk zeker kunnen appreciëren.  Zoveel jaar later na de dood van Mercier komen mensen een laatste groet brengen aan kardinaal Danneels.  De tijd zal oordelen over z'n lange kerkelijke loopbaan.  Ik ga er zelf niet dieper op in maar wil alleen herinneringen ophalen aan de laatste jaren van Godfried Danneels - van de eindfase van zijn aartsbisschoppelijke taak tot een paar maand geleden.  Ik had de kans om hem vaak van dichtbij fotografisch te kunnen volgen.  Daarom deze 'collage'...

(foto: Jan Smets)

Hij had net nog vergaderd met het Mechels Toneelverbond waarin hij al vele jaren actief was als secretaris... In de Hanswijkstraat is hij gevallen.  Achterover. Vermoedelijk hartproblemen .  Mijn zus Lieve heeft hem nog geholpen.  Jan werd naar het Imeldaziekenhuis gebracht.  Hij zou een nieuwe hartklep moeten krijgen, en overbruggingen.  De operatie was eigenlijk goed gelukt.  Maar er traden hartritmestoornissen op.  Hartmassage was nodig.  Het liep faliekant af.  Woensdag overleed hij.  Voor de operatie had hij nog het verslag van de vergadering van het Toneelverbond gemaakt en doorgestuurd.  Het werd zijn laatste wapenfeit.  Jan werd 80 jaar.  Hij verjaarde pas... op 19 februari...

Aan het woord is Lieve Du Bin.  Jan Van den Wyngaert was één van de beste vrienden van haar vader Jef.  Deze laatste overleed anderhalf jaar geleden.  Met Jan verliest de Muizense toneelvereniging Ik Dien haar tweede steunpilaar.   Jef Du Bin en Jan Van den Weyngaert waren jarenlang een tandem.  In het 90ste jaar van haar bestaan neemt Ik Dien afscheid van een monument.  Maar...hij hoeft niet alléén de scène af.  Ik Dien zorgt voor een passend en waardig afscheid.  Daar Jan weinig familie had, nemen de Muizense toneelvrienden dit ter harte...

(foto's: Jan Smets)

De laatste tijd ging het snel bergaf met zijn gezondheid.  Geheel onverwacht komt dit afscheid dus niet.  Hoewel.  We kregen de illusie dat deze zo vitale en energieke man de eeuwigheid had.  Gepassioneerd bezig was hij steeds.  Koster Jan Van Asch was de grootste kenner en pleitbezorger van 'zijn' begijnhofkerk. In de schaduw van deze prachtige barokkerk woonde hij vele jaren.  Samen met zijn Theresa.  In maart zou Jan 93 jaar worden.  Het heeft niet mogen zijn.  Donderdagochtend overleed hij in het ziekenhuis, en donderdag 14 februari gaat zijn uitvaart door in de Katelijnekerk.  Om 10 uur.  Deze kerk was pas een paar weken geleden nog in het nieuws omdat het feit werd gevierd dat 30 jaar geleden de Vlaamse begijnhoven werden uitgeroepen tot werelderfgoed van Unesco. Daar was Jan nog bij. Deze viering kon niet doorgaan in de Begijnhofkerk omdat daar nog steeds de restauratiewerken aan het interieur doorgaan.  De buitenkant van de kerk oogt al bijzonder fraai.  Nu is het wachten op het voltooien van de binnenkant;  Jan zal het jammer genoeg niet meer meemaken.  Ook zijn begrafenis kan er niet doorgaan...  Spijtig voor iemand die zo'n groot stuk van zijn leven zich als geen ander heeft ingezet voor dit schitterende monument.  In oktober interviewde ik Jan nog.  Toen was er nog geen vuiltje aan de lucht en leek er niks op te wijzen dat hij enkele maanden later het tijdige voor het eeuwige zou moeten ruilen.  Hij praatte toen honderduit over zijn leven en zijn kerk.  Hij kreeg voor deze verdiensten ooit het Sint-Rumolduskruis, maar dat feit wuifde hij bescheiden weg:

Da's goed voor op je doodsbrief.  Verder maakt het niets uit. Alles wat ik deed beschouw ik gewoon als een voorrecht. Ik ben blij dat ik dit alles mocht doen en daar ben ik dankbaar voor...

Mooier kon hij het niet uitdrukken...

(foto: Jan Smets)

Eén van de mooiste vertelstemmen van ons land zwijgt nu voorgoed...  Gisteren -23 december - met Kerstmis voor de deur, overleed in Den Olm in Bonheiden, de Mechelse voordrachtkunstenaar Francis Verdoodt.  Op de laatste dag van dit jaar zou Francis 77 jaar worden...

De woorden verstommen... De minzame taalvirtuoos Francis Verdoodt is niet meer.    Maar zijn warme poëtische stem blijft in onze oren klinken....  De verteller waar we ademloos naar konden luisteren zullen we niet licht vergeten..

(foto's: Jan Smets)

Nog wel die beelden in je hoofd hebben...  Nog wel die scheppingsdrang bezitten..., maar het niet meer kunnen omzetten in tekeningen of sculpturen...  Het potlood dat de lijn niet meer trekt zoals je het zou willen...  De beitel die niet meer te hanteren is...  Ik voelde de pijn van de ouder wordende kunstenaar bij Jan De Winter, bij Frans Van den Brande... grote Mechelse artiesten.  Maar misschien voelde ik nergens zo de frustratie en het stille verdriet zo scherp hierom als bij Frans Walravens en zijn echtgenote Angela Steylaerts. 

In zijn 90ste levensjaar overleed in Zonneweelde in Rijmenam, beeldhouwer Frans Walravens.  Nog niet zo lang geleden was hij hier naartoe verhuisd omdat het zelfstandig wonen te moeilijk geworden was.  Angela en Frans verlieten hun prachtige, inspirerende woning en beeldentuin in de Jodenstraat... Nu vertrekt deze begaafde en minzame man ons en Mechelen voorgoed.  Maar zijn beelden in onze straten en op onze pleinen zullen blijven spreken tot ons. Zoals op de Haverwerf: 'Kijken naar de maan' .  Angela, zijn steeds zo nabije vrouw, schreef er het volgende gedicht bij.  En vandaag ontroeren ze me meer dan ooit...

De maan staat laag vandaag... Mijn ogen drinken het licht terwijl mijn ziel in eindloosheid vergaat.  De maan staat laag vandaag... Mijn handen voelen de kille aarde die morgen weerom heerlijk warm zal zijn

Twee jaar geleden vroeg ik hem hoe hij ooit wilde herinnerd worden?  Hij bleef het antwoord schuldig.  Hij wist het niet.  Het afscheid mocht in alle stilte verlopen.  Zo zei hij het mij.  Toch zullen zijn beelden ons altijd aan hem herinneren. Schoonheid is immers eeuwig.

(foto's: Jan Smets)

Enkele jaren geleden was hij op de Boekenbeurs toen zijn voormalige leraar van het derde studiejaar van Scheppers bij hem langskwam.  Hij had een oud opstelletje van Luc bij, met een schitterende 9,5/10.  Het deed Luc veel deugd.  In opstellen schrijven kon hij al van jongsaf zijn creativiteit kwijt...  Het jongetje van toen werd een populair en gewaardeerd schrijver...  Een Mechelaar om trots op te zijn.

Gisterenavond overleed Luc Deflo in het Sint-Maartenziekenhuis.  Dat hij al langer ernstig ziek was, wist ik.  Hij kreeg een zwaar verdict te verwerken, maar ik zag hem nog regelmatig.  Toch was er geen ontkomen aan.  Op amper 60-jarige leeftijd gaat Luc van ons heen.  Het is Sven Van Haezendonck van Gazet van Antwerpen die gisteren als eerste het pijnlijke nieuws vernam en hierover verslag maakte.

Enkele jaren ouder dan ik was hij, en hij woonde in mijn wijk - de Hanswijkenhoek.  Het gezin Deflo was van de Abeelstraat. In deze wijk woont nog steeds zijn familie.  Zo zou veel later in één van zijn thrillers zelfs de Colomakerk fungeren.  Mechelen was sowieso hét decor van vele van zijn misdaadromans.  Op de schoolbanken was hij ondermeer klasgenoot van de eveneens bekende Mechelaar en 'Hanswijkenhoeker' Frank Deboosere.  De naar Brussel uitgeweken auteur kwam nog graag en veelvuldig naar zijn geboortestad.  Met veel plezier kwam hij jarenlang nog bijna wekelijks afgezakt naar Mechelen waar hij met zijn vrienden pinten kwam pakken op de Vismarkt...

(foto: Jan Smets)

Nog niet zo erg lang geleden maakte ik met hem een praatje op de Fonteinbrug...  Hij had het over vroeger en over de vele vrienden die hij de laatste jaren verloor...  Ook in het Hof van Egmont, waar hij de laatste 7 jaar verbleef, vielen al diegenen waar hij een fijn contact mee had één voor één weg.  En daar had hij het best moeilijk mee.  Het Mechelen van 'zijn' verleden deemsterde weg.  Zélf was hij nog méér dan behoorlijk in 'goeie vorm' - zowel fysiek als geestelijk.  Hij mocht dan wel resideren in een rust-en verzorgingstehuis: Leo Lepage was regelmatig op stap door zijn stad.  En hij was er trots op dat hij als 98-jarige nog op de computer werkte én een Facebookprofiel had.  Maar in erg korte tijd ging zijn mobiliteit toch achteruit.  Tot op hoge leeftijd genoot hij tenvolle van het leven.  Nu glipte dat leven uit zijn handen.  Gisteren overleed de voormalige kleermaker, die intens van deze Dijlestad hield; jarenlang actief was in het Mechels Cultuurleven én zich enorm inzette in 'Toren en Beiaard'...  Alles uit liefde voor 'zijn' stad en 'zijn' toren...

(foto: Jan Smets)

Ach nee: héél bijzonder was ze niet.  Ach nee, grootse dingen heeft ze nooit verwezenlijkt...  Maar in hoe ze was en wat ze deed was ze toch heel uniek.  Marie-Louiske Windels.  Vergeten zal ik ze nooit.  Een doodgewone Mècheles...  Madam-van-'t-gazettewinkelke... Altijd blijgezind door 't leven stappend, ondanks alle tegenslagen die ze te verwerken kreeg.  Ze bleef alleen over - weduwe, en kinderloos...  Maar ze probeerde van het leven nog mee te pakken wat ze kon... 

Marie-Louiske: een doodgewone Mècheles.  Simpelweg.  Maar zo bijzonder.  Ik heb kardinalen ontmoet, grote vedetten en oud-burgemeesters... En toch was haar levensverhaal me zo dierbaar dat ik het optekende in mijn eerste boek.  Ze was daar trots op, en aan iedereen vertelde ze op welke bladzijde je haar verhaal lezen kon. 

Ja, ze was ouder geworden, en ja...het stappen ging wat moeizamer...  Ja..het zat haar allemaal niet meer zo mee...

(foto: Jan Smets)

Vanavond overleed heel zachtjes één van de bekendste cafébazinnen van onze stad: Johanna 'Jeanneke' Willems - weduwe van de Mechelse voetballegende Torke Lemberechts.  Ze heeft hem vele jaren overleefd.  Torke stierf reeds in 1992.  "Als een warm dekentje viel de eeuwige rust over haar.  Haar lichaam was op.  Het was genoeg geweest", vertelt kleindochter Ann...  Jeanne was tot op hoge leeftijd héél vitaal en mocht beslist jaren liegen over haar werkelijke leeftijd.  Lang woonde ze boven café Glasgow op de Grote Markt - het café dat ze jarenlang met haar man openhield, en waar nu zoon Guy en schoondochter Jeanine achter de tapkraan staan.  De laatste jaren verbleef ze in rusthuis De Muze in Muizen.  Jeanne Willems werd 95 jaar.

(foto: Jan Smets)

Elk hoekje van 'zijn' kathedraal kende hij... Gehuwd was hij nooit, maar getrouwd was hij met de kerk van Sint-Rombout.  Hier bracht hij véle uren in door.  Heel devoot als hij was, had hij een enorme passie ontwikkeld voor onze metropolitane kerk waar hij méér dan 25 jaar hulpkoster was.  Vorig jaar ging hij op pensioen.  Zijn gezondheid was niet meer te best en ook was hij erg moeilijk te been geworden.  Nu is hij overleden: Paul De Jonghe - geboren op 7 mei 1951...  Donderdag aanstaande wordt hij om 11u30 in 'zijn' kathedraal ten grave gedragen...