(foto's: J.Smets) Gisteren trof ik haar ook op de Collectiedag in het Mechelse Erfgoedcentrum in Lamot.  Hier werden familieherinneringen aan de Eerste Wereldoorlog netjes geregistreerd en ingescand, en konden degenen die het wensten uitleg krijgen van experten over de objecten, en ook tips voor bewaring.  Vele Mechelaars waren op de uitnodiging ingegaan, en de mensen van Erfgoedcel, Mechelse Musea en het Archief hadden er dus hun handen vol mee.  Tal van persoonlijke verhalen en anecdotes konden opgetekend worden.  Het zijn waarschijnlijk de laatste getuigenissen die we nog zélf hoorden van onze voorouders die toen leefden...  Zo is dat ook bij Annemie Lamon.  De dag voordien had ik haar al ontmoet voor  een boeiend gesprek over het gezin van haar grootouders én overgrootouders, die de oorlogsjaren doorbrachten over het Kanaal in het Verenigd Koninkrijk.  In tal van foto's, kaartjes en poëzie-albums tekent zich het leven af van de families Baudot en Alpaert - kanttekening in de marge van de verwoestende Wereldbrand die door Europa raasde met niets ontziende kracht.  Nooit zou het worden als voorheen.  De Groote Oorlog trok een streep onder een voltooid verleden.  Een kogel in Serajevo was de ouverture van een dramatisch schouwspel zonder weerga, dat het leven van tal van mensen overhoop haalde.  Ook in Mechelen. Met de beschieting van Sint-Romboutstoren werd de Mechelse ziel geraakt.  Hiermee was de bezetting van de Dijlestad een feit - Mechelen werd een spookstad met lege straten.  De vlucht: vrees voor de toekomst deed ontelbare Mechelaars kiezen voor een tijdelijk of vier jaar durend verblijf in veiligheid in het buitenland....