(foto's: Jan Smets)

Ze is koket, modieus, de lippen netjes gestift...  Je kan haar door een ringetje halen.  Irma Van Dessel is een kleine, fiere vrouw, en ze contrasteert in haar kleurrijke modieuze verschijning sterk met het interieur van haar café, dat bruin, tijdloos, bruin, nostalgisch en...bruin is.  De geschiedenis hangt in de gordijnen en de muren van den Bridge op de IJzerenleen.  Hier bleef het Mechels Uur stil staan.  Den Bridge is zowat 'instituut' geworden: restant van een verleden dat enkel in sepiatinten en tussen kartelrandjes is te vatten.  Het is één van de laatste bruine café's van de binnenstad - epicentrum van herinneringen, museum van heimwee zonder zielepijn.  Het is volks in de verheven betekenis van het woord.  Hier voelen ze zich allemaal thuis: de van de markt weerkerende vrouwen, de commercanten en de straatlopers, de stadsgidsen, de toeristen, de studenten...  Ze komen en gaan, en keren weer. Bij Irma.  Irma is zélf een monument geworden.  Nu weet ik wel dat je zuinig moet zijn met dit predikaat.  En toch is het zo.  Irma is 'de moeder' van dit café - sociaal assistente-van-den-toog; beschermengel, luisterend oor, gezellig en met een groot hart.  Irma is onlosmakelijk verbonden met de IJzerenleen.  Den Bridge is niet trendgevoelig en niet hip.  En  nét daarom is het zo'n plek om gekoesterd te worden.  Misschien is het dat wat mensen zoeken binnen de muren van dit café: wamte en sfeer en thuisgevoel - een Mechelse haven waar het aanmeren de woelige zee doet vergeten...