(foto's: Jan Smets)
Op hotel in eigen stad: het is beslist een wat aparte maar boeiende ervaring. Enkele jaren geleden deden we dat al eens: We gingen onder de wol in 'kerkhotel' Martin's Patershof. En we maakten de oefening om ons toerist te voelen in ons Mechelen. Het vroeg wat van ons inlevingsvermogen. Maar leuk was het wel. Nu deden we het 'experiment' nog eens over. Waar we héél lang geleden nog in het water pletsten en baantjes trokken - gingen we nu logeren. 'Den ouwen dok' is netjes en heel geslaagd getransformeerd tot Van der Valkhotel. Onze stijlvolle kamer keek uit op de vroegere zwemkom - nu onder de blote hemel. De 'spuwbakjes' waren nog steeds aanwezig - ingewerkt in de fraaie fries, en 'den Hulleklont' stond daar nog altijd stoer te wezen met het geredde kind in zijn armen. Omdat de horeca tot 1 mei nog altijd potdicht is, hadden we nu de uitgelezen kans om culinair te genieten onder strikte corona-veiligheidsregels. Zo genoten we ten volle van een subliem vijfgangenmenu van het Mechelse restaurant Tinèlle. Een unieke samenwerking tussen hotel en restaurant. En natuurlijk spinnen ze hier beiden garen uit. Op andere weekends kwam het al even klassevolle restaurant Cenpourcent aan de beurt. De eerstkomende tijd zegt weer een ander toprestaurant de wacht aan: dan staat Dominique Tondeurs van het sterrenrestaurant Libertine achter de kookpotten. Ook restaurant Michel uit Dilbeek is te gast in de Van der Valkkeuken. Ik kan alleen maar zeggen: doen!
Toen in de groep van Katrien De Jaeghere, de tweede graad in de Freinetschool Villa Zonnebloem, 2 kinderen in de actualiteitsronde vertelden over een reportage waarin kunstenares Elke Lemmens miniatuurtaferelen maakt in schoenschrapers in Antwerpen, was dit meteen een idee voor een eigen project.
Deze dagen maakt de sloophamer een einde aan een belangrijk stuk Mechelse geschiedenis. Alles begon met Désiré-Paul Peeters die in 1885 werd geboren als zoon van een pachtboer. Later werd hij dokter. Sociaal bewogen als hij was geloofde hij sterk in geneeskunde in dienst van de mensen. Met zijn echtgenote Anna wist hij een kleine kliniek op te richten in onze stad. 'De kliniek van Peeters' werd een begrip. Later kwam het onder de naam 'Sint-Jozef' in handen van de Christelijke Mutualiteiten. Nog later werd het ziekenhuis één van de drie vestigingen van het Sint-Maartenziekenhuis. In 2018 verhuisden de laatste patiënten naar het splinternieuwe grote ziekenhuis aan de andere kant van Mechelen. Nu zal na de sloop van al de gebouwen een compleet nieuwe woonbuurt verrijzen: 'Maarten'. Tegen de zomer zal de sloop afgerond zijn en kan aan de opbouw begonnen worden. De eerste bewoners kunnen midden 2023 hier komen wonen...
(foto: Jan Smets)
Daarstraks kreeg ik een enthousiast telefoontje van Guido De Coninck. Enthousiast is hij wel meer, maar deze keer heeft hij naar eigen zeggen wel iets héél tofs te melden. Ik geloof het graag.
Het is krokusvakantie en we kunnen niet op verlof naar het buitenland. We mogen ook geen vrienden of familie zien... Dus heeft JCI Mechelen een oplossing bedacht om verstrooiing te brengen! Ze hebben niet minder dan een Digitale Escape Room gemaakt. En je kan hier aan meedoen tot 15 maart!
Het prikkelt mijn nieuwsgierigheid...
(foto: Jan Smets)
Ze ziet er stralend uit in haar oranje outfit. Want zeg nu zelf: zwart en grijs is voor ouwe mensen. En hoewel Maria De Pauw uit de Acaciastraat in de Hanswijkenhoek heel binnenkort 100 kaarsjes mag uitblazen, is ze zowel fysisch als mentaal nog in topconditie. Natuurlijk sputtert hier en daar wat - heeft ze af en toe een looprekje nodig en gaat haar zicht er wat op achteruit na een mislukte cataractoperatie. Maar verder oogt ze nog heel vitaal voor haar leeftijd. Eeuwelingen zijn geen unicum meer. Zopas was het ook burgemeester Joris die dit genoegen mocht smaken. Steeds meer ronden senioren deze kaap. Maar als je dan ook nog zelfstandig in eigen huis kan wonen: dan is het het wel een héle straffe prestadoen?" tie!
"Hoeveel jaar ze er nog bij wil doen?" vraag ik haar. Ze monkellacht: "Die honderdenvijf wil ik wel halen. Maar dan wel zonder corona hoor!" En dat laatste versta ik volkomen. Dat verdomde virus steekt dan ook wel wat stokken in de wielen. Het geplande feest kan niet plaatsinden. En dat vindt Maria doodjammer. Ze had deze verjaardag net zoals haar negentigste en vijfennegentigste maar wat graag gevierd met haar familie. Maar het is wat het is. Er wordt wel een alternatief gepland, en... het jaar is nog jong. Dat feest kan wellicht later wel plaatsvinden. Laat ons hopen...
