'Kunst verzacht  de zeden', dat zegt het spreekwoord. In de wachtruimte van het Mechelse vaccinatiecentrum staan vier schilderijen opgesteld waarvan er drie reeds eerder te zien waren op Het Kunstuur. Het vierde werk kondigt de nieuwe expositie van oktober aan.

De idee om de wachtruimte op te vrolijken met kunst kwam van Hans Bourlon, die als vrijwilliger meewerkt in het vaccinatiecentrum. Hij weet - net als iedereen - dat corona een probleem is of vormt. Hij vond dan ook dat je 'niet beter kan doen waneer je met een probleem in je hoofd zit, je zelf moet proberen een steentje bij te dragen in een oplossing'. Bij het rondlopen in de wachtruimte keek hij - net als de wachtenden - op een zwarte muur, maar in zijn verbeelding zag hij dan wat schilderijen. 

Op korte tijd kreeg Hans Bourlon het voor elkaar om vijf schilderijen in tijdelijke bruikleen te mogen opstellen in de wachtruimte. Ook Jan Simons, coördinator van het Mechelse Vaccinatiecentrum, was snel voor de idee gewonnen. De vier schilderijen komen uit verschillende privécollecties en zouden anders ergens in een depot staan. Nu kan iedereen mee genieten van de mooie werken. Eerder waren de schilderijen ook al te zien op de eerste voorstelling van Het Kunstuur, dat ook door de gebroeders Bourlon werd uitgedacht, en ondertussen al meer dan 50.000 bezoekers over de vloer kreeg. 

De schilderijen blijven minstens tot 24 juli in de wachtruimte van het vacinatiecetrum in de Mechelse Nekkerhal hangen. Op de ruggen van de stoelen is er een QR-code aangebracht waardoor je ondertussen ook kan luisteren naar het verhaal achter de schilderijen. 

Meer info op HetKunstuur.be.

Oscar VERPOORTEN, Picknick aan de Schelde (1927)

Verhaal verteld in Het Kunstuur 1 door Jo De Meyere

‘Het moet niet altijd de Leie zijn. De Schelde kan ook. Oscar Verpoorten, zoon van een Antwerpse goudsmid, begon zijn studies als graveur en tekenaar. Hij was schilder geworden als autodidact en na de succesrijke tentoonstelling Als ik kan in 1928 maakte hij hiervan zijn beroep. Hij toont de Schelde in al haar facetten: met zeilende scheepjes en rokende stomers of vanaf de dijk. Af en toe staan er vissers, maar vaak zijn er helemaal geen mensen. Het zijn taferelen uit een verdwenen wereld van dokken, sluizen en polderdorpen in weemoedig bruin en groen. Maar Verpoorten hield ook van stillevens en was een uitstekende portretschilder. Het schilderij Picknick aan de Schelde is een combinatie van dat alles. U ziet drie figuren in een rechtopstaande rechthoekige driehoek. Verpoorten zelf staat links vooraan, zijn handen losjes in de zakken. Hij kijkt ons aan. Zijn vrouw en dochter zitten neer en stallen de picknick uit: een thermos koffie en enkele vruchten. De rest moet nog komen. Op de achtergrond: de Schelde. De picknick zelf is als een stilleven. De horizon ligt op kniehoogte, waardoor een enorme grijze hemel het schilderij overheerst. Een hemel die eruitziet alsof er een enorme lamp – een laaghangende zon misschien – achter de schilder hangt en zo de figuren belicht in een intrigerend tegenlicht. Het schilderij straalt eenvoud en rust uit. Bijna heb je zin om erbij te gaan zitten en in een appel te bijten. Maar waarom het stilleven verstoren?’