(foto's: Jan Smets)

'Good job!'  Eindelijk is hij terug!  En daar kan ik alleen héél blij om zijn.  We hebben dan ook jarenlang moeten wachten voordat de arme-door-zweren-overdekte-Job-op-de-mesthoop opnieuw in het straatbeeld verscheen.  Met de regelmaat van een klok heb ik deze kerel aandacht gegeven op Mechelenblogt in de hoop dat het idee om hem terug te plaatsen zou opgepikt worden.  Het werd zowaar een rode draad doorheen het bloggebeuren.  Geduld is een mooie deugd.  Ik kan niet verhelen dat ik hem het liefst weer zag verschijnen op zijn oorspronkelijke plek: het pleintje voor het voormalige OLV-gasthuis in de Keizerstraat...  Maar goed: het is wat het is en zijn nieuwe stek is best OK.  Méér zelfs: hij zit hier - hoewel zwaar lijdend - mooi te wezen op een goed zichtbare plek.  Hij werd er op zijn sokkel geplaatst op de dag van mijn verjaardag.  En nu weet ik ook wel dat dit nu niet ter mijner eer en glorie is gedaan...: ik vond het een pracht van een verjaardagsgeschenk!  ;-)

Job is een bijbels figuur.  Een onfortuinlijk lot trof de man.  Met rampspoed werd hij overspoeld.  Maar toch bleef hij moedig overeind en zijn godsvertrouwen was zo groot dat al wat hij aan vreselijke dingen tegenkwam kon plaatsen en verwerken.

De symboliek van de noodlijdende Job was dan ook een dankbaar gegeven voor het maken van dit fraaie beeld.  Niet minder dan te toen erg vermaarde Mechelse beeldhouwer Jef Willems kreeg de kans om hem te sculpteren.  Hij werd geplaatst voor het 'nieuwe, 'moderne' ziekenhuis in de Keizerstraat, dat in de plaats kwam van het eeuwenoude ziekenhuis aan de Dijle: het eerste OLV-gasthuis (nu Diependael dat binnenkort wordt omgeturnd tot luxueus appartementencomplex).

Het 'verhaal' van Job paste in de tijdsgeest.  Het ziekenhuisgebouw en het standbeeld gingen in perfecte dialoog met elkaar.  En zo bleef het héél lang.  Totdat een prefab met kinderafdeling in de jaren tachtig op het plein geplaatst, Job dwong te verhuizen.  Tijdelijk werd definitief.  Job verdween uit zicht - tikkeltje 'vergeten' tussen het groen van de ziekenhuisvleugel op de Zwartzustersvest...

Zo begon m'n kruistocht!  Job diende weer te keren.  Prefab werd al lang geleden weer ontmanteld.  Het kon nu perfect.  Dacht ik.  Maar Job kwam niet terug.

Heel regelmatig bracht ik het in de aandacht. 

Maar Job bleef waar hij was.

Ondertussen verscheen kleine Kareltje op zijn hobbelpaard in de plaats.  Mijn stokpaardje werd een hobbelpaardje.

En Job?  Die kwam niet weer.

Beloftes werden gedaan.  Job zou een andere, zichtbare plek krijgen in de stad.  En dat is nu uiteindelijk ook verwezenlijkt.  Job kreeg een nieuwe plek in de OLV-straat - vlakbij de kerk van OLV-over-de-Dijle en vlakbij het naar de Dijle afhellende 'Pleintje' naar de Dijle - waar ooit het eerste gasthuis werd opgericht.

Ik ben uiteindelijk blij met deze nieuwe stek - die overigens ook door Marcel Kocken was gesuggereerd.  Hier is veel passage, en aldus mag Job op flink wat belangstelling rekenen.

Hij zit nu op een mesthoop die op een hagelwitte betonblok staat.  Niet iedereen is overigens erg blij met de keuze voor deze sokkel.  Maar over smaak valt niet te twisten.  Ik ben al blij dat dit prachtige, expressieve beeld terug zichtbaar is.

Met hem keerde op hetzelfde moment ook een ander bekend beeld terug: het 'meisje met de hond' werd na renovatie terug in de Kruidtuin geplaatst.  Eveneens op een soortgelijke witte kubusachtige sokkel.

Job is terug!

En ik?  ik ben er érg blij mee.  Eindelijk een mooi orgelpunt achter een jarenlange artikelenreeks die opriep tot eerherstel van onze Job!

LEES MEER:

www.mechelenblogt.be/2019/12/terugkeer-van-job