Hij is Mechelaar, heeft een plein in Ukkel, een bus-en tramhalte in Brussel, een laan op Linkeroever, staat op een Roemeense postzegel, heeft een ijskoud zeemansgraf en een eigen eiland, een eigen kuststrook en een eigen asteroïde.  Maar niks, nul, nada in ons Mechelen.

 

Zijn naam is Emile Danco.  Geboren in ons Mechelen in 1869 en overleden in 1898 studeerde deze 29-jarige Mechelaar, zoon van een strenge luitenant-kolonel in het Belgisch leger, af aan de Koninklijke Militaire School als luitenant bij de artillerie en werd hij de persoonlijke vriend van ene Adrien de Gerlache de Gomery.

 

 

Deze laatste zal bij velen een belletje doen rinkelen.  België mag dan een klein onnozel prutslandje zijn, maar we hadden de eerste trein op het Europese vasteland en de eerste auto : de Vincke Malines, lang voor de Minerva.  Deze Adrien de Gerlache, een jonge Belgische luitenant, ging samen met de noor Roald Amundsen aan boord van de Belgica (een omgebouwde walvisvaarder) voor een Belgische poolexpeditie.  Beiden slaagden in een eerste overwintering op Antarctica.

De Gerlache en Amundsen namen ook Emile Blanco mee voor waarnemingen omtrent geofysica en geomagnetisme.  Doch Emile Danco had niet het meest sterke gestel en tijdens de ijzige kou en het regenseizoen in de Antarctische wateren stierf hij aan een hartaandoening (Emile Danco leidde al geruime tijd aan hartklachten) .  Zijn observatie en werk werd daarna overgenomen door Georges Lecointe, tweede man van de Belgica.

 

Het dode lichaam van Emile Danco werd, tijdens het vastzitten van de Belgica in het pakijs, verzwaard om alzo dieper te kunnen laten zinken.  En al waren zijn collega-onderzoekers niet van een kleintje vervaard, zal deze begrafenis er serieus op inhakken.  Want het leven aan boord was hard en als je maanden vastzit en mogelijk enkel zeehonden-of pinguinvlees moet eten om scheurbuik te vermijden, dan zakt je enthousiasme en engagement tot onder het vriespunt.  Zeker toen, rond de periode van Danco’s dood, er totale duisternis heerste door de poolwinter.

 

 

Ter nagedachtenis werd tijdens de verdere expeditie een eiland naar Emile genoemd.  Danco Eiland grenst aan de Straat van Gerlache.

 

In a nutshell : De expeditie werd een succes doch moest naast Emile Danco nog een tweede dode betreuren : matroos Wiencke viel overboord en kon, ondanks pogingen om hem terug op te vissen niet meer gered worden.  En in 1990 kreeg Emile Danco postuum de 145ste polytechnische promotie aan de Koninklijke Militaire Academie in Brussel.

 

In de bibliotheek van Hasselt vindt men een album met 19 foto’s van de bemanningsleden.  Zeven foto’s zijn gesigneerd waaronder één door Emile Danco.