Het is Mechelen 1966.  Ons vader, ons moeder en ik, hun eerstgeborene, verhuizen van de Vrouw van Mechelenstraat naar de Koolstraat waar ik er twee zussen bijkrijg.  Van mijn eerste levensjaar tot mijn zesde is daar mijn leefwereld om daarna te verkassen eerst 3 jaar naar de Spreeuwenhuisstraat, dan 17 jaar tegenover frituur Paula op den Tervuursesteenweg en nu al decennia in de Mechelse binnenstad.  

 

 

Het was den tijd dat wij, de peuters en kleuters van aan den Battelsesteenweg ( hallo Familie Meel ), naar dat schooltje ( Nu de Vrije Basisschool De Luchtballon ) gingen in de Nieuw Beggaardenstraat.  Elke morgen en avond een fikse wandeling met een meewandel-buurvrouw langs den Battelsesteenweg ( waar dat kruidenierswinkeltje was met die kleurrijke linten in de zomer tegen de vliegen ) tot aan de ring en via het oude Winketbruggetje naar de Plankstraat om vlakbij kruidenierswinkel “bij Janneke” op ’t Veer af te slaan en alzo in de kleuterklas van juffrouw Schoeters te gaan spelen of om bij zuster Rogeria onze veters te leren strikken.  Van die laatste heb ik nog een oude klasfoto ( hallo, Diane Bueremans ). 

 

 

Omdat we nog te jong waren om in den be(e)md van de Frans Broersstraat of tussen de autowrakken van garage Schippers te gaan ravotten ( dat was enkele jaren later ) was ons speelterrein onzen hof thuis.  In bovengenoemde Koolstraat 15 hadden we gelukkig ne diepe en smalle tuin met een gangpad met langs de ene kant een graspartij en langs de andere kant een bloemenpartij.  Aan de kant van de bloemen waren we afgeschermd van de buren door betonnen platen doch langs de graspartijkant was er gewoon nen tuindraad gespannen zodat ons moeder en vader, bij goed weer, een praatje konden maken met de buren.  

 

Die buren waren de wat oudere Rosa en Willy.  Hun achternaam heb ik - als peuter zijnde - nooit geweten doch de toen 13-jarige dochter heette Victoire.  Deze dochter woonde later in ( wat wij noemden ) dat kabouterhuizeke aan het einde van de Koolstraat, vlakbij de Leuvense Vaart en deze gaf, begin jaren ’90, met haar man ook les in het toenmalige RIKA ( nu IKA ) dat toen nog gevestigd was in het arresthuis op het einde van de Stassartstraat ( nu Holocaustmuseum ).

 

Rosa was vermoedelijk huisvrouw en geen idee welke job Willy uitoefende maar beiden hadden een passie voor het poppentheater.  Rosa kon erg goed naaien en maakte van allerlei stoffen de mooiste kleedjes voor de poppen die ze dan voorzag van allerhande tierlantijntjes en parels.  En Willy was een gedreven schrijnwerker buiten zijn werkuren en fabriceerde naast de geraamtes om de armen van de poppen te laten bewegen ook de gegroefde poppenhoofden.  En tijdens een praatje tussen de buren werden hun pareltjes bovengehaald om de goedkeuring van hun buren, ons moeder en ons vader dus, te verkrijgen.  Een zalige tijd dus, daar in de Koolstraat.  Het was de hoogtijd van Jef Contryn en zijn stadspoppentheater.

 

 

 

Na alle verhuizingen hebben we alle contact verloren met Willy en Rosa.  We kregen handpoppen van Sinterklaas, keken naar de Fabeltjeskrant, waren enkele keren met de klas te gast in het Stadspoppentheater en zoals velen zot van de Muppets op TV ( Ons vader lievelingsmuppet was Fozzie de beer en de mijne Animal ).  Poppentheater kon ook ons Kareltje wel smaken, afgaande van de tekening van Willem Geets, en als morgen corona weg is zal het klaon sôôt uit Mechelen en Omstreken opnieuw massaal in de rij staan aan de Beeldsmederij, neuffe de Heilige Geestkapel.  Hopelijk staan die houten poppen daar ook nog naast de zitbank van Gimycko.  Elke Mechelaar heeft nu eenmaal een zwak voor onze houten pop Opsinjoorke en als ge in Brussel zijt moet ge ook eens langs Koninklijk Poppentheater Toone.