Na het ongefilterd lozen van uw afvalwater in uwen hof of in de nabijgelegen beek, zoals in Bênaa, is gemillimeterd gras in aoven hof ook zo oldskool en... hartstikke saai.  En Mechelen gaat mee in de Vaart der Volkeren want ook hier gaan ze bladeren laten liggen op straten, pleinen, in parken en bossen.

 

Ik herinner me nog het verjaardagsfeestje van een klasmaat uit de eerste vier leerjaren van de lagere school op de Olivetenvest ( yo, Geert Teugels ).  Terwijl wij nog in de Spreeuwenhuisstraat woonden en enkel een koertje met kolenkot bezaten, kwamen we bij de familie Teugels in een wilde tuin terecht.  Geert woonde langs het jaagpad, gelegen aan het einde van de toenmalige Stuivenbergvaart (nu doorgetrokken) dat doorliep tot aan de Uilmolenweg.  Vol met bomen, afgevallen bladeren en bramen en struiken was daar geen opkuisen aan voor Geert of zijn ouders, maar wat een geweldige plek om als klein padodders daar te rennen en spelen.

 

 

In 1974 verhuisden we dan naar een spiksplinternieuwe woning langs den Tervuursesteenweg op Coloma.  Het was het laatste onderdeel van tuinwijken alvorens de blokken van de Mahatma Gandi-straat enkele jaren later werden gebouwd.  Tegenover Frituur Paula was daarvoor nog een wat uitgezakte en klammige wei die met steenafval werd opgehoopt om er de nieuwe woningen op te zetten.  En ieder huis had een tuintje, de meesten met gemillimeterd gras en hagen voor de privacy.  Naast de betonnen palen voor de waskoorden bezaten wij ook nog enkele tuinhoekjes die ons moeder versierde met bloemmekes.  Maar als ge een schup in de grond stak, kwamen er geregeld baksteenfragmenten mee boven.

In vergelijking met de megatuin van Geert langs de Vaart konden wij, in onzen hof, enkel een balletje trappen, een pingpongtafel zetten of enkele strandstoelen neerpoten om wat zon mee te pikken.  En als het lente werd, had ik het aan mijne tutter want dan riep ons vader mij op om - elke 14 dagen - het gras af te doen.  Zonder groene vingers en met een lang gezicht werd dit karwei afgehaspeld met zo een stoemperke.  Als den opvangbak eraan hing, had ge achteraf wel een serieus pak kuiswerk om al dat (nat) gras eraf en eruit te halen en zonder opvangbak kon ge achteraf nog eens al dat gras gaan bijeenharken.  Doch toen we in den Brico van Zemst een elektrisch grasmachine gingen halen, pakte ons vader ons dat "zomers plezier" af en deed hij het zelf.  We hadden wel geen bomen maar tijdens de herfst waaiden de bladeren van de bomen nabij het gezamenlijk speelpleintje wel gezwind de tuinen in met het nodige harken tot gevolg.

 

Wild bos heeft zijn charmes.  Vooral als ge na een flinke regenbui door bijv. het Vrijbroekpark loopt en de vers gewassen bomen hun geuren afgeven.  En een wild bos is weer eens wat anders dan een onnatuurlijk bos.  Omdat ons vader van Schelle afkomstig was, reden we geregeld met het openbaar vervoer langs de Gentsesteenweg richting Willebroek en Boom om alzo tot in Schelle te geraken.  En voorbij het voetbalveld van Heffen S.K. hebt ge daar dat man-made bos liggen : Alle bomen op een rij, zowel op de Noord-Zuid- als op de Oost-West-as, zoals soldaten in het leger.  Langs alle kanten gelijk van elkander.  Gewoonweg grellig.

 

Nu zult ge zeggen : Ja, maar wilde bossen en wilde tuinen veroorzaken, meestal na een goeie regenbui, ook een serieus glad bladeren-tapijt.  Het is inderdaad uitkijken bij een betere wandeling of tijdens een fietstochtje, maar ge moet er ook niet met hoge snelheid over gaan racen met uwe nieuwe speed-pedelec.  En zo ne bladblazer vind ik maar knudde, want eigenlijk meer geschikt voor een spelletje Zwerkbal of Quidditsch !  Herfst heeft meestal zijn charme en kleuren : waar is den tijd dat we wilgenkatjes vonden langs de Jubellaan en gedroogde eikenbladeren overtekenden in onze schoolschriftjes ?