(foto links: Jan Smets- Annemie Du Bin)

92 seizoenen speelden we toneel in de parochiezaal van Sint-Albertus in Muizen, maar binnenkort valt het doek.  Definitief.  Graag hadden we nog tot eind april op deze plek verder gedaan, maar dat zit er helaas niet in.  Het bisdom wil ons eruit.  Al vele jaren hing dit besluit als een zwaard van Damocles boven ons hoofd.  Maar nu is het zover.  De site waar de zaal gevestigd is krijgt een herbestemming.  Dat is het plan van de Vereniging voor Parochiale Werken, maar tot hiertoe is hier nog niks concreet over te horen.  Jammer ook de voormalige kerk geen ontmoetingscentrum voor de wijk gaat worden.  Maar ook dat gaat niet door.  We zullen voor de toekomst op zoek moeten gaan naar een nieuwe locatie.  Maar laat ons nog even alles op alles zetten om dit najaar te besluiten met een voorstelling voor jong en oud.  We zijn trouwens het enige Mechelse amateurgezelschap die dit aandurft.  Maar we kunnen dit ook corona-veilig.  Onze zaal is groot genoeg om het te kunnen waarmaken...

Ik heb een babbel met Annemie Du Bin, voorzitter van de toneelvereniging.  Zij volgde haar vader - de betreurde Jef Du Bin op.  De toneelmicrobe zit deze Muizense familie in de genen.  Binnenkort staan er naast andere verdienstelijke spelers ook een aantal familieleden op de planken.  Ze konden dus veilig repeteren in 'bubbels'...

Sunjata - het stuk dat Ik Dien ons serveert - is een verhaal over een West-Afrikaanse held.  Maar dan ook een échte.  Zijn naam is Sunjata.  Het begint nochtans niet goed daar hij als kind verlamd is en daardoor uitgelachen en vernederd wordt.  Later moet hij vluchten en zwerft hij jarenlang rond door West-Afrika.  Maar zijn tocht maakt hem sterk en wijs.  Zo sterk en wijs dat hij koning wordt.  En...niet zomaar één.  Hij wordt de grootste koning van West Afrika.

Het stuk werd geschreven door Pieter Embrechts en het is de Mechelse Martje Ceulemans die het regisseert.  Martje speelt ook nog mee in voorstellingen van Max Last en  De Kleine Speeldoos.  Martje die afkomstig is uit Leuven en daar ook werkt in Het Stuk, volgde haar toneelopleiding in Maastricht.  Ze komt uit een artistiek nest.  Haar vader Jef was regisseur aan de VRT en haar moeder, Niki De Meyer, gaf lang les aan de Mechelse academie.

Speeldata: 17, 23, 24, 30 en 31 oktober om 20 uur.  Er is ook een kindervoorstelling (vanaf 6 jaar) op 31 okober om 14 uur.

(je kan enkel per mail of via de website reserveren.  Op deze manier kan Ik Dien gemakkelijker een aanwezigheidsregister aanmaken)

www.toneelikdien.be

Annemie:

We hebben lang getwijfeld wat we zouden doen in dit speciale 'coronajaar'....  Spelen of niet spelen.  Vanaf het moment dat duidelijk werd in welke omstandigheden we konden beginnen repeteren, zijn we toch van start gegaan.  Niet met ons oorspronkelijk plan, maar met een stuk dat aangepast werd aan deze tijd: een echt sprookje - zo eentje van 'er was eens...' en 'ze leefden nog lang en gelukkig'...  Want: we gunnen ons publiek een ontspannende avond.

Annemie vertelt me dat ze nogal optimistisch van aard is.   Veel schrik heeft ze zelf niet.  Je kan niet op alles voorbereid zijn zegt ze, maar er ligt een noodscenario klaar.  De moed houdt ze er alvast in.

We zochten een toneelstuk met een kleinere bezetting.  Slechts zes mensen staan op de scène: een uitzonderlijk jonge cast.  Twee nieuwe actrices maken hun debuut.  Er is echt wel wat talent in Muizen.  Fier zijn we ook op het feit dat een gediplomeerd beiaardier (Serafima Yavarouskaya) zal meedoen!  Als enige toneelvereniging in Mechelen wagen we het er op.  Dat kunnen we doen omdat we in onze zaal op een veilige manier tot zestig toeschouwers een plaats kunnen geven.  We hebben deze ruimte.  Vele gezelschappen hebben dit helaas niet.  Dat is wel minder dan we normaal kunnen zetten (zo'n vijfentachtige tot honderd mensen), maar we kunnen tenminste spelen.  En daar zijn we blij om. 

Leuk en ook 'meegenomen' is dat er perfect in bubbels kon gerepeteerd worden.  Tot een paar weken geleden deed men dat zelfs in twee aparte bubbels. Eind juli is men beinnen repeteren. 

Zo konden we dit op veilige manier doen.  Dat heeft ook alles te maken dat een aantal familieleden op de planken staan.  Daardoor konden we toch enkele scènes anders ensceneren omdat ze toch al in dezelfde bubbel zaten. 

 

Alles wordt zo veilig mogelijk gehouden.  Zo worden een aantal maatregelen genomen: in-en uitgangen in éénrichtingsverkeer; er kan enkel met payconiq worden betaald en de bediening aan de tafels wordt aangepast.

(foto's repetitie: Annemie Du Bin)

Graag had men nog tot in april in de zaal gespeeld zodat men ook nog een allerlaatste stuk zou kunnen laten doorgaan.  Men heeft een billenkletser op het programma staan.  Men hoopt er nog op dat men dit zal kunnen verwezenlijken.  Afwachten...  Dan zou men in schoonheid kunnen afsluiten.  Anders moet men een alternatief zoeken.

Hout vasthouden dus...