(foto's: Jan Smets)

De herfst wint het duel.  De zomer dient af te druipen.  Het opgevend.  Hij stuurt z'n kat.  Het is genoeg geweest.  Hij verdwijnt op kousenvoeten met de staart tussen de poten.

's Ochtends langs de Vrouwvliet versluiert de nevel het kille water.  Het worden weer andere tijden...

Met heimwee neem ik afscheid van de zomer.  Vivaldi hield van de vier seizoenen.  Aldus.  Het moet.  Maar laat me de weemoed om wat was. 

Fietsend langs de Vrouwvliet.  Een ochtend die de geur van herinneringen met zich meedraagt...

De bladeren maken zich klaar om te vallen...  Verdroogd, rijk verkleurd -  in zich de warme gloed krampachtig vasthoudend... tot kleurloosheid en stilte en duistere dagen alle memorie aan een zomer doen vergeten.

Het moet.

Maar laat me de weemoed om wat was.