(foto's: Jan Smets)

Dat ze een dame met klasse was dat wist iedereen die haar ooit heeft ontmoet.  Steeds was ze om door een ringetje te halen.  Een paar jaar geleden interviewde ik haar nog naar aanleiding van een tentoonstelling rond Rik Wouters en zijn tijdgenoten, in haar Kunst & antiek- galerij cg in de Sint-Janstraat.  Het was een bloedhete dag en ze droeg een keurig mouwloos zomerpulletje.  Ik vroeg haar of ze even wou poseren voor een foto ter stoffering van mijn artikel.  Ze schrok.  Nee: zo zou ze niet in beeld willen komen.  Dat kon hélemaal niet.  Snel trok ze een vestje aan.  Daar stond ze op.  Alleen zo wou ze zich vertonen voor mijn lens!

Enkele weken geleden overleed Marie-Louise Grouwet, geboren Vervliet, in woonzorgcentrum De Lisdodde in de Frans Broersstraat.  De ooit zo intelligente en kunstminnende grote lady was daar nog maar sinds februari opgenomen.  Lang heeft ze dus niet gewoond in wat haar nieuwe thuis werd sinds de ziekte van alzheimer jammer genoeg haar slopende werk begon te doen.  Toen kreeg ook dat vreselijke virus haar in zijn macht.  In haar 82ste levensjaar stierf Marie-Louise, een op en top Mechelse met een onstuitbare liefde voor haar stad.

Omdat ik hier toen niet de nodige aandacht aan kon besteden doe ik het nu...  Want het is moeilijk, zo niet onvergeefbaar om voorbij te gaan aan het afscheid van deze bekende vrouw die méér dan haar sporen verdiende in onze stad.

Het was telkens weer een belevenis om binnen te stappen in haar galerij die ze opende in 1987.  Met enorm veel vakkennis én liefde sprak ze over de werken die ze hiet tentoonstelde.  Ze kon er uitgebreid en boeiend over vertellen.

Ze had het artistieke dan ook in haar bloed.  Zo volgde ze ooit les aan onze Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten.  Later werd ze één van de leden van de toen opgerichte vereniging voor leerlingen en oudleerlingen van de academie: 'Academia'.  Deze vereniging telde in 1960 - tien jaar na haar oprichting - 257 leden, en ter gelegenheid van dit lustrum werd er een expo opgezet in ons Cultureel Centrum.

Marie-Louise deed er ook aan meer en werd er aangekondigd als een jonge Mechelse kunstenares van wie de grafische werken de aandacht opwekken wegens de bijzondere techniek die ze hanteert.  Met ragfijne lijnen en stippen tekent zij levende bloemen en planten - een perfecte mix van realisme en abstractie.  Men zei van haar dat ze een ongemeen poëtische verbeelding had...

Op deze foto die werd geschoten ter gelegenheid van het bal van Academia in 1953 kan je de nog jonge Marie-Louise aantreffen:

(Marie-Louise uiterst links.  Foto uit het boek 'Niet van gisteren')

In onze academie volgde Marie-Louise Vervliet sierkunst tussen 1949 en 1965.  Nadien vervolmaakte ze zich in tekenen en sierkunst in Gent ussen 1955 en 1961.

In 1959 werd Marie-Louise lerares in het Stedelijk Technisch Instituut.

Daar werd ze een door velen erg gewaardeerde leerkracht.  Hier toonde ze zich een warme persoonlijkheid met een groot gevoel voor schoonheid.

(in ons cultureel centrum)

Marie-Louise die ondertussen gehuwd was met journalist Albert Grouwet, was steeds een bezige bij.  Nooit zat ze stil.  Om maar één ding op te noemen: haar artistieke creativiteit kon ze ondermeer uitleven bij het maken van poppen voor wat toen nog het Mechels Stadspoppentheater werd genoemd.

Het echtpaar Grouwet-Vervliet hield erg veel van Mechelen en haar patrimonium.  Zo zou echtgenoot Albert later nog de verwaarlozing van de Ommegangfiguren aanklagen. 

Vele jaren later - weduwe geworden - organiseerde ze in 2012 een tentoonstelling in haar galerij over deze  Mechelse Cavalcade en in ere herstelde Ommegang.  Ik breng het hier nog eens graag in herinnering:

www.mechelenblogt.be/2012/05/over-cavalcade-en-ommegang-galerij-cg

Het koppel kreeg één zoon: Carl, die nu in Berlijn woont.

Marie-Louise engageerde zich ook als politica.  Zo zetelde ze een hele poos als gemeenteraadslid voor de liberale partij in Mechelen.  Door vriend en vijand werd ze hier gewaardeerd.  Ze werd als stijlvol betiteld, maar eveneens als sterk en geëmancipeerd met een groot hart voor Mechelen.  Klassevol en correct.

(op tentoonstelling in stadsmuseum Hof van Busleyden)

Je kon uren luisteren naar Marie-Louise.  En dat deed ik ook graag.  Bijzondere herinneringen heb ik aan haar verhalen over Rik Wouters en zijn tijdgenoten...  Ook dat artikel dat ik in 2011 hierover maakte, diep ik nog eens graag op;

www.mechelenblogt.be/2011/08/voor-rond-na-rik-wouters

Stil is Marie-Louise Grouwet-Vervliet in deze surrealistische tijden van ons weggegaan...  Maar tussen de plooien van de recente Mechelse geschiedenis zal ze niet snel verdwijnen.  We zullen haar in onze stad missen: zij én haar galerij die zo'n bijzondere scharnier was tussen Hof van Busleyden en Sint-Janskerk...: een oase van elegante rust en kunstzinnigheid.  Het laat in Mechelen een leegte achter...