Lockdown

met categorie:  

 

(foto's: Jan Smets)

Het is onwezenlijk stil in de stad.  De zon geeft katoen, maar de terrasjes zijn opgeborgen.  Nauwelijks een passant.  In de Bruul skaten twee jongetjes.  Een moeder duwt een kinderkoets en een oudere man laat zijn hondje uit.  Twee Paasbomen voor het stadhuis staan mooi te wezen tussen uitbundige lentebloeiertjes.  Aan de Kraanbrug ontmoet ik haar: Bea Vancamp.  Ze woont vlak in de buurt.  Net zoals elke dag sinds 'alles op slot ging' maakt ze een kort wandelingetje naar de Dijle en de brug.  In haar hand heeft ze een wit lintje vast dat ze even later vastknoopt aan de brugleuning.  Ieder moet hier zelf maar de betekenis aan geven zoals hij of zij wil.  "Ik doe het voor alle grootouders die hun kleinkinderen nu moeten missen, én voor de mensen uit de zorgsector!"  Bea wil dit doen zolang de lockdown duurt...

 

(op Sint-Rombout hangt de witte vlag... windstil)

 

Zelf ziet Bea haar kinderen deze dagen ook niet.  Kleinzoontje Louie zal ze nog lang moeten missen.  Ze begrijpt de maatregelen maar al te goed.  Bea beseft dat ze héél erg nodig zijn als we snel uit deze crisis willen geraken.  Daarom is ze ook zo verontwaardigd als mensen de goeie raad in de wind slaan en toch blijven samenkomen of de broodnodige regels negeren.  Vorige zondag vond ze het zelfs té druk in het centrum.  En niet iedereen respecteerde de nodige afstandsregels.  Zijzelf probeert zich er strikt aan te houden.  Tot enkele dagen geleden sprak ze soms af met een vriendin op een bankje - ver genoeg van mekaar - maar ook dat laatste doet zenu niet meer.

Het leven is voor Bea - net zoals voor ons allemaal - in een ander ritme gekomen.  De vrouw die vroeger in de Hanswijkenhoek woonde was altijd een bezige bij.  Velen kennen haar als een gedreven kracht bij de Speelpleinen Weyneshof.  En weer anderen weten dat haar bedrijvige vingers flink wat werk verzetten bij het maken van kledij voor het Mechels conservatoriumballet. 

Ook de wekelijkse samenkomst met haar vriendinnen op de Grote Markt behoren nu tot het verleden.  Hopelijk duurt het allemaal niet te lang meer.  Maar ze wil geduld oefenen.  Een keuze hebben we niet.

En morgen zal ze hier terugstaan.  En overmorgen.  En volgende week... 

Van een grote lap witte stof scheurde ze strookjes.  Elke dag knoopt ze een lintje vast aan de Kraanbrug.  Net zoals het aan de overkant van de Grote Plas een gebruik is om gele lintjes in een boom te hangen - wachtend tot een soldaat weerkeert naar huis en familie...

Een wit lintje - elke dag opnieuw.  Wachtend op wat komen zal.  Vol verwachting en hoop... 

Tijden van lockdown...

 

 

Ik loop nadien de kathedraal binnen.  Alle kerken zijn nu gesloten, maar Sint-Rombout ontvangt graag al diegenen die even tot rust willen komen.  Eucharistievieringen zijn er nu niet.  De Goede Week ziet er voor de gelovigen héél anders uit.  En zondag wordt het een vreemde Pasen.

Het is stil in de immense ruimte.  Iemand steekt een kaarsje aan bij OLV-van Mirakelen.  In het hoogkoor blinkt het zilveren reliekschrijn van Rumoldus.  Nabij het altaar hangt een klein palmtakje.

Een tekst op een bord trekt de aandacht.  Daarnaast liggen nog bladen waarop dezelfde mijmertekst is afgedrukt.  Je mag hem meenemen

Traag laat ik de woorden tot mij komen.  Of je nu gelovig bent of niet: het zijn zinnen die raken. 

 

Ja, er is angst.

Ja, er is isolatie.

Ja, er wordt gehamsterd.

Ja, er is ziekte.

Ja, er is zelfs dood.

Maar

Ze zeggen dat je in Wuhan

na zoveel jaren van lawaai

de vogels weer kan horen zingen.

Ze zeggen

dat na slechts een paar weken van rust

de lucht niet langer stijf staat van de smog

maar blauw en grijs en helder is.

Ze zeggen dat er in de straten van Assisi

mensen elkaar toezingen

over de lege pleinen

en hun ramen openhouden,

zodat zij die alleen zijn

de geluiden van families

om hen heen kunnen horen.

Ze zeggen dat een hotel

in het westen van Ierlang

gratis maaltijden aanbiedt

en bezorgt bij hen die aan huis gebonden zijn.

Vandaag is een jonge vrouw die ik ken

druk bezig om in haar buurt

flyers te verspreiden met haar nummer

zodat ouderen iemand hebben

die ze kunnen bellen.

Vandaag bereiden kerken, synagoges,

moskeeën en tempels zich voor

om dakloze, zieke en vermoeide mensen

te kunnen verwelkomen

en onderdak te bieden.

Over de hele wereld beginnen mensen

te vertragen en te reflecteren.

Over de hele wereld kijken mensen

op een nieuwe manier naar hun buren.

Over de hele wereld worden mensen

ontvankelijk voor een nieuwe werkelijkheid,

voor hoe groot we eigenlijk zijn

en hoe klein onze feitelijke controle,

voor wat er werkelijk toe doet.

Voor liefde.

Dus we bidden en realiseren ons:

ja, er is angst,

maar er hoeft geen haat te zijn.

ja, er is isolement,

maar er hoeft geen eenzaamheid te zijn.

Ja, er wordt gehamsterd,

maar er hoeft geen gierigheid te zijn.

Ja, er is ziekte,

maar de ziel hoeft niet te lijden.

Ja, er is zelfs dood,

maar er kan altijd

een wedergeboorte van liefde zijn.

Word je bewust van de keuzes

die je maakt voor je leven nu.

Vandaag.

Adem.

Hoor,

achter de fabrieksgeluiden van je paniek,

zijn de vogels weer aan het zingen,

klaart de hemel op,

is de lente in zicht.

En altijd worden we omringd door Liefde.

Open de ramen van je ziel.

En al ben je niet in staat

om de ander over het lege plein aan te raken:

Zing.

 

(Richard Hendrick)

 

 

Stil verlaat ik de kathedraal.  Ook buiten is het stil.  Maar de gele narcissen op de Grote Markt dragen in zich de hoop.