(foto's: Jan Smets)
Vreemde tijden. Zo zou je het kunnen stellen. Of denkt er nog één iemand anders over? Misschien doet de natuur dat wel. Die trekt zich geen barst aan van waar wij ons nu druk over maken. Onverstoorbaar doet zij wat ze al altijd deed. Met koppige vastberaadheid bloesemt zij uitbundig en spreekt zij onze gedeprimeerde gedachten ongegeneerd tegen. De lucht is staalblauw, en al is het nog behoorlijk fris te noemen: je voelt tot in je botten dat het lente is en dat overal nieuw leven barst uit de gespannen knoppen. En wat doe ik: ik doe een voorzichtig wandelingetje in mijn eigenste Mechelse buurt. Als ik een menselijke tegenligger ontwaar, ga ik netjes in verbindende afstandelijkheid naar de andere kant van de straat. Met een vriendelijk knikje weliswaar - maar met de nodige burgerzin toch ontwijkend afbuigend. Zo is dat. Zo moet dat.
De Colomakerk tekent zich scherp af tegen kwistig-blauwe achtergrond, en de barokke magnolia schildert er nog wat kleurrijke accenten bij. Geslaagd plaatje. Openbaar Kunstbezit. Gratis openluchtmuseum op amper een paar passen van mijn voordeur.
Ik wandel door de haast verlaten straten. De Tervuursesteenweg ligt er ook stil bij te wezen. Weinig voorbijrijdende wagens. Hier en daar kijkt een knuffelbeer voor een vensterraam gezellig naar buiten. Berenjacht - weet je wel. Mensen zijn creatief om deze tijden toch wat gezelliger te laten wezen.
Langs de Leuvense vaart wordt er duchtig gefietst. De energie moet ergens kwijtgeraakt worden. Als...je dat maar voorzichtig doet. Zoals ik al stelde: in verbindende afstandelijkheid.
Het is lente. Ik proef het aan de buitenlucht. Ik proef het aan de frisse wind. Ik zie het aan de bottende bomen.
Het is lente.
En binnenkort is het Pasen. Toch wel.
Ik kies nu al eieren voor mijn geld. Nu wil ik lente en nieuw leven en verrijzenis voelen.
Elke doemgedachte wordt gedwarsboomd door de zich-van-niks-iets-aantrekkende natuur. En gelijk heeft deze.
Ik zou een gat in de lucht willen springen.
Lente is 'Spring'.
Als we dat nu eens allemaal doen?
Springen we allemaal eens een gat in dat hemelgewelf?
Loskomen van de drukkende aarde. Nieuw evenwicht zoekend en de zwaartekracht negerend.
Je zal merken dat het goed komt.
Nog efkes...