(foto's Jan Smets. Bovenste rij: Ricardo (Colombia), Ibrahim (Ghana), Raef (Palestina), Shakir (Irak), Martha (Columbia), Julian (Colombia).  Onder: Femke, Natalia (Colombia), Rodrigue (Kameroen))

Als een eigentijdse Toren van Babel staat Sint-Rombout kloek de striemende wind en regenvlagen te trotseren.  De lucht is zwaar en grijs en ik kan enkel maar de richting van Antwerpen en Brussel aanduiden.  Geen Atomium tekent zich af aan de horizon... En ook de sinjorenstad is gehuld in pure mistroostigheid.  Maar mijn gezelschap - een bonte mix van verschillende nationaliteiten - vindt het allemaal gewéldig.  Ze genieten volop.  Er klinken flarden Spaans en Engels naast een nog wat gebrekkig Nederlands.  Toren van Babel: vandaag stond je pal in Mechelen.

Bij het afscheid pakt pater familias, de 62-jarige Ricardo uit Colombia, me nog stevig vast.  Een warme, welgemeende vriendschapsknuffel.  Ook al kennen we mekaar maar pas: we voelen beiden dat we mekaar vonden op onze toren, hoog boven stad en land.  Hij zegt het poëtisch in het Spaans wat hij onder vriendschap verstaat: 'Un alma que habita en dos cuerpos e un corazon que habita en dos cuerpos'....  'Eén ziel en één hart in twee lichamen...'  Het ontroert me.

Deze namiddag was ik met dit wereldse gezelschap op onze toren.  Mijn nicht Femke Suykens had me de vraag gesteld hen te begeleiden.  Ze geeft Nederlandse les in het opvangcentrum van Fedasil in Zaventem - één van die Belgische centra voor verzoekers om internationale bescherming.  Deze uitstap was een leuke, praktische oefenles in onze taal...

Waar ze vandaan komen?  Dat weet ik.  Waarom ze naar hiertoe zijn gekomen?  Wat waren de motieven om naar dit Land van Belofte uit te wijken?  Ik weet het niet.  Ik heb enkel vage vermoedens. 

Ze zijn zwervers op zoek naar geluk en toekomst.  Ik ben blij dat ik niet hoef te oordelen; niet hoef te beslissen over hun dag van morgen.  Ik weet niet waar ze ooit zullen terecht komen.  Wordt België hun nieuwe heimat, of ligt hun lot elders? 

Verleden en toekomst - en daartussen de dag van vandaag: een grijze novemberdag, zwaar beladen van droefgeestigheid.  Maar op hun gezicht tekent zich een lach.  Voor hen is het heden wat het heden is.  Morgen is de dag van hoop; van vragen die om antwoorden schreeuwen. 

Ik ben blij dat ik niet moet oordelen en hun lot bepalen. 

Ik kan alleen vandaag met hen op deze Toren van Babel staan en voelen dat we onder deze regenluchten bewoners zijn van eenzelfde aarde.  Antwoorden zijn er niet.  De antwoorden worden meegenomen met de wind.

  (Natalia)

Natalia aait liefdevol haar bolle buik.  In haar groeit nieuw leven.  Ze is 23 jaar en 8,5 zwanger.  Ik frons mijn wenkbrauwen.  Ziet ze het écht zitten om zowat 538 trappen te beklimmen?  Maar al lachend wuift ze mijn bezwaren weg.  Mama Martha blinkt eveneens van trots om het kleinkind dat dra zal komen in deze laatste lijn naar Kerstmis...  Ik bekijk het vertederend, maar hoop dat tussen kraankamer en askelder het water niet zal breken...  'U zijt wellekome!...', maar liefst toch niet vandaag...  Sint-Rombouts als een actueel Betlehem: het klinkt mooi, maar...

We gaan naar boven nadat we eerst in sneltempo de kathedraal met een bezoek vereerden.  Dat doen we - Christenen en moslims.  Martha en Ricardo Benitez Cabra uit Colombia met hun kinderen Julian en Natalia...  Zes maanden wonen ze nu in Belgica.

De 22-jarige Raef Kaware komt uit Palestina, en verblijft nu reeds negen maanden in ons land.  Kort vertelt hij over Gaza waar hij vandaan komt en waar het leven aanvoelt als een gevangenis.  Op de vraag of hij Nederlands moeilijk vindt, schudt hij het hoofd.  Nee: het lukt hem best. Hij is nog jong.  Flexibel.

  (Raef)

Shakir Arir uit Irak is al het langst in België.  De 47-jarige man verbleef eerst in Tienen voordat hij in Zaventem aankwam.  Zijn verleden ligt in Irak.  Waar zijn thuis ooit zal wezen?

Rodrigue en Ibrahim - twintigers uit Kameroen en Ghana - twisten vriendschappelijk en speels over hun beider geboorteland.  Rodrigue is Christen.  Ibrahim moslim.  Maar ze gaan heel amicaal met mekaar om.

De uurwerkkamer imponeert hen...en de grote klokken...  Ze vinden alles prachtig.  Op deze regenachtige dag liepen ze eerder al rond in het centrum.  Ze vertellen me dat ze Mechelen heel mooi en rustig vinden.

Striemend zijn wind en regen op de skywalk.  Maar het bezoek was nu eenmaal vandaag gepland.  Toch heeft dat dreigende wel 'iets'.  De Lach van de Wereld werkt ontwapenend.  De grijsheid krijgt door deze torenklimmers meer kleur.

(Ricardo en Natalia)

Als we beneden komen wil Colombiaan Ricardo alles weten over 'Margerita' op haar sokkel op de Schoenmarkt.  Hij kent natuurlijk ook 'onze' Karel V.  In zijn wereldrijk ging de zon nooit onder.  Fraaie episodes zijn het niet allemaal.  Spanje schreef niet de mooiste verhalen op dit nieuwe continent. 

Straks nemen ze terug de bus naar Zaventem. 

Wat kan ik anders dan hen 'geluk' wensen voor de toekomst - hoe die er ook zal uitzien?

Hoe zal de dag van morgen voor hen zijn?  Voor Raef en Shakir, voor Ibrahim en Rodrigue?  voor Ricardo en Martha?  Voor Julian en  Natalia?  en vooral...hoe zal de toekomst zich uittekenen voor dit kindje dat binnenkort geboren zal worden?

Natalia aait langzaam haar bollende buik...  Nu al wordt de kleine Sara gekoesterd en welkom geheten.  Sara zal de naam zijn die ze zal dragen.  Met liefde wordt hij uitgesproken.  Vandaag was de boorling-van-morgen al in de wolken.  Ik wens het kind dat komen zal veel regenbogen toe...

Tussen Babel en Betlehem is het leven een zwerftocht naar geluk.

Toren van Babel - flarden aarzelend Nederlands, Spaans en Engels en Arabisch er tussendoor...

Het is opgehouden met regenen.

De handdruk van Ricardo is warm. 

Eén ziel en één hart in twee lichamen.  Ik begrijp.